Πιστεύω, δηλαδή ασπάζομαι την άποψη κάποιου άλλου... Δική μου δεν έχω;

Τελευταία, αναρωτιέμαι για μερικά πράγματα που έχω μάθει να τα θεωρώ δεδομένα, χωρίς να τα ερευνήσω. Είναι σαν το ερώτημα, που έθετα στη γιαγιά μου , όταν ήμουν παιδάκι ακόμα, αμφισβητώντας την αυταπόδεικτη ύπαρξη του Θεού: «Και το Θεό, ποιος τον έφτιαξε;» Ακόμα περιμένω μια πειστική απάντηση. Γιατί δεν είναι πειστικές οι απαντήσεις: «Λες βλακείες.», «Γίνεσαι βλάσφημη.» ή «Ο Θεός είναι ο Θεός.» και «Η πίστη δεν χρειάζεται αποδείξεις.».
Τελικά, ο Θεός είναι το πρόβλημα ή η πίστη*;

Πριν μερικά χρόνια, θα ήμουν γύρω στα 17-18, κάναμε μια καταπληκτική τηλεφωνική φάρσα με τις φίλες μου, από την οποία έβγαλα καταπληκτικά συμπεράσματα…. Τα οποία μάλλον μεγαλώνοντας ξέχασα. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, πληκτρολόγησα στην τύχη ένα νούμερο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε μια γυναικεία φωνή. «Καίγομαι, βοήθεια. Σας παρακαλώ, βοηθήστε με» της είπα, με τόσο πειστικό τρόπο, που μέχρι κι εγώ μπήκα στο πετσί του ρόλου. «Την πυροσβεστική. Πάρε την πυροσβεστική.», απάντησε έντρομη η γυναίκα. «Δεν ξέρω το νούμερο… Σας παρακαλώ! Είμαι εγκλωβισμένη.» της είπα, σχεδόν κλαίγοντας. «Που; Που είσαι;» με ρώτησε. Μέσα στην παραζάλη μου, της έδωσα την πραγματική μου διεύθυνση. Λίγη ώρα αργότερα, οχήματα της πυροσβεστικής πολιορκούσαν την πολυκατοικία στην οποία έμενα. Μας ζητήθηκε να εκκενώσουμε το κτήριο. Φυσικά, εμείς, φοβούμενες, ότι θα καταλάβαιναν ότι εμείς είχαμε κάνει τη φάρσα, όταν θα συνειδητοποιούσαν ότι δεν υπήρχε καμία φωτιά, ταμπουρωθήκαμε στο σπίτι, κλείσαμε όλα τα φώτα και στήσαμε αυτί στην πόρτα. Τότε, ακούσαμε τον κόσμο που εγκατέλειπε το κτήριο, να λέει πως όντως μύριζε καμένο, μύριζε φωτιά και κάποιες κυρίες μάλιστα έκλαιγαν για την κακή τους τύχη….

Γιατί δεχόμαστε ως δεδομένα κάποια πράγματα; Πως η πεποίθηση ότι ισχύει κάτι, οδηγεί τις αισθήσεις μας στη φυσική αντίληψη κάποιων ερεθισμάτων; Προκαταλαμβάνουμε τον εαυτό μας ότι τι Α ισχύει κι έπειτα αισθανόμαστε στ’ αλήθεια τις συνέπειες του Α. Και πόσο εύκολα πείθουμε τον εαυτό μας για κάτι, όταν αυτό το κάτι, πατάει στο ένστικτο του φόβου;

Θεός. Υπάρχει; Τρομοκρατία. Υπάρχει; Χρήμα. Υπάρχει;
Ναι, ναι. Είμαι επηρεασμένη ακόμα από το Zeitgeist, από το V for Vendetta… από τη φάρσα που έκανα πριν 15 χρόνια.
Σε αυτό το πλαίσιο, έκανα και την προηγούμενη ανάρτηση περί ηθικής. Κάποιος είπε πως το Α είναι καλό και το Β είναι κακό. Κι εμείς το πιστεύουμε. Όπως οι άνθρωποι που μύριζαν, και τη μύριζαν πραγματικά τη μυρωδιά της φωτιάς εκείνο το βράδυ. Το πίστευαν, το ζούσαν. Αυθυποβολή, λέγεται αυτή η διαδικασία, αν δεν κάνω λάθος. Το κουμπί που την πυροδοτεί συχνότερα; Ο φόβος. Ο φόβος του θανάτου, ο φόβος για το άγνωστο.

Είναι καταπληκτικό να θέλουμε κάποιος άλλος να μας ορίσει τα πλαίσια της ζωής μας, του γνωστού και του αγνώστου, του καλού και του κακού, του ωφέλιμου και του ανώφελου, και να προτιμάμε να σκοτώσουμε το ένστικτο της διερεύνησης, της ανακάλυψης, της περιπέτειας, της αμφισβήτησης.

*Το ρήμα "πιστεύω" προέρχεται από τη λέξη "πίστη", που βγαίνει από το ρήμα "πείθω= παίρνω με το μέρος μου".