Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

Και πάει κλαίγοντας....

Οι γονείς χρησιμοποιούν την απόρριψη ως αποδειχτικό στοιχείο για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους έναντι των παιδιών τους, τα οποία είναι καταδικαστέα a priori και είναι δεδομένο πως αυτά κάνουν το λάθος. "Για να σε απορρίπτω, κάτι έχεις κάνει λάθος." Η ενοχή των παιδιών είναι πάντα αυταπόδεικτη.

Όταν τα παιδιά, ασχέτως ηλικίας, απορρίπτουν τους γονείς, αυτή η απόρριψη παύει να λειτουργεί ως αποδεικτικό στοιχείο υπεράσπισης στην συγκεκριμένη περίπτωση. Αντίθετα είναι μια παραπάνω απόδειξη της ενοχής τους, η οποία δεν παύει ποτέ να χάνει τον αυταπόδεικτο χαρακτήρα της. " Για να με απορρίπτεις είσαι γαιδούρι, άρα λάθος."

Το παιδί λοιπόν μπορεί να βιώσει την έννοια της αθωότητας μόνο αν ενστερνιστεί το ρόλο του γονιού, που είπαμε έχει πάντα το τεκμήριο της αθωότητας στο τσεπάκι του. Γίνεται λοιπόν από παιδί γονιός για να μπορέσει να ξεπλύνει την ενοχή του ή για να εκτίσει την ποινή που η τυφλή δικαιοσύνη του γονεικού συστήματος του έχει επιβάλει. Κατ' αυτό τον τρόπο αφενός δικαιώνει το υφιστάμενο σύστημα απονομής ευθυνών, ποινών και δικαιοσύνης κι αφετέρου δικαιώνει τους γονείς του και τον τρόπο που χρησιμοποιούν την έννοια της απόρριψης και της ενοχής, αφού μοιραία θα ακολουθήσει το ίδιο ακριβώς μοντέλο.

Ως γονιός το παιδί μπορεί πλέον ελεύθερα κι απενοχοποιημένα να απορρίπτει το δικό του παιδί, να το δικάζει και να το καταδικάζει με μόνο ενοχοποιητικό αποδεικτικό στοιχείο την ίδια την απόρριψη. «Αφού σε απορρίπτω, κάτι έχεις κάνει λάθος.» Το πρώην παιδί που έχει γίνει γονιός μπορεί επιτέλους να απολαμβάνει την αθωότητα του έναντι ενός άλλου πλάσματος, του παιδιού του, μπορεί επιτέλους να ορίζει τη ζωή του και να την επιβάλει, χωρίς να το απορρίπτουν ή να το καταπιέζουν. Το δικό του παιδί μοιραία για να μπορέσει να ξεφύγει από το ρόλο του παιδιού άρα και του ισοβίτη, θα πρέπει να κάνει ένα παιδί.... Και πάει κλαίγοντας....

Δεν υπάρχουν σχόλια: