Γιατί ο νόμος περί βιασμού ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξει

 05 Απριλίου 2007

Μια ημέρα πριν τα τριακοστά πρώτα γενέθλια μου

Κι ήμουν πολύ χαρούμενη!

Θα έβλεπα μετά από 5-6 χρόνια τον κάποτε κολλητό μου φίλο Μάριο, τον οποίο βρήκα με την βοήθεια της νέας τεχνολογίας, τουτέστιν του Facebook.

Βασικά ο Μάριος ήταν από τα πρώτα άτομα που έψαξα μόλις έφτιαξα το προφίλ μου. Και τον βρήκα αμέσως.

Ημουν κατενθουσιασμένη!!!

Τον αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο. Μου συμπαραστάθηκε σε ολόκληρη την εφηβεία και την πρώτη ενηλικίωση μου. Με μάζευε όταν είχα πιει παραπάνω ή όταν έμπλεκα. Ηταν για χρόνια ο φύλακας άγγελος μου! Η μάνα μου τον λάτρευε. Οι γονείς του με λάτρευαν. Ηταν ο φίλος μου. Ο καλύτερος μου φίλος.

Μέχρι που μια ημέρα μου εκμυστηρεύθηκε τον έρωτα του.

Δεν το πίστευα!!!!!

Οταν γνώρισα τον Μάριο, στα 15 μου, εκείνος ήταν στα δικά μου μάτια κάτι σαν μοντέλο, ένα άπιαστο όνειρο, οπότε και έπαψα σύντομα να τον βλέπω ως εν δυνάμει εραστή. Και δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι εκείνος με έβλεπε σεξουαλικά. Ημουν και 5χρόνια μικρότερη του. Και δεν έκανε ποτέ ουδεμία κίνηση σεξουαλικού είδους. Μα ποτέ!

Ωσπου μια μέρα, θα ήμουν γύρω στα 23 πια, μου εξομολογήθηκε έναν τρελό έρωτα, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, τον οποίο αρνήθηκα και για τον οποίο τον απέφευγα για τουλάχιστον 3 χρόνια.

Και κάπως ετσι χαθήκαμε γύρω στο 2002-3 ολοκληρωτικά

Μέχρι που.... μας ξαναέφερε κοντά το Facebook

Ο Μάριος ήταν από τα πρώτα άτομα που έψαξα να βρω μέσω Facebook και τον βρήκα

Και κλείσαμε ραντεβού να βρεθούμε σπίτι του για μεσημεριανό γεύμα.

Και ναι, πήγα με διάθεση να κάνω σεξ.

Και από την στιγμή που μπήκα σε αυτό το σπίτι, ξεκίνησε ένα μαρτύριο που κανένας νομοθέτης δεν μπορεί να προβλέψει ή να περιγράψει, ούτε καν να καταλάβει.

Ο άνθρωπος αυτός είχε τεράστιο πρόβλημα στύσης. Δεν του σηκωνόταν. Μα με τίποτα. Και κατηγορούσε εμένα. Γλύψε, ρούφα, χάιδεψε τα βυζιά σου, Διαταγές και ξανά διαταγές. Και πριν καταλάβω πως, πριν ξενερώσω εντελώς, κλείδωσε στο δωμάτιο του τα ρούχα μου, την τσάντα μου, τα παπούτσια μου, το κινητό μου. 

Κι ήμουν για 7-8 ώρες γυμνη, προσπαθώντας συνεχόμενα να δημιουργήσω στύση στον Μάριο, ο οποίος αρνιόταν να με αφήσει να φύγω, ο οποίος ειχε κλείσει δωμάτιο στην Αράχωβα για το διήμερο, ο οποίος δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει να φύγω για μια ακόμη φορά χωρίς να με γαμήσει. Μόνο που δεν του σηκωνόταν για να με γαμήσει. Και οι ώρες πέρναγαν και πέρναγαν και η εμμονη του δεν χαλάρωνε. Και το μάτι του γυάλιζε.

Κι άρχισα να σκανάρω τον χώρο, να  σκέφτομαι τι μπορώ να χρησιμοποιήσω ως όπλο για να τον αναισθητοποιήσω και ποια μπαλκονόπορτα ήταν ανοιχτή, που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να βγω και να πηδήξω από το μπαλκόνι. Και σκεφτόμουν ότι θα καταλήξω επεισόδιο της 10ης Εντολής και πως στο διάολο θα γλίτωνα αυτήν την καταδίκη.

Δεν με έδειρε. Δεν με απείλησε. Δεν άσκησε βία σωματική πάνω μου.

Κι ομως αυτό, το χωρις σωματική βία, ακόμα και χωρίς την πλήρη διείσδυση  ήταν ο ορισμός του βιασμού

Και αυτοί που νομοθετούν αν δεν έχουν βιασθεί, οφείλουν πριν νομοθετήσουν τι συνιστά και τι όχι έναν βιασμό να ρωτήσουν όσες και όσους έχουν βιασθεί.

Δεν χρειάζεται κάποιος να σου βάλει ένα μαχαίρι στον λαιμό για να νιώσεις ότι απειλείται η ζωή σου. 

Το πως αποδεικνύεται είναι ένα άλλο πονεμένο ζήτημα για τα θύματα. 

Μου πήρε πάνω από δέκα χρόνια για να δεχτώ τι μου έχει συμβεί.

Και μετά από άλλα 7 χρόνια, μπορώ να συζητήσω τι συνέβη εκείνη την ημέρα.

Ευτυχώς, έπαψα να ανήκω στην κατηγορία "Όμορφη"

 Πέρασα όλη μου την εφηβική και σχεδόν όλη την ενήλικη μου ζωή ως ωραία. Ημουν αυτό που λέμε "τούμπανο", γκομενάρα ρε παιδί μου. Αδύνατη, αλλά με κοιλιακούς, γραμμωμένους μηριαίους και γάμπες, τροφαντούς και σφιχτούς γλουτούς, σχετικά ψηλόγκα για την γενιά μου με μούτρο παράξενο με έντονες γωνίες και ζυγωματικά, έντονα μάτια και ωραίο χαμόγελο. Γκομενάρα. Φόραγα κ ένα ψηλοτάκουνο, έβαζα κι ένα κραγιόν και τρίζαν τα πλακάκια στο πέρασμα μου.

Κι όμως, εγώ καθόμουν και κόλλαγα στην λεπτομέρεια. Δεν μου αρέσει το βυζί μου, δεν μου αρέσει η φύτρα στο κούτελο, τα χείλη μου είναι μικρά, πήγα από 59 κιλά 61-θα πεθάνω!!!! Μιλάμε όμως για δυστυχία. Υπέφερα λέμε που δεν είμαι η Κάτια Ζυγούλη, που δεν είμαι το δεκάρι το καλό κι είμαι το 9άρι ένα πράγμα. Κι ας ήξερα ότι είμαι γκόμενα.... Δεν ημουν τέλεια, δεν ήμουν αψεγάδιαστη.

Ολο αυτό το κυνήγι της τελειότητας με βασάνιζε χρόνια. Μέχρι που διαγνώστηκα με Χασιμότο και έπαθα ταυτόχρονα την πρώτη μου μεγάλη κρίση πανικού, οπότε και αναγκάστηκα να πάρω αντικαταθλιπτική αγωγή.... Και έβαλα 7 κιλά και πήγα από το 20 και 21 σε ένα δείκτη μάζας σώματος 24, το οποίο είναι εντός φυσιολογικών ορίων, όχι για εμένα όμως. Για ένα 8μηνο που έπαιρνα την αγωγή, η θλίψη για αυτό που θεωρούσα τότε κατάντια σώματος ήταν τεράστια. Κόβοντας όμως την αγωγή, μέσα σε 3 μήνες επανήλθα στα κιλά μου και το σώμα μου έχοντας ακόμα φρέσκια την μνήμη του, ξαναέγινε γρήγορα όπως πριν, ίσως και καλύτερο.

Η κατάθλιψη όμως και η διαταραχή άγχους καραδοκούσαν. Οπότε και αναγκάστηκα να ξαναλάβω αγωγή εκ νέου στα 41 μου.

Αντε πάλι να μπαίνουν τα δίκιλα με φοβερή ευκολία κι εγώ να φρικάρω.

Έβαλα όμως κάτω τον εαυτό μου και τον ρώτησα. Τι προτιμάς ρε μλκ; Να είσαι αδύνατη, τρισδυστυχισμένη και μέσα στην φρίκη ή να έχεις λίγα παραπάνω-όχι από το φυσιολογικο, αλλά από το δικό σου φυσιολογικό κιλά-και να είσαι ήρεμη; Διάλεξα λοιπόν το δεύτερο. Κι όλα πήγαιναν καλά για ενα μεγάλο διάστημα. Ξεπέρασα ίσα ίσα το όριο του φυσιολογικού πηγαίνοντας σε ένα δείκτη μάζας σώματος 26.

Μέχρι που ήρθε ο Κόνβιντ και η καραντίνα και άλλαξε όλη η ζωή μου, η καθημερινότητα μου και η κοσμοθεωρία μου.

Βγαίνοντας από την δεύτερη καραντίνα βγήκα σοβαρά υπέρβαρη. Ναι, ξέρω, εγώ και εκατομμύρια ανθρώπων, που ολη την ημέρα έτρωγαν και έπιναν, γιατί δεν είχαν πως να ξεδώσουν, που να ξεσπάσουν. Για μένα όμως ήταν και κάτι άλλο όλη αυτή η φάση. Για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν είχα κανένα απολύτως λόγο να είμαι όμορφη, να είμαι τέλεια, να κυνηγάω με ένα μαστίγιο κι ένα καρότο τον εαυτό μου. Δεν είχα λόγο να πεινάσω 4 ημέρες για να μπω στο στενό μαύρο φόρεμα, γιατί πολύ απλά δεν θα το φορούσα, ούτε θα πήγαινα πουθενά εξω να με δουν και να τους δω, να μετρήσω τις δυνάμεις μου, να κάνω έλεγχο τι παίζει στην αγορά και να με συγκρίνω. Ξέρω, ξέρω, σας ακούγονται κάπως αυτά που σας λέω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Και είναι αλήθεια, δυστυχώς, για πολύ περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που το παραδέχονται ότι σε πολλά ζητήματα είναι ετεροπροσδιοριζόμενοι. Ετσι ήμουν κι εγώ. Δεν κοιταζόμουν στον καθρέπτη μου για να νιώσω όμορφη. Με την εξωτερική επιβεβαίωση και την σύγκριση, ένιωθα όμορφη. Πωπω, τι χάλια γκόμενες κυκλοφορούν εκεί έξω ρε μλκ μου-ευτυχώς που δεν είμαι έτσι.

Μέχρι που έγινα μια από αυτές τις χάλια γκόμενες. Μια κοινή, μια θνητή, μια στρουμπουλή, μια κυριούλα!

Και εδώ είναι το οξύμωρο. Μπορεί να μην με τρελαίνει η εμφάνιση μου, το σώμα μου, το στυλ μου ή τα κιλά μου και να ξέρω ότι πρέπει να ισορροπήσω κάποια πράγματα στην διατροφή μου και στην σωματική μου δραστηριότητα, για λόγους υγείας, αλλά όσο πιο μακριά από το τέλειο είμαι, τόσο πιο χαλαρή κι απελευθερωμένη αισθάνομαι. Τόσο λιγότερο ανασφαλής. Δεν χρειάζομαι πια την επιβεβαίωση κανενός. Ούτε χρειάζεται να με συγκρίνω με τους άλλους. Δεν υποφέρω πια. Ευτυχώς, έπαψα να ανήκω στην κατηγορία "Όμορφη" !

Συγγνώμη κύριε Αλέξη Τσίπρα. Σας είχα αδικήσει

 Το κείμενο αυτό αφορά μόνο ανθρώπους που τοποθετούνται πολιτικά από το κέντρο του άξονα και αριστερά. Οι υπόλοιποι μην μπείτε καν στον κόπο να το διαβάσετε.

Για μένα η πολιτική μου πλέον ανάλυση και τοποθέτηση αναπροσδιορίζεται από το δημοψήφισμα και μετά και θα εξηγήσω το γιατί.

Ήμουν η πρώτη που έριξα ανάθεμα στον Τσίπρα μετά το δημοψήφισμα, γιατί ένιωσα ότι με πρόδωσε. Ένιωσα ότι μου έκανε κουρέλι την αγνή ιδεολογική μου καθαρότητα, ότι ήταν οξύμωρο να δηλώνω αριστερή και να ψηφίζω κάποιον που συμβιβάζεται με το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα νομιμοποιώντας την κυριαρχία του ΔΝΤ στην χώρα μου. Τον μαύρισα στις εκλογές που ακολούθησαν, επιλέγοντας δυστυχώς να ψηφίσω έναν γραφικό τύπο που κυνηγάει μονόκερους σε ροζ λιβάδια. Τον Λαφανάζη τον ψήφισα τότε εν πλήρη γνώσει ως ψήφο διαμαρτυρίας. Είχα θυμό. Είχα πληγωθεί. Είχα ματαιωθεί.

Εγώ ονειρευόμουν ότι το πρώτη φορά αριστερά θα έφερνε μια ανατροπή, ένα πραγματικά σοσιαλιστικό σύστημα διακυβέρνησης, διαύγεια, καθαρότητα, αλλαγή του νομικού και δικαστικού πλαισίου, ισονομία, διαχωρισμό εκκλησίας κράτους, τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, αλλά και μόνες γυναίκες και άντρες, κατάργηση πολλών κοινωνικών αποκλεισμών σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, αλλά και σε άτομα με αναπηρίες, ψυχικά νοσήματα και τοξικοεξαρτημένους, αλλαγή στο φορολογικό καθεστώς, περισσότερη οικονομική ισότητα και δικαιοσύνη, ανάπτυξη και όραμα. Και δεν τα είδα αυτά. Δεν τα είδα ούτε πια στο τέλος της τετραετίας το 2019. Και πήγα να ψηφίσω με μισή καρδιά. ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζα, για να μην βγει ο Μητσοτάκης. ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζα, γιατί το ΚΚΕ μου είχε τελειώσει προ πολλού, όταν κατάλαβα ότι αυτοί έχουν μείνει στο 1917 και τα ζητούμενα τους δεν με εκφράζουν πια, ότι δεν μπορώ να αποκαλώ στον σφαγέα Στάλιν πατερούλη, όσους αγώνες κι αν έχει κάνει ή κάνει ακόμα το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Πηγαίνοντας να ψηφίσω, έμεινα όμως από αυτοκίνητο και ανακουφίστηκα πολύ για να πω την αλήθεια που δεν ψήφισα τελικά. Η πρώτη και μόνη φορά στην ζωή μου. Συνειδητά ή ασυνείδητα είχα επιλέξει να απέχω.

Κι ύστερα δεν ήρθαν οι μέλισσες. Ήρθαν οι σφήκες. Οι Μητσοτακικές, οι δεξιές οι γνήσιες. Και έζησα 4 χρόνια αδιανόητου λαϊκισμού, οπισθοδρόμησης, κατάργησης βασικών ελευθεριών, καταστροφών, κι άλλων καταστροφών, τραγωδιών, θανάτων κι άλλων θανάτων, διάλυση του ΕΣΥ, του ΕΚΑΒ, των σιδηροδρόμων, του οδικού δικτύου, του λιμενικού, της πολιτικής προστασίας, του στρατού, της ΕΥΠ, της δημοκρατίας, της ασφάλειας του πολίτη, του έθνους και τρελή κατασπατάληση χρήματος με συνεχείς αστοχίες, που τις ακολούθησαν επαναλαμβανόμενες τηλεοπτικές κονσέρβες συγγνώμεων-δεν ξέρω καν αν και πως κλίνεται στο πληθυντικό η λέξη. Κι έζησα τόνους λάσπης, και λίστες Πέτσα και ως άνθρωπος με τρελά ευαίσθητες κεραίες στην αδικία, ένιωσα ότι αυτόν τον Τσίπρα που εγώ η ίδια, ως σκεπτόμενος πολίτης είχα τιμωρήσει για όλα όσα ένιωσα ότι μου είχε στερήσει, εγώ τώρα όφειλα να τρέξω να τον υπερασπιστώ. Κι αυτόν και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κι άρχισα με τις καταιγιστικές εσωκομματικές διενέξεις, τις προεκλογικές καταστάσεις -μιλάω για τις εθνικές εκλογές, αλλά και για τις εν εξελίξει εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, να συνειδητοποιώ, ότι τον Τσίπρα τον είχα αδικήσει σφόδρα. Ότι ήταν τότε όντως ένα άπειρος συγκριτικά με την θέση που είχε να διαχειριστεί πολιτικός, ο οποίος αναγκάστηκε να κάνει κι ο ίδιος γαργάρα την ιδεολογία του εκείνο το μοιραίο βραδύ με την Μερκελ και τον Ολαντ. Ότι πιθανότατα ένιωσε ότι πρόδωσε και τον ίδιο του τον εαυτό. Ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Οτι η ιδεολογία του 3 ή του 5 ή του 8% είναι πολύ έυκολο να μείνει αγνή, ανέγγιχτη, ιερή, όταν δεν θα αναλάβει ποτέ τα ηνία της χώρας, όταν δεν θα διαπραγματευτεί ποτέ την αγνότητα της με θηρία όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ με διακύβευμα την χώρα και τον λαό αυτής. Συνειδητοποιώ πόσο βίαια πρέπει να ενηλικιώθηκε πολιτικά ο Τσίπρας εκείνο το βράδυ.

Κι αυτό φάνηκε στον προεκλογικό αγώνα και στον προεκλογικό τόνο που έδωσε πριν τις εθνικές εκλογές. Δεν μπορούσε να κοροϊδεύει ούτε τον εαυτό του ούτε τον λαό υποσχόμενος ανατροπές και ρήξεις και χρήμα που θα ρέει άφθονο και ΦΠΑ στο 5% και μισθό στα 1200€. Δεν μπορούσε να ακολουθήσει το προεκλογικό μονοπάτι που είχε επιλέξει με τόση αγνότητα, αφέλεια και ελπίδα το 2014-15 της ιδεολογικής καθαρότητας. Επέλεξε να είναι απλα ένας ώριμος πολιτικός, γνώστης της πραγματικότητας που προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον λαό με ειλικρίνεια ότι το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι δικαιοσύνη, διαφάνεια, ισονομία, κοινωνική συνοχή-κυβέρνηση συνεργασιών, με γνώμονα τον άνθρωπο. Ο λαός όμως όπως και διάφοροι εσωτερικοί εφιάλτες τον έστειλαν σπίτι του.

Ζητώ συγγνώμη από τον κύριο Αλέξη Τσίπρα που τον είχα αδικήσει. Ίσως ήμουν εγώ ανώριμη, ίσως δεν ήμουν έτοιμη να δεχτώ ότι αν θέλω να μείνω προσκολλημένη στην ιδεολογική καθαρότητα, θα έπρεπε να είμαι μέλος του ΚΚΕ, αλλά και να δεχτώ τότε ότι θα αφήνω μια ζωή τους Μητσοτάκηδες να διαγουμίζουν την ζωή μου και την χώρα μου.

Συγγνώμη Αλέξη Τσίπρα.

Επιτέλους ενηλικιώθηκα κι εγώ πολιτικά.

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Φωτιές κ επιτελικό κράτος...μάι αςς!

Πάντα, κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα, όπως κ σε άλλα μέρη του κόσμου με αντίστοιχες ευνοϊκές συνθήκες είχαμε, έχουμε και θα έχουμε πυρκαγιές. Καταστροφικές και φονικές.

Το 2007 κατακάηκε η Ηλεία και πέθαναν δεκάδες άνθρωποι, βασικά κάηκαν ζωντανοί. Σύσσωμη η τότε αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ έριξε το φταίξιμο στην  κυβέρνηση Καραμανλή, ήταν κ εκείνο το επικό του Πολύδωρα, του Βύρωνα για τον στρατηγό άνεμο, κι έγινε ο κακός χαμούλης στα νηπιακής τότε ηλικίας σόσιαλ μήντια, αλλά και στα ώριμης μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και τον ρίξαμε τον Καραμανλή. Του σκασαν και Βατοπέδι κ Γρηγορόπουλος. Πάει αυτός. 

Έκτοτε, έγιναν πολλά, μα πάρα πολλά, αλλά κανείς δεν θυμάται καμία απολύτως πυρκαγιά, εκτός προσωπικών λόγων, μέχρι αυτή του Ματιού, το 2018. Για κάποιον παράξενο λόγο, οι άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί στο Μάτι, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως αυτοί 11 χρόνια νωρίτερα στην Ηλεία, είχαν... άλλη βαρύτητα...άλλη αξία... άλλη τηλεοπτική κάλυψη, αλλά κυρίως άλλη κάλυψη από τα ενήλικα πλέον σόσιαλς. Υπήρχε όμως κι άλλη αντιπολίτευση. Αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η οποία έκανε ανηλεή πόλεμο στην κυβέρνηση Τσίπρα, στην νομαρχία Αττικής, της οποίας προΐστατο τότε η Δούρου, κι αυτή του σύριζα και παρέα με όλα τα μεγάλα κανάλια και μέσα μας τάισαν κουτόχορτο με το κιλό.

Ο Συνολάκης θα εκκένωνε το Μάτι σε μισή ώρα!

Γιατί δεν ενεργοποίησαν το 112;

Ποιος ενέκρινε τις πολεοδομικές παραβάσεις;.....Οχι, μην το πολυ-παίζετε αυτό, δεν μας συμφέρει. ΝΔ κ ΠΑΣΟΚ ενέκριναν δεκάδες παραβάσεις....παλιά ξινά σταφύλια μωρέ!!! 2018 έχουμε! Ο Τσίπρας φταίει! Τέλος. Έπρεπε να έχει ενεργοποιήσει το 112!

2023

4 γεμάτα χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Τον ρίξαμε τον Τσίπρα. Πάει αυτός.

Αλλά οι πυρκαγιές υφίστανται ακόμη.

Τι κάνουμε λοιπόν;

Στέλνουμε μήνυμα από το 112, γιατί το ενεργοποιήσαμε εξάλλου, για άμεση εκκένωση περιοχών και μετά ουδεμία ευθύνη φέρουμε ως κράτος, ως κυβέρνηση, ως πολιτική προστασία, ως νομαρχία, ως δήμος. 

Να φύγετε! Να πάτε αλλού!

Πως; Δικό σας πρόβλημα. Με τα αυτοκίνητα σας. Κι αν δεν έχετε, δικό σας πρόβλημα. Γιατί να μένετε σε επαρχίες και απομονωμένα μέρη αν δεν έχετε ιδιωτικό όχημα; Σιγά μην σας βάλουμε και ΚΤΕΛ. Μπατίρηδες! 

Που; Δικό σας πρόβλημα. Σιγά μην ανοίξουμε δημοτικές αίθουσες προσωρινής διαμονής για ηλικιωμένους και άτομα με ιατρικά προβλήματα. Καλά, ούτε για πλάκα δεν πρόκειται να νοικιάσουμε δωμάτια ξενοδοχείων καταμεσής της τουριστικής περιόδου για οικογένειες με ανήλικα. Πάτε καλά; Στις πλατείες κ τις παραλίες χαμέ να μείνετε γδουρτύμια.

Και σιγά μην στείλουμε τους περισσευούμενους μπάτσους που έχουμε να ρυθμίζουν την κυκλοφορία. Κάντε ότι θέλετε.

Θέλεις να πας προς την φωτιά μέσω επαρχιακού δρόμου; Να πας. Με τις ευχές μας και με την ατομική σου ευθύνη. Στα κυβερνητικά μας απαυτά αν εσύ θες να κινδυνεύσεις και στα κυβερνητικά μας κάκαλα αν η πράξη σου μπορεί να δημιουργήσει κομφούζιο στην κυκλοφορία των οχημάτων που θέλουν να εγκαταλείψουν την απειλούμενη περιοχή

Γιατί αυτό έγινε σήμερα στα Ίσθμια Κορινθίας.

Είχαν κλείσει νέα και παλιά Εθνική Οδό και διάφοροι μπαμπουίνοι προσπαθώντας να περάσουν από την ασφαλή πλευρά της Πελοποννήσου προς την φλεγόμενη του Καλαμακίου και με μόνη δίοδο την βυθιζόμενη γέφυρα της Ισθμίας, η οποία εδώ και χρόνια αντί για 2 λωρίδες, έχει μία, γιατί έχει υποστεί βλάβη από το 1800, δημιουργήσαν το κομφούζιο του αιώνα.

Οπότε εμείς κάναμε το χρέος μας ως κυβέρνηση, ως επιτελικό κράτος. Σας είπαμε να την κάνετε. Αν γινόταν κανά κακό και γύρναγε ο άνεμος και καιγόσασταν ζωντανοί γιατί δεν μας υπακούσατε και ...στριμωχτήκατε στα στενά του Καλαμακίου, θα φταίγατε εσείς. Και ο Τσίπρας φυσικά, που επέμεινε στην απλή αναλογική κι άφησε το κράτος ακυβέρνητο έναν ολόκληρο μήνα! Τι να προλάβουμε να κάνουμε τόσο φρέσκοι κι άμαθοι, τόσο νεοεκλεγμένοι που είμαστε!!

Μήνυμα σας στείλαμε!

Τι θέτε;

Και γράμμα;

Επιτελικό Κράτος ΜΑΙ ΑΣΣ!

Θα σβήσει στην θάλασσα!

Φταίει αλήθεια ο τοξικός λόγος των σόσιαλ μήντια για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ;

 Όλοι όσοι ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και εμείς που τον ψηφίσαμε με μισή καρδιά, γιατί η μισή μας καρδιά έχει κατακλυστεί από έναν ζοφερό, κεντρώο, σχεδόν πασοκικό ωμό ρεαλισμό, αλλά η άλλη μας μισή παραμένει γνήσια, ιδεαλίστρια, βαθιά αριστερή, βρισκόμαστε σε κατάσταση σοκ με τα εκλογικά αποτελέσματα. Και όλοι, μα όλοι, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι στον διάολο πήγε τόσο στραβά και τιμωρήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο πολύ. 

Πως γίνεται να τιμωρείται η αντιπολίτευση και η κυβέρνηση όχι μόνο να μην υφίσταται τις αναμενόμενες φθορές που υφίστανται διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, αλλά να βγαίνει και ελαφρά ενισχυμένη παρόλη την θέση 108 που έγινε 107, παρόλη την ακρίβεια, παρόλες τις απευθείας αναθέσεις, παρόλες τις πυρκαγιές, τα Τέμπη, τους παιδοβιαστές, τις παρακολουθήσεις, την πανδημία, τα σκόιλ ελικικού και τόσα άλλα;

Φταίνε οι Δήμητρες του Βαρουφάκη, ο Γεωργούλης, ο Κατρούγκαλος, η αντιπολίτευση που έκαναν τα μικρότερα αριστερά κόμματα στον ΣΥΡΙΖΑ, τα πετσωμένα κανάλια, η στρατηγική της προοδευτικής κυβέρνησης που δεν απέδωσε, οι χαμηλοί τόνοι του Τσίπρα, οι υψηλοί του Πολάκη, η κωλοτούμπα του 15, η κακή επικοινωνία, η Τσαπανίδου, ο Αντώναρος.... Ψάχνει ο καθένας να βρει ποιος, τι και γιατί φταίει. Κι ανάμεσα στις εξηγήσεις, κυριαρχεί, κυρίως από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, ο τοξικός λόγος και ειδικά στα σόσιαλ μήντια των συριζαίων με τα γνωστά στους τουιτεράδες hashtags #μητσοτάκη_γαμιέσαι, #ΝΔ_ξεφτίλες, #ΝΔ_παρακράτος, #ΝΔ_δολοφόνοι, #ΝΔ_μαφία, #ΝΔ_ συμμορία και άλλα παρεμφερή.

Το ακούω.

Ειλικρινά το ακούω. Γιατί ναι ο μέσος νοικοκυραίος άνθρωπος σοκάρεται με τις ύβρεις και ο μέσος φυσιολογικός απεχθάνεται τον τοξικό, επιθετικό, βίαιο λόγο.

Το ακούω.

Αλλά μαζί με αυτό το επιχείρημα, ακούω και βλέπω και διαβάζω τα παρακάτω στα σόσιαλ μήντια και απλά αναρωτιέμαι αν τα παραδείγματα αυτού του λόγου που σας παραθέτω πιο κάτω δείχνουν πολιτισμό, ευπρέπεια, σεβασμό στους ψηφοφόρους της αντίθετης πλευράς κι έλλειψη τοξικότητας.

Τα συμπεράσματα δικά σας

Αυτό είναι το εκλογικό σύστημα. Χωνέψτε το!

Κάτι λιγότερο από 2,5 εκατομμύρια ανθρώποι επέλεξαν και επιβάλλουν σε έναν ολόκληρο πληθυσμό άνω των 10 εκατομμυρίων την Νέα Δημοκρατία και αυτή η αναλογία παρουσιάζεται ως συντριπτική νίκη.

ΑΥΤΟ είναι το ΣΥΣΤΗΜΑ.

Χωνέψτε το!

Χωνέψτε ότι εκεί έξω, στην πραγματική κοινωνία και όχι αυτή των ποσοστών και των αναγωγών επί των εγκύρων, οι 7,5 στους 10 οφείλουν να ανεχθούν τους πανηγυρισμούς και την έπαρση του νικητή από τους μόλις 2,5.

Χωνέψτε επίσης το γεγονός ότι 33 χιλιάδες άνθρωποι θα σας επιβάλλουν για υπουργό τον Πλεύρη και μόλις 23 χιλιάδες τον Καραμανλή.

ΑΥΤΟ είναι το ΣΥΣΤΗΜΑ.

Χωνέψτε το!

Κι αφού το χωνέψετε, σκεφτείτε τι κυβέρνηση θέλετε και πως πρέπει να ψηφίσετε.

Καταρχάς, ξεκαθαρίστε τι θέλετε.

Θέλετε ευρωπαϊκή ένωση, ευρώ, καπιταλισμό, ελεύθερη αγορά, ισχυρό ιδιωτικό τομέα, οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, περιορισμούς στις ελευθερίες και στα ανθρώπινα δικαιώματα; Τότε η επιλογή σας είναι ξεκάθαρη. Ανήκετε στην βαθιά δεξιά και πρέπει να ψηφίσετε Νέα Δημοκρατία, χωρίς ναι μεν αλλά. 

Θέλετε ευρωπαϊκή ένωση, ευρώ, σοσιαλισμό, κανόνες στην ιδιωτική οικονομία, δωρεάν δημόσια υγεία και παιδεία, διεύρυνση των ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Τότε, ανήκετε στην αριστερά. Ξεκάθαρα. Αλλά το θέμα είναι σε ποια αριστερά;

Σίγουρα όχι αυτή της ρήξης και της ανατροπής. Αλλά σε αυτήν την αριστερά, που με δεμένα τα χέρια λόγω μνημονίων, χρέους, συμφώνου σταθερότητας κι άλλων κανονισμών της Ε.Ε., δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Μπορεί όμως να σας διαβεβαιώσει πως θα αγωνιστεί για να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες, καλύτερους όρους και δεν θα δεχτεί αβίαστα οποιονδήποτε όρο υπαγορεύουν τα αφεντικά. Το κακό είναι ότι αυτή η αριστερά εκπροσωπείται από διάφορα κόμματα και δυστυχώς η αριστερή παράταξη δεν έχει σε καμία περίπτωση την συσπείρωση της δεξιάς. Έχουμε ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕΡΑ25, ΠΛΕΥΣΗ τουλάχιστον, που εκπροσωπούν πάνω κάτω τον ίδιο κόσμο και με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, οι υπόλοιποι για ψηφοθηρικούς λόγους επιστρατεύουν μια αδιανόητη διγλωσσία, λέγοντας από την μία ότι επιθυμούν παραμονή της χώρας στο ευρώ και στην Ε.Ε. ενώ από την άλλη μιλάνε για ανατροπή. 

Ε, λοιπόν χωνέψτε ΚΑΙ αυτό! Ρήξη κι ανατροπή μονομερώς εντός Ε.Ε. ΔΕΝ γίνεται.

Χωνέψτε το!

Αν λοιπόν θέλετε πραγματική ρήξη και ανατροπή, ξεχάστε το ευρώ, την ευρωπαϊκή ένωση, την σταθερότητα, την ασφάλεια και προετοιμαστείτε για πολύ σκληρό αγώνα. Ψηφίστε ΚΚΕ παίδες.  Αφήστε τα ΚΚΕ μ-λ, τα Μ-Λ ΚΚΕ, τις Ανταρσύες και τα  λοιπά και συσπειρωθείτε. Απλά και ξεκάθαρα. ΚΚΕ. Είναι μια ξεκάθαρη επιλογή επίσης, όσο ξεκάθαρη είναι και η επιλογή της Νέας Δημοκρατίας.

Η πλειοψηφία όμως, οι πολλοί, αυτοί που ανήκουμε κάπου στην μέση κ λίγο πιο αριστερά, αυτοί που κάναμε γαργάρα την ιδεολογία και ενηλικιωθήκαμε απότομα το 2015, αυτοί που αντιλαμβανόμαστε ότι όσο κι αν θα θέλαμε μια επανάσταση, δεν έχουμε τα κουράγια να την κάνουμε πράξη τελικά, πρέπει να συσπειρωθούμε. Και ΠΡΕΠΕΙ και τα κόμματα να αναλάβουν τις ΕΥΘΥΝΕΣ τους επιτέλους και να εκπροσωπήσουν όπως της αξίζει την ισχυρή πλειοψηφία του λαού.

Σταματήστε να κατακερματίζεστε. Μια ισχυρή κεντροαριστερή σοσιαλιστική παράταξη με γνώμονα τον άνθρωπο, τα πανανθρώπινα δικαιώματα και το περιβάλλον θα μπορούσε να σαρώσει κυριολεκτικά στις εκλογές. 

Σταματήστε να θέλετε όλοι την καρέκλα γαμώ την τρέλα μου και τα αρχηγηλίκια και καθίστε όλοι μαζί οι του ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕΡΑ, ΠΛΕΥΣΗ και συζητήστε τις κοινές σας γραμμές και αφετηρίες. ΕΛΕΟΣ κάπου.

ΕΛΕΟΣ!

Θα φάμε 7,5 στους 10 Μητσοτάκη, γιατί εσείς κάνετε σαν απατημένες σύζυγοι αναμεταξύ σας.

ΕΛΕΟΣ!

Κι εσείς οι ψηφοφόροι, ενηλικιωθείτε επιτέλους. 

Ψηφίστε λαμβάνοντας υπόψη το σύστημα, αλλιώς αφήστε τους 2,5 στους 10 να καταστρέψουν τις ζωές σας!

Γιατί δεν θα ψηφίσεις και πως θα σε πείσω να αλλάξεις γνώμη

Είναι γνωστό σε όσους με γνωρίζουν ότι είμαι αριστερής πολιτικής ιδεολογίας. Δεν θα έγραφα ποτέ ένα αποστασιοποιημένο κείμενο για την αποχή. Οπότε αν ανήκετε στην δεξιά πολυκατοικία ή στην ντιπ για ντιπ απολιτίκ σκηνή, αυτό το κείμενο δεν σας αφορά.

Απευθύνομαι κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ, το δηλώνω ευθαρσώς εξαρχής για να μην έχουμε παρεξηγήσεις.

Λοιπόν, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ να ξέρετε ότι έχω ακούσει από πολύ κόσμο, καθόλου απολιτίκ ή λοβοτομημένο, αλλά εξαιρετικά απογοητευμένο από την κεντρική πολιτική σκηνή τα εξής αρνητικά επιχειρήματα και απόψεις ως προς την συμμετοχή του στις προσεχείς εκλογές και όλα αυτά έστω και στο παρά ένα, πρέπει να ληφθούν ΠΑΡΑΥΤΑ υπόψη

1. Ολοι ίδιοι είναι. Ο Τσίπρας μας πρόδωσε το 2015, ο Βαρουφάκης λέει αηδίες και το ΚΙΝΑΛ με Λοβέρδους κι άλλα δεξιοφιλελέ κατάλοιπα είναι αναξιόπιστο. Οπότε δεν πάω να ψηφίσω μάνα μου. Γιατί αν πάω, θα ψηφίσω καμιά Ζωίτσα ή κανά Ανταρσύα και θα ενισχύσω τον Μητσοτάκη στο τέλος.

2. Το παιχνίδι έχει χαθεί. Θα βγει ο Μητσοτάκης ρε παιδιά. Δεν βλέπεις τις δημοσκοπήσεις; Δεν μπορεί όλοι να είναι τόσο διεφθαρμένοι και να τον βγάζουν μπροστά 7 κ 8 μονάδες. Να τρέχω στου διαόλου τον πατέρα, να χαλάσω 200€ σε βενζίνες για να πάω να ψηφίσω Τσίπρα, ενώ η ψήφος μου θα πάει χαμένη τελικά;

3. Δουλεύω σεζόν κι ενώ θέλω να ψηφίσω Τσίπρα ή Βαρουφάκη (κατά κύριο λόγο), πως στο διάολο θα πάω από Ρόδο αυθημερόν Καρδίτσα ρε φίλε;

Για όλα λοιπόν υπάρχουν αντεπιχειρήματα.

1. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Ναι, ο Τσίπρα μας πρόδωσε. Και μας πρόδωσε γιατί είχε εμπιστευτεί το ποκεράκι του Βαρουφάκη, το οποίο αποδείχθηκε όντως ανεφάρμοστο. Κι όταν τον μπουντρούμιασαν Ολάντ κ Μέρκελ εκείνο το βράδυ μετά το δημοψήφισμα, ένας Θεός ξέρει τι του είπαν και βγήκε άλλος άνθρωπος. Άλλος σοβαρός όμως. Γνώστης. Ώριμος. Λιγότερο αριστερός, λιγότερο ιδεαλιστής μεν, περισσότερο κεντρώος, πολύ συμβιβασμένος, αλλά αν μη τι άλλο με διάθεση να εφαρμόσει κάποιες μίνιμουμ σοσιαλιστικές πολιτικές εντός ενός πνιγηρού νεοφιλελέ προγράμματος, το οποίο ήταν δυστυχώς μονόδρομος αν θέλουμε ΕΕ κ ευρώ. Αν δεν τα θέλουμε αυτά, ας προετοιμαστούμε για ακραία φτώχεια, αλλά πολύ ακραία. Και πόλεμο ίσως. Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται.

2. Το παιχνίδι δεν έχει χαθεί. Γιατί όλες αυτές, οι ίδιες δημοσκοπήσεις που βγάζουν μπροστά την ΝΔ, λένε ότι είναι τόσο μεγάλη η μπάνκα των αναποφάσιστων και των απεχόντων, που μπορούν να κάνουν την μεγάλη ανατροπή. Οπότε μην τους κάνετε την χάρη ρε παιδιά ως προς την πρόβλεψη νίκης. Κάντε τους την ως προς την πιθανότητα ανατροπής. Να πάτε να ψηφίσετε. Τσίπρα κατά προτίμηση.

3. Μικρέ σκλάβε των εξωτικών καλοκαιρινών παραδείσων για πλούσιους φύγε και πήγαινε να ψηφίσεις. Καταρχάς είναι παράνομο να σου στερήσουν αυτό το κατοχυρωμένο δικαίωμα. Μπορείς να τους καταγγείλεις αν σε απειλήσουν, αν σε απολύσουν, αν σε τιμωρήσουν. Δεύτερον μην δέχεσαι όρους δουλείας και φασιστοκρατίας, ειδικά αν είσαι νέος χωρίς οικογένεια, στεγαστικά και υποχρεώσεις. Οι παλαιότεροι στην ηλικία σου ρίσκαραν τις ζωές τους για να έχουμε ελεύθερη χώρα πολεμώντας του ναζί κ μετέπειτα την Χούντα για να έχουμε έστω κι αυτήν την κουτσή δημοκρατία. Μην γίνεις, τουλάχιστον όχι από τώρα, γρανάζι του συστήματος. Αντιστάσου.

Και τέλος πάντων, αν δεν είσαι σοβαρός υπερασπιστής της αναρχικής ιδεολογίας, την οποία σέβομαι άπειρα, να πας να ψηφίσεις, ακόμα κι αν θες να ψηφίσεις ΝΔ, ακόμα κι αν θες να ζεις με 40% μειωμένο ως προς την αγοραστική του δύναμη εισόδημα. Ο μαζοχισμός είναι μια υπαρκτή παρέκκλιση εξάλλουου.

Ψυχικές Διαταραχές σε μια Χιτλερική κοινωνία!

 Με αφορμή την δολοφονία του βρέφους από την ψυχική άρρωστη μητέρα του στην Βέροια, θα ήθελα να πω κάποια πράγματα για τις ψυχικές ασθένειες και μιλάω εκ πείρας

Καταρχάς να σας πω ότι πάσχω εγώ η ίδια από αγχώδη διαταραχή και παλεύω με την κατάθλιψη εδώ και πολλά χρόνια. Και δεν είναι της ιδέας μου, ούτε μπορώ να το αλλάξω με την δύναμη της θέλησης. Θέλει πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας, επαναλαμβανόμενης και φαρμακευτική υποστήριξη. Όσοι είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρουν.

 
Κι εμένα η περίπτωση μου είναι λάιτ, ελαφριά, δεν χάνω την επαφή με την πραγματικότητα, δεν ακούω φωνές, δεν μου μιλάει το ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε τα ζώα. Εχω πλήρη συνείδηση της κάθε μου φρίκης.

 
Υπάρχουν όμως ασθενείς που χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Που δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτά που νιώθουν, σκέφτονται, λένε και πράττουν δεν στέκουν. Γίνονται θύματα θεωριών συνομωσιών, θα έρθουν οι εξωγήινοι, θα γίνει η αποκάλυψη, ο κόβιντ δεν υπάρχει, μας τσιπάρουν, μας καταδιώκουν οι μασόνοι και οι σιωνιστές. Σε πιο ακραίες μορφές, πλάθουν δικά τους σενάρια και βιώνουν μανίες καταδίωξης και βλέπουν εχθρούς σε οικεία και φιλικά πρόσωπα. Κι ενώ συνήθως δεν είναι επικίνδυνοι, μια σπίθα αρκεί για να πυροδοτήσει κάποιο βίαιο ξέσπασμα, βίαιο είτε για τους ίδιους, είτε για τους γύρω τους.

 
Εχω χάσει εναν αγαπημένο φίλο, θύμα της διπολικής διαταραχής από την οποία έπασχε. Αυτός ξέσπασε στον εαυτό του κι έφυγε νωρίς. Κι έχω έναν πολύ κοντινό μου πρόσωπο που πάσχει από την ίδια ασθένεια, με ακραίες κρίσεις μανίας ανά δίχρονο περίπου.

 
Δεν μπορείς να τους πετάξεις σε ένα άσυλο για πάντα, γιατί αυτό θα βόλευε μια χιτλερική κοινωνία. Ουτε να τους στειρώσεις, μην τυχόν και μεταβιβάσουν τα προβληματικά τους γονίδια. Οφείλεις να τους δώσεις την ευκαιρία να ζήσουν μια όσο το δυνατον κανονική ζωή. Εχουν δικαίωμα να ερωτευτούν, να εργαστούν, να δημιουργήσουν. Γιατί δεν είναι μόνο η διαταραχή τους. Είναι και πολλά άλλα.
Και πρεπει να φύγει το στίγμα του τρελού, του ψυχάκια από πανω τους. Μονο τότε θα μπορούν και οι ίδιοι και οι οικογένειες τους και οι ειδικοί ψυχικής υγείας να αντιμετωπίσουν σωστά τις καταστάσεις αυτές.

 
Χρειάζεται συστηματική παρακολούθηση και θεραπεία, αλλά πως στο διάολο ένας άνθρωπος που κινδυνεύει να φρικάρει μια μέση αγχωτική κατάσταση, θα μπορέσει να πληρώνει 100 και 200 ευρώ τον μήνα σε έναν καλό ιδιώτη ψυχίατρο; Που θα δουλέψει; Πως στον διάολο δεν θα απολυθεί άμα πάθει κρίση στην δουλειά του και τα κάνει σκατά;

 
Η διατήρηση της ρουτίνας είναι σημαντική για αυτούς τους ασθενείς. Κι όλη η κοινωνία είναι φτιαγμένη για να τιμωρεί και να κουνάει το δάχτυλο. Οχι μόνο σε αυτούς, αλλά σε όλους.
Ας πάψουμε να κουνάμε το δάχτυλο κι ας πάψουμε να ζητάμε να εξαφανιστεί ότι δεν καταλαβαίνουμε.
Και εγώ δεν καταλαβαίνω πως κάποιοι γουστάρουν το ζυγούρι, αλλά το δέχομαι.

1821, Παγκόσμιος, Εμφύλιος, Πολυτεχνείο και μια εύθραυστη δημοκρατία 47 ετών

Γιορτάζουμε την Επανάσταση του 1821. Γιορτάζουμε το ιστορικό Όχι που είπαμε στους Ιταλούς. Αλλά δεν γιορτάζουμε το τέλος του εμφυλίου πολέμου, ούτε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974. Αντ΄αυτού έχουμε μετατρέψει την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σε πεδίο αντίδρασης και διχασμού. Μια ψευδογιορτή μαθητική κι όχι μια καθολική αργία, όπως θα έπρεπε, στην οποία δεν μπορούν να παρευρεθούν όλοι όσοι αγωνίστηκαν εντός και εκτός Πολυτεχνείου τότε, αλλά ούτε και κανένας εργαζόμενος που νιώθει ότι οφείλει σε αυτούς τους αγωνιστές το δικαίωμα να λέει ελεύθερα τα όσα πιστεύει, να ψηφίζει, να ακούει όποια μουσική γουστάρει, να διαβάζει όποιο βιβλίο θέλει. Γιατί σε μια δημοκρατία δεν διώκονται οι ιδέες, ακόμα και οι φασιστικές. Μακάρι να καταλάβαιναν οι φασίστες ότι αυτή η δημοκρατία, που τόσο μισούν, τους δίνει το δικαίωμα να λένε τις μαλακίες που λένε, να διαβάζουν το “Ο Αγών μου” και να μιλούν για τους "υπάνθρωπους" Εβραίους, Αφρικανούς και Ασιάτες, χωρίς να απειλείται η ελευθερία τους. Αυτή η δημοκρατία τους δίνει το δικαίωμα να αναπολούν την Χούντα ακόμα κι αν δεν την έζησαν ποτέ.

Και δεν αφορά η Χούντα το δίπολο δεξιά-αριστερά. Να τελειώνουμε με αυτήν την καραμέλα. Η Χούντα αφορά το δίπολο δημοκρατία-φασισμός. Και δεν είναι όλοι οι δεξιοί φασίστες. Και δεν είναι όλοι οι αριστεροί δημοκράτες. Ούτε πρέπει να μπερδεύουμε την Χούντα με τον εμφύλιο, τους χίτες, τους ταγματασφαλίτες και τον ΕΛΑΣ. Αλλα ζητούμενα τα τότε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο, άλλες οι πληγές, άλλα τα παγκόσμια συμφέροντα και οι παρεμβάσεις. Πράγματα τα οποία δεν συζητάμε ποτέ ως κράτος, αλλά απλά αναπαράγουμε, οι περισσότεροι δε από εμάς χωρίς να τα έχουμε ζήσει. “Οι φασίστες έσφαξαν την οικογένεια του παππού και του πατέρα μου” θα πουν κάμποσοι κομμουνιστές. “Οι κομμουνιστές έσφαξαν την οικογένεια της γιαγιάς και της μάνας μου” θα πουν κάμποσοι φασίστες. Και κανείς, καμιά πλευρά δεν παραδέχεται ότι τα εγκλήματα ήταν αμφίδρομα. Όχι. Μόνο η άλλη πλευρά δρούσε εγκληματικά. Κι αντί να έχουμε μια γιορτή ενωτική για το τέλος του εμφυλίου πολέμου, που πήγε τόσο πίσω την χώρα, αντί να τα βάλουμε κάτω να μιλήσουμε και να τα λήξουμε, όπως προσπάθησαν να κάνουν κάποιοι έστω και με λανθασμένο τρόπο σαν τον Μίκη ή τον Φλωράκη, αναπαράγουμε 72 χρόνια μετά στρεβλά στερεότυπα. 

Γι αυτό και στην επέτειο του Πολυτεχνείου, αντί να τιμάμε την αρχή του τέλους της δικτατορίας, παίζουμε πόλεμο με το κράτος. Γιατί στο μυαλό του κράτους και των μπάτσων, οι τιμητές του Πολυτεχνείου είναι παλιοκομμούνια, αναρχομπάχαλοι, επικίνδυνα στοιχεία που πρέπει να τα καταστείλουν και στο μυαλό των τιμητών, το κράτος και οι μπάτσοι εξακολουθούν να δρουν σε καθεστώς δικτατορίας. Και κάθε χρόνο τα ίδια. Σφάζονται οι μεν με τους δε. Και μέχρι πριν κάποια χρόνια με κόστος ανθρώπινες ζωές, όπως αυτή του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά. Δεν τιμάς έτσι την δημοκρατία και το τέλος μια κατάπτυστης επταετούς στρατιωτικής χούντας, ούτε τιμάς τους αγωνιστές και όσους έδωσαν την ζωή τους για να τελειώσει. Την δημοκρατία την τιμάς όταν κάνεις κτήμα τα λόγια του Ρίτσου “και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά”.

Μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά με τους Γερμανούς, με τους Γερμανούς ρε φίλε, που μας κατέσφαξαν σε δυο παγκόσμιους πολέμους. Πόσους παππούδες και γιαγιάδες, πόσες μανάδες και πατεράδες δεν σκότωσαν τα ανθρωπόμορφα ναζιστικά τέρατα; Κι όμως με τα εγγόνια αυτών των τεράτων δεν έχουμε πλέον τίποτα να χωρίσουμε. Κι ο λόγος απλός. Γιατί δεν καταχωνιάστηκε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος κάτω από το χαλί της ιστορίας ως ένοχο μυστικό. Συζητήθηκε, καταγγέλθηκε, έγινε βιβλία και ταινίες και μάθαμε όλοι, μα όλοι για αυτόν. Πως, γιατί, πότε και που. Αλλά κυρίως γιατί. Κι όταν κατανοήσαμε το γιατί, όταν το ψυχαναλύσαμε, μπορέσαμε να συγχωρήσουμε. Να συνυπάρξουμε κι ας μην ξεχάσαμε. Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Όταν όμως συγχωρείς, γιορτάζεις το τέλος, γιορτάζεις την ένωση.

Εμείς όμως εκεί πεισματικά, ως ανώριμο κι ψευδεπαναστατικό έθνος γιορτάζουμε τα όχι και όχι τις νίκες.

Έπρεπε να γιορτάζουμε το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου κι όχι την έναρξη του. 

Έπρεπε να γιορτάζουμε την ανεξαρτησία μας ως κράτος κι όχι την αρχή της επανάστασης. 

Έπρεπε να γιορτάζουμε το τέλος του εμφυλίου, ακόμα κι αν ανήκουμε ιδεολογικά και συναισθηματικά στην ηττημένη πλευρά. Καμιά ιδεολογία δεν δικαιολογεί έναν εμφύλιο σπαραγμό ρε γαμώτο.

Έπρεπε να γιορτάζουμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Κι έπρεπε να την γιορτάζουμε μαζικά και ενωμένοι. Και το κράτος να μην αντιμετωπίζει όσους γιορτάζουν την δημοκρατία ως απειλητικά στοιχεία, λες και το κράτος είναι χουντικό. 

Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ωριμάσουμε ως λαός. Μέχρι να μάθουμε "να λέμε πια τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη"

Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση κατά την κούλειο λογική!

 Ακου λοιπόν τι σημαίνει ηλεκτρονική διακυβέρνηση κατά την κούλειο λογική.

Για να υποβάλεις την αίτηση για τις εξετάσεις πιστοποίησης του ΕΟΠΠΕΠ, πρέπει πρώτα να πληρώσεις τα εξέταστρα, τα παράβολα δηλαδή και να περιμένεις "τουλάχιστον 24 ώρες" πριν προχωρήσεις στην συμπλήρωση της αίτησης. Δεν είναι ξεκάθαρο δηλαδή αν θα μπορέσεις να κάνεις την αίτηση σε 24, 28, 32 ή 75 ώρες. Ούτε πρόκειται να λάβεις κάποιο αυτοματοποιημένο μέηλ ή sms ή μήνυμα viber από τον ΕΟΠΠΕΠ για το αν εγκρίθηκε ή πραγματοποιήθηκε η πληρωμή σου, ώστε να ξέρεις ότι μπορείς να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα. Οπότε γύρω στις 28 ώρες, που βάσει λογικής είναι πάνω από το "τουλάχιστον 24", αποφασίζεις να προχωρήσεις στην συμπλήρωση της αίτησης, χωρίς να γνωρίζεις εάν κάνεις καλά. Στα κουτουρού μωρέ. Αυτό είναι το πρώτο μέρος του αφενός, γιατί αφετέρου, είναι απαράδεκτο να προπληρώνεις εξέταστρα για εξετάσεις, στις οποίες δεν γνωρίζεις αν θα λάβεις μέρος. Γιατί μπορεί να υπάρχει κάτι, το οτιδήποτε στην αίτηση σου ή στα δικαιολογητικά σου, που μπορεί να οδηγήσει σε απόρριψη της αίτησης για συμμετοχή σου στις εξετάσεις, άρα θα έχεις πληρώσεις για να συμμετάσχεις κάπου, όπου δεν θα σου επιτρέπεται να συμμετάσχεις.

Αφού λοιπόν έχεις μυρίσει νύχια, κοιτάξει την κρυστάλλινη σφαίρα και διαβάσει τα ταρώ και προχωράς στην συμπλήρωση της αίτησης, οφείλεις να γνωρίζεις, όπως ξεκαθαρίζεται ρητώς στις οδηγίες συμπλήρωσης της αίτησης ότι φέρεις την αποκλειστική ευθύνη για το οποιοδήποτε λάθος κάνεις και ως εκ τούτου ο ΕΟΠΠΕΠ δεν φέρει ουδεμία ευθύνη αν απορριφθεί η αίτηση σου. Οκ. Δεν σου επιτρέπεται πχ να είσαι ηλίθιος, ούτε καν αμελής. Κι αν, ω μη γένοιτο, συνειδητοποιήσεις ότι έκανες κάποιο λάθος κατόπιν εορτής, σόρρυ μαν ορ γουμαν, το λάθος δεν διορθώνεται. Να περιμένεις μάλλον του χρόνου να ξανακάνεις αίτηση, γιατί δεν ξεκαθαρίζεται πουθενά, αν μπορείς να κάνεις αίτηση εκ νέου για την ίδια ειδικότητα, την ίδια εξεταστική περίοδο. Καλά μην περιμένεις να σου έρθει μέηλ ή όλα τα παρεμφερή για επιτυχή συμπλήρωση αίτησης κι άλλα τέτοια του 21ου αιώνα.

Την κάνεις λοιπόν και την αίτηση κι αυτή στα κουτουρού, χωρίς να μπορείς να ρωτήσεις κανένα, νινγκούνο ρε παιδί μου αν είναι όλα σωστά συμπληρωμένα, υπ' ευθύνη σου είπαμε όλα και πας στο επόμενο βήμα. Στην αποστολή των δικαιολογητικών μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Γιατί σιγά μην είχε ο εοππεπ στην πλατφόρμα της αίτησης δυνατότητα άμεσης επισύναψης των αρχείων! Στέλνεις λοιπόν τα δικαιολογητικά σου σε pdf, γιατί μόνο pdf δέχονται κι αλίμονο αν έχεις τελειώσει ονυχοπλαστική και δεν νογάς από μορφές αρχείων, τσεκάρεις δεκαπέντε φορές ότι τα έχεις κάνει όλα όπως ορίζουν οι οδηγίες και πατάς αποστολή, send, φύγε μέηλ, φύγε. Και περιμένεις. Τι; Μα το απαντητικό μέηλ, με τον αριθμό πρωτοκόλλησης ηλεκτρονικής υποβολής της αίτησης σου. Έτσι, λέει, στις οδηγίες, ότι θα ξέρεις ότι το μέηλ σου απεστάλη επιτυχώς, λαμβάνοντας μέηλ. Πότε; Δεν λέει, ούτε καν τουλάχιστον. Και περνάνε 24 ώρες και αριθμό πρωτοκόλλησης δεν λαμβάνεις. Ούτε καν ένα γαμιομέηλ που λέει, λάβαμε το μήνυμα σας, σε τόσες ώρες, μέρες, θα λάβετε το εξής, το δείνα, το τάδε. Τίποτα. Στα τυφλά όλα. Αλλά έχεις προπληρώσει. Κι εκεί τελειώνουν οι οδηγίες. Πουθενά αναφορά στο πως ενημερώνεσαι για το αν η αίτηση σου εγκρίθηκε για το πως θα μάθεις που θα δώσεις εξετάσεις, πότε, τι πρέπει να κάνεις έπειτα.

Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται ένα πράγμα. Πήρες την απόδειξη και τέλος. Τώρα το αν θα φύγεις και με το προϊόν από το μαγαζί, δεν στο εγγυόμαστε.