Τετάρτη 22 Απριλίου 2020

Γράμμα στην άλλη


Καλησπέρα άλλη.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σου.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σου, κάτι άλλο εκτός από το γυμνό κορμί του.
Δεν ξέρω αν κάνω καλά.
Δεν ξέρω καν αν θες να παίξεις τον ρόλο που εγώ τόσο εγωιστικά σου επιβάλλω.
Δεν σου γράφω αυτό το γράμμα, ζητώντας μιαν απάντηση.
Δεν ξέρω καν γιατί σου γράφω.
Αν με νοιάζεις.
Δεν με νοιάζεις. Μην κοροϊδεύω τον εαυτό μου.
Εγώ με νοιάζω.
Εγώ και οι πληγές μου.
Πως θα τις γλείψω σαν σκυλί για να γιάνουν.
Φοβάμαι, βλέπεις, μην οσμιστούν το αίμα μου οι άλλοι σκύλοι.
Και κυρίως αυτός.
Μην δει την αδυναμία μου.

Είναι όμως αυτή η άτιμη κραυγή πόνου, που πάλλεται εντός μου, στα κατάψυχα  ρε παιδί μου, εκεί στον πυρήνα του πιο βαθιού μου είναι.
Και δεν την θέλω πια.
Ίσως εσύ να ξέρες τι να την κάνεις.
Δυσανάλογο το αίτημα μου.
Το ξέρω.
Τι μου φταις εσύ εξάλλου;
Ούτε καν σε ξέρω.
Όλα όμως τα ξέρω.
Πια.

Δεν θέλω να σε κάνω κοινωνό στο δικό μου ξεκατίνιασμα.
Μην με εγκαταλείπεις Ντορή. Θα φαρμακωθώ.
Είπε η Χέλμη.
Όχι εγώ.
Εγώ και να με εγκαταλείψει θέλω και να με σιχαθεί.
Μπας και γλείψω τις πληγές μου ανενόχλητη σε κάποια σκοτεινή γωνία του σπιτιού.
Κατάλαβε με.
Μόνο αυτό σου ζητάω.

Βλέπεις οι ερωτευμένοι μπορούν να κάνουν τα πάντα.
Οι προδομένοι ακόμα περισσότερα.
Εξευτελισμός και αυτοταπείνωση.
Οι μόνες γιατρειές σε τέτοιες περιπτώσεις.
Και το γλείψιμο των πληγών.
Αξιοπρέπεια καμία.
Μα τι να την κάνει την αξιοπρέπεια μια ψυχή που υποφέρει;
Τι να την κάνει αλήθεια;
Δεν αρκεί να πεις αυτός είναι μαλάκας.
Ο μαλάκας θα ξαναγυρίσει.
Θέλει να βλέπει την αξιοπρέπεια ως ανοχή.
Ως συνενοχή.
Και τον πόνο ως κάλεσμα.
Γύρνα πίσω Ντορή.
Δες με πως κλαίω.
Δες πόσο αντέχω και δεν σε καταστρέφω.
Πόσο σε νοιάζομαι.
Νοιάζομαι για σένα, δεν θέλω να σε χάσω.
Θα μείνω εδώ στην σκοτεινή γωνία του σπιτιού αξιοπρεπής περιμένοντας να επιστρέψεις.

Όχι.

Μεγάλη μαλακία αυτή η αξιοπρέπεια.
Κι η αυτοσυγκράτηση.
Και μην του δώσεις το δικαίωμα.
Εδώ του έδωσα το δικαίωμα να αλωνίζει μαζί σου.
Να σε λέει λιακάδα κι ηλιαχτίδα.
Θα πάτε, λέει, μαζί Αίγινα και Αμοργό.

Θα ξεκινήσετε από το άλφα.
Από το άλφα αρχινίζουν όλα.
Όλες οι ιστορίες αγάπης.
Αλλά πρέπει να τελειώνουν στο ωμέγα.
Κι εμένα δεν με έφτασε εκεί.
Με πρόδωσε κάπου στην μέση της αλφαβήτας.

Ούτε καν.
Επίδαυρο και Βερολίνο.
Πολύ αρχή ρε παιδί μου.
Πολύ αρχή για να θέλει να πάει δυο και πέντε γράμματα πίσω μαζί σου.
Δεν φταίει όμως αυτός.
Δεν φταίει που είναι αναλφάβητος και ανάλγητος και όλα τα στερητικά αν και α μαζί.
Είναι αρπαχτικό ο τύπος.
Α κι αυτό.
Στερητικό.

Οσμίζεται την ευαισθησία σαν γύπας.
Τρέφεται από αυτήν.
Παιχνίδι του η αναζήτηση εύθραυστων πλασμάτων.
Γουστάρει να τους σπάει τα φτερά.
Γουστάρει λέμε.
Σχεδόν καυλώνει.
Το ξέρω.
Το ήξερα.

Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως δεν γνώριζα.
Πως πρώτη φορά με αποκεφαλίζει.
Αλλά βλέπεις, Έλλη, Μαρίνα, Παυλίνα, Μαριάννα, Σοφία, άλλη
Βλέπεις εμένα μου άρεσαν πάντα οι ηρωίδες του Τένεσι Γουίλιαμς.
Βλέπεις εγώ είμαι τρελή.
Τρελή σαν την Μπλανς.
Πάντα με γοήτευε η Μπλανς.
Και δεν μου φταις εσύ.
Εγώ κι αυτός.
Μόνο εμείς φταίμε.
Ούτε καν εγώ.
Εσύ δεν φταις ποτέ.
Ούτε κι εγώ.
Βλέπεις κι εγώ άλλη είμαι.

Να ξέρεις τον ένιωσα τον πόνο σου και για αυτό πολύ λυπάμαι.
Λίγο με νοιάζει που με έβρισες και με απείλησες.
Πονάς κι εσύ.
Το βλέπω.
Αν δεν πόναγες, δεν θα υπήρχες.
Οσμίζεται σου λέω το αίμα.
Κι έχεις κι εσύ πληγές.
Όχι από αυτόν.
Δεν πρόλαβες.

Αυτός παριστάνει ότι τάχατε θέλει να γιατρέψει.
Λιακάδα μου, εγώ είμαι εδώ.
Μα δεν θα είναι.
Ποτέ δεν είναι.
Ούτε εδώ, μα ούτε κι εκεί.
Δεν είναι απλά.
Δεν είναι ο βασανισμένος καλλιτέχνης.
Ούτε ο περήφανος αγρότης.
Ούτε ο ροκαμπιλάς.
Ούτε ο αναρχικός που μάχεται τον καπιταλισμό.
Ούτε ο ουμανιστής που αγάπησε τον Ρίτσο και να αδελφέ μου.
Μα ούτε και ο συντηρητικός βοηθός συμβολαιογράφου που περνάει τα βράδια του βλέποντας μάστερσεφ σε ένα μικρό επαρχιακό σπίτι με κεραμίδια από ελενίτ, απολαμβάνοντας την συντροφιά της ξυλόσομπας.

Είναι αυτός που εσύ θες.
Αυτό που έχεις ανάγκη.
Ανάγκη να ακούσεις.
Είναι η αδελφή ψυχή σου.
Και θα σε πείσει.
Είναι πολύ πειστικός ο άτιμος.
Αυτό του το αναγνωρίζω.
Όπως όλα τα αρπαχτικά.
Κι όταν θα βρει την άλλη
Την άλλη μετά από την άλλη, εσένα δηλαδή
   
Θα σε αποκεφαλίσει κι εσένα.
Θα σου κόψει το κεφάλι και θα το τοποθετήσει με ευλάβεια σε μια θέση μαζί με τα κεφάλια της άλλης.
Κι είναι πολλά τα κεφάλια αυτά.
Και τα λατρεύει όλα.
Όπως κάνουν όλοι οι συλλέκτες.
Είναι συλλέκτης ψυχών αυτός.
Ψυχών και άψυχων κεφαλιών.
Πίστεψε με.


Και άκου με.

Εσύ φταις
Εσύ κι η μάνα σου που δεν μαζεύεται, που τα ‘χει κάνει μπάχαλο με τα σκυλιά και θέλει ζαμπόν μακράς ωρίμανσης.
Εσύ φταις.
Εσύ και τα ρούχα σου.
Και τα σπίτια σου.
Και οι αυτοκτονικές σου τάσεις, αλλά για αυτές θα σου πω πιο κάτω.
Και δεν θα μπορείς να καταλάβεις πως έγινε τσουνάμι χωρίς σεισμό.
Τι έγινε ρε πούστη μου;
Δεν γίνεται να τέλειωσε το λαβ στόρι μας για κάτι ευκαλύπτους σε έναν επαρχιακό δρόμο ενός παραθαλάσσιου ρηζόρτ.
Δεν γίνεται.
Κι αν δεν ψάξεις και δεν βρεις, δεν θα καταλάβεις ποτέ.
Τι έγινε ρε πουστη;
Σκέτο, χωρίς μου.
Δεν είναι δυνατόν, δεν γίνεται, σου λέω, άνθρωποι που μέχρι χθες αγαπιόντουσαν να χωρίζουν για τέτοιες αφορμές.

Όμως, εγώ, άλλη, έψαξα.
Δεν κράτησα την αξιοπρέπεια μου
Δεν φοβήθηκα.
Δεν φοβάμαι πια.
Να φύγει.
Να φύγει μακριά μου.
Να φύγει σου λέω.
Να πάει και να τσακιστεί.
Και να πληγιάσει.
Και να πονέσει.
Και να ξεπετσιαστεί.
Θα κάνω ότι μπορώ για να μην ξαναγυρίσει.
Να μην θέλει να ξαναγυρίσει.
Κατίνα θα γίνω, τι απαξιωμένη  αυτή η λέξη.
Κατίνα.
Κατίνα Παξινού.
Θεατρίνα.
Και κατίνα.
Κρύβει αυτή η λέξη μέσα της, όλο το γυναικείο δράμα όλων των αιώνων, των φυλών, των ηλικιών. Κατίνα.
Θα γίνω όμως και ντεντέκτιβ άλλη.
Θα βάλω και την καπαρντίνα την μπεζ και το καπέλο με το γείσο και τα γυαλιά και όλα.
Και θα μάθω.
Θα μάθω αυτήν την φορά όλη την αλήθεια.
Δεν φοβάμαι πια.
Κι όταν μάθω, θα φορέσω εκείνη την κολλητή  κίτρινη στολή με τις μαύρες ρίγες.
Και θα αρπάξω και την χατζάρα και το μαστίγιο και το δηλητήριο.
Και θα τον σκοτώσω τον Μπιλ.
Κιλλ Μπιλλ.

Συγγνώμη αν  είσαι ένα από τα θύματα μέσα σε αυτή την παραζάλη.
Δεν το θελα.
Αλήθεια σου το λέω, στο ορκίζομαι, να φιλάω σταυρό, εγώ η άθεη.
Κανένας όμως δεν θα σταθεί εμπόδιο σε αυτήν μου την περιπέτεια.
Κιλλ Μπιλλ.
Ήρεμα.
Μεθοδικά.
Με μπόλικες δόσεις ψύχωσης
Είναι αναγκαίες σε μια ιστορία εκδίκησης.

Ψύχωση όμως.
Όχι αυτοκτονικές τάσεις.
Δεν θα τις οικειοποιηθεί κι αυτές.
Αυτές προϋπήρχαν.
Και δεν θα τις σπαταλήσω για αυτόν.

Αυτά είχα να σου πω άλλη.
Τίποτε άλλο.