Διαίρει και βασίλευε ειπε ο γάιδαρος στον πετεινό, που ήταν κεφάλας.

Εγώ προσωπικά χτες σοκαρίστηκα διπλά.
Πρώτον από τον τραγικό θάνατο, τον αναίτιο και αδικαιολόγητο θάνατο 3 ανυποψίαστων συμπολιτών μου και δεύτερον από τις αναλύσεις που διάβασα πρώτον στο FB και άκουσα στην τηλεόραση.

Λυπήθηκα, γιατί αυτό που συνέβη χτες δεν ήταν κατά την άποψη μου η συνέπεια μιας γενικευμένης επανάστασης, λυπάμαι γιατί δεν μπορώ να χαρακτηρίσω την φασιστική και μονόπλευρη αφαίρεση ζωής σαν παράπλευρες απώλειες ενός κοινωνικού πολέμου ενάντια στην εξουσία. Διάβασα και άκουσα πολλά, πάρα πολλά.

Οι κλασικοί συντηρητικοί, φιλοΛαοικοί και οι νέοι φίλοι τους οι κυβερνώντες σοσιαλιστές(θα τρίζουν τα κόκαλα του Μαρξ και του Ενγκελς), έσπευσαν να καταδικάσουν τους αντιεξουσιαστές, τους αναρχικούς και τα παλιοκουμμούνια. Αναμενόμενη αντίδραση. Άδικη όμως. Πως μπορείς να κατηγορείς κάποιον αντιεξουσιαστή, όταν η χθεσινή ενέργεια στράφηκε ενάντια στον εξουσιαζόμενο και όχι στον εξουσιαστή? Πως μπορείς να κατηγορείς την αριστερά, που πατροπαράδοτα μάχεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων για αυτή την πραγματικά φρικώδη ενέργεια?

Αυτά τα δίποδα που έριξαν χτες την μολότοφ δεν είναι ούτε αντιεξουσιαστές, ούτε αριστεροί, ούτε ιδεολόγοι. Προβοκάτορες? Πιθανόν. Χουλιγκάνια των γηπέδων? Εξίσου πιθανόν. Δολοφόνοι και φασίστες όμως σίγουρα. Υπέρμαχοι του χάους και όχι της αναρχίας. Γιατί, αν λες ότι κηρύσσεις πόλεμο στην εξουσία, δεν πας να κάψεις 3 εξουσιαζόμενους, αλλά τους εξουσιαστές τους. Και για να μιλάμε για παρά-πλευρες και όχι μονό-πλευρες απώλειες, πρέπει να έχεις πολλαπλάσιο αριθμό θυμάτων από την άλλη πλευρά. Δεν είδα χτες να πεθαίνουν μια ντουζίνα πολιτικών, επιχειρηματιών, εφοπλιστών. Μην μιλάμε λοιπόν για πόλεμο. Όποιος γουστάρει πόλεμο, να έχει και τα αρχίδια να τον κάνει και όχι να ξεσπάει τις νευρώσεις του στον συμπολίτη του. Αλλιώς, να πάει στον ψυχίατρο.

Φρίττω με τις αναρτήσεις και την στάση που παίρνουν διάφοροι “φίλοι” στο FB. «Καλά να πάθουν οι απεργοσπάστες.», «Να λυπηθώ που πέθαναν κατά λάθος 3 μαυραγορίτες στην κατοχή?», «Προδότες της πατρίδας, αφού δούλευαν.» Εκεί, αρχίζει το σοκ. Γιατί από τους Καρατζαφερικους περιμένω τον φανατισμό, περιμένω να καπηλευτούν τον γεγονός και να κανιβαλίσουν, αλλά από ανθρώπους που δηλώνουν αριστεροί, αναρχικοί και σκεπτόμενοι δεν το περίμενα να διατυπώνουν με τόσο μένος τέτοια πράγματα. Και μιλούν πολλοί με τόση ευκολία για αυτοκριτική και για το πόσο φταίνε αυτοί οι απεργοσπάστες για την διάσπαση του κοινωνικού κινήματος και για την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, που οι παππούδες μας με αίμα κέρδισαν.

Όλοι εσείς που σπεύδετε, χωρίς να σκεφτείτε ποτέ τον άλλον, παρόλο που αυτό ισχυρίζεστε, έχετε πάει ποτέ σας να δουλέψετε σε κάποιον Βγενόπουλο? Έχετε έρθει σε επαφή με τον απόλυτα διεφθαρμένο συνδικαλισμό? Ξέρετε πως είναι να είσαι δούλος? Έχετε καταλάβει ποιοι διαδηλώνουν & απεργούν τόσα χρόνια? Οι κομματικοσυντήρητοι, οι μονιμάδες δημόσιοι υπάλληλοι, οι άνεργοι, οι φοιτητές και οι συνταξιούχοι... όσοι δηλαδή δεν κινδυνεύουν με απόλυση. Οι υπόλοιποι, ναι, αυτοκτονική στάση έχουν, αλλά αναρωτηθείτε.... πότε το παραπάνω γκρουπ των κατ’ εξακολούθηση απεργών κατέβηκε στους δρόμους για να στηρίξει τους αγώνες των ιδιωτικών υπαλλήλων ή των ελεύθερων επαγγελματιών? Πόσο πουλημένο συνδικαλισμό έχουμε? Δεν είναι εχθρός οι συνάνθρωποι μας, που κι εμείς με την δική μας σιωπή, αφήσαμε στο έλεος των συμφερόντων. Γιατί όλοι εμείς που κατεβαίνουμε στους δρόμους τόσα χρόνια, κατεβαίνουμε για να διαφυλάξουμε τα δικά μας συμφέροντα. Ο καθένας από την δική του θέση και άποψη. Πότε κατέβηκε έστω κι ένας δημόσιος υπάλληλος να απεργήσει για το απαράδεκτο ΙΚΑ? Για τους εξευτελιστικούς κατώτερους μισθούς του ιδιωτικού τομέα? Για την καταπάτηση του 8ώρου? Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ. Γιατί να νοιαστεί ο δημόσιος υπάλληλος για την κατάντια του ΙΚΑ ή του ΤΕΒΕ? Μόνο όταν απειλήθηκε με την συνένωση των ταμείων φώναξε, κι αυτό όχι για τα δικαιώματα και τις παροχές του συμπολίτη του, αλλά για να διαφυλάξει των κώλο του. Πότε έγιναν μαζικές εκδηλώσεις από τα συνδικαλιστικά όργανα για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και τους ελεύθερους επαγγελματίες? Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ.

Γιατί τώρα λοιπόν η πλειοψηφία των εργαζομένων, που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι είναι άξαφνα εχθροί, προδότες, άξιοι εκτέλεσης? Γιατί δουλεύουν για το κεφάλαιο? Μήπως τότε ο δημόσιος υπάλληλος που δουλεύει για το κομματικό κράτος είναι χειρότερος? Α, να σκοτώσουμε και την μάνα μου, που είναι δικηγόρος, απλά και μόνο επειδή είναι δικηγόρος, και τον περιπτερά της γειτονιάς μου γιατί πουλάει καπιταλιστικά προϊόντα και δεν απεργούσε χτες, και εμένα, να με στήσετε στον τοίχο, γιατί την πρωτομαγιά έκανα γύρισμα και δεν απέργησα ενάντια στον εαυτό μου.
Μπορούμε να σοβαρευτούμε λίγο? Δούλεψα στην Εγνατία και είδα εκ των έσω τι σημαίνει ιδιωτική επιχείρηση. Είδα την τρομοκρατία. Κι εγώ παραιτήθηκα, αφενός γιατί ποτέ μου δεν ονειρεύτηκα να δουλεύω σε τράπεζα και αφετέρου γιατί είχα διεξόδους. Κι όμως, όταν δούλευα στην τράπεζα, κάποιοι με μισούσαν, γιατί κατά την γνώμη τους είχα κάποτε την πιθανότητα, εάν ήθελα να ανελιχθώ και να βγάλω τρελά φράγκα. Γαϊδούρι που κυνηγά καρότα, δηλαδή. Και με πιθανότητες να ξεφύγω από τα 500, 700 € μία στις χίλιες. Την μάνα μου πάλι, πάντα την μισούσαν τα υπαλληλάκια, γιατί με 5 μέρες δουλειάς έβγαζε όσα εκείνοι σε ένα μήνα. Και ποτέ δεν σκέφτονταν ότι ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν έχει 13ο και 14ο μισθό, πως υπάρχουν εποχές που τα έξοδα γραφείου τρέχουν, τα ένσημα τρέχουν και δουλειά δεν υπάρχει. Κανείς δεν σκέφτεται ότι όταν έσπασε το χέρι της, δεν είχε έσοδα για μήνες. Κανείς δεν σκέφτηκε το κεφάλαιο που επένδυσε στις σπουδές της, στο γραφείο της. Και μετά έχουμε το μίσος των ιδιωτικών υπαλλήλων και των επαγγελματιών για τους τυχερούς δημόσιους υπαλλήλους, με την μονιμότητα τους, τα παχυλά επιδόματα τους, τις άδειες από τη σημαία.

Θεωρώ τραγικό άνθρωποι οι οποίοι μέχρι πρότινος κοίταζαν αποκλειστικά και μόνο το συμφέρον τους και που η συναισθησία δεν συγκαταλέγεται στις αρετές τους, να θυμώνουν τόσο που να δικαιολογούν τον θάνατο 3 απεργοσπαστών, όπως τους λένε, ιδιωτικών υπαλλήλων κατηγορώντας τους για ωχαδερφισμό και σταρχιδισμό και να τσιρίζουν περί αυτοκριτικής... των άλλων
.
Πρώτον ζούμε στην χώρα του σταρχιδισμού.
Δεύτερον, αλήθεια, κι αυτό να είναι το έγκλημα που διέπραξαν, η ποινή είναι η εκτέλεση?
Τρίτον… Ποιος έλληνας δεν έχει κάνει τα λάθη του? Πόσοι είναι αυτοί οι έλληνες? 100, 1.000, 1.000.000? Τι θα κάνουμε? Θα τους κάψουμε τους υπόλοιπους? Με τους συνταξιούχους τι θα κάνουμε? Θα τους υπερασπιστούμε ή θα τους ρίξουμε στην πυρά, μιας και είναι η γενιά που ευθύνεται κυρίως για την κοινωνική-πολιτική-οικονομική-πολιτιστική κατάσταση-κατάντια που διαμορφώθηκε στην χώρα? Τα παιδιά? Να τα κάψουμε και αυτά. Παιδιά διεφθαρμένων πολιτών, απολίτιστων βλαχαδερών, που θα γίνουν ίδια με τους γονείς τους….

Η ποινή πρέπει να ανάλογη του αδικήματος, αν υπάρχει αδίκημα. Αν λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι, που πέθαναν τόσος βίαια και αντιδημοκρατικά χτες, έκαναν ένα λάθος, ήταν ότι υπέκυψαν στην τρομοκρατία του αφέντη.

Αυτοί που διαδήλωσαν χτες που ήταν τον περσινό Δεκέμβρη? Δεν έχουν παιδιά αυτοί, δεν θα αποκτήσουν? Δεν έχουν αδέλφια? Έπρεπε δηλαδή να τους σκοτώσουμε ως προδότες του λαού γιατί δεν ξεσηκώθηκαν περσι? 150.000, 200.000, 250.000 κατέβηκαν χτες στον δρόμο. Γιατί δεν κατέβηκαν και τον Δεκέμβρη του 2008? Γιατί δεν είχαν κατεβεί όταν χτυπούσαν τους συνταξιούχους οι κυβερνήσεις Σημίτη? Γιατί, νοιάζονταν για τον διπλανό τους,ε? Η μήπως νοιάζονται τελικά για το τομάρι τους? Γιατί κατέβηκαν χτες, όταν πια, με την εγκληματική σιωπή τους φτάσαμε σε αυτό το σημείο? Δεν έχουν μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάσταση όλοι αυτοί που τόσα χρόνια δεν κατέβαιναν σε καμία πορεία, αφού έπαιρναν τα επιδόματα, τις επιχορηγήσεις τους και βόλευαν των κώλο τους? Να τους σκοτώσουμε κι αυτούς? Η παίρνουν άφεση, γιατί έστω και καθυστερημένα κατεβαίνουν στον δρόμο για να διεκδικήσουν τα πρώην κεκτημένα τους? Για τα κεκτημένα των άλλων νοιάζονται? Μόλις ικανοποιηθούν τα δικά τους, προσωπικά αιτήματα, στον καναπέ τους θα λουφάξουν. Αλήθεια, για την δίκη Γρηγορόπουλου ενδιαφέρονται? Για την αθωωτική απόφαση για το Σάμινα, για την Ρικομέξ, για το Βατοπέδι, για την Siemens, για τις υποκλοπές, για τους πακιστανούς, για, για, για... κατέβηκαν στους δρόμους? Θα έπρεπε να έχουν εκτελεστεί δεκάδες φορές, εκατοντάδες, χιλιάδες….

Μην μιλάμε σε μια χώρα όπου το 99,99% πάσχει από την ελληνική αρρώστια του ωχαδερφισμού για τον ωχαδερφισμό των άλλων. Μην μιλάμε για αυτοκριτική των άλλων, όταν την δική μας είτε δεν την κάνουμε ποτέ, είτε στήνουμε εσωτερική στημένη δίκη φιάσκο. Επιβεβαιώνουμε την λαϊκή παροιμία. Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα.

Έλεος.
Το μόνο που καταφέρνουμε με τον παραλογισμό και τον φανατισμό είναι να κάνουμε την χάρη στον πραγματικό μας εχθρό, την εξουσια, το κεφάλαιο. Διαίρει και βασίλευε…. Οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με τον θυμό, αλλά με στρατηγικη.