If you wanna be rich… My way is through the beach!!!

Μετά από πολύ καιρό, κοντά 4 χρόνια, απομόνωσης κι αυτοανάλυσης, είπα να κάνω μια αλλαγή, να ξαναβγώ στην τσάρκα, στο κουρμπέτι, να ζήσω «φυσιολογικά». Να πω την αλήθεια μου, πιο πολύ φοβήθηκα μη βαρεθώ το ίδιο μοτίβο μέχρι να πεθάνω. Τι θα κάνω 50 χρόνια; Τι άλλο έχω για να αναλύσω; Τα ίδια και τα ίδια; Τι να γράψω; Τι να πω; Τι να ζωγραφίσω; Δεν πρέπει να μαζέψω τουλάχιστον καινούργιο υλικό;
Είναι και εκείνη η έμμονη φοβία που με κατατρώει μήπως και κάνω τις ανεπάρκειες μου φιλοσοφία. Μ’ έπιασε κι ένα είδος εφηβικού τσαμπουκά, να αλλάξω τον κόσμο. Και πως θα τον αλλάξω, άμα κρύβομαι απ’ αυτόν; Πήρα βαθιά αναπνοή και βούτηξα…
Να ανοίξω ή μάλλον να αγοράσω το μαγαζί μιας φίλης στο Κολωνάκι, με ρούχα, αυτό αποφάσισα να κάνω. Να γίνω έμπορος, επιχειρηματίας… Εγω; Μπλιαχ, ε; Κι όμως! Ούτε το Κολωνάκι είναι το πρόβλημα μου, ούτε το εμπόριο… Ούτε καν ο κόσμος, αλλά ούτε κι ο βιομήχανος ή ο εφοπλιστής. Τα μυαλά είναι το πρόβλημα. Εκεί είναι ο στόχος, που έλεγε κι η Γώγου.
Μέσα σε ένα τρίμηνο συνειδητοποιώ με ανείπωτη χαρά πως εξακολουθώ κι εκπλήσσομαι. Αυτό για μένα είναι μεγάλο δώρο. Δεν έχω γίνει φυτό. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Ανακαλύπτω τεράστια αποθέματα υπομονής και διαλλακτικότητας. Μπορώ και συναισθάνομαι, μπαίνω στα παπούτσια των άλλων, διεκδικώ, υποχωρώ, συναλλάσσομαι. Αν κάνω για έμπορος; Με τα δεδομένα, με τα σημερινά δεδομένα του εμπορίου και των business όχι. Σαφέστατα όχι. Σε αυτούς τους χώρους, όταν κάποιος σου ζητάει ένα, πρέπει να του γαμήσεις την ψυχολογία, θέτοντας ένα σκασμό παράλογες απαιτήσεις για να τον αποπροσανατολίσεις από την αρχική του διεκδίκηση. Πρέπει να γίνεις Συλβί από τα Μαύρα Μεσάνυχτα, Γιάννα που κλείνει με το έτσι θέλω ραδιόφωνο κι εφημερίδα σε μια νύχτα, Σκύλα και Χάρυβδη ταυτόχρονα. Στον κόσμο των business, αλλά κατ’ επέκταση σε όλη την επαγγελματική σου σταδιοδρομία, εάν θέλεις να επιβιώνεις ή και να κατακτήσεις κάποια πράγματα, ο μόνος τρόπος είναι να γίνεις ένα στυγνό βαμπίρ που απομυζά τις ζωές και τις αξιοπρέπειες των άλλων. If you wanna be rich you’ ve got to be a bitch, που λέει και το χορευτικό άσμα. Όποιον κι αν συμβουλεύτηκα, δεξιό, αριστερό, κομμουνιστή, καπιταλιστή, υπάλληλο, επιχειρηματία, τα ίδια άκουσα.
Η απόφαση μου;
Το μαγαζί θα το ανοίξω και θα τα καταφέρω, παρόλες τις δυσκολίες που συναντώ! Γιατί δεν είναι κακό πράγμα να είσαι φιλόδοξος και ματαιόδοξος. Η ίδια η ζωή εξάλλου είναι αφόρητα ματαιόδοξη, γιατί να μην είμαι κι εγώ;
Αδίστακτη όμως δεν θα γίνω. Όχι για λόγους ηθικής, γιατί δεν είναι ηθική όλη αυτή η ψευτό-φιλοσοφία του οπισθίου περί καλού και κακού, ηθικού κι ανήθικου. Αυτά είναι εργαλεία που πατάνε σε ενοχικά σύνδρομα για να χειραγωγούνται οι μάζες από όλους τους αδίστακτους.
Θα γίνω έμπορος κι επιχειρηματίας και θα πουλάω ρούχα στο Κολωνάκι, χωρίς να γίνω Γιάννα, Συλβί, κλπ για ένα και μόνο λόγο. Γιατί το όνειρο ενός άλλου κόσμου είναι πολύ μεγαλύτερο από εμένα, πολύ πιο φιλόδοξο και μεγάλο και σπουδαίο. Είναι αθάνατο. Και για να αλλάξει κάποτε ο κόσμος, θα πρέπει όλοι εμείς που γκρινιάζουμε, να μπούμε μέσα σε αυτόν τον κόσμο και με τις πράξεις μας, με τους τρόπους μας, με τη συμπεριφορά μας, να δημιουργήσουμε καινούργια συναλλακτικά ήθη κι έθιμα, μια νέα ηθική. Αυτό είναι το στοίχημα για μένα. Να καταφέρω να κάνω πετυχημένες(σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα, που δεν περιλαμβάνουν ούτε cayenne, ούτε βίλλα στη Βουλιαγμένη, ούτε 45 παρατρεχάμενους) business, χωρίς όλες αυτές τις εξουσιαστικές αηδίες που κάνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους για να νομίζουν ότι κάτι καταφέρνουν. Κι ας κλάψω κι ας πονέσω. Θα τα καταφέρω! Γιατί μέσα μου υπάρχει ακόμα ένα τσαμπουκαλεμένο παιδί που δεν το σταματάει τίποτα.