Γιατί ο νόμος περί βιασμού ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξει

 05 Απριλίου 2007

Μια ημέρα πριν τα τριακοστά πρώτα γενέθλια μου

Κι ήμουν πολύ χαρούμενη!

Θα έβλεπα μετά από 5-6 χρόνια τον κάποτε κολλητό μου φίλο Μάριο, τον οποίο βρήκα με την βοήθεια της νέας τεχνολογίας, τουτέστιν του Facebook.

Βασικά ο Μάριος ήταν από τα πρώτα άτομα που έψαξα μόλις έφτιαξα το προφίλ μου. Και τον βρήκα αμέσως.

Ημουν κατενθουσιασμένη!!!

Τον αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο. Μου συμπαραστάθηκε σε ολόκληρη την εφηβεία και την πρώτη ενηλικίωση μου. Με μάζευε όταν είχα πιει παραπάνω ή όταν έμπλεκα. Ηταν για χρόνια ο φύλακας άγγελος μου! Η μάνα μου τον λάτρευε. Οι γονείς του με λάτρευαν. Ηταν ο φίλος μου. Ο καλύτερος μου φίλος.

Μέχρι που μια ημέρα μου εκμυστηρεύθηκε τον έρωτα του.

Δεν το πίστευα!!!!!

Οταν γνώρισα τον Μάριο, στα 15 μου, εκείνος ήταν στα δικά μου μάτια κάτι σαν μοντέλο, ένα άπιαστο όνειρο, οπότε και έπαψα σύντομα να τον βλέπω ως εν δυνάμει εραστή. Και δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι εκείνος με έβλεπε σεξουαλικά. Ημουν και 5χρόνια μικρότερη του. Και δεν έκανε ποτέ ουδεμία κίνηση σεξουαλικού είδους. Μα ποτέ!

Ωσπου μια μέρα, θα ήμουν γύρω στα 23 πια, μου εξομολογήθηκε έναν τρελό έρωτα, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, τον οποίο αρνήθηκα και για τον οποίο τον απέφευγα για τουλάχιστον 3 χρόνια.

Και κάπως ετσι χαθήκαμε γύρω στο 2002-3 ολοκληρωτικά

Μέχρι που.... μας ξαναέφερε κοντά το Facebook

Ο Μάριος ήταν από τα πρώτα άτομα που έψαξα να βρω μέσω Facebook και τον βρήκα

Και κλείσαμε ραντεβού να βρεθούμε σπίτι του για μεσημεριανό γεύμα.

Και ναι, πήγα με διάθεση να κάνω σεξ.

Και από την στιγμή που μπήκα σε αυτό το σπίτι, ξεκίνησε ένα μαρτύριο που κανένας νομοθέτης δεν μπορεί να προβλέψει ή να περιγράψει, ούτε καν να καταλάβει.

Ο άνθρωπος αυτός είχε τεράστιο πρόβλημα στύσης. Δεν του σηκωνόταν. Μα με τίποτα. Και κατηγορούσε εμένα. Γλύψε, ρούφα, χάιδεψε τα βυζιά σου, Διαταγές και ξανά διαταγές. Και πριν καταλάβω πως, πριν ξενερώσω εντελώς, κλείδωσε στο δωμάτιο του τα ρούχα μου, την τσάντα μου, τα παπούτσια μου, το κινητό μου. 

Κι ήμουν για 7-8 ώρες γυμνη, προσπαθώντας συνεχόμενα να δημιουργήσω στύση στον Μάριο, ο οποίος αρνιόταν να με αφήσει να φύγω, ο οποίος ειχε κλείσει δωμάτιο στην Αράχωβα για το διήμερο, ο οποίος δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει να φύγω για μια ακόμη φορά χωρίς να με γαμήσει. Μόνο που δεν του σηκωνόταν για να με γαμήσει. Και οι ώρες πέρναγαν και πέρναγαν και η εμμονη του δεν χαλάρωνε. Και το μάτι του γυάλιζε.

Κι άρχισα να σκανάρω τον χώρο, να  σκέφτομαι τι μπορώ να χρησιμοποιήσω ως όπλο για να τον αναισθητοποιήσω και ποια μπαλκονόπορτα ήταν ανοιχτή, που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να βγω και να πηδήξω από το μπαλκόνι. Και σκεφτόμουν ότι θα καταλήξω επεισόδιο της 10ης Εντολής και πως στο διάολο θα γλίτωνα αυτήν την καταδίκη.

Δεν με έδειρε. Δεν με απείλησε. Δεν άσκησε βία σωματική πάνω μου.

Κι ομως αυτό, το χωρις σωματική βία, ακόμα και χωρίς την πλήρη διείσδυση  ήταν ο ορισμός του βιασμού

Και αυτοί που νομοθετούν αν δεν έχουν βιασθεί, οφείλουν πριν νομοθετήσουν τι συνιστά και τι όχι έναν βιασμό να ρωτήσουν όσες και όσους έχουν βιασθεί.

Δεν χρειάζεται κάποιος να σου βάλει ένα μαχαίρι στον λαιμό για να νιώσεις ότι απειλείται η ζωή σου. 

Το πως αποδεικνύεται είναι ένα άλλο πονεμένο ζήτημα για τα θύματα. 

Μου πήρε πάνω από δέκα χρόνια για να δεχτώ τι μου έχει συμβεί.

Και μετά από άλλα 7 χρόνια, μπορώ να συζητήσω τι συνέβη εκείνη την ημέρα.

Ευτυχώς, έπαψα να ανήκω στην κατηγορία "Όμορφη"

 Πέρασα όλη μου την εφηβική και σχεδόν όλη την ενήλικη μου ζωή ως ωραία. Ημουν αυτό που λέμε "τούμπανο", γκομενάρα ρε παιδί μου. Αδύνατη, αλλά με κοιλιακούς, γραμμωμένους μηριαίους και γάμπες, τροφαντούς και σφιχτούς γλουτούς, σχετικά ψηλόγκα για την γενιά μου με μούτρο παράξενο με έντονες γωνίες και ζυγωματικά, έντονα μάτια και ωραίο χαμόγελο. Γκομενάρα. Φόραγα κ ένα ψηλοτάκουνο, έβαζα κι ένα κραγιόν και τρίζαν τα πλακάκια στο πέρασμα μου.

Κι όμως, εγώ καθόμουν και κόλλαγα στην λεπτομέρεια. Δεν μου αρέσει το βυζί μου, δεν μου αρέσει η φύτρα στο κούτελο, τα χείλη μου είναι μικρά, πήγα από 59 κιλά 61-θα πεθάνω!!!! Μιλάμε όμως για δυστυχία. Υπέφερα λέμε που δεν είμαι η Κάτια Ζυγούλη, που δεν είμαι το δεκάρι το καλό κι είμαι το 9άρι ένα πράγμα. Κι ας ήξερα ότι είμαι γκόμενα.... Δεν ημουν τέλεια, δεν ήμουν αψεγάδιαστη.

Ολο αυτό το κυνήγι της τελειότητας με βασάνιζε χρόνια. Μέχρι που διαγνώστηκα με Χασιμότο και έπαθα ταυτόχρονα την πρώτη μου μεγάλη κρίση πανικού, οπότε και αναγκάστηκα να πάρω αντικαταθλιπτική αγωγή.... Και έβαλα 7 κιλά και πήγα από το 20 και 21 σε ένα δείκτη μάζας σώματος 24, το οποίο είναι εντός φυσιολογικών ορίων, όχι για εμένα όμως. Για ένα 8μηνο που έπαιρνα την αγωγή, η θλίψη για αυτό που θεωρούσα τότε κατάντια σώματος ήταν τεράστια. Κόβοντας όμως την αγωγή, μέσα σε 3 μήνες επανήλθα στα κιλά μου και το σώμα μου έχοντας ακόμα φρέσκια την μνήμη του, ξαναέγινε γρήγορα όπως πριν, ίσως και καλύτερο.

Η κατάθλιψη όμως και η διαταραχή άγχους καραδοκούσαν. Οπότε και αναγκάστηκα να ξαναλάβω αγωγή εκ νέου στα 41 μου.

Αντε πάλι να μπαίνουν τα δίκιλα με φοβερή ευκολία κι εγώ να φρικάρω.

Έβαλα όμως κάτω τον εαυτό μου και τον ρώτησα. Τι προτιμάς ρε μλκ; Να είσαι αδύνατη, τρισδυστυχισμένη και μέσα στην φρίκη ή να έχεις λίγα παραπάνω-όχι από το φυσιολογικο, αλλά από το δικό σου φυσιολογικό κιλά-και να είσαι ήρεμη; Διάλεξα λοιπόν το δεύτερο. Κι όλα πήγαιναν καλά για ενα μεγάλο διάστημα. Ξεπέρασα ίσα ίσα το όριο του φυσιολογικού πηγαίνοντας σε ένα δείκτη μάζας σώματος 26.

Μέχρι που ήρθε ο Κόνβιντ και η καραντίνα και άλλαξε όλη η ζωή μου, η καθημερινότητα μου και η κοσμοθεωρία μου.

Βγαίνοντας από την δεύτερη καραντίνα βγήκα σοβαρά υπέρβαρη. Ναι, ξέρω, εγώ και εκατομμύρια ανθρώπων, που ολη την ημέρα έτρωγαν και έπιναν, γιατί δεν είχαν πως να ξεδώσουν, που να ξεσπάσουν. Για μένα όμως ήταν και κάτι άλλο όλη αυτή η φάση. Για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν είχα κανένα απολύτως λόγο να είμαι όμορφη, να είμαι τέλεια, να κυνηγάω με ένα μαστίγιο κι ένα καρότο τον εαυτό μου. Δεν είχα λόγο να πεινάσω 4 ημέρες για να μπω στο στενό μαύρο φόρεμα, γιατί πολύ απλά δεν θα το φορούσα, ούτε θα πήγαινα πουθενά εξω να με δουν και να τους δω, να μετρήσω τις δυνάμεις μου, να κάνω έλεγχο τι παίζει στην αγορά και να με συγκρίνω. Ξέρω, ξέρω, σας ακούγονται κάπως αυτά που σας λέω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Και είναι αλήθεια, δυστυχώς, για πολύ περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που το παραδέχονται ότι σε πολλά ζητήματα είναι ετεροπροσδιοριζόμενοι. Ετσι ήμουν κι εγώ. Δεν κοιταζόμουν στον καθρέπτη μου για να νιώσω όμορφη. Με την εξωτερική επιβεβαίωση και την σύγκριση, ένιωθα όμορφη. Πωπω, τι χάλια γκόμενες κυκλοφορούν εκεί έξω ρε μλκ μου-ευτυχώς που δεν είμαι έτσι.

Μέχρι που έγινα μια από αυτές τις χάλια γκόμενες. Μια κοινή, μια θνητή, μια στρουμπουλή, μια κυριούλα!

Και εδώ είναι το οξύμωρο. Μπορεί να μην με τρελαίνει η εμφάνιση μου, το σώμα μου, το στυλ μου ή τα κιλά μου και να ξέρω ότι πρέπει να ισορροπήσω κάποια πράγματα στην διατροφή μου και στην σωματική μου δραστηριότητα, για λόγους υγείας, αλλά όσο πιο μακριά από το τέλειο είμαι, τόσο πιο χαλαρή κι απελευθερωμένη αισθάνομαι. Τόσο λιγότερο ανασφαλής. Δεν χρειάζομαι πια την επιβεβαίωση κανενός. Ούτε χρειάζεται να με συγκρίνω με τους άλλους. Δεν υποφέρω πια. Ευτυχώς, έπαψα να ανήκω στην κατηγορία "Όμορφη" !