Είναι οι πολιτικοί καταναλωτικά αγαθά κι εμείς καταναλωτές;

Η πολιτική είναι... ένα καταναλωτικό προιόν. Ας πούμε ότι είναι παγωτό.
Παγωτά παράγουν πολλές εταιρείες.
Σκοπός της παραγωγής των παγωτών είναι η πώληση τους σε καταναλωτές.
Η κάθε παγωτοπαραγωγός εταιρεία προσδοκά να έχει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, το μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς, τις μεγαλύτερες πωλήσεις και το μικρότερο δυνατό κόστος παραγωγής.
Για να παράξει το κατάλληλο παγωτό, να απευθυνθεί στο κατάλληλο κοινό, με τον κατάλληλο τρόπο και την κατάλληλη τιμή, η εταιρεία παγωτού φτιάχνει ένα marketing strategy, μια στρατηγική, που στηρίζεται σε ανάλυση και της αγοράς και του ανταγωνισμού και των αγοραστών και του προιόντος.
Αν η εταιρεία έχει μέτριες ή κακές πωλήσεις και μέσα από το marketing analysis, συμπεράνει ότι οι καταναλωτές, που προτιμούν περισσότερο το χ ανταγωνιστικό προιόν, προτιμούν την περισσότερη ζάχαρη, η εταιρεία έχει τις εξής πιθανές επιλογές. Είτε να προσθέσει περισσότερη ζάχαρη για να ικανοποιήσει τα γούστα των υποψήφιων πελατών της-αδιαφορώντας για την υγεία τους, είτε να κάνει μια διαφημιστική καμπάνια που να εστιάζει στην λιγότερη ζάχαρη ως θετικό αποτέλεσμα, είτε να προβεί σε δυσφημιστική καμπάνια της αντιπάλου εταιρείας(στην ελλάδα εξ’οσων γνωρίζω απαγορεύεται ακόμα), είτε να μειώσει την τιμή του παγωτού της, ρίχνοντας ενδεχομένως και την ποιότητα του. Υπάρχει και η πιθανότητα να τα κάνει όλα τα παραπάνω μαζί.
Το ίδιο ακριβώς marketing strategy ως εργαλείο χρησιμοποιούν τα πολιτικά κόμματα και οι εκπρόσωποι τους.
Αν λοιπόν το κοινό, στο οποίο απευθύνονται οι πολιτικοί,είναι παχύσαρκοι, αυτοκτονικοί τύποι, που το γευστικό τους κριτήριο έχει εκπαιδευθεί χρόνια ολόκληρα στην υπερβολική ποσότητα ζάχαρης, και το οποίο κοινό είναι μάλλον δύσκολο και χρονοβόρο να το πείσεις για τις ευεργετικές ιδιότητες της μειωμένης ποσότητας ζάχαρης και να το επαναπρογραμματίσεις, μιας και η προεκλογική-διαφημιστική περίοδος είναι σύντομη, το πιο πιθανό είναι οι πολιτικοί να προτιμήσουν να τιγκάρουν το παγωτό στη ζάχαρη, αφού αυτό θέλει ο κόσμος, τονίζοντας και επιβεβαιώνοντας δε πως η υπερβολική ζάχαρη ουτε βλάπτει, ούτε παχαίνει, ενώ παράλληλα θα κατακεραυνώνουν τους αντιπάλους τους για την ίδια υπερβολική χρήση ζάχαρης, τις υψηλές τιμές, την κακή ποιότητα προιόντος, τα μπλεγμένα μονοπάτια προώθησης και πώλησης των προιόντων τους και τη χρήση του μάρκετινγκ ως όπλου για να εξαπατήσουν ή να αυξήσουν τις πωλήσεις τους. Στην πολιτική η δυσφήμιση επιτρέπεται στην Ελλάδα.
Το marketing είναι ένα απίθανο εργαλείο στα χέρια των businessmen παγκοσμίως για ένα και μόνο λόγο. Γιατί οι αγοραστές, οι πελάτες, οι ψηφοφόροι, όλοι όσοι το αγνοούν, δεν γνωρίζουν ότι τα παγωτά δεν ικανοποιούν την γέυση, αλλά εξαγοράζουν κάποια προσδοκία. Οταν κι ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη καταλάβει τι σημαίνει ψυχολογία της μάζας και μάρκετινγκ, όταν και ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη αντιληφθεί το δίπολο πωλητής-αγοραστής ή υποψήφιος πολιτικος-ψηφοφόρος ή θύτης-θύμα, τότε αυτόματα οι προσδοκίες δεν θα είναι αγαθό προς διαπραγμάτευση ή διακίνηση και τότε, θα εξαφανιστούν όλοι αυτοί οι ρόλοι όπως τους ξέρουμε.
Οι πολιτικοί απλά μας πουλάνε αυτό που εμείς προσδοκούμε.

"Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή"

Που να ξερα στα 17 μου ότι το μεράκι μου, ο καημός μου είναι η φιλοσοφία. Τότε που με έβαζαν με το ζόρι να μάθω παπαγαλία διάφορα τσιτάτα, “cogito ergo sum”, χωρίς ποτέ τους να μου πούν πως έφτασε ο Descartes σε τούτην την απλοικότατη γεμάτη αλήθεια φράση. «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέυτερος.», «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.», «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά.» Αποστήθιση αποσπασματικών λόγων αυθεντιών κι αυτόματη κατάργηση τους. Ανήθικος ο βιασμός τους. Γιατί πως γίνεται βρε δασκαλάκο, βρε φιλόλογε της κακιάς ώρας, εσύ που δεν σπούδασες φιλοσοφία, παρά είσαι άλλος ένας αποστηθιστής για να εντυπωσιάζεις την αμαθή ομήγυρη σου, να αμαυρώνεις δια των μίζερων πρακτικών σου αυτόν που εσύ ο ίδιος ανακυρήσσεις αυθεντία. Ουέ κι αλλοίμονο, αν τολμούσα ελεύθερα να συλλογιστώ και ελεύθερα να ερμηνεύσω τα λόγια του Βελεστινλή. Ουέ κι αλλοίμονο μου! Κι αν είχα το θάρρος, θράσσος για σένα φυσικά, βρε διαμορφωτή της ορφανής σκέψης, να θέσω έστω και τον παραμικρό προσωπικό μου προβληματισμό για το πως ορίζεται η αρετή, η τόλμη και η ελευθερία ,για την οποία μίλησε ο Κάλβος, με πόση ευκολία μου αφαιρούσες το δικαίωμα σε αυτήν την ίδια αρετή, την ίδια τόλμη, την ίδια ελευθερία, βάζοντας μου βαθμό κάτω από την βάση ή απειλόντας με με αποβολή από την μαθητική αίθουσα, γιατί τολμούσα να έχω άποψη; Ωμός εκβιασμός.

Φιλοσοφία δίχως ανάλυση μου δίδασκες. Οξύμωρο, δεν βρίσκεις; Την αλήθεια ψάχνει να βρει η φιλοσοφία. Και η αλήθεια, ρε μπουμπούνα δεν βρίσκεται στην επίλυση της άσκησης, αλλά στην διαδικασία, στην ανάλυση της.

Ανάλυση. Κι εσύ μονάχα αναλώθηκες σε εκείνο το «τι εννοεί ο ποιητής;», λες κι έχεις γράψει και πολλά ποιήματα και ξερεις. 'Η μήπως συναναστράφηκες πολλούς ποιητές αλήθεια; Κι αν τους έκανες το κακό να σ’ έχουν για παρέα, ποτέ σου δεν ρώτησες, ποτέ σου δεν αναρωτήθηκες ποια είναι η ψυχή που καταθέτουν με τον ποιητικό τους λόγο, παρά βολεύτηκες να τους θαυμάζεις σαν μαρμάρινα αγάλματα και να τους κολακεύεις. Να κάνεις τον καμπόσο, τον περισπούδαστο σε εκείνους που θωρείς ως υποδεέστερους σου. Διαβατήριο τους είχες τους ποιητές για να ανέλθεις, μικρέ παραχαράκτη ψυχέμπορα.

Σελίδα να γυρίσω δεν με άφησες
Μπροστά στα μάτια μου μπήκες
Σα να ‘ξερες
Πως τελευταία τα χάδια
Τελευταία τα φιλιά
Τελευταία φορά
Σ΄ αγκάλιασα
Κι όταν το άψυχο κορμί
Κι όταν το αίμα
Το θάνατο μαρτύραγε
Μίσος, οργή
Γιατί

Δικό μου είναι το ποίημα. Δεν ξέρω αν σ’αρέσει, αλλά εγώ για να το γράψω, καλό το θεωρώ, αλλιώς δεν θα το έγραφα. Το θέμα λοιπόν, δεν είναι αν σου αρέσει, αλλά ότι θα διαγουμίσεις σαν ψευτο-αναρχικός καταληψίας τη δική μου την ποιητική ψυχή με μπουρδοαναλύσεις και αναγωγές αλληγοριών που θα τις διδάσκεις και ως θέσφατα. Ρε, βλάκα, βρε άθλιε κουλτουριάρη. Η ποίηση δεν αναλύεται. Ποτέ κανένας ποιητής δεν έγραψε τα πως και τα γιατί που τον οδήγησαν στην δημιουργία των ποιημάτων του. Ο ποιητής δεν είναι φιλόσοφος. Ο ποιητής δεν θέλει ποτέ να ξέρεις «τι εννοεί ο ποιητής», αλλιώς με τα ποιήματα του θα εξέδιδε και επεξηγηματικό λυσάρι.

Δεν θα σου πω τι λέει το ποίημα το δικό μου και που αναφέρεται. Τέτοιο χατήρι εγώ δεν θα σου κάνω, παρά θα προτιμήσω να αναφερθώ στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, που πήγε ο μελιστάλαχτος με την μπάσα γοητευτική φωνή του, που αποτυπώνεται και στην γραφή του, κύριος Σταύρος Θεοδωράκης και του ΄λεγε στιχους του εν ειδει ερωτήσεων. Τι εννοεί ο ποιητής;
« Το βράδυ που έγινε ο σεισμός οι άνθρωποι έτρεξαν στα πάρκα. Στο πάρκο των ανώμαλων δεν πάτησε κανείς» του είπε. Και ξέρεις τι απάντησε ο ποιητής, την συνέντευξη του οποίου πιθανόν δεν διάβασες κι αν διάβασες την ξέχασες, γιατί δεν σε βολεύει;
«Πρώτα-πρώτα το 1978 που έγινε ο σεισμός στη Θεσσαλονίκη, ο κόσμος τρομαγμένος άρχισε να φεύγει. Τα πάρκα ήταν τρία στη Θεσσαλονίκη. Το ένα από τα τρία ήταν το πάρκο που σύχναζαν οι ανώμαλοι. Όχι.. Όλοι οι καθώς πρέπει κύριοι που τρέχαν να σώσουν το τομάρι τους, το έσωσαν οπουδήποτε αλλού, εκτός από το πάρκο των ανωμάλων.»(1*)
Αυτά απάντησε ο ποιητής.

Αλλά και πάλι δεν θες να τον ακούσεις. Γιατί αν τον ακούσεις, πρέπει να αυτοκαταργηθείς και να αυτομετατραπείς σε εργάτη των λέξεων, των συντακτικών κανόνων, της γραμματικής. Κι ύστερα, πως θα καμώνεσαι εσύ ο εργάτης, πως τάχα μου είσαι σπουδαίος κι ικανός στοχαστής, τόσο σπουδαίος που να έχεις το δικαίωμα να κάνεις τη φιλοσοφία ποίηση και τη ποίηση φιλοσοφία.

Εμένα που σου τα γράφω αυτά, όχι και τόσο άσχημα εδώ που τα λέμε, που σε καταργώ και σε υβρίζω, αλλά ταυτόχρονα σε κάνω περήφανο που στα χέρια σου μεγάλωσα, που τη σκέψη μου και το λόγο μου τον βρίσκεις δημιουργημα σου, μου στέρησες το δικαίωμα να περάσω στο πανεπιστήμιο σου. Μου έβαλες στην έκθεση στις εξετάσεις ηλιθίων που κάθε χρόνο στήνεις βαθμο 6 στα 20.
Να είσαι καλά δασκαλάκο, σε ευχαριστώ. Με γλίτωσες χωρίς να το ξέρεις από την εθελούσια λοβοτομή κι από πολλές γλυκιές αυταπάτες σαν κι αυτές που θρέφεις.
"Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή" για να στο πω και με έναν τρόπο προσλήψιμο για σένα.

Λήδα Καφετζή

(1*) «Ντίνος Χριστιανόπουλος:" Έκανα ό,τι έκανα και τώρα τελείωσα. Τώρα περιμένω να πεθάνω. "» του Σταύρου Θεοδωράκη από την ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=107

Μεγάλα Εγκλήματα μεταξύ Φίλων

Υπαρχουν απειροι λογοι σε αυτην την χωρα για τους οποιους πρεπει και να γκρινιαξουμε και να ξεσηκωθουμε και να αγωνιστουμε για να αλλαξουν πολλα πραγματα. Και το να κοβεται η συνταξη της γιαγιας απο τα 500 στα 400, ενω απειροι Τσοχατζοπουλοι, Κωστοπουλεοι και λοιποι πολλοι κρυβονται πισω απο νομοθετηματα που εφτιαξαν για να αυτοπροστευονται, ειναι αν μη τι αλλο μια αδικη τιμωρια.
Κι εγω αν ειχα τα φραγκα θα εφτιαχνα μια off-shore εταιρεια να της μεταβιβασω την περιουσια μου και να μην πρεπει να δωσω λογο και φραγκο σε κανενα, σε καμια κοινωνια. Νομιμοτατο, για οσους μπορουν να το κανουν, αλλα κατ'εμε καθολου ηθικο.
Το 80% του χρεους μας δεν το εφαγε ο συνταξιουχος, ο οποιος ομως πρεπει τωρα να πληρωσει το 80%. Και σιγουρα αν θελουμε να αλλαξουν καποια πραγματα θα πρεπει να δουμε και το δικο μας 20% μεριδιο ευθυνης και να ειμαστε ετοιμοι να αλλαξουμε. Γιατι ΟΛΟΙ ή σχεδον ολοι τον Βουλαγαρακη που βριζουμε και καταγγελουμε, με περισση ευκολια θα τον ενδυθουμε αν μας δοθει η ευκαιρια. Θα πρεπει καποτε να καταλαβουμε πως ο λογος που απλα κανουμε μικροτερο πλιατσικο ο ενα στη ζωη του αλλου απο οτι τα γομαρια επι της κεφαλης μας, ειναι απλα γιατι δεν εχουμε τη δυναμη να το κανουμε. Κι οχι γιατι ταχα μου ειμαστε καλυτεροι απο δαυτους που εκλεγουμε εμεις οι ιδιοι, που προερχονται απο εμας.
Πως ειμαστε καλυτεροι ανθρωποι εμεις απο αυτους που κατηγορουμε οταν το θεωρουμε εθνικη μαγκια να παραποιουμε πτυχια και εγγραφα για να φαμε τη θεση απο εναν πιο αξιο απο εμας ανθρωπο, τον οποιο και εξαναγκαζουμε ειτε να μπει στο περιθωριο ειτε να αυτοεξοριστει και να λαμψει; Γιατι γαμω την τρελα μου, μπαινεις σε σελιδες πανεπιστημιων και τμηματων ερευνων του εξωτερικου και σχεδον παντα βλεπεις εναν ελληνα να λαμπει εκει μεσα; Γιατι αυτον τον ελληνα δεν τον εχουμε δω χαμω, παρα μειναμε με επηρμενα ημιμαθη τσουτσεκια, σαν και του λόγου μου, να κανονιζουν τις ζωες μας; Την επιστημη μας, την υγεια μας, τον πολιτιμο μας, την πολιτικη μας, την κοινωνια μας, γιατι την αφησαμε ορφανη σε κάποιο ιδρυμα να αποσυντιθεται απο την αδιαφορια;
"Μαζανθρωποι" οπως λεει και το παρακατω κειμενο που εχω ποσταρει, ετοιμες πουτανες να αλλαξουν νταβατζη, ανθρωπακια δολοφονοι. Κι οποιος δεν θελει να το δει, οποιος δεν θελει να δει τις αληθειες που πονανε δεν εχει δικαιωμα να κανει κανενα αγωνα. Αυτος δεν ειναι επαναστατης, παρα πουτανα και νταβατζης μαζι, αυτοχειρας και θυτης, δήμιος και σωτήρας. Φτάνει πια.

Σας παρακαλω πολυ, διαβαστε το παρακατω κειμενο, κι αν δεν δειτε την φατσα σας εκει μεσα μην μπειτε στον κοπο να δικαιολογηθειτε ή να αμυνθείτε. Αν δειτε την φατσα σας όμως, θα ξερετε πως οι δικαιολογιες σας ειναι φτωχα εγκληματα απλα και θα σιωπησετε.


http://www.synpeka.gr/ellada/item/5072-%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%AC%CE%BA%CE%BF.html

Γράμμα προς μια ευαίσθητη ψυχή.

Ξέρω πολύ καλά πως νιώθεις. Ξέρω πολύ καλά πως αισθάνεσαι, γιατί κι εγώ ακριβώς όπως νιώθεις εσύ νιώθω. Νιώθω αδικημένη, πληγωμένη, γιατί εσύ δεν καταλαβαίνεις τη θέση μου, τι ψυχολογικό μαρτύριο περνάω, που αντί να με κατανοήσεις και να με συνδράμεις σ’ αυτό που σου λέω, με κατηγορείς κι από πάνω για αναλγησία και σκληρότητα τόνου και τρόπου. Πίστεψε με ξέρω πολύ καλά πως είναι να είσαι εγκλωβισμένος στο εγωιστικό σου μικρογίγνεσθαι, καλυμμένος πίσω από το παραπέτασμα των ευαισθησιών σου για να μην αναλάβεις τις ευθύνες σου. Είναι και ρομαντικό εξάλλου, με μια δόση δράματος, n'est-ce pas; Η ευγενής ψυχή που υποφέρει για τα δεινά του πλανήτη, υποφέρει τόσο πολύ δε, που αδυνατεί να σώσει το γατάκι που ψυχορραγεί απο τον δρόμο με μια δόση μυθιστορηματικής λιγοθυμίας και εκλιπαρεί σπαράζουσα να την λυτρώσει κάποιος από το αγωνιώδες δράμα της. Κι όταν ξεκινήσει το παραμύθι, έχεις γίνει πια τόσο ένα με το πετσί του ρόλου, που κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να νιώθεις ολοένα και πιο μόνη-κανείς δεν σε κατανοεί, κανείς δεν σε συναισθάνεται... Λυγμός σου κόβει την ανάσα! Κι όμως εγώ σε συναισθάνομαι απόλυτα. Κι εγώ κρυμμένη στο προσωπικό μου, απόλυτα εγωιστικό γίγνεσθαι, κρυμμένη πίσω από τις ευαισθησίες μου δεν θέλω να αναλάβω την ευθύνη να διαβάσω την έκκληση σου για την δική σου σωτηρία και θέλω να μεταβιβάσω την ευθύνη του να απαλλαγώ από την παρουσία σου, συνεπώς κι από το πρόβλημα σου σε κάποιον άλλον. Και γράφω και εξηγώ την θέση μου και απολογούμαι και δραματοποιώ την κατάσταση-Θεε μου τι ευγενική και ευαίσθητη ψυχή που είμαι- κι εσύ εκεί επιμένεις να μην με καταλαβαίνεις, να μην με συμμερίζεσαι. Στο τέλος μπορεί και να με βρίσεις.

Καλά, δεν τα λέω; Μια χαρά δεν τα περιγράφω; Έτσι δεν νιώθεις;

Δεν είμαι με το μέρος σου, μη γελιέσαι, είμαι στην ακριβώς αντίπερα όχθη, στο αντικαθρέπτισμα. Ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας? Οτι εσύ δεν ξέρεις,δεν έχεις αντιληφθεί, δεν έχεις καταλάβει ότι η αντίπερα όχθη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο διυλίζει την κριτική, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πληγώνεται. Ξέρεις ποιά είναι η διαφορά μας; Οτι εσύ νομίζεις, ακόμα και τώρα που στα γράφω, οτι είναι μόνο εσύ έχεις το αποκλειστικό δικαίωμα να αισθάνεσαι έτσι.

Λυπάμαι κοριτσάκι. Έχεις γελαστεί. Κι αν δεν είσαι μικρομέγαλη έφηβη ή δεν πάσχεις από ενδογενή κατάθλιψη, κοίταξε να αλλάξεις ρότα αν θες να έχεις το δικαίωμα να απαιτείς την κατανόηση των άλλων. Πριν απαιτήσουμε κάτι από τους άλλους, δίκαιο είναι να να κατανοούμε πως αισθάνονται και οι άλλοι. Δεν είναι και πολύ δίκαιο, νομίζω να μας πληγώνει που οι άλλοι πληγώνονται από τη δικιά μας ανευθυνότητα. Δεν το βρίσκω ρε παιδί μου, πως να στο εξηγήσω, και πολύ ισορροπημενο να θέλουν οι άλλοι να μπούνε στα παπούτσια μας, πρώτον όταν δεν τους τα παραχωρούμε και δεύτερον όταν εμείς δεν καταδεχόμαστε σε καμία περίπτωση να βάλουμε τα βρωμοπάπουτσα των άλλων.

Μην βάλεις τα κλάματα. Θύμωσε καλύτερα. Προσπάθησε να με αντικρούσεις. Με επιχειρήματα. Να με νικήσιες. Για να με νικήσεις, να με βγάλεις φάουλ, θα πρέπει να με πείσεις, κι αν όχι έμενα τους άλλους, τους τριγύρω, ακόμα και τους φίλους σου-ξέρεις στο βάθος αν συμφωνούν μαζί σου- ότι έχεις δίκιο και νιώθεις αδικημένη. Για να με πείσεις, θα πρέπει να μπεις στη θέση μου, να βρεις τον τρόπο, τα λόγια και τον τόνο που θα είναι προσλήψιμα σε μένα, να με κάνεις να κομπλάρω. Εσύ να ισχυρίζεσαι τη δική σου πλευρά με τέτοιο τρόπο, που να μην έχω επιχείρημα πια να καταθέσω, παρά να φωνασκώ, να επαναλαμβάνω ρητά και τσιτάτα, γενικότητες, να μην σου απαντάω άμεσα στα ερωτήματα σου και να αποπροσανατολίζω την συζήτηση μέχρι να την εγκαταλέιψω επικαλούμενη την ανωτερότητα μου. Κάνε με να φαίνομαι σαν πολιτικός. Γκανιάν στάνταρ! Ποιος δεν θα καταλάβει ότι στον διάλογο με νίκησεις, πως έχεις δίκιο; Καλά, πολλοί θα είναι αυτοί που δεν θα χαμπαριάσουν, γιατί βλέπεις δεν έχεις μόνο εσύ το δικαίωμα να είσαι μια καθυστερημένη αυτιστική μαιμού. Μην είσαι τόσο εγωίστρια πια! Εχουν κι οι άλλοι θέση στην μαλακία. Για να επανέλθω πριν πνιγώ από την κακία μου, αν το καταφέρεις αυτό, θα έχεις αναγκαστικά μπει στα παπούτσια μου που τόσο σιχαίνεσαι και θα έχεις καταλάβει πως κι εγώ τελικά έχω δικαίωμα στη μαλακία. Και ξέρεις τι μαγικό θα συμβεί τότε; Θα πάψει να έχει νόημα το παραμύθι με την πληγωμένη λιποθυμικιά νεάνιδα-φάε και λίγο κρεατάκι χριστιανή μου- που υποφέρει με τα βάσανα του κόσμου. Πως το καλό γίνεται να είναι ηρωίδα αυτή, όταν υπάρχουν χιλιάδες άλλες σαν και δαύτην; Τι να την κάνεις την ηρωίδα αν δεν είναι μία και μοναδική; Χριστέ μου σε τι πλάνη ζούσα τόσο καιρό! Μια ψευδαίσθηση! Kακόγουστο και μπανάλ το παραμύθι! Κι άξαφνα το παραμύθι φαντάζει εφιάλτης. Ναι, ναι, σαν να διαπραγματεύομαι την αυταπάτη ενός πρεζάκια μοιάζει-δεν κάνεις λάθος. Μην σε σοκάρει. Το να είσαι drama queen είναι εξάρτηση μεγάλη. Λοιπόν... Κι όπως βγαίνεις από το τούνελ, βλέπεις σαν σε προβολή κόπιες από τα ξεφτιλίκα που ‘χεις κάνει και ντρέπεσαι φρικτά. Εγώ είμαι αυτή;-ρωτάς. Ναι, εσύ είσαι αυτή. Δεν θα σου πω εγώ ψέμματα. Εγώ μόνο σκληρές αλήθειες θα σου πω και πραγματικότητες. Κι αν εκεί όπως βγαίνεις προς το φως, δεν δειλιάσεις τελευταία στιγμή και βγεις θα δεις ότι τώρα μπορείς να κοιτάς το γατάκι που χαροπαλεύει στην άσφαλτο. Θα το πάρεις στα χέρια σου και θα βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει με 200.000 στροφές να βρεις τι στο διάολο πρέπει να κάνεις για να σωθεί- αν σώζεται. Δεν θα σε πειράξει ακόμα και να φύγει μες τα χέρια σου, να προσπαθήσεις μάταια, γιατί θα ξέρεις ότι μόνο εσύ μπορείς να είσαι υπεύθυνη για τον εαυτό σου. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη που βρέθηκε στο διάβα σου, παρά μόνο εσύ. Εσύ την βλέπεις, την μυρίζεις, την ακούς, την αισθάνεσαι. Δική σου είναι και κανενός άλλου. Και δεν θα σε τρομάζει ο θάνατος πια, ούτε θα φαντάζει ρομαντικός. Αν δεν είσαι εσύ δυνατή, ποιος στο διάολο θα είναι; Το ανεύθυνο ευαίσθητο αντικαθρέπτισμα; Εχεις πια αυτοπεποιθηση και δεν εμπιστεύεσια τον εαυτό σου σε αυτιστικές, μικρόψυχες, ημίτρελες νεανίδες που πάσχουν από παράκρουση μεγαλομανίας, ενω στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από άλλη μια κόπια. Ναι, εσύ είσαι η τσούλα της Βίσση και νόμιζες πως ήταν τ’ανάποδο. Στην ίδια πλάνη εντάσσεται κι αυτό. Όλα αφορούσαν εσένα, μόνο από την ανάποδη. Το πέρασα κι εγώ αυτό. Μην σε ανησυχεί. Σύντομα θα εξοικειωθείς με τα καφριλίκια του αμαρτωλού παρελθόντος σου και δεν θα σε πειράζει.

Δεν θα ποστάρεις λοιπόν την έκκληση για βοήθεια. Δεν θα αναγκαστώ ποτέ ξανά να διαβάσω αυτό το ποστ «Sos sos sos ειναι επείγον γατακι στο Χαλάνδρι, δερβενακιων κ μικρας Ασίας χτυπημένο απο αμαξι μαλλον!!βοηθηστε καποιος ξεψυχαει!! Ειμαι με το ποδηλατο δεν μπορω να κανω τιποτα!! Βοηθεια σας παρακαλω!!» από το δικό σου ιντερνετικό προφίλ. Γιατί εσύ πια ξέρεις.

Υποτροπές, θα έχεις χιλιάδες, ε, στο λέω να το ξέρεις κι αυτό- φαντάζομαι πια με εμπιστεύεσαι λιγάκι, μιας κι εγώ όπως εσύ ακριβώς ήμουν και είμαι ακόμα. Έτυχε απλά να φύγω από την τυραννία της Drama Queen λίγο νωρίτερα από εσένα, αυτό είναι όλο. Και ξέρω ότι θα ξαναγυρισεις σε εκείνο το ρομαντικό μπουντρούμι, προσδοκώντας να ερθει ο Valmont(αν δεν ξέρεις τον Valmont, google him-τι το χεις το ρημαδι το ίντερνετ? Μην μεταθέτεις τις ευθυνες σου λέμε) να δώσει νόημα στην ζωή σου. Θα ξέρεις όμως πια πως ο Valmont δεν είναι τίποτα άλλο από ένας αθεράπευτος μουνάκιας, μεγάλος ψεύτης και δειλή τσούτσα. Ασε που την έχει και μικρή μεταξύ μας.Και πλεον, θα ξέρεις τον δρόμο και τον τρόπο να φύγεις από κει μέσα. Και μια μέρα, έτσι λένε όσοι δεν λύγισαν, δεν αφέθηκαν, δεν κουράστηκαν, απλά θα κλείσεις την πόρτα της εισόδου και θα απομακρυνθείς μια για πάντα.

Δεν αφορά μονάχα εσένα τούτο το γράμμα, κι ας απευθύνεται προσωπικά σε σενα. Μην είσαι τόσο εγωίστρια! Αφορά όλους τους εσένα. Και ξέρεις τι; Αφορά κι αυτόν, κι εκείνην... κι εμένα. Να τα ακούω τα λόγια μου φωναχτά μες το μυαλό μου, να με ταρακουνώ μην πλανηθώ και πάλι. Μήπως πλανιέμαι ήδη; Τώρα που σου γράφω άραγε; Μπορεί. Ασε με να κοιμηθώ μ΄αυτό και το πρωί θα σ’απαντήσω. Μα πριν σ’αφήσω, θέλω να σου πω, ότι ούτε μόνο για το μικρό γατάκι γράφεται αυτό εδώ το γράμμα. Γράφεται για όλα εκείνα τα πλάσματα που πονάνε, που έχουν βάναυσα αδικηθεί, για όλες τις τραγικές κατάστασεις, τις οποίες με περισσή ευαισθησία κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Αυτό το γράμμα γράφεται για όλους εμάς που ποτέ δεν θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και ζητάμε επίμονα κάποιος άλλος να μας λύσει το πρόβλημα, κάποιος άλλος να καθαρίσει τα φραγμένα φρεάτια. Αυτο το γράμμα γράφεται για όλους εμάς που καταδικάζουμε πάντα τον κακό εαυτό του διπλανού μας και ποτέ του κακό εαυτό που συγκατοικεί μαζί μας. Το γράμμα αυτό γράφεται γιατί κάποιος γείτονας μας ευχήθηκε να ψοφήσει η δική μας κατσίκα αυτή την φορά. Τι νόμιζες; Οτι μόνο εσύ είχες την εξυπνάδα να εύχεσαι τέτοια πράγματα; Στο είπα. Θα έρθουν σφαλιάρες απανωτές οι απομυθοποιήσεις. Εχεις να φας χαστούκι....ουουουου.... τι στο καλό κάποια στιγμή θα γίνει από την πολύ την μπούφλα σκληρό το δέρμα. Χριστό δεν θα καταλαβαίνεις μετά από καιρό.

Δεν θα αναισθητοποιηθείς. Μη φοβάσαι. Από τον εγωισμό σου θα αναισθητοποιηθείς μονάχα. Θα πάψει να σου κάνει εντύπωση το μέγεθος της πρότερης μαλακίας σου. Τα άλλα, αυτά που δεν νιώθεις τώρα, αυτά που ωφέλιμο είναι να τα νιώθεις, μια χαρά θα τα νιώθεις, μην ανησυχείς. Κοιμήσου με αυτό. Κι απάντα μου το πρωι αν έχω άδικο. Σήκω με την ησυχία σου, δεν βιάζομαι, τεντώσου, βασικό, να ξεμπλέξεις,κουβάρι τα νεύρα σου, ρίξε κι ένα κατούρημα, μην σκάσει η φούσκα σου, ξέπλυνε τις τσιμπλες από τα μούτρα σου, δεν μου αρέσουν καθόλου τα μάτια μου με τις κίτρινες τσίμπλες, σαν κακοψημενα τοστ που ξεχειλίζουν gouda μοιάζουν, και πες μου την απάντηση κοιτώντας με στον καθρέπτη. Τωρα μπορείς να σκουπιστείς.
Καλημέρα.

Η αμφισβήτηση είναι ο μοχλός της περιέργειας, κι όχι τ'ανάποδο.

Κάντε την επανάσταση σας χωρίς εμένα.
Δεν θα σας κάνω τη χάρη να ενταχθώ σε κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Δεν θα σας κάνω τη χάρη να μεταμορφωθώ σε δίποδο ζώο που φωνασκεί και ασχημονεί εναντίον μιας άλλης αγέλης. Όπως κι αν λέγεται η άλλη αγέλη. Ακόμα και Χρυσή Αυγή.
Σε τι διαφέρει ο αλαλαγμός του ζώου χρυσαύγους-χρυσαύγους όταν σκοτώνεται ένας Πακιστανός από τον αλαλαγμό του μεταλλαγμένου ζώου ανάρχας-ανάρχας όταν σκοτώνεται ένας απεργοσπάστης?
Γιατί να είμαι στο πλευρό της δουλοπρεπούς κατίνας που τόσα χρόνια δεχόταν με ευχαρίστηση να παίρνει ψίχουλα από τον εκάστοτε κύριο Κωστόπουλο, Γαβαλά, Παπαρήγα, Τεγόπουλο, Κουρή, όταν οι κύριοι αυτοί και οι κυρίες κρυμμένοι και προστατευμένοι πίσω από το παράλογο σύστημα των ανώνυμων εταιρειών και των εταιριών περιορισμένης ευθύνης μπορούσαν να ρισκάρουν τις επιχειρήσεις τους και τις θέσεις εργασίας της κάθε δουλοπρεπούς κατίνας, ενώ ταυτόχρονα αύξαναν με νόμιμο τρόπο τις προσωπικές τους περιουσίες? Γιατί να καταλάβω το δράμα της? Η μάλλον εγώ το καταλάβαινα πριν καν εκείνη ψιλιαστεί ότι θα πρωταγωνιστήσει σε αυτό το δράμα. Κι η πλάκα είναι ότι της το φώναζα κιόλας.
Ε, δεν θα είμαι στο πλευρό των εκατομμυρίων κατινών αρσενικού και θηλυκού γένους, που μάσαγαν και εξακολουθούν να μασάνε ότι κι αν τους πλασάρουν ως «έτσι είναι» Δεν πρόκειται να ταχθώ στο πλευρό καμιάς λοβοτομημένης μαιμούς, που κλαίει και χτυπιέται γιατί χάνει τη δουλίτσα της. Γιατί αυτή η μαιμού, χρόνια τώρα δεν αναρωτήθηκε πως γίνεται ο μπαμπάς της ο ψιλικατζής να είναι υπόχρεος και με το σπίτι του και με το αυτοκίνητο του για οποιαδήποτε ζημιά γίνει στην επιχείρηση του, αλλά ο κύριος Κωστόπουλος να μπορεί να κηρύξει πτώχευση και η ακίνητη και κινητή του περιουσία να μένει στο απυρόβλητο. Γιατί η μαιμού τόσα χρόνια, μου απαντούσε «τι να κάνουμε? Έτσι είναι η ζωή.»
Όχι δεν είναι έτσι η ζωή. Τίποτα δεν είναι έτσι Όλα μπορεί να είναι αλλιώς. Σαν τον τύπο που μου έκανε φωτογραφία πέρυσι στην τανία μικρού μήκους που σκηνοθέτησα, που ήθελε να φέρομαι σαν στρατάρχης στο γύρισμα, γιατί «έτσι λειτουργούν τα πράγματα», γιατί «στον κινηματογράφο δεν υπάρχουν ευγένειες» και «ευχαριστώ» και «παρακαλώ», ούτε «ερωτήσεις», ούτε «συνεργασία». Έτσι μου έλεγε 3 μέρες, μέχρι που έπεσα στην παγίδα κι άρχισα τα μπινελίκια και του έκανα τη χάρη κι έγινα στρατάρχης. Αλλά όχι. Δεν είναι έτσι τα πράγματα μη φίλε μου. Αν ήταν έτσι, δεν θα είχε υπάρξει ποτέ ο μαλάκας που αναρωτήθηκε γιατί να τρώει ωμό κρέας. Δεν θα είχε κατέβει ποτέ από το δέντρο, δεν θα είχε ανάψει ποτέ την φωτιά, δεν θα είχε ψήσει ποτέ του το κρέας και τώρα δεν θα μπορούσα να γράφω σε έναν υπολογιστή κι εσύ μαλάκα μη φίλε μου να διαβάζεις τις μαλακίες που εγώ γράφω Θα ήμασταν ακόμα στα δέντρα. Γκεγκε?
Η αμφισβήτηση είναι ο μοχλός της περιέργειας. Κι όχι τ’αναποδο. Άμα και πάρεις ως δεδομένο αυτό που σου λένε, άμα δεν αμφισβητείς την αυθεντία του εκάστοτε τιτλούχου, γονιού, καθηγητή, πολιτικού, αφεντικού, πετυχημένου, αποτυχημένου, φίλου, πάει πέθανες. Πέθανες ως άνθρωπος. Γίνεσαι ζόμπι, μια δίποδη μαιμού.
Στην Ελλάδα γκώσαμε από μαιμούδες και δη αυτιστικές. Λες και δεν είναι ένα σύστημα η ζωή. Λες και δεν ισχύουν οι φυσικοί νόμοι δω χάμω. Ισχύουν μόνο οι ανθρώπινοι. Αλήθεια?
Για ξανασκέψου το λίγο. Ακόμα και τούτο το τερατούργημα που λέγεται χρήμα και χρηματιστήριο και μονεταρισμός και πιστωτικό σύστημα υπόκειται στους φυσικούς νόμους. Ενα πετάρισμα στην Lehman Brothers στην άλλη άκρη του ατλαντικού και 3,5 χρόνια τώρα βιώνει ολόκληρος ο πλανήτης τις συνέπειες. Και βγαίνεις στους δρόμους και φωνάζεις γιατί ρε μαλάκα μου? Για να γυρίσεις στο πριν. Εμμμ, φίλε μου, λυπάμαι, αλλά στο πριν δεν γίνεται να γυρίσεις. Είναι σαν να θες να ξαναπάει 5 εκατοστά πίσω η αφρικανική πλάκα και να μην καβαλήσει την ευρασιατική. Κοπανήσου όσο θες, κάνε όσες επαναστάσεις θες, αλλά η Αφρική μια μέρα, θα την καταπιεί την Ευρώπη. Εκτός κι αν είσαι από εκείνους τους αμφισβητίες. Όχι από δαύτους τους ψευτο-αμφισβητίες που αναπαράγουν μασημένη τροφή και παριστάνουν τον Τζεημς Ντην γιατί ήταν ωραίος κι είχε το πιο όμορφο κορίτσι- και που να ‘ξερες ότι ήταν τρελή λουγκρίτσα. Το θέμα είναι αν μπορείς να είσαι Τέσλα, Αγγελόπουλος, Μπετόβεν. Να.... «επίστασαι» του εαυτού σου, του μυαλού σου, της σκέψης σου, της γνώσης. Να είσαι περίεργος, να ψάχνεις, να κάνεις του κεφαλιού σου, να είσαι εσύ αυτός που θα πάει κόντρα στην απόλυτη καταστροφή του καβαλικέματος της Ευρώπης από την Αφρική. Να βρεις τη λύση.
Εκεί έχει ελπίδες η ανθρωπότητα μονάχα. Όταν δεν θα υπάρχουν αυθεντίες να τις ακούς με τα μάτια ανοιχτά, αλλά αυθεντίες που θα τις ακούς με τα αυτιά ανοιχτά και θα μπορείς να τις κρίνεις.
Για να μπορέσεις όμως να φτάσεις μαλάκα μη φίλε μου στην κριτική σκέψη, πρέπει να έχεις πρόσβαση στην παιδεία , στη μόρφωση, πρέπει να ‘ναι πιο σημαντική η γνώση από τον τίτλο σπουδών. Πρέπει να καταστραφούν τα πανεπιστήμια, που μόνο πανεπιστήμια δεν είναι, αλλα κέντρα επαγγελματικής εξειδίκευσης, που σκοπό έχουν να σου προσφέρουν το χειρότερο ναρκωτικό όλων, την ψευδαίσθηση της επιτυχίας, της ανωτερότητας, της αποδεδειγμένης γνώσης, η οποία ασχέτως αν υπάρχει στην ουσία ή όχι, σε καθιστά αξιοσέβαστο μέλος σε μια κοινωνία μαιμούδων επιστημόνων, με βραβεία και αναγνωρίσεις. Και δεν σκέφτεσαι ποτέ πιο πέρα. Δεν αμφισβητείς ούτε τώρα βρε καημένη κατινούλα το σύστημα των βραβείων και των βραβεύσεων. Ούτε όταν ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου βραβεύτηκε για τον αντικαπνιστικό του αγώνα. Μήτε αυτό δεν σε ξεκουνάει. Έχεις μάθει να ακούς με τα μάτια. Αυτό είναι το πρόβλημα. Γαμώ την ανθρώπινη φύση σου. Με τα αυτιά ακούμε. Τι τα γουρλώνεις τα ρημάδια τα μάτια λοιπόν?
Τι να κάνεις κι εσύ ο δόλιος θα μου πεις. Τι φταις εσύ που γεννήθηκες δω χάμω και σε κάνουν με το στανιό να αγαπήσεις τώρα τον Αγγελόπουλο, τον πολυβραβευμένο, που ταξίδεψε την Ελλάδα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τι φταις εσύ που δεν σου παν για ένα στρυφνό, παράξενο τύπο που έκανε ταινίες όπως εκείνος γούσταρε, κι αν κάτι πρέπει να θαυμάζεις σε αυτή την αυθεντία, είναι η μη αυθεντία του, το πείσμα του να κάνει το δικό του, μακριά από τα άλλα πιθήκια του είδους του. Τι φταις εσύ που τα πιθήκια του είδους του άλλο χαβά δεν είχαν από το να περιαυτολογούν χειρότερα κι από τη Μαντάμ Σουσού. Ποτέ τους δεν σου ‘παν για κείνη την ταινία του Αρρονόφσκι ή του Καχίλ, ούτε καν του Μπάρτον. Ο τόνος στο Μπά, όχι στο ρτον, μην γίνει και παρεξήγηση. Ποτέ τους δεν σου ‘παν για τον Τομ Ρομπινς ή τη Γώγου, για τον Μιχάλη Δέλτα ή τη Στρέλα. Κι ίσως καλά κάναν και δεν σου ‘παν. Θα σοκαριζόσουν. Δεν θα καταλάβαινες. Δεν γίνεται από τη μια μέσα στην άλλη να πας από τον Κιάμο στον Kurt Weil. Αλλά σε σνομπάρουν φίλε μου, σε σαμποτάρουν δαύτοι, δεν σε θέλουν κοντά τους, γιατί αν ανέβεις εσύ, θα χάσουν την έπαρση της αυθεντίας τους. Κατάλαβες? Σκορτσέζε να δεις και Κόπολα και την Πολίτικη Κουζίνα να δεις φίλε μου και Περακη και Βούλγαρη. Δεν πας από το νηπιαγωγείο στο λύκειο σε μια μέρα. Δεν θα καταλαβαίνεις ουτε χριστό ουτε παναγιά και θα τα παρατήσεις. Αυτό θελουν οι αυθεντίες. Να τα παρατήσεις. Να εισαι μικρός στην σκέψη, μωρός, να ακούς με τα μάτια, για να μπορούν δαύτοι να καμώνονται τις αυθεντίες. Γι’ αυτό σου λεώ, μην ψαρώνεις με τους τίτλους και τις περγαμηνές. Μην μασάς με τα ακαταλαβίστικα βραβεία. Μην πιστεύεις. Ερεύνα. Αμφισβήτησε. Ψάξε. Μην ανήκεις σε καμιά αγέλη, σε κανένα γαμημένο σύστημα.
Μόνο τότε, θα με έχεις στο πλευρό σου. Και δεν χέστηκες για μένα φίλε, γιατί απλά εγω είμαι εσύ από την αλλη πλευρά.

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ, ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ...

...ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ!!!

Τελευταία, με όλη την λάσπη και την κατακραυγή που εισπράττω ως Ελληνίδα υπήκοος, νιώθω διάφορα αισθήματα πρωτόγνωρα, κάτι σαν τσαντίλα που μου βρίζουν τα σπίτι, κάτι σαν περηφάνεια με πολύ ντροπή και αρκετές ενοχές που η οικογένεια μου από τρανή και σπουδαία που ήταν ξέπεσε γιατί ανάθρεψε δυο ζάκια που τα ξεπούλησαν όλα στην Γερανίου-αλλά να μην τα ισοπεδώνουμε και όλα, ολόκληρες γενιές επιστημόνων, φιλοσόφων, λογοτεχνών και καλλιτεχνών έστησαν την ουρά πιο πίσω. Μόνο που τα αισθήματα αυτά αφορούν μια κάπως πιο μεγάλη οικογένεια, μια οικογένεια 11 εκατομμυρίων ψυχών. Κι όχι μόνο αυτών, αλλά και των προγόνων τους. Μιλάμε, αυτή η οικογένεια είναι πολυπληθής, πολλά εκατομμύρια μέλη. Και τεράστιο παρελθόν. Δεν μπορεί να λοιδορείται τόσο εύκολα, τόσο αβίαστα αυτή η τόσο σπουδαία οικογένεια, γιατί τα 2 τελευταία βλαστάρια της γίναν ζάκια. Χαραμοφάηδες, κακομαθημένα κωλόπαιδα, δεν λέω, αλλά οι μνήμες των νεκρών πατεράδων και μανάδων, κρίμα δεν είναι να απαξιώνονται τόσο εύκολα?

Ρε, λες να είμαι κρυφοεθνικίστρια και να μην το ξέρω?

Έθνος. Τι είναι το έθνος αλήθεια? Είναι κάτι υπαρκτό? Ή είναι ιδεολόγημα τελικά? Σαφώς και είναι ιδεολόγημα. Σαφώς και είναι ένα ανθρώπινο εύρημα. Όπως και η οικογένεια. Η αγέλη δεν είναι εύρημα. Παρόλα αυτά είναι συνθήκη. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη αυτή την συνθήκη. Ο άνθρωπος είναι αγελαίο ζώο. Θέλει να ανήκει. Έχει ανάγκη την ομάδα. Και επιπροσθέτως έχει ανάγκη η δική του ομάδα να είναι η καλύτερη. Αυτό λέγεται ανταγωνισμός. Η μάχη των ειδών. Όλα τα φυσικά στοιχεία είναι ανταγωνιστικά, επεκτατικά, εγωιστικά. Η ίδια η ύπαρξη είναι εγωιστική. Όλα τα είδη ψάχνουν να βρουν τα αντικαθρεφτίσματα τους, τα όμοια, θέλουν να επιβάλουν την δική τους ύπαρξη πολύ απλά γιατί αυτή βιώνουν, συνεπώς αυτήν θεωρούν ενδεδειγμένη, αυταπόδεικτη, μοιραία, καλύτερη. Είναι ο παρασιτικός μύκητας εθνικιστής? Σαφώς και είναι. Θέλει να επεκτείνει το δικό του, κατ’αυτόν ανώτερο σπισιστικα βασίλειο του εις βάρος των βακτηριδίων, ιών και μικροβίων.

Ανύπαρκτε Θεέ μου, ακούγομαι σαν τον Βορίδη! Όλοι οι εθνικιστές τέτοια άθλια επιχειρήματα χρησιμοποιούν για να αποποιηθούν του εθνικιστικού τους φορτίου και να δικαιολογήσουν την εθνικιστική τους ανάγκη. Βέβαια, όλοι αυτοί είναι δεξιοί νεοφιλελεύθεροι που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι περισσότεροι εξ’ αυτών δε ειναι και βασιλικοί!!!!

Η Λιάνα άραγε είναι εθνικίστρια? Ω, ναι! Είναι και κομμουνίστρια? Ναι σκέτο. Ακούγεται ή μάλλον διαβάζεται κάπως παράξενα το δίπτυχο εθνικισμός-κομμουνισμός, αλλά δεν υπάρχει καμιά αντίφαση στην συνύπαρξη τους στην ουσία. Ας μην ξεχνάμε ότι υπήρξε και ο ναζισμός ή αλλιώς εθνικοσοσιαλισμός. Το ότι ο Χίτλερ ήταν τρελός είναι μια άλλη ιστορία. Είχαμε και εμείς κάποτε μιαν επηρμένη ψυχοπαθή που ήθελε να σώσει τον κόσμο(κι όχι τον πλανήτη, γιατί απλά αγνοούσε την ύπαρξη του), χαρίζοντας του τα φώτα του πολιτισμου, την Μεγάλη Αλεξάνδρα. Τώρα αν ήταν σκοπιανή για Ελληνίδα, θα σας γελάσω. Τότε, δεν υπήρχαν τα έθνη, τουλάχιστον όχι όπως τα αντιλαμβανόμαστε και τα γνωρίζουμε σήμερα. Ο όρος «έθνος» χρησιμοποιήθηκε από τον Ηρόδοτο για να περιγράψει μια ομάδα ανθρώπων με κοινή καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινά ήθη και έθιμα. Ουσιαστικά η ετικέτα «Έλληνας» ήταν ένας κωδικός για να περιγράψει μια οικογένεια που ολοένα και μεγάλωνε και επεκτεινόταν. Όπως αντιστοίχως το «Αιγύπτιος» είναι μια κωδική ονομασία για να περιγράψει μια άλλη οικογενειακή ομάδα. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι είδους δογματισμό βάσταζαν οι εκάστοτε ομάδες και κουλτούρες, ούτε πως προσδιορίζονταν, βάσει ποιων κριτηρίων και ποιων δομών. Ξέρω όμως σίγουρα, ότι δεν προσδιορίζονταν τόσο τοπικιστικά, όπως προσδιορίζουμε σήμερα την έννοια του έθνους. Σήμερα τα έθνη έχουν σύνορα και θεσπισμένη υπηκοότητα. Οι βορειο-αμερικανοί νιώθουν και έχουν θεσπισμένο νομικά το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι ένα έθνος. Ένα νέο έθνος. Έχουν κοινή καταγωγή όλοι οι Αμερικανοί υπήκοοι? Σαφώς και όχι. Είναι η Τζένιφερ Άνιστον το ίδιο αμερικάνα με την Χαλε Μπέρυ? Ναι. Η Τζένιφερ Άνιστον είναι αμερικάνα. Γιατί στον τρόπο προσδιορισμό του αμερικανικού έθνους, αμερικάνος είναι ο οποιοσδήποτε, οποιασδήποτε καταγωγής γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Η.Π.Α. Η Άνιστον μεγάλωσε σαν αμερικανάκι.Όπως και η Χάλε Μπέρυ. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς στις Η.Π.Α. Δεν θα μπορούσε το «όμαιμον» να αποτελεί κριτήριο. Οι Η.Π.Α. ήταν και είναι μια τεράστια παγκόσμια αποικία όλων των άλλων εθνών του πλανήτη γη. Για άλλους πλανήτες επιφυλάσσομαι.

Πως από τον πρώτο ορισμό του Ηροδότου, φτάσαμε σε αυτόν τον ορισμό λοιπόν?
Ε, αυτό που ξέρουμε ως έθνος είναι γέννημα του 20 ου αιώνα. Οι ρίζες της αντίληψης του έθνους ως ανάγκης για την δημιουργία ταυτοτήτων προσδιορισμού και ένταξης σε μια ομοιογενή πληθυσμιακή ομάδα εντοπίζονται από τον 14ο αιώνα και πέρα, κυρίως όμως από τα μέσα του 19ου αιώνα. Την τελική του μορφή ο εθνικισμός την έλαβε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Έθνη με σύνορα, υπηκοότητες, ιθαγένειες, άδειες παραμονής και εργασίας, ταυτότητες, διαβατήρια, ΝΑΤΟ, συνθήκη της Βαρσοβίας, σχέδιο Μάρσαλ, τείχος του Βερολίνου, ψυχρός πόλεμος, κατασκοπεία, τρομοκρατία. Μέτρα για να μην προκύψει πάλι ένας παγκόσμιος πόλεμος. Όχι ότι οι άνθρωποι έπαψαν να μετακινούνται εντός του πλανήτη. Αλλά πια μετακινούνται με την εθνική τους ταυτότητα και την διεκδικούν, τόσο που αν μαζευτούν πολλοί πχ μύκητες στην χώρα των βακτηριδίων, διεκδικούν την ανακήρυξη τους σε μειονότητα και έχουν και απαιτήσεις.

Τα ίδια δηλαδή ακριβώς γίνονται όπως γίνονταν πάντα, απλά τώρα έχουμε φτιάξει διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο και έχουμε υπογράψει συνθήκες και σύμφωνα για τις δομές και τους τρόπους. Κι ενώ έχουμε κάνει τα αδύνατα δυνατά να θεωρηθεί ο εθνικισμός ένα κακό δογματικό σχήμα, με τις πράξεις μας το ενισχύουμε. Αλλά, μήπως είναι ανθρώπινη φύση το να ανήκεις? Και το έθνος είναι μια μόνο από τις κατηγορίες στις οποίες μπορείς να ανήκεις, χωρίς καμιά ουσιαστική, ιδεολογική ή πρακτική συμμετοχή. Γεννήθηκα στην Ελλάδα, από Έλληνες γονείς και είμαι Ελληνίδα. Από παιδί μου έρχεται τόσο φυσική αυτή η επίγνωση, όσο και το ότι είμαι γυναίκα. Προσωπικά δεν ένιωσα ποτέ ούτε περηφάνεια, ούτε ντροπή για την εθνοτική καταγωγή μου. Δεν ένιωσα ποτέ ανώτερη βιολογικά, γενετικά σε σύγκριση με αλλοεθνείς. Ενδεχομένως πολιτιστικά, πνευματικά, επιστημονικά. Όσο όμως νιώθω ανώτερη από τον Έλληνα πασόκο γιδοβοσκό που παριστάνει τον παράγοντα και βαπτίζει τα μπουζούκια κέντρα πολιτισμού. Ελιτισμός. Ω, ναι. Πάσχω από αυτό το τρομερό πράγμα. Βλέπετε εγώ για κάποιον μυστήριο λογο- εικάζω ότι φταίει η οικογένεια της μητρός, που τούμπανο μου τα έκαναν και μου τα κάνουν ακόμα με το 4 γενιές επιστημόνων- επέλεξα να ανήκω σε έναν άλλο –ισμο από τον εθνικισμό. Κάπου πρέπει να ανήκω κι εγώ. Είναι και μια από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου, σύμφωνα με τους ψυχολόγους. Άλλοι επιλέγουν να ανήκουν σε άλλα ιδεολογικά δογματικά σχήματα. Η Λιανα πχ προτιμά το κομμουνιστρια από το Ελληνίδα, όχι ότι αποποιείται του δεύτερου. Για τους κομμουνιστές, ο κομμουνισμός, σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν υπάρχει, από όποιον κι αν υποστηρίζεται, είναι σημείο αναφοράς και αδελφοσύνης. Οι κομμουνιστές νιώθουν ανώτεροι, εκλεκτοί, εξυπνότεροι. Αυτοί κρατούν την λύση στα χέρια τους και θα σώσουν ή θα εξοντώσουν όλους τους άλλους. Το ίδιο ακριβώς αισθάνονται και οι πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί. Γνωρίζεις ένα Σέρβο και κατευθείαν νιώθετε μακρινά ξαδελφάκια. Χριστιανοί ορθόδοξοι, ακόμα κι αν κανένας από τους δυο δεν είναι πιστός, σίγουρα όμως σας συνδέουν πολλά κοινά ήθη και έθιμα, παρεμφερείς οι κουλτούρες σας. Άμα είσαι οπαδός του αναρχισμού κι ακούσεις ότι έρχονται τα αδέλφια από την Ιταλία, σαν να έρχεται η οικογένεια από μακριά να σε στηρίξει ένα πράγμα, να ανοίξεις τα μάτια στα στραβάδια που ζουν στην ίδιο κομμάτι γης με εσένα, γιατί σαν αναρχικός δεν πιστεύεις στα έθνη, πιστεύεις όμως στην επανάσταση, που εσύ και οι όμοιοι σου θα πραγματώσετε.

Εθνικισμός, χριστιανισμός, κομμουνισμος, αναρχισμός. Δογματισμός. Προσδιορισμός. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν ασυνείδητα κάπου να ανήκουν, σε κάποια ομάδα, την οποία θέλουν να θεωρούν ανώτερη. Όλοι οι άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται βάσει των δυνατοτήτων προσδιορισμού που γνωρίζουν ότι υπάρχουν. Και όλοι οι άνθρωποι μάχονται για την επικράτηση των δικών τους δογμάτων.

Όχι δεν γίναμε ξαφνικά όλοι οι Έλληνες εθνικιστικά γουρούνια, ούτε ναζιστές. Απλά έχει έρθει μια στιγμή στον χρόνο και στον χώρο, οπού η εθνική ταυτότητα, ένα μαζικότατο στοιχείο προσδιορισμού που έχουμε μάθει από μωρά, λοιδορείται, απειλείται, και ενστικτωδώς αντιδρούμε γιατί θέλουμε να προστατέψουμε την αγέλη στην οποία ανήκουμε. Το αν θα αφήσουμε την πλαστή μας ταυτότητα να μας οδηγήσει στα άκρα του δογματισμού της, το αν θα αξιολογήσουμε αυτά που αισθανόμαστε, αν θα τα αναλύσουμε και αν θα επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο που αυτοπροσδιοριζόμαστε είναι προσωπική υπόθεση. Κάποτε οι ελληνισμός και ορθοδοξία ήταν ταυτόσημα. Σήμερα δεν είναι Αύριο μπορεί να προκύψει ένα νέο σχήμα –ισμου για να γαντζωθούμε. Μάλλον δεν θα είναι ο ευρωπαϊσμός. Η ιστορία θα δείξει.

Σκέψεις που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας σε μια χρονοβόρα προσπάθεια συνεχών απομυθοποιήσεων.

http://www.tanea.gr/vivliodromio/?aid=4495048 Προς σκέψη επίσης.

Χαράτσι ΔΕΗ=ποινικοποίηση της επιλογής επένδυσης

Οσον αφορά το χαράτσι της ΔΕΗ...

1) Φορολογείται μια δομημένη επιφάνεια, που ηλεκτροδοτείται, κι όχι η ακίνητη περιούσια. Η μη ηλεκτροδοτούμενη δομημένη επιφάνεια, δεν θα φορολογηθεί, ασχέτως της αξίας της. Θα φορολογηθεί δηλαδή το τσιμεντόσπιτο στα Καμίνια του μεροκαματιάρη με 2 παιδιά, ενώ η κλειστή βίλλα αξίας δις ευρω στην Κηφισιά, θα εξαιρεθεί της φρρολόγησης.

2) Η δομημένη επιφάνεια, δεν φορολογείται βάσει της αντικειμενικής της αξίας, ούτε καν της εμπορικής της, αλλά βάσει της τιμής ζώνης. Για παράδειγμα το ακίνητο στο οποίο διαμένω, επιφάνειας 78τμ, 1ου ορόφου, με πρόσοψη σε πλατεία, του 1972, θα πληρώσει ακριβώς τον ίδιο φόρο με το υπόγειο 78τμ, με τυφλή πρόσοψη και έξοδο στον ακάλυτπο, του 1955, όπως και το διαμπερές νεόδμητο ρετιρέ, το οποίο θα πληρώσει με 25% επιβάρυνση. Το ακίνητο μου, θα φορολογηθεί σαν να αξίζει 117.000 ευρω(1500 ευρω τιμη ζώνης), ενω ζήτημα είναι αν θα πουληθεί 90 χιλιάρικα(πιθανή τρέχουσα εμπορική αξία), το υπόγειο θα φορολογηθεί με την ίδια αξία, ενω ζήτημα είναι αν πωλείται 50.000 και το νεόδμητο ρετιρε θα φορολογηθεί σαν να κοστίζει (117.000 * 1,25) 146 χιλιάρικα, την στιγμή που η εμπορική αξία του ξεπερνά τα 200 χιλιάρικα. Το ότι οι αξίες αυτές είναι μάλλον ακαδημαικές, καθώς οι αγοραπωλησίες ακινήτων είναι ανέκδοτο ΄πλέον, είναι μια άλλη συζήτηση.

3) Δεν φορολογείται η ακίνητη περιουσία, αφού τα οικόπεδα δεν θα φορολογηθούν. Αν κάποιος δηλαδή έχει 5 στρέμματα στην Εκάλη ή την Γλυφάδα, δεν θα πληρώσει δεκάρα τσακιστή.

4) Ουσιαστικά ποινικοποιείται η επιλογή επένδυσης σε δομημένη επιφάνεια που ηλεκτροδοτείται. Αρα το μάρμαρο θα το πληρώσουν όσοι έχουν σπίτι και όσοι επέλεξαν αντί να τα κάνουν καταθέσεις και επενδυτικά προγράμματα τα λεφτά τους, να τα επενδύσουν σε ακίνητα, τα οποία νοικιάζουν. Οι πρώτοι θα φορολογηθούν, την στιγμή που εκατονάδες επιχειρηματίες που διαμένουν σε ξενοδοχεία και νοικιασμένες βίλλες, βλέπε Μ. Ψωμιάδης, διεφεύγουν και της δικαιοσύνης και της φορολόγησης. Οι τελευταίοι, δεν θα φορολογηθούν, όπως οι καταθέτες, στο κέρδος τους, αλλα στο κεφάλαιο τους. Δεν φορολογείται το προερχόμενο από ενοίκια εισόδημα, αλλά η ίδια η περιουσία τους. Οι καταθέτες εξαιρούνται από φορολόγηση της περιουσίας τους. Φορολογούνται στους τόκους.

Ειναι απαραδεκτο να φορολογειται η πρωτη κατοικια.
Επισης ειναι απαραδεκτο να φορογειται η περιουσια, η οποια εχει φορολογηθει κατα την απόκτηση της. Να επαναφερουν το χαρτοσημα στα μισθωματα. Να βάλουν φορο 10% στα νοίκια αν είναι. Φόρο στην απόδοση. Οχι στην πηγή. Αλλιως, να φορολογησουν ολες τις πιθανες εκφρασεις περιουσιας. Καταθεσεις, μετοχες, αγροτεμαχια, κοπαδια, επιχειρησεις, οικοπεδα, το οτιδηποτα μπορει να συνιστα περιουσια.... ακομα και τα βυζια.

Κι ύστερα ήρθε η κρίση.

Είμαι 36 χρόνων. Γυναίκα. Καλλιτέχνης. Κάτοχος 3 ακινήτων. Δεν τα έφαγα από κάποιον. Πούλησα ένα οικόπεδο που λειτουργούσε ως προικώο μου. Δεν παντρεύτηκα και λίγο πριν κλείσω τα 30 έπεισα την μητέρα μου να πουλήσουμε το οικόπεδο για να αγοράσω 2 παλιά δυαράκια να έχω ένα συμπληρωματικό εισόδημα. Το οικόπεδο αυτό το είχε αγοράσει ο παππούς μου την δεκαετία του ’50. Έπειτα το κληρονόμησε η γιαγιά μου και η μάνα μου και όταν πέθανε η γιαγιά μου, η μητέρα μου κληρονόμησε και το δικό της ποσοστό. Δηλαδή το ίδιο και απαράλλαχτο κομμάτι γης φορολογήθηκε 3 φορές, μια κατά την αγορά του και δύο ως κληρονομιά. Με την πώληση του, ξαναφορολογήθηκε. Η αγοράστρια πλήρωσε κανονικότατα τον φόρο και σε ολόκληρο το τίμημα, καθώς η αγορά έγινε με τραπεζικό δάνειο. Θέλαμε κι εμείς να δηλωθεί το ποσό, για να καλύπτεται το πόθεν έσχες για την αγορά των κατοικιών στην οποία προβήκαμε.

Δυο χρόνια αργότερα, κι ενώ εργαζόμουν και είχα ένα ικανοποιητικό εισόδημα, ειδικά ως 28χρονη, πήρα και την προικοδότηση μου από το Τ.Υ.Π.Ε.Τ.(ταμείο εθν.τράπεζας), πήρα ένα στεγαστικό δάνειο για να φτιάξω κι ένα δικό μου κεραμίδι, να συνδράμω κι εγώ ως οικονομική κι αποδοτική οντότητα στην δημιουργία της προσωπικής μου περιουσίας. Ήθελα την ανεξαρτησία μου. Μπορεί να είχα κάτι λιγότερο από έναν βασικό μισθό από την εκμίσθωση των δύο ακινήτων, που μου είχε παραχωρήσει ουσιαστικά η μήτηρ, έπαιρνα αλλά τόσα από την εργασία μου, είχα ήδη ένα δάνειο για την αγορά του golf, οικονομικά ήμουν πάνω από super, αλλά ζούσα με την μαμά μου. Fucking lame! Όχι Θα έπαιρνα το δικό μου σπίτι. Με έπαιρνε να δίνω ουσιαστικά τα δυο νοίκια για να έχω το δικό μου σπίτι. Κι έτσι κι έκανα Αγόρασα ένα ολοκαίνουργιο δυάρι, με αποθήκη κιόλας, 6 ολόκληρα τετραγωνικά παρακαλώ, στο υπό ανάπτυξη Γκάζι. Ζήλεψε η μητέρα, πήρε κι αυτή ένα αντίστοιχο δάνειο και αγόρασε το έτερο δυάρι στον όροφο. Καλή επένδυση. Ολοκαίνουργια πολυκατοικία, βραχυπρόθεσμα τα 2 δάνεια, 15ετίας, καλά τα ποσοστά, ευκαιρία μεγάλη, γιατί το γκάζι θα γίνει το νέο κολωνάκι ή έστω κάτι σαν Σόχο.

Τα μαθηματικά μας βγαίνουν με άνεση. Θα πάρει και η μαμά την σύνταξη της σε 6-7 χρόνια, γιατί είναι αποτυχημένη δικηγόρος εδώ που τα λέμε, οπότε μάλλον στο συν θα βγαίνει ο προϋπολογισμός άμα τη συνταξιοδότηση, όταν θα είμαι τριανταπεντάρα, με το εφάπαξ, κάτι θα έχουμε μαζέψει και μόνες μας στην άκρη, μπορεί να ξεχρεώσουμε και τα δάνεια. Μπορεί και να έχω παντρευτεί, μπορεί να έχω και καλύτερη δουλειά , ίσως να έχουν αυξηθεί και τα εισοδήματα από την εκμίσθωση ακινήτων. Όλα καλά παιδιά!
3 χρόνια κράτησε το όνειρο της ανεξαρτησίας Γιατί, κάναμε το λάθος να θέλουμε κι ένα εξοχικό. Προκάτ. Μην φανταστείτε κάτι μεγάλο. 62 τετραγωνικά. Ναι. Παρασυρθήκαμε Κάτι το «έλα μωρέ, τι είναι 30.000 ευρώ παραπάνω δάνειο; 250 ευρώ το μήνα.» Εντάξει, 120-130 ευρώ το μήνα απιβάρυσνη στην καθεμιά. Δεν είναι τραγικά αυτά τα ποσά. Η οικονομία καλπάζει Η ανάπτυξη που πραγματώνεται γύρω μας είναι μαγευτική. Φτιάχνονται δρόμοι, malls, επεκτάσεις ενός καταπληκτικού μετρό-πρότυπο, οικοδομές παντού, franchising ελληνικών και ξένων εταιρειών, αύξηση του τουρισμού, τα πακέτα της Ε.Ε για την γυναικεία, νεανική,επιχειρηματικότητα δεν θα σταματήσουν ποτέ. Θα ακολουθήσουν και τα πακέτα για την οικολογική, την πράσινη, την μπλε, την ροζ...
Η μονοκατοικία κοστίζει παιδιά. Δεν είναι διαμέρισμα. Πήραμε κι άλλα 30.000 ευρώ δάνειο. Τα πήραμε με άνεση. Μας τα έδωσαν με άνεση.Επέκταση του χρόνου αποπληρωμής στα 40 χρόνια. Δεν πειράζει που θα είμαι χούφταλο, όταν θα τα ξεχρεώσω. Υψηλό εκκαθαριστικό, Ε9, καλή δουλειά, καλές δανειολήπτριες Τρία ολοκαίνουργια ακίνητα... Η πολυπόθητη ανεξαρτησία είναι γεγονός. Η καθεμιά σπίτι της και ένα εξοχικό κανονικό. Με κήπο και δέντρα και σκυλιά, η θάλασσα στα 5 βήματα. Κοστοβόρο, αλλά σε 3 χρόνια η μαμά θα πάρει και την σύνταξη της. Τα νοίκια έχουν αυξηθεί κιόλας, τα επιτόκια είναι χαμηλά, με την επέκταση του χρόνου θα πληρώνουμε όσο και πριν περίπου, εντάξει, δεν γαμιέται!

Έχω ξεχρεώσει και το golf. Το οποίο προηγουμένως έχω τρακάρει. Εννιά χιλιάρικα ζημιά. Δίκες, φασαρίες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το golf έχω ακόμα πάντως Άσχετο αν δεν μπορώ να το συντηρήσω πλέον, αλλά αυτή είναι μάλλον και η ιστορία.

2006-2007. Είμαι συν στο πορτοφόλι μου . Ψυχανεμίζομαι ότι ο οργασμός θα τελειώσει κάποια στιγμή. Παρα-είναι παρα-τεταμένος. Είμαι και 31. Μήπως να κυνηγήσω τα όνειρα μου? Μήπως να φύγω εξωτερικό να κάνω εκείνο το πολυπόθητο master? Μήπως είναι η ώρα να φτιάξω την δική μου δουλειά? Μήπως να αλλάξω κατεύθυνση? Πολλαπλά λάθη, μια κατάθλιψη γερή, με ψυχίατρο και φάρμακα και κόκκινη συνταγή, κάμποσες γκαντεμιές, άνεργη και ψυχολογικά ράκος. Προσωπικοί οι λόγοι. Αλλά δεν μπορώ να εργαστώ με τις συνεχείς κρίσεις πανικού και αυτά τα Xanax με κάνουν ζόμπι. Θα κυνηγήσω τα όνειρα μου. Χέστηκα για την κοινωνία. Χέστηκα για τις ηλίθιες και κενές συμβάσεις σας. Πιάστηκα σε μια φενάκη. Τούβλα, χρήματα, μετοχές, καριέρα, επαγγελματική κάρτα, πιστωτική κάρτα, κι άλλη πιστωτική κάρτα, συνεχώς αυξανόμενο όριο συναλλαγών, εξυπηρετούνται κανονικά όλα μου τα χρέη... κι εγώ? Εγώ που είμαι? Διεκδίκηση της διαφορετικότητας λοιπόν Αυτός είναι ο στόχος ενός ανθρώπου Ενός ανθρώπου που έχει λυμένα όλα του τα ζητήματα διαβίωσης και κοινωνικής αποδοχής Είναι η πυραμίδα του Maslow αληθής λοιπόν Ηγγικεν η ώρα της αυτοπραγμάτωσης.

Νοικιάζω το σπίτι μου στο Γκάζι. Έτσι κι αλλιώς η μαμά έχει μετακομίσει στο εξοχικό σχεδόν μόνιμα. Για ποιο λόγο να έχουμε 2 σπίτια στην Αθήνα ανοιχτά? Χτυπάω και καλό νοίκι από το γκάζι. Μια χαρούλα είμαι. Ίσως να πρέπει να κόψω κάποιες μαλακίες. Έχω ανοιχτεί και πολύ με τις κάρτες. Εντάξει τώρα, θα τα βγάλω πέρα όμως. Είμαι και καλύτερα σιγά-σιγά, οι θεραπείες αυτές είναι αποτελεσματικές τελικά, έκατσαν και κάποιες εκθέσεις, έκανα και μερικά bazaars. Ζωγραφίζω. Ζωγραφίζω κυρίως ρούχα. Φτιάχνω και τσάντες. Με έγραψε και το αθηνόραμα. Και για την ομαδική έκθεση στο ash in art μας έγραψε και η ελευθεροτυπία. Βγήκα και τον Καραμέρο και τον Χαριτάτο και στα Ισθμια με εκτιμούν όλοι τώρα. Εκανα και τα κοστούμια για μια θεατρική παράσταση. Γράφω κι ένα παραμύθι και όσοι το έχουν διαβάσει είναι ενθουσιασμένοι. Οι φίλοι μου είναι σύρματα τεντωμένα. Μουσικοί, φωτογράφοι, μοντέρ, ζωγράφοι, ηθοποιοί, χειροτέχνες, dj’s. Επιτέλους διαβάζω Νίτσε και Ελύτη και Ρόμπινς και μαθαίνω για τον Fichte, τον Leibniz, ανακαλύπτω τον Bach και την Sarah Vaughan. Καθυστερημένη εφηβεία? Αυτοπραγμάτωση? Παλιμπαιδισμός? Ποιος νοιάζεται? Περνάω καλά. Με λιγότερα. Χωρίς μαρκέ ρούχα. Χωρίς επαγγελματική κάρτα. Χωρίς να πηγαίνω στο Privilege. Το μαστίγιο το έβαλα στο μπλέντερ και το έκανα κομμάτια. Πολτό. Ανακαλύπτω την θάλασσα. Κολυμπά ω. Υπάρχει κάτι πιο απελευθερωτικό από το κολύμπι? Δεν στοιχίζει κιόλας.

Ελα μου ντε που στοιχίζει. Στοιχίζει γαμώ το κέρατο μου. Πως στο διάτανο να πληρώσω τις βενζίνες και τα διόδια εκεί που έχουν πάει? Ήταν που ήθελα να σπουδάσω και σκηνοθεσία πανάθεμα με και να πάρω και μια slr, να πάρω και ένα καινούργιο laptop να αντέχει λίγο, να κάνω ένα στοιχειώδες μοντάζ στο premiere. Με έφαγαν και τα ταξίδια στο Βερολίνο, ήθελα και Μόναχο, και διακοπές στην Πάρο και στην Επίδαυρο και στο Αγκίστρι, άσχετο αν ήταν ελεύθερο κάμπινγκ, και ήθελα να πάρω και εκείνα τα ρούχα από την Μαρίνα που τα είχε 60 και 70% έκπτωση. Και τα ντιλίβερι; Που τα πας τα ντιλίβερι; Και κρασάκι μοσχοφίλερο σπίτι και γαριδούλες και ζυμαρικά γκουρμέ και καλή κροκέτα για το παιδί μου και παιχνιδάκια και... Τρόικα. Δεν γίνονται όλα μαζί. Αλλά, εγώ το ήξερα; Περίμενα τέτοια κατρακύλα τόσο γρήγορα; Έλεγα, στην χειρότερη θα πουλήσω ένα ακίνητο να ξεχρεώσω αν όχι όλο, έστω μέρος του δανείου. Ή μήπως περίμενα χαράτσια ύψους 2 και 3 χιλιάδων ευρώ; Η μήπως ήξερα πριν 3 χρόνια ότι το εισόδημα μου από τα ακίνητα θα περικοπεί κατά 25%, ενώ τα έξοδα θα αυξάνονταν κατά 40%; Μπορεί και 50%. Η μήπως περίμενα η καλλιτεχνική μου καριέρα, τουλάχιστον οικονομικά, να είναι τόσο βραχύβια; Το να βρω δουλειά σε μια σοβαρή επιχείρηση στα 36, χωρίς καλό βιογραφικό και με την πραγματική ανεργία στο 25% είναι ανέκδοτο. Ούτε γκαρσόνα δεν βρίσκω. Μετρώ κλειστά μαγαζιά. Βλέπω τον κόσμο που παραμιλάει. Δεν είμαι μόνη. Το αντιλαμβάνομαι Αλλά μακάρι να ήμουν μόνη, να ήταν δικό μου το πρόβλημα. Δεν έχω αφήσει ουσιαστικά τίποτα στην άκρη Νόμιζα ότι ήμουν εξασφαλισμένη με την οικογενειακή μου κατάσταση και περιουσία Νόμιζα οτι μια αστική οικογένεια, με ακίνητη περιουσία και συνταξιούχο δικηγόρο για μητέρα, θα ήταν πάντα ασφαλής.

Μεγαλύτερη απάτη από το κυνήγι της ασφάλειας δεν υπάρχει. Τίποτα δεν είναι στάσιμο σε αυτή την ζωή. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κανείς μας δεν φταίει που παρασύρθηκε από το ρεύμα της εποχής. Πήραμε δάνεια και φάγαμε τα έτοιμα και μεγαλοπιαστήκαμε και κάναμε σπίτια και εξοχικά και πήραμε αυτοκίνητα και πήγαμε στο Παρίσι και τις Μαλδίβες κι αποκτήσαμε ιδιωτικά ασφαλιστήρια συμβόλαια υγείας και ζωής. Γίναμε Ευρωπαίοι, γαμώ την πουτάνα μου. Δεν κάναμε και κάποιο έγκλημα. Καταναλώνουμε για να συντηρούμε την μονεταριστική οικονομία στην οποία ζούμε. Καταναλώνουμε γιατί το χρήμα είναι προς κατανάλωση. Για να γυρίζει από οικονομική οντότητα σε οικονομική οντότητα. Για να έχει ο κόσμος δουλειά, για να έχουμε εμείς δουλειά, για να έχουμε όμορφα, άχρηστα πράγματα. Για να έχουμε ίντερνετ και υπολογιστή και εκείνον τον ωραίο πίνακα που είδαμε σε μια εναλλακτική έκθεση στο Γκάζι. Να το πάλι το γκάζι! Ποιος μας προειδοποίησε οτι το φυσικό αέριο θα έφτανε στην τιμή που είναι τώρα; Ποιος μας σφύριξε ότι τα κοινόχρηστα θα τριπλασιάζονταν τόσο γρήγορα; Τι φταίω εγώ που οι επικεφαλής της παγκόσμιας οικονομίας είναι τόσο άχρηστοι; Που κατάφεραν να κάνουν το ίδιο το χρήμα αντικείμενο συναλλαγής; Που κατάφεραν οι μισθοί και τα εισοδήματα των ανθρώπων να μην επαρκούν για την κάλυψη βασικών αναγκών, με αποτέλεσμα το μέσο με το οποίο συντηρείται η μονεταριστική οικονομία να είναι σε ανεπάρκεια; Που κλείνουν οι επιχειρήσεις και απολύεται ο κόσμος και τα δάνεια δεν εξυπηρετούνται και τα σπίτια κατάσχονται και η αγοραπωλησία ακινήτων έχει πέσει στο ναδίρ και η οικοδομή, μεγάλο κομμάτι της οικονομίας μας, είναι σε απόλυτη αδράνεια; Πως βρε μαλάκες θα πάρετε χρήματα, όταν εγώ, η πρώην ασφαλής μεσοαστη, δεν μπορώ να καλύψω το υπερμεγεθες πλέον δάνειο μου; Πως θα τα βγάλω πέρα με 11 χιλιαρικα, όταν τα 4 από αυτά είναι δάνειο και μου ζητάς φέτος να σου δώσω και φόρο περίπου 1,500 ευρώ για τα ακίνητα που έχω; Και μου θες και ΕΤΑΚ και ΦΑΠ και σήμα αυτοκινήτου και έχεις πάει τα τσιγάρα μου στα 3,70 και τη ΔΕΗ μου, μου ήρθε ο εκκαθαριστικός το καλοκαίρι 140 ευρώ ρε μαλάκα, που πέρυσι ο αντίστοιχος ήταν 90. Και βαράνε και κανόνι οι νοικάρηδες. Και με βάζεις να πληρώνω και έξοδα ιδιοκτητών ρε μαλάκα, να φτιάξουμε τα ασανσερ και πρέπει να αλλάξω και τα κουφώματα στο σπίτι. Θα παγώσω ρε μαλάκα τον χειμώνα χωρίς θέρμανση. Ασε που φοβάμαι ρε μαλάκα με τις παλιατζούρες μην μπουκάρει κανάς κλέφτης. Γιατί κατάφερες ρε μαλάκα να νιώθω γραφική που θυμάμαι να κοιμόμαστε με τις μπαλκονόπορτες τέντα στον πρώτο όροφο. Μαλάκα. Ε, μαλάκα. Τι φταίω εγώ που φάγατε δις; Που προσλαμβάνατε τον καθε άσχετο, γιατί ήταν τριτοξάδελφος της αγρότισσας που πηδήξατε στον Κάτω Τραχανά; Γιατί να σας πληρώνω; Δεν ανήκω στο κράτος σας. Δεν με πληρώνετε. Δεν ανήκω στο σύστημα υγείας σας. Δεν ανήκω στο σύστημα παιδείας σας. Δεν μου προσφέρετε τίποτα. Αλλα ουτε και σε κανεναν ετσι κι αλλιως. Να σας πληρώσω γιατί; Για την ανικανότητα σας; Οχι μάγκες μου. Δεν θα με κανετε να νιωθω ενοχες που δεν αποταμιευσα για να πληρωσω την μαλακια σας. Δεν θα με κάνετε να νιώσω τύψεις που έχω μια χούφτα μικρά ακίνητα, τα οποία εχουν αποδώσει χιλιάδες ευρώ φόρων στο κωλοκράτος σας. Σας εχω πληρωσει αρκετά νομίζω.

Δεν θα σας πληρωσω για να κόβετε συντάξεις και παροχές υγείας και για να μην δίνετε βιβλία στους μαθητές. Δεν θα σας πληρώσω για να δίνετε 10ευρω την συνεδρία της λογοθεραπείας ή για να επιβάλετε 25%συνδρομή στις παρακλινικές εξετάσεις. Δεν θα σας πληρώσω για να αγοράζετε δακρυγόνα και να προσλαμβανετε συμβουλους απολυσεων. Δεν είμαι κινηματογραφικος χρακτηρας της ταινιας “Up in the air” (http://www.imdb.com/title/tt1193138/).

Πώς να γλυτώσετε το ξύλο από το ΜΠΑΤΣΟΚ(δεν ξέρω για άλλες κυβερνήσεις)

Αν είστε άντρας

1. Ξυρίστε το κεφάλι σας για να μοιάζετε περισσότερο με χρυσαυγίτη. Συνήθως τα ΜΑΤάκια δείχνουν μια συμπάθεια προς αυτή την ομάδα. Επίσης δεν θα μπορούν να σας συλλάβουν γραπώνοντας την αλογοουρά σας.
2. Πάρτε βάρος. Όσο πιο μπατάλικο σώμα έχετε, τόσο περισσότερο ταυτίζονται μαζί σας τα ΜΑΤάκια.
3. Κάντε τατουάζ στο αριστερό σας μπράτσο. Ει δυνατόν με την ελληνική σημαία, την σβάστικα, το σήμα του ΛΑΟΣ.
4. Τυλίξτε το κεφάλι σας με γάζες. Πιθανότατα να θεωρήσουν ότι σας έχουν σπάσει ήδη στο ξύλο και να σας αφήσουν ήσυχο.
5. Κρατείστε ένα ντέξιον ασημί χρώματος στο χέρι. Είναι σίγουρο ότι θα φυγαδευτείτε από την βουλή.
6. Δηλώστε υπάλληλος της ΕΘΕΛ.
Προς Θεού, μην δηλώσετε γιατρός, φαρμακοποιός, δικηγόρος ή καθηγητής πανεπιστημίου. Είστε a priori ένοχος ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν είστε γυναίκα

ΜΗΝ ΚΑΤΕΒΕΙΤΕ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ. Τι δουλειά έχεις μωρή στη διαδήλωση???? Άντε κάνε κανά παστίτσιο, αλλιώς πας γυρεύοντας.