Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Είναι οι πολιτικοί καταναλωτικά αγαθά κι εμείς καταναλωτές;

Η πολιτική είναι... ένα καταναλωτικό προιόν. Ας πούμε ότι είναι παγωτό.
Παγωτά παράγουν πολλές εταιρείες.
Σκοπός της παραγωγής των παγωτών είναι η πώληση τους σε καταναλωτές.
Η κάθε παγωτοπαραγωγός εταιρεία προσδοκά να έχει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, το μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς, τις μεγαλύτερες πωλήσεις και το μικρότερο δυνατό κόστος παραγωγής.
Για να παράξει το κατάλληλο παγωτό, να απευθυνθεί στο κατάλληλο κοινό, με τον κατάλληλο τρόπο και την κατάλληλη τιμή, η εταιρεία παγωτού φτιάχνει ένα marketing strategy, μια στρατηγική, που στηρίζεται σε ανάλυση και της αγοράς και του ανταγωνισμού και των αγοραστών και του προιόντος.
Αν η εταιρεία έχει μέτριες ή κακές πωλήσεις και μέσα από το marketing analysis, συμπεράνει ότι οι καταναλωτές, που προτιμούν περισσότερο το χ ανταγωνιστικό προιόν, προτιμούν την περισσότερη ζάχαρη, η εταιρεία έχει τις εξής πιθανές επιλογές. Είτε να προσθέσει περισσότερη ζάχαρη για να ικανοποιήσει τα γούστα των υποψήφιων πελατών της-αδιαφορώντας για την υγεία τους, είτε να κάνει μια διαφημιστική καμπάνια που να εστιάζει στην λιγότερη ζάχαρη ως θετικό αποτέλεσμα, είτε να προβεί σε δυσφημιστική καμπάνια της αντιπάλου εταιρείας(στην ελλάδα εξ’οσων γνωρίζω απαγορεύεται ακόμα), είτε να μειώσει την τιμή του παγωτού της, ρίχνοντας ενδεχομένως και την ποιότητα του. Υπάρχει και η πιθανότητα να τα κάνει όλα τα παραπάνω μαζί.
Το ίδιο ακριβώς marketing strategy ως εργαλείο χρησιμοποιούν τα πολιτικά κόμματα και οι εκπρόσωποι τους.
Αν λοιπόν το κοινό, στο οποίο απευθύνονται οι πολιτικοί,είναι παχύσαρκοι, αυτοκτονικοί τύποι, που το γευστικό τους κριτήριο έχει εκπαιδευθεί χρόνια ολόκληρα στην υπερβολική ποσότητα ζάχαρης, και το οποίο κοινό είναι μάλλον δύσκολο και χρονοβόρο να το πείσεις για τις ευεργετικές ιδιότητες της μειωμένης ποσότητας ζάχαρης και να το επαναπρογραμματίσεις, μιας και η προεκλογική-διαφημιστική περίοδος είναι σύντομη, το πιο πιθανό είναι οι πολιτικοί να προτιμήσουν να τιγκάρουν το παγωτό στη ζάχαρη, αφού αυτό θέλει ο κόσμος, τονίζοντας και επιβεβαιώνοντας δε πως η υπερβολική ζάχαρη ουτε βλάπτει, ούτε παχαίνει, ενώ παράλληλα θα κατακεραυνώνουν τους αντιπάλους τους για την ίδια υπερβολική χρήση ζάχαρης, τις υψηλές τιμές, την κακή ποιότητα προιόντος, τα μπλεγμένα μονοπάτια προώθησης και πώλησης των προιόντων τους και τη χρήση του μάρκετινγκ ως όπλου για να εξαπατήσουν ή να αυξήσουν τις πωλήσεις τους. Στην πολιτική η δυσφήμιση επιτρέπεται στην Ελλάδα.
Το marketing είναι ένα απίθανο εργαλείο στα χέρια των businessmen παγκοσμίως για ένα και μόνο λόγο. Γιατί οι αγοραστές, οι πελάτες, οι ψηφοφόροι, όλοι όσοι το αγνοούν, δεν γνωρίζουν ότι τα παγωτά δεν ικανοποιούν την γέυση, αλλά εξαγοράζουν κάποια προσδοκία. Οταν κι ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη καταλάβει τι σημαίνει ψυχολογία της μάζας και μάρκετινγκ, όταν και ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη αντιληφθεί το δίπολο πωλητής-αγοραστής ή υποψήφιος πολιτικος-ψηφοφόρος ή θύτης-θύμα, τότε αυτόματα οι προσδοκίες δεν θα είναι αγαθό προς διαπραγμάτευση ή διακίνηση και τότε, θα εξαφανιστούν όλοι αυτοί οι ρόλοι όπως τους ξέρουμε.
Οι πολιτικοί απλά μας πουλάνε αυτό που εμείς προσδοκούμε.

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

"Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή"

Που να ξερα στα 17 μου ότι το μεράκι μου, ο καημός μου είναι η φιλοσοφία. Τότε που με έβαζαν με το ζόρι να μάθω παπαγαλία διάφορα τσιτάτα, “cogito ergo sum”, χωρίς ποτέ τους να μου πούν πως έφτασε ο Descartes σε τούτην την απλοικότατη γεμάτη αλήθεια φράση. «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέυτερος.», «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.», «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά.» Αποστήθιση αποσπασματικών λόγων αυθεντιών κι αυτόματη κατάργηση τους. Ανήθικος ο βιασμός τους. Γιατί πως γίνεται βρε δασκαλάκο, βρε φιλόλογε της κακιάς ώρας, εσύ που δεν σπούδασες φιλοσοφία, παρά είσαι άλλος ένας αποστηθιστής για να εντυπωσιάζεις την αμαθή ομήγυρη σου, να αμαυρώνεις δια των μίζερων πρακτικών σου αυτόν που εσύ ο ίδιος ανακυρήσσεις αυθεντία. Ουέ κι αλλοίμονο, αν τολμούσα ελεύθερα να συλλογιστώ και ελεύθερα να ερμηνεύσω τα λόγια του Βελεστινλή. Ουέ κι αλλοίμονο μου! Κι αν είχα το θάρρος, θράσσος για σένα φυσικά, βρε διαμορφωτή της ορφανής σκέψης, να θέσω έστω και τον παραμικρό προσωπικό μου προβληματισμό για το πως ορίζεται η αρετή, η τόλμη και η ελευθερία ,για την οποία μίλησε ο Κάλβος, με πόση ευκολία μου αφαιρούσες το δικαίωμα σε αυτήν την ίδια αρετή, την ίδια τόλμη, την ίδια ελευθερία, βάζοντας μου βαθμό κάτω από την βάση ή απειλόντας με με αποβολή από την μαθητική αίθουσα, γιατί τολμούσα να έχω άποψη; Ωμός εκβιασμός.

Φιλοσοφία δίχως ανάλυση μου δίδασκες. Οξύμωρο, δεν βρίσκεις; Την αλήθεια ψάχνει να βρει η φιλοσοφία. Και η αλήθεια, ρε μπουμπούνα δεν βρίσκεται στην επίλυση της άσκησης, αλλά στην διαδικασία, στην ανάλυση της.

Ανάλυση. Κι εσύ μονάχα αναλώθηκες σε εκείνο το «τι εννοεί ο ποιητής;», λες κι έχεις γράψει και πολλά ποιήματα και ξερεις. 'Η μήπως συναναστράφηκες πολλούς ποιητές αλήθεια; Κι αν τους έκανες το κακό να σ’ έχουν για παρέα, ποτέ σου δεν ρώτησες, ποτέ σου δεν αναρωτήθηκες ποια είναι η ψυχή που καταθέτουν με τον ποιητικό τους λόγο, παρά βολεύτηκες να τους θαυμάζεις σαν μαρμάρινα αγάλματα και να τους κολακεύεις. Να κάνεις τον καμπόσο, τον περισπούδαστο σε εκείνους που θωρείς ως υποδεέστερους σου. Διαβατήριο τους είχες τους ποιητές για να ανέλθεις, μικρέ παραχαράκτη ψυχέμπορα.

Σελίδα να γυρίσω δεν με άφησες
Μπροστά στα μάτια μου μπήκες
Σα να ‘ξερες
Πως τελευταία τα χάδια
Τελευταία τα φιλιά
Τελευταία φορά
Σ΄ αγκάλιασα
Κι όταν το άψυχο κορμί
Κι όταν το αίμα
Το θάνατο μαρτύραγε
Μίσος, οργή
Γιατί

Δικό μου είναι το ποίημα. Δεν ξέρω αν σ’αρέσει, αλλά εγώ για να το γράψω, καλό το θεωρώ, αλλιώς δεν θα το έγραφα. Το θέμα λοιπόν, δεν είναι αν σου αρέσει, αλλά ότι θα διαγουμίσεις σαν ψευτο-αναρχικός καταληψίας τη δική μου την ποιητική ψυχή με μπουρδοαναλύσεις και αναγωγές αλληγοριών που θα τις διδάσκεις και ως θέσφατα. Ρε, βλάκα, βρε άθλιε κουλτουριάρη. Η ποίηση δεν αναλύεται. Ποτέ κανένας ποιητής δεν έγραψε τα πως και τα γιατί που τον οδήγησαν στην δημιουργία των ποιημάτων του. Ο ποιητής δεν είναι φιλόσοφος. Ο ποιητής δεν θέλει ποτέ να ξέρεις «τι εννοεί ο ποιητής», αλλιώς με τα ποιήματα του θα εξέδιδε και επεξηγηματικό λυσάρι.

Δεν θα σου πω τι λέει το ποίημα το δικό μου και που αναφέρεται. Τέτοιο χατήρι εγώ δεν θα σου κάνω, παρά θα προτιμήσω να αναφερθώ στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, που πήγε ο μελιστάλαχτος με την μπάσα γοητευτική φωνή του, που αποτυπώνεται και στην γραφή του, κύριος Σταύρος Θεοδωράκης και του ΄λεγε στιχους του εν ειδει ερωτήσεων. Τι εννοεί ο ποιητής;
« Το βράδυ που έγινε ο σεισμός οι άνθρωποι έτρεξαν στα πάρκα. Στο πάρκο των ανώμαλων δεν πάτησε κανείς» του είπε. Και ξέρεις τι απάντησε ο ποιητής, την συνέντευξη του οποίου πιθανόν δεν διάβασες κι αν διάβασες την ξέχασες, γιατί δεν σε βολεύει;
«Πρώτα-πρώτα το 1978 που έγινε ο σεισμός στη Θεσσαλονίκη, ο κόσμος τρομαγμένος άρχισε να φεύγει. Τα πάρκα ήταν τρία στη Θεσσαλονίκη. Το ένα από τα τρία ήταν το πάρκο που σύχναζαν οι ανώμαλοι. Όχι.. Όλοι οι καθώς πρέπει κύριοι που τρέχαν να σώσουν το τομάρι τους, το έσωσαν οπουδήποτε αλλού, εκτός από το πάρκο των ανωμάλων.»(1*)
Αυτά απάντησε ο ποιητής.

Αλλά και πάλι δεν θες να τον ακούσεις. Γιατί αν τον ακούσεις, πρέπει να αυτοκαταργηθείς και να αυτομετατραπείς σε εργάτη των λέξεων, των συντακτικών κανόνων, της γραμματικής. Κι ύστερα, πως θα καμώνεσαι εσύ ο εργάτης, πως τάχα μου είσαι σπουδαίος κι ικανός στοχαστής, τόσο σπουδαίος που να έχεις το δικαίωμα να κάνεις τη φιλοσοφία ποίηση και τη ποίηση φιλοσοφία.

Εμένα που σου τα γράφω αυτά, όχι και τόσο άσχημα εδώ που τα λέμε, που σε καταργώ και σε υβρίζω, αλλά ταυτόχρονα σε κάνω περήφανο που στα χέρια σου μεγάλωσα, που τη σκέψη μου και το λόγο μου τον βρίσκεις δημιουργημα σου, μου στέρησες το δικαίωμα να περάσω στο πανεπιστήμιο σου. Μου έβαλες στην έκθεση στις εξετάσεις ηλιθίων που κάθε χρόνο στήνεις βαθμο 6 στα 20.
Να είσαι καλά δασκαλάκο, σε ευχαριστώ. Με γλίτωσες χωρίς να το ξέρεις από την εθελούσια λοβοτομή κι από πολλές γλυκιές αυταπάτες σαν κι αυτές που θρέφεις.
"Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή" για να στο πω και με έναν τρόπο προσλήψιμο για σένα.

Λήδα Καφετζή

(1*) «Ντίνος Χριστιανόπουλος:" Έκανα ό,τι έκανα και τώρα τελείωσα. Τώρα περιμένω να πεθάνω. "» του Σταύρου Θεοδωράκη από την ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=107

Μεγάλα Εγκλήματα μεταξύ Φίλων

Υπαρχουν απειροι λογοι σε αυτην την χωρα για τους οποιους πρεπει και να γκρινιαξουμε και να ξεσηκωθουμε και να αγωνιστουμε για να αλλαξουν πολλα πραγματα. Και το να κοβεται η συνταξη της γιαγιας απο τα 500 στα 400, ενω απειροι Τσοχατζοπουλοι, Κωστοπουλεοι και λοιποι πολλοι κρυβονται πισω απο νομοθετηματα που εφτιαξαν για να αυτοπροστευονται, ειναι αν μη τι αλλο μια αδικη τιμωρια.
Κι εγω αν ειχα τα φραγκα θα εφτιαχνα μια off-shore εταιρεια να της μεταβιβασω την περιουσια μου και να μην πρεπει να δωσω λογο και φραγκο σε κανενα, σε καμια κοινωνια. Νομιμοτατο, για οσους μπορουν να το κανουν, αλλα κατ'εμε καθολου ηθικο.
Το 80% του χρεους μας δεν το εφαγε ο συνταξιουχος, ο οποιος ομως πρεπει τωρα να πληρωσει το 80%. Και σιγουρα αν θελουμε να αλλαξουν καποια πραγματα θα πρεπει να δουμε και το δικο μας 20% μεριδιο ευθυνης και να ειμαστε ετοιμοι να αλλαξουμε. Γιατι ΟΛΟΙ ή σχεδον ολοι τον Βουλαγαρακη που βριζουμε και καταγγελουμε, με περισση ευκολια θα τον ενδυθουμε αν μας δοθει η ευκαιρια. Θα πρεπει καποτε να καταλαβουμε πως ο λογος που απλα κανουμε μικροτερο πλιατσικο ο ενα στη ζωη του αλλου απο οτι τα γομαρια επι της κεφαλης μας, ειναι απλα γιατι δεν εχουμε τη δυναμη να το κανουμε. Κι οχι γιατι ταχα μου ειμαστε καλυτεροι απο δαυτους που εκλεγουμε εμεις οι ιδιοι, που προερχονται απο εμας.
Πως ειμαστε καλυτεροι ανθρωποι εμεις απο αυτους που κατηγορουμε οταν το θεωρουμε εθνικη μαγκια να παραποιουμε πτυχια και εγγραφα για να φαμε τη θεση απο εναν πιο αξιο απο εμας ανθρωπο, τον οποιο και εξαναγκαζουμε ειτε να μπει στο περιθωριο ειτε να αυτοεξοριστει και να λαμψει; Γιατι γαμω την τρελα μου, μπαινεις σε σελιδες πανεπιστημιων και τμηματων ερευνων του εξωτερικου και σχεδον παντα βλεπεις εναν ελληνα να λαμπει εκει μεσα; Γιατι αυτον τον ελληνα δεν τον εχουμε δω χαμω, παρα μειναμε με επηρμενα ημιμαθη τσουτσεκια, σαν και του λόγου μου, να κανονιζουν τις ζωες μας; Την επιστημη μας, την υγεια μας, τον πολιτιμο μας, την πολιτικη μας, την κοινωνια μας, γιατι την αφησαμε ορφανη σε κάποιο ιδρυμα να αποσυντιθεται απο την αδιαφορια;
"Μαζανθρωποι" οπως λεει και το παρακατω κειμενο που εχω ποσταρει, ετοιμες πουτανες να αλλαξουν νταβατζη, ανθρωπακια δολοφονοι. Κι οποιος δεν θελει να το δει, οποιος δεν θελει να δει τις αληθειες που πονανε δεν εχει δικαιωμα να κανει κανενα αγωνα. Αυτος δεν ειναι επαναστατης, παρα πουτανα και νταβατζης μαζι, αυτοχειρας και θυτης, δήμιος και σωτήρας. Φτάνει πια.

Σας παρακαλω πολυ, διαβαστε το παρακατω κειμενο, κι αν δεν δειτε την φατσα σας εκει μεσα μην μπειτε στον κοπο να δικαιολογηθειτε ή να αμυνθείτε. Αν δειτε την φατσα σας όμως, θα ξερετε πως οι δικαιολογιες σας ειναι φτωχα εγκληματα απλα και θα σιωπησετε.


http://www.synpeka.gr/ellada/item/5072-%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%AC%CE%BA%CE%BF.html

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Γράμμα προς μια ευαίσθητη ψυχή.

Ξέρω πολύ καλά πως νιώθεις. Ξέρω πολύ καλά πως αισθάνεσαι, γιατί κι εγώ ακριβώς όπως νιώθεις εσύ νιώθω. Νιώθω αδικημένη, πληγωμένη, γιατί εσύ δεν καταλαβαίνεις τη θέση μου, τι ψυχολογικό μαρτύριο περνάω, που αντί να με κατανοήσεις και να με συνδράμεις σ’ αυτό που σου λέω, με κατηγορείς κι από πάνω για αναλγησία και σκληρότητα τόνου και τρόπου. Πίστεψε με ξέρω πολύ καλά πως είναι να είσαι εγκλωβισμένος στο εγωιστικό σου μικρογίγνεσθαι, καλυμμένος πίσω από το παραπέτασμα των ευαισθησιών σου για να μην αναλάβεις τις ευθύνες σου. Είναι και ρομαντικό εξάλλου, με μια δόση δράματος, n'est-ce pas; Η ευγενής ψυχή που υποφέρει για τα δεινά του πλανήτη, υποφέρει τόσο πολύ δε, που αδυνατεί να σώσει το γατάκι που ψυχορραγεί απο τον δρόμο με μια δόση μυθιστορηματικής λιγοθυμίας και εκλιπαρεί σπαράζουσα να την λυτρώσει κάποιος από το αγωνιώδες δράμα της. Κι όταν ξεκινήσει το παραμύθι, έχεις γίνει πια τόσο ένα με το πετσί του ρόλου, που κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να νιώθεις ολοένα και πιο μόνη-κανείς δεν σε κατανοεί, κανείς δεν σε συναισθάνεται... Λυγμός σου κόβει την ανάσα! Κι όμως εγώ σε συναισθάνομαι απόλυτα. Κι εγώ κρυμμένη στο προσωπικό μου, απόλυτα εγωιστικό γίγνεσθαι, κρυμμένη πίσω από τις ευαισθησίες μου δεν θέλω να αναλάβω την ευθύνη να διαβάσω την έκκληση σου για την δική σου σωτηρία και θέλω να μεταβιβάσω την ευθύνη του να απαλλαγώ από την παρουσία σου, συνεπώς κι από το πρόβλημα σου σε κάποιον άλλον. Και γράφω και εξηγώ την θέση μου και απολογούμαι και δραματοποιώ την κατάσταση-Θεε μου τι ευγενική και ευαίσθητη ψυχή που είμαι- κι εσύ εκεί επιμένεις να μην με καταλαβαίνεις, να μην με συμμερίζεσαι. Στο τέλος μπορεί και να με βρίσεις.

Καλά, δεν τα λέω; Μια χαρά δεν τα περιγράφω; Έτσι δεν νιώθεις;

Δεν είμαι με το μέρος σου, μη γελιέσαι, είμαι στην ακριβώς αντίπερα όχθη, στο αντικαθρέπτισμα. Ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας? Οτι εσύ δεν ξέρεις,δεν έχεις αντιληφθεί, δεν έχεις καταλάβει ότι η αντίπερα όχθη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο διυλίζει την κριτική, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πληγώνεται. Ξέρεις ποιά είναι η διαφορά μας; Οτι εσύ νομίζεις, ακόμα και τώρα που στα γράφω, οτι είναι μόνο εσύ έχεις το αποκλειστικό δικαίωμα να αισθάνεσαι έτσι.

Λυπάμαι κοριτσάκι. Έχεις γελαστεί. Κι αν δεν είσαι μικρομέγαλη έφηβη ή δεν πάσχεις από ενδογενή κατάθλιψη, κοίταξε να αλλάξεις ρότα αν θες να έχεις το δικαίωμα να απαιτείς την κατανόηση των άλλων. Πριν απαιτήσουμε κάτι από τους άλλους, δίκαιο είναι να να κατανοούμε πως αισθάνονται και οι άλλοι. Δεν είναι και πολύ δίκαιο, νομίζω να μας πληγώνει που οι άλλοι πληγώνονται από τη δικιά μας ανευθυνότητα. Δεν το βρίσκω ρε παιδί μου, πως να στο εξηγήσω, και πολύ ισορροπημενο να θέλουν οι άλλοι να μπούνε στα παπούτσια μας, πρώτον όταν δεν τους τα παραχωρούμε και δεύτερον όταν εμείς δεν καταδεχόμαστε σε καμία περίπτωση να βάλουμε τα βρωμοπάπουτσα των άλλων.

Μην βάλεις τα κλάματα. Θύμωσε καλύτερα. Προσπάθησε να με αντικρούσεις. Με επιχειρήματα. Να με νικήσιες. Για να με νικήσεις, να με βγάλεις φάουλ, θα πρέπει να με πείσεις, κι αν όχι έμενα τους άλλους, τους τριγύρω, ακόμα και τους φίλους σου-ξέρεις στο βάθος αν συμφωνούν μαζί σου- ότι έχεις δίκιο και νιώθεις αδικημένη. Για να με πείσεις, θα πρέπει να μπεις στη θέση μου, να βρεις τον τρόπο, τα λόγια και τον τόνο που θα είναι προσλήψιμα σε μένα, να με κάνεις να κομπλάρω. Εσύ να ισχυρίζεσαι τη δική σου πλευρά με τέτοιο τρόπο, που να μην έχω επιχείρημα πια να καταθέσω, παρά να φωνασκώ, να επαναλαμβάνω ρητά και τσιτάτα, γενικότητες, να μην σου απαντάω άμεσα στα ερωτήματα σου και να αποπροσανατολίζω την συζήτηση μέχρι να την εγκαταλέιψω επικαλούμενη την ανωτερότητα μου. Κάνε με να φαίνομαι σαν πολιτικός. Γκανιάν στάνταρ! Ποιος δεν θα καταλάβει ότι στον διάλογο με νίκησεις, πως έχεις δίκιο; Καλά, πολλοί θα είναι αυτοί που δεν θα χαμπαριάσουν, γιατί βλέπεις δεν έχεις μόνο εσύ το δικαίωμα να είσαι μια καθυστερημένη αυτιστική μαιμού. Μην είσαι τόσο εγωίστρια πια! Εχουν κι οι άλλοι θέση στην μαλακία. Για να επανέλθω πριν πνιγώ από την κακία μου, αν το καταφέρεις αυτό, θα έχεις αναγκαστικά μπει στα παπούτσια μου που τόσο σιχαίνεσαι και θα έχεις καταλάβει πως κι εγώ τελικά έχω δικαίωμα στη μαλακία. Και ξέρεις τι μαγικό θα συμβεί τότε; Θα πάψει να έχει νόημα το παραμύθι με την πληγωμένη λιποθυμικιά νεάνιδα-φάε και λίγο κρεατάκι χριστιανή μου- που υποφέρει με τα βάσανα του κόσμου. Πως το καλό γίνεται να είναι ηρωίδα αυτή, όταν υπάρχουν χιλιάδες άλλες σαν και δαύτην; Τι να την κάνεις την ηρωίδα αν δεν είναι μία και μοναδική; Χριστέ μου σε τι πλάνη ζούσα τόσο καιρό! Μια ψευδαίσθηση! Kακόγουστο και μπανάλ το παραμύθι! Κι άξαφνα το παραμύθι φαντάζει εφιάλτης. Ναι, ναι, σαν να διαπραγματεύομαι την αυταπάτη ενός πρεζάκια μοιάζει-δεν κάνεις λάθος. Μην σε σοκάρει. Το να είσαι drama queen είναι εξάρτηση μεγάλη. Λοιπόν... Κι όπως βγαίνεις από το τούνελ, βλέπεις σαν σε προβολή κόπιες από τα ξεφτιλίκα που ‘χεις κάνει και ντρέπεσαι φρικτά. Εγώ είμαι αυτή;-ρωτάς. Ναι, εσύ είσαι αυτή. Δεν θα σου πω εγώ ψέμματα. Εγώ μόνο σκληρές αλήθειες θα σου πω και πραγματικότητες. Κι αν εκεί όπως βγαίνεις προς το φως, δεν δειλιάσεις τελευταία στιγμή και βγεις θα δεις ότι τώρα μπορείς να κοιτάς το γατάκι που χαροπαλεύει στην άσφαλτο. Θα το πάρεις στα χέρια σου και θα βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει με 200.000 στροφές να βρεις τι στο διάολο πρέπει να κάνεις για να σωθεί- αν σώζεται. Δεν θα σε πειράξει ακόμα και να φύγει μες τα χέρια σου, να προσπαθήσεις μάταια, γιατί θα ξέρεις ότι μόνο εσύ μπορείς να είσαι υπεύθυνη για τον εαυτό σου. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη που βρέθηκε στο διάβα σου, παρά μόνο εσύ. Εσύ την βλέπεις, την μυρίζεις, την ακούς, την αισθάνεσαι. Δική σου είναι και κανενός άλλου. Και δεν θα σε τρομάζει ο θάνατος πια, ούτε θα φαντάζει ρομαντικός. Αν δεν είσαι εσύ δυνατή, ποιος στο διάολο θα είναι; Το ανεύθυνο ευαίσθητο αντικαθρέπτισμα; Εχεις πια αυτοπεποιθηση και δεν εμπιστεύεσια τον εαυτό σου σε αυτιστικές, μικρόψυχες, ημίτρελες νεανίδες που πάσχουν από παράκρουση μεγαλομανίας, ενω στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από άλλη μια κόπια. Ναι, εσύ είσαι η τσούλα της Βίσση και νόμιζες πως ήταν τ’ανάποδο. Στην ίδια πλάνη εντάσσεται κι αυτό. Όλα αφορούσαν εσένα, μόνο από την ανάποδη. Το πέρασα κι εγώ αυτό. Μην σε ανησυχεί. Σύντομα θα εξοικειωθείς με τα καφριλίκια του αμαρτωλού παρελθόντος σου και δεν θα σε πειράζει.

Δεν θα ποστάρεις λοιπόν την έκκληση για βοήθεια. Δεν θα αναγκαστώ ποτέ ξανά να διαβάσω αυτό το ποστ «Sos sos sos ειναι επείγον γατακι στο Χαλάνδρι, δερβενακιων κ μικρας Ασίας χτυπημένο απο αμαξι μαλλον!!βοηθηστε καποιος ξεψυχαει!! Ειμαι με το ποδηλατο δεν μπορω να κανω τιποτα!! Βοηθεια σας παρακαλω!!» από το δικό σου ιντερνετικό προφίλ. Γιατί εσύ πια ξέρεις.

Υποτροπές, θα έχεις χιλιάδες, ε, στο λέω να το ξέρεις κι αυτό- φαντάζομαι πια με εμπιστεύεσαι λιγάκι, μιας κι εγώ όπως εσύ ακριβώς ήμουν και είμαι ακόμα. Έτυχε απλά να φύγω από την τυραννία της Drama Queen λίγο νωρίτερα από εσένα, αυτό είναι όλο. Και ξέρω ότι θα ξαναγυρισεις σε εκείνο το ρομαντικό μπουντρούμι, προσδοκώντας να ερθει ο Valmont(αν δεν ξέρεις τον Valmont, google him-τι το χεις το ρημαδι το ίντερνετ? Μην μεταθέτεις τις ευθυνες σου λέμε) να δώσει νόημα στην ζωή σου. Θα ξέρεις όμως πια πως ο Valmont δεν είναι τίποτα άλλο από ένας αθεράπευτος μουνάκιας, μεγάλος ψεύτης και δειλή τσούτσα. Ασε που την έχει και μικρή μεταξύ μας.Και πλεον, θα ξέρεις τον δρόμο και τον τρόπο να φύγεις από κει μέσα. Και μια μέρα, έτσι λένε όσοι δεν λύγισαν, δεν αφέθηκαν, δεν κουράστηκαν, απλά θα κλείσεις την πόρτα της εισόδου και θα απομακρυνθείς μια για πάντα.

Δεν αφορά μονάχα εσένα τούτο το γράμμα, κι ας απευθύνεται προσωπικά σε σενα. Μην είσαι τόσο εγωίστρια! Αφορά όλους τους εσένα. Και ξέρεις τι; Αφορά κι αυτόν, κι εκείνην... κι εμένα. Να τα ακούω τα λόγια μου φωναχτά μες το μυαλό μου, να με ταρακουνώ μην πλανηθώ και πάλι. Μήπως πλανιέμαι ήδη; Τώρα που σου γράφω άραγε; Μπορεί. Ασε με να κοιμηθώ μ΄αυτό και το πρωί θα σ’απαντήσω. Μα πριν σ’αφήσω, θέλω να σου πω, ότι ούτε μόνο για το μικρό γατάκι γράφεται αυτό εδώ το γράμμα. Γράφεται για όλα εκείνα τα πλάσματα που πονάνε, που έχουν βάναυσα αδικηθεί, για όλες τις τραγικές κατάστασεις, τις οποίες με περισσή ευαισθησία κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Αυτό το γράμμα γράφεται για όλους εμάς που ποτέ δεν θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και ζητάμε επίμονα κάποιος άλλος να μας λύσει το πρόβλημα, κάποιος άλλος να καθαρίσει τα φραγμένα φρεάτια. Αυτο το γράμμα γράφεται για όλους εμάς που καταδικάζουμε πάντα τον κακό εαυτό του διπλανού μας και ποτέ του κακό εαυτό που συγκατοικεί μαζί μας. Το γράμμα αυτό γράφεται γιατί κάποιος γείτονας μας ευχήθηκε να ψοφήσει η δική μας κατσίκα αυτή την φορά. Τι νόμιζες; Οτι μόνο εσύ είχες την εξυπνάδα να εύχεσαι τέτοια πράγματα; Στο είπα. Θα έρθουν σφαλιάρες απανωτές οι απομυθοποιήσεις. Εχεις να φας χαστούκι....ουουουου.... τι στο καλό κάποια στιγμή θα γίνει από την πολύ την μπούφλα σκληρό το δέρμα. Χριστό δεν θα καταλαβαίνεις μετά από καιρό.

Δεν θα αναισθητοποιηθείς. Μη φοβάσαι. Από τον εγωισμό σου θα αναισθητοποιηθείς μονάχα. Θα πάψει να σου κάνει εντύπωση το μέγεθος της πρότερης μαλακίας σου. Τα άλλα, αυτά που δεν νιώθεις τώρα, αυτά που ωφέλιμο είναι να τα νιώθεις, μια χαρά θα τα νιώθεις, μην ανησυχείς. Κοιμήσου με αυτό. Κι απάντα μου το πρωι αν έχω άδικο. Σήκω με την ησυχία σου, δεν βιάζομαι, τεντώσου, βασικό, να ξεμπλέξεις,κουβάρι τα νεύρα σου, ρίξε κι ένα κατούρημα, μην σκάσει η φούσκα σου, ξέπλυνε τις τσιμπλες από τα μούτρα σου, δεν μου αρέσουν καθόλου τα μάτια μου με τις κίτρινες τσίμπλες, σαν κακοψημενα τοστ που ξεχειλίζουν gouda μοιάζουν, και πες μου την απάντηση κοιτώντας με στον καθρέπτη. Τωρα μπορείς να σκουπιστείς.
Καλημέρα.