http://www.zeitgeistmovie.com/

Μόλις χθες το βράδυ είδα το πολυσυζητημένο ντοκιμαντέρ Zeitgeist.

Πέρα από το αν συμφωνώ, που συμφωνώ, χάρηκα πολύ που αυτό το δίωρο βίντεο είναι τόσο δημοφιλές. Εδώ και καιρό βλέπω το link να φιγουράρει όλο και σε κάποιο status στο facebook .

Τα κλασικά μέσα ενημέρωσης ανήκουν σε ένα σύστημα που βασίζεται στο χρήμα και σε όλα τα παράγωγα του, την κοινωνική και θρησκευτική ηθική, την τρομολαγνεία, κ.λ.π. Δεν πρόκειται ποτέ να προάγουν ιδέες σαν και αυτές που διαδίδει το zeitgeist. Χώρια που αν μεγαλώσει πολύ αυτή η ιδεολογία, που προάγει το ιδεώδες ενός παγκόσμιου πολιτισμού χωρίς χρήμα, επιχειρηματικά συμφέροντα, όπλα, νόμους, ηθικά στεγανά, με ευκολία θα το ονομάσουν τρομοκρατική ενέργεια. Γιατί, αν πολλοί άνθρωποι πειστούν και πιστέψουν πως μπορούν να ζήσουν με άλλο τρόπο, με έναν τρόπο όπου ο πλανήτης και η ζωή πάνω σε αυτόν τοποθετείται σε πρώτο πλάνο, τότε μοιραία, θα επαναστατήσουν ενάντια στο παράλογο σύστημα κάτω από το οποίο ζούμε.

Money makes the world go round. Αλήθεια; Εγώ νόμιζα πως ήταν ένα θαύμα της φύσης, όπως νόμιζα πως θαύμα της φύσης είναι και η θάλασσα, οι πεταλούδες, οι αγκινάρες, τα ελάφια, τα πάντα και τα κοάλα, εγώ κι εσύ. Το χρήμα είναι ένα μέσο συναλλαγής ή θα έπρεπε να είναι. Δομήθηκε όμως ένας τόσο άρρωστος μηχανισμός πίσω και γύρω από αυτό, ένα άθλιο φιλοσοφικό υπόβαθρο, με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, ψυχολογικές και εν τέλει σωματικές. Αν δεν έχεις χρήμα, δε ζεις. Και για να έχεις χρήμα, πρέπει να το λατρέψεις, δηλαδή να γίνεις ένα μηχάνημα παραγωγής και κατανάλωσης και να ακολουθείς πιστά τις ρήσεις του ευαγγελίου του, όπερ σημαίνει να είσαι κοινωνικά αποδεκτός…. Να ιδρώνεις για να επιβιώσεις, να είσαι καλός πιστός, να αυτομαστιγώνεσαι και να χαίρεσαι που είσαι τόσο μαλάκας που δουλεύεις όλο και περισσότερο, γιατί δεν είσαι τεμπέλης εσύ, ούτε φυγόπονος, να κάνεις ένα γάμο με ένα καλό κορίτσι-αγόρι, που ανήκει στην ίδια πίστη με σένα, να ξαμολήσεις κι ένα δυο κουτσούβελα, γιατί έτσι πρέπει, και να τα προγραμματίσεις να γίνουν και αυτά υπηρέτες του ίδιου συστήματος και τρόπου ζωής που ακολουθείς κι εσύ. Ενοχοποιείς το σώμα σου, τη γύμνια σου, τον έρωτα- μη μάθει το παιδί τι σημαίνει φίκι-φίκι, τον αυνανισμό- του ρίχνουμε και καμιά σφαλιάρα άμα λάχει, το παιχνίδι- τι μαλθακό θα το κάνουμε; - να διαβάζει για να γίνει δικηγόρος ή γιατρός, να έχει χρήμα και μια καλή ζωή. Κι όταν φτάσει στα είκοσι, για να εγκαταλείψει το γκομενάκι που έχει ερωτευτεί και του έχει πάρει τα μυαλά, του παίρνεις δώρο κι ένα αυτοκίνητο.

Πάμε καλά;
Έχουμε ενοχοποιήσει όλα τα φυσιολογικά πράγματα.

Το σώμα μας. Δεν είναι ντροπή. Δεν είμαστε ένοχοι για αυτό, κι ας θέλουν έτσι τα παπαδαριά να πιστεύουμε. Αν και τώρα έχουμε περάσει σε άλλου είδους ενοχοποίηση, της τελειότητας του Photoshop. Μετά την απελευθέρωση των 60’ς, μιας και το σχήμα «το σώμα μας είναι ένα έργο του διαβόλου» σταμάτησε να είναι τόσο δημοφιλές, φτιάξαμε ένα νέο ευνουχιστικό θεώρημα γύρω από το σώμα, αυτό της τελειότητας. Μα τέλειο είναι όπως μας το χάρισε η φύση. Σίγουρα πάντως δεν είναι ατελές.

Τον έρωτα. Δεν είναι κακό πράγμα ο έρωτας, όπως κι αν εκφράζεται, είτε με τη μορφή ρομαντικών συναισθημάτων είτε με τη μορφή του σαρκικού σεξ. Στο τέλειο σώμα μας ρέουν ορμόνες, που μας κάνουν σεξουαλικά και ερωτικά όντα, με καύλες, ορμές και συναισθήματα. Βαρέθηκα να ακούω γκομενίτσες να λένε «δεν θα του κάτσω… να με περάσει και για εύκολη;» και κάτι βλάκες «σιγά μην την ερωτευτώ… τι είμαι; Μαλάκας;». Ε, και οι δύο αυτοί τύποι ανθρώπου είναι ηλίθιοι. Ενοχοποιούν την πιο φυσική διαδικασία της φύσης, αλλά τρέχουν και γλείφουν κατουρημένες ποδιές για να πάρουν μια προαγωγή, άρα και παραπάνω χρήμα, άρα και παραπάνω ώρες δουλείας.

Την τεμπελιά, την διασκέδαση, την εργασία. Δεν είναι κακό πράγμα η τεμπελιά, ούτε η διασκέδαση, ούτε η εργασία. Η δουλειά είναι όμως. Ζώα είμαστε. Και τα ζώα κάθονται και λιάζονται και παίζουν και όταν χρειαστεί να εργαστούν για την επιβίωση τους το κάνουν. Κι εδώ είναι που ο άνθρωπος διαφέρει κάπως. Έχουμε όλα τα μέσα, όλες τις πηγές και όλους τους τρόπους για να καλύψουμε τις ανάγκες μας για την επιβίωση και όχι μόνο. Δε χρειάζεται να δουλεύουμε, όχι τόσο τουλάχιστον. Το τόσο είναι για να καπηλεύονται τον κόπο μας και το έργο μας κάποιοι λίγοι, ενώ εμείς απλά χαιρόμαστε που είμαστε τόσο παραγωγικοί και άξιοι, και όχι τεμπέληδες. Και δουλεύουμε για τους τεμπέληδες. Χαχαχαχα! Μόνο, που δεν είναι αστείο, αλλά τραγικό. Να νιώθουμε ικανοποίηση που είμαστε πετυχημένοι δούλοι. Μπορούμε να παράγουμε έργο, πνευματικό ή φυσικό για δικό μας όφελος, χωρίς να ντρεπόμαστε. Υπάρχουν τόσα ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει κάποιος, να γράφει, να ζωγραφίζει, να τραγουδάει, να παίζει τένις, να κολυμπάει, να ασχολείται με τα ζώα, την κηπουρική, τις κατασκευές, την τεχνολογία… Και μέσα από αυτές τις δραστηριότητες μπορεί να παράγει και έργο χρήσιμο και για τους άλλους, γιατί πάντα κάποιος θα θέλει να διαβάζει, να δει μια ταινία, να ακούσει μια μουσική, να απολαύσει κάτι που έφτιαξε ένας άλλος άνθρωπος βρε αδελφέ, απλά και μόνο γιατί του αρέσει, γιατί θέλει να διασκεδάσει το χρόνο του. Και τι μεγάλη χαρά νιώθει κάποιος όταν αυτό που παράγει αρέσει, διευκολύνει, σώζει τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου!

Την ελευθερία έκφρασης. Α, καλά. Δεν υπάρχει πιο σαφές και τρανό επιχείρημα που να αποδεικνύει τον παραλογισμό του συστήματος. Για να γίνει κάποιος λοιπόν μέρος του συστήματος και πετυχημένος δούλος, για να τον αποδεχτεί η κοινωνία και να του δώσει μια θέση δουλείας, πρέπει εκτός όλων των άλλων, να είναι ίδιος με όλους τους άλλους. Αλλοίμονο κι αν έχει τα μαλλιά βαμμένα φούξια, φοράει μια κίτρινη πεταλούδα στο κεφάλι, ένα παπούτσι κόκκινο κι ένα λευκό…. Μα αυτός που τα κάνει αυτά είναι τρελός! Μμμμ, παίζει μήπως έτσι να γουστάρει να είναι ντυμένος; Παίζει να γουστάρει να είναι γκέι, στρέιτ, μπαισέξουαλ, ασέξουαλ, πρωινός τύπος, βραδινός τύπος, επικοινωνιακός, αντικοινωνικός, υπερβολικός, μαζεμένος, έξυπνος, χαζός, ωραίος, άσχημος; Μπορεί ο καθένας να είναι αυτό που είναι και αυτό που γουστάρει να είναι, χωρίς να τιμωρείται για τις επιλογές του και τη φύση του; ΟΧΙ. Δεν επιτρέπεται σε κανένα να κάνει αυτό που θέλει. Υπάρχουν άπειρα «πρέπει», τα οποία προγραμματιζόμαστε να πιστεύουμε από παιδιά και τα οποία μας αφαιρούν το δικαίωμα έκφρασης, το δικαίωμα στην ελευθερία. Και φτιάξαμε και φοβερές επιστήμες γύρω από αυτές τις θεωρίες των «πρέπει», κοινωνιολογία, ψυχολογία, ψυχιατρική, αντικαθιστώντας απλά τη θρησκεία ως μέσο χειραγώγησης. Είμαστε άξιο είδος!

Για να κλείσω, εγώ θα εξακολουθήσω να είμαι φυγόπονη, δεν μου αρέσει να πονάω, ούτε το θεωρώ φυσιολογικό, θα είμαι και τεμπέλα, δεν μου αρέσει να δουλεύω για έναν άλλον τεμπέλη, δεν θα ντρέπομαι για το σώμα μου και τον σεξουαλισμό μου, και θα γαμιέμαι με γκομενάκια όσο το θέλουν οι φυσιολογικότατες ορμόνες μου, θα είμαι ερωτευμένη με τον έρωτα, και θα αφήνομαι όπως έκανα και στα 15 να ονειρεύομαι κάποιο αγόρι και θα γελάω όταν έχω ανταπόκριση και θα κλαίω όταν δεν θα έχω. Θέλω να χορεύω, να γλεντάω ή να κάθομαι σπίτι μου με τα βιβλία μου ή τις ταινίες μου μέρες ολόκληρες, ανάλογα με τα κέφια μου, να φροντίζω τα ζώα και τον κήπο μου, να γράφω , να ζωγραφίζω, να κάνω τεράστιες βόλτες στο δάσος, να μιλάω ώρες ατελείωτες με τους φίλους μου στο τηλέφωνο, να ντύνομαι όπως μου καπνίσει, να μη φοβάμαι να χρησιμοποιήσω λέξεις ή έννοιες(θα το αναλύσω κάποια άλλη στιγμή αυτό) να εκφράζομαι χωρίς φόβο… να είμαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.

Κάντο κι εσύ. Μπορείς!
Δες την ταινία, αν δεν πιστεύεις εμένα. Υπάρχει κι άλλος τρόπος να ζήσουμε.