ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ.

17 Νοέμβρη 1985…. Ο Μιχάλης Καλτεζάς πέφτει νεκρός στα Εξάρχεια.
Έχω μια πολύ θολή εικόνα του γεγονότος. Ήμουν μόλις 9 χρονών. Κάποιοι θα σπεύσουν να πουν ότι και που το θυμάμαι ως γεγονός είναι πολύ για την ηλικία που ήμουν όταν συνέβη. Κι όμως, θα έπρεπε να ξέρω πιο πολλά. Κόρη αριστερών, που αγωνίστηκαν στην χούντα ως φοιτητές κι αργότερα ασχολήθηκαν με τα κοινά, κάτοικος περιοχής Ερυθρού Σταυρού, μαθήτρια στο 12ο και αργότερα στο 57ο, συμμαθήτρια με την αδελφή του Μιχάλη. Όσο κι αν δεν ήξερα, δεν καταλάβαινα, δεν με ένοιαζε στα 9 μου χρόνια, η εκτέλεση του Μιχάλη ήταν ένα συμβάν που με περιτριγύριζε και με τσάντιζε, κι αργότερα το 1990 που ο Μελίστας αθωώθηκε στο εφετείο μ’ εξόργισε, όπως μ’ εξόργισε η άνανδρη δολοφονία του Τεμπονέρα λίγο αργότερα. Κι έπειτα…
Έπειτα, ξέχασα. Μπήκα στο ρυθμό της ζωής, του μπαρ, του club, του γκόμενου, των σπουδών, της καριέρας, του, του, του….

6 Δεκεμβρίου 2008, μια συνηθισμένη μέρα αποχαύνωσης και μιζέριας, ένα Σαββάτο που το μπαρ και το club έμοιαζαν πλέον μακρινό παρελθόν, όπως και ο γκόμενος και οι σπουδές και η καριέρα, ένα Σαββάτο που καθόμουν με τις πυτζάμες μου στο σπίτι, βλέποντας ένα άθλιο παιδικό πρόγραμμα στο ALTER, έχοντας ξεχάσει πως είναι να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, να διεκδικείς, να τσαντίζεσαι, να αντιδράς, έχοντας λησμονήσει το Μιχάλη και τον Τεμπονέρα, έχοντας ολισθήσει στη λήθη, δυο πυροβολισμοί, εις εξ’ αυτών μοιραίος, λειτούργησαν σαν τον πρίγκιπα της Χιονάτης…
6 Δεκεμβρίου 2008, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα. Αυτουργός ο ειδικός φρουρός Επ. Κορκονέας.
Και τότε σαν να ‘ρθε το πνεύμα του Μιχάλη να αναμοχλεύει τα πράγματα στο σεντούκι των αναμνήσεων, ψάχνοντας με μανία τα αποκόμματα των εφημερίδων, τις φωτογραφίες, όπου το αίμα πότιζε το τσιμέντο, τα συνθήματα στους τοίχους του σχολείου. Και το φάντασμα τούτο με κοίταζε στα μάτια και ήταν λυπημένο, απογοητευμένο.
Ένιωσα τόσο φτηνή, μα τόσο φτηνή πουτάνα. Ντράπηκα. Ντρέπομαι που ξέχασα τόσο εύκολα, που ξεπουλήθηκα τόσο αβίαστα στη ρουτίνα και το μικροβόλεμα, που έπαψα να ψάχνω την αλήθεια πίσω από τα ψεύδη που μας πασάρουν τα ΜΜΕ. Ντρέπομαι που ξέχασα το Μιχάλη Καλτεζά, που έκλεισα τα μάτια, που δεν αγωνίστηκα ενάντια στην αστυνομική βία. Ντρέπομαι.

Μην ξεχάσεις ποτέ τον Αλέξανδρο, μικρό μου φιλαράκι. Σε σένα μιλάω, σε σένα που είσαι 10 χρονών και σε σένα που είσαι 20 και 30 και 60. Μην ξεχάσεις ποτέ. Ενημερώσου, δες τι συμβαίνει γύρω σου. Ο θάνατος αυτού του παιδιού δεν ήταν μεμονωμένο γεγονός. Από τύχη δεν είναι πιο συχνά μοιραία αυτά τα γεγονότα. Και αν είναι μοιραία, δεν τα μαθαίνουμε… Λαθρομετανάστες και πρεζάκια, πειστικές ζαρντινιέρες πιθανόν χωρίς βίντεο ντοκουμέντο. Τι μας νοιάζει, ε; Κι όμως με νοιάζει και σε νοιάζει, φίλε μου. Μην επιτρέπεις την αστυνομική βία και την κρατική καταστολή σε καμιά περίπτωση. Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να την δεχτεί ως δεδομένο. Μην εγκαταλείψεις, μην αφεθείς, μην βαρεθείς. Σκέψου πως αν ξεχάσεις, σκέψου πως αν συμβεί ξανά μια τέτοια δολοφονία κι εσύ δεν κάνεις τίποτα για να την αποτρέψεις, θα έχεις γίνει ένας κατάπτυστος μηχανισμός στο σύστημα της αλλοτρίωσης.

Ένας κατάπτυστος μηχανισμός στο σύστημα της αλλοτρίωσης!

Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ποινή και είναι ισόβια και δυσβάσταχτη.

Πίστεψε με, φιλαράκι, εγώ σαν ισοβίτισσα, σου μιλάω εκ πείρας.

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ!

Κάλό ταξίδι μικρέ....

Πριν τρία χρόνια τον είχα σκυλοβρίσει και αυτόν και τον Αντωνάκη, που με τόσο θράσος έκαναν κόντρες-ψευτοκόντρες δηλαδή στην κρυφή παραλία μικρά παιδιά, αμούστακα ακόμα. Και πιο πολύ με είχε σοκάρει η αντίδραση τους, η σιγουριά τους πως θα τους έκλανα τα αρχίδια, μιας και τα αυτοκίνητα τα είχαν πάρει με τις ευλογίες του μπαμπά και της μαμάς κι όχι στα κρυφά, κι από ότι φάνηκε λίγα λεπτά μετά το θερμό μας επεισόδιο και με τις ευλογίες της ελληνικής αστυνομίας.

«Θέλω να σας αναφέρω ότι στην Κρυφή παραλία ανήλικοι οδηγούν και μάλιστα κάνουν μαγκιές και κόντρες.»
«Κι εμείς τι θέλετε να κάνουμε μαντάμ;»
Αυτή ήταν η απάντηση που έλαβα από τον αστυνομικό βάρδιας του τμήματος Κορίνθου εκείνο το βράδυ.

Με τις ευλογίες όλων, αυτά τα παιδιά οδηγούν αυτοκίνητα, αγροτικά, μηχανάκια, γουρούνες… πλην του Χρηστάκου. Ο Χρηστάκος πια δεν οδηγεί. Ο Χρήστος απλά δεν ζει.
Ξεκίνησε το πρωί από τα Ίσθμια να πάει στο φροντιστήριο στην Κόρινθο. Πήρε τη γουρούνα που του είχε κάνει προ διετίας δώρο ο πατέρας του για ν α τον επιβραβεύσει για την εξαιρετικές του μαθητικές επιδόσεις και ακολούθησε- για να αποφύγει τα μπλόκα της τροχαίας του Σαββάτου, τον γνωστό επαρχιακό δρόμο-καρμανιόλα, για να βγει στην γνωστή άθλια διασταύρωση με την παλιά εθνική οδό Αθηνών Κορίνθου και απλά εξαϋλώθηκε.

Ήταν μόνο 17 χρονών.
Δεν πρόλαβε μάλλον να καταλάβει τίποτα. Η Μερσεντές έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Ο Χρήστος δεν ήταν αλήτης. Το αντίθετο μάλιστα. Εξαιρετικός μαθητής, αθλητικός τύπος, πανέμορφο κατάξανθο μούτρο, δουλευταράς… αλλά… χωρίς καμιά εμπειρία στη ζωή. Ήταν ένας καυλωμένος πιτσιρικάς, που το έπαιζε έξυπνος, όπως όλοι οι έφηβοι που αγνοούν τους κινδύνους. Που δεν μπορούν να φανταστούν ότι θα βρεθεί στο δρόμο τους ένας μαλάκας που τρέχει με 200. Που δεν μπορούν να φανταστούν πόσοι πολλοί είναι οι μαλάκες που τρέχουν με 200. Που δεν ξέρουν ότι στην γαμημένη σκατοχώρα μας τα τροχαία δυστυχήματα είναι η δεύτερη αιτία θανάτου…

Καλό ταξίδι Χρήστο
Μακάρι, να είσαι το τελευταίο ανήλικο θύμα στην άσφαλτο.
Μακάρι κάποτε να βάλουμε μυαλό και να καταλάβουμε ότι τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια είναι μεταφορικά μέσα για τη γη κι όχι για την κόλαση.

Νοσοκομείο Ζώων-Πικέρμι: Η απαράδεκτη βιομηχανία.

Πριν από ένα μήνα ακριβώς η Μιρέλλα, η τετράποδη κόρη μου ήταν ολοζώντανη. Η φωτογραφία της τραβήχτηκε στις 16/10/2009 στις 4 το απόγευμα. Είχε ένα επίμονο στομαχικό έλκος, που την ταλαιπωρούσε πάνω από χρόνο, με σχετικά συχνές κρίσεις. Είχαμε δοκιμάσει διάφορες θεραπείες, tagamet, zantac, peptonorm , είχαμε κάνει εξετάσεις για ελικοβακτηρίδιο και είχαν βγει αρνητικές. Ένα μήνα και δυο μήνες νωρίτερα από σήμερα, η Μιρέλλα έπαθε μια από τις στομαχικές της κρίσεις. Εγώ και η μητέρα μου αποφασίσαμε να κάνουμε όλες τις δυνατές εξετάσεις στο κοριτσάκι μας, μιας και κάθε φορά η ίαση φαινόταν όλο και πιο δύσκολη. Μας συμβούλεψε και ο κτηνίατρος μας να της κάνουμε γαστροσκόπηση, μην τυχόν είχε κανά κρυφό καρκίνο ή κάποια υπερπλασία, που θα μπορούσε με τον καιρό να αποδειχθεί επικίνδυνη.

16/10/2009 γύρω στις 12:00 το πρωί βρεθήκαμε με την ξενηστικωμένη, αλλά τρελιάρα Μιρέλλα στο Νοσοκομείο Ζώων στο Πικέρμι. Ξεκινήσαμε με ψηλάφηση και εξετάσεις αίματος, που πιο άψογες δεν μπορούσαν να είναι. Μας είπαν να της κάνουμε έναν υπέρηχο, να δούμε τι στο καλό συμβαίνει και το σκυλί δεν κρατάει ούτε το νερό ούτε την τροφή του. Συμφωνήσαμε και περιμέναμε την ειδική γιατρό-χειρίστρια του υπέρηχου. Εν τω μεταξύ, γνωρίσαμε όλο το προσωπικό του νοσοκομείου, όλα τα ζωάκια που μπήκαν και βγήκαν στο διάστημα των 5 ωρών που ήμασταν στην αίθουσα αναμονής. Πήγαμε βόλτα στη γύρω γύρω περιοχή και με το δικό μας τρελιάρικο τρόπο γίναμε το αγαπημένο pet της ημέρας, χορέψαμε βαλς με διάφορους γιατρούς, γλείψαμε τα πόδια των νοσοκόμων και τρελάναμε ένα παπαγάλο, μια γάτα και κάμποσα σκυλάκια. Η Μιρελίτσα παρόλη τη στέρηση νερού για πάνω από δεκαπέντε ώρες και την στέρηση τροφής για πάνω από 2 24ώρα ήταν μες την καλή χαρά και την αταξία.
Κάποια στιγμή ήρθε η ειδική γιατρός και κάναμε τον υπέρηχο και το κοριτσάκι μου ήταν τόσο, μα τόσο συνεργάσιμο, σαν να καταλάβαινε πως αυτό το τέντωμα λες και ήταν αρνί για σούβλισμα και το κρύο παχύρευστο ζελέ, γινόταν για να την απαλλάξει από τον πόνο που βίωνε. Η γιατρός, την ώρα που έκανε την εξέταση μας είπε πως ήταν λάθος να γίνεται ο υπέρηχος σε άδειο στομάχι, αλλά παρόλα αυτά δεν φαινόταν πουθενά κάποια κακοήθεια, αλλά μια ελαφριά πάχυνση των τοιχωμάτων του στομάχου και πως μόνο με ενδοσκόπηση θα μπορούσαμε να έχουμε μια σαφή εικόνα. Η ώρα ήταν πλέον λίγο μετά τις 5. Το σκυλί ήταν σαφώς αφυδατωμένο, αλλά, αφού το είπα σε 2-3 γιατρούς και κανείς τους δεν το θεώρησε επικίνδυνο, θεώρησα πως απλά είμαι υπερβολική. Κατά τις 6, την ανέλαβε ο Χριστόπουλος, ο επικεφαλής του νοσοκομείου, για να της κάνει την μοιραία, όπως αποδείχθηκε γαστροσκόπηση. Την ώρα που την νάρκωνε, ήμουν παρούσα. Της έβαλε κι έναν ορό. Τι είδους δεν ξέρω. Μετά με έδιωξε από το χειρουργείο.

Λίγο μετά τις 7 άρχισα να ανησυχώ. Έχω κάνει άπειρες στειρώσεις σε σκυλιά, όπως και μέθη για εξετάσεις. Το χρονικό διάστημα παραήταν μεγάλο για μια εξέταση. Αλλά και πάλι είπα πως είμαι υπερβολική. Στις 7:40 με φώναξαν να πάω να την πάρω, γιατί συνερχόταν. Όντως πήγα στο υπόγειο, που είναι τα χειρουργεία και είδα μια Μιρέλλα να προσπαθεί να συνέλθει και να κουτουλάει το κεφάλι της από δω κι από κει, να δυσκολεύεται να σταθεί στα πόδια της, αλλά μου φάνηκε αστείο. Την αγκάλιασα τρυφερά κάνοντας της πλάκα. Εγώ ανέλαβα να φέρω το αυτοκίνητο στην πίσω πόρτα για να την βάλουμε μέσα, η μητέρα μου πήγε να πληρώσει το λογαριασμό. Όταν γύρισα μετά από 7-8 λεπτά, η μητέρα μου με ενημέρωσε πως η Μιρέλλα είχε τρία μικρά έλκη και πως της είχαν πάρει ιστό για βιοψία. Η Μιρέλλα εν τω μεταξύ δεν έλεγε να συνέλθει. Είχε ξαπλώσει μες τη μέση του διαδρόμου και βογκούσε. Φωνάξαμε το γιατρό, ο οποίος μας είπε πως είμαστε μέσες άκρες υστερικές και πως το σκυλί απλά συνερχόταν από τη νάρκωση. Άρχισε να της δίνει χαστουκάκια για να συνέλθει. Η Μιρέλλα δεν αντιδρούσε. Προσπαθούσα να την σηκώσω με το ζόρι, αλλά ήταν αδύνατο να σταθεί στα πόδια της. Η ώρα ήταν πλέον 8. «Μερικά σκυλιά δυσκολεύονται με την νάρκωση», μου είπε μια άλλη γιατρός. «Θα συνέλθει, μη κάνετε έτσι.» Είχα αρχίσει να φρικάρω. Δεν είχα μπροστά μου ένα ζώο που αργούσε να συνέλθει από την νάρκωση, είχα μπροστά μου ένα ζώο, που λεπτό-λεπτό χανόταν σε έναν επίπονο λήθαργο. Το βογκητό ήταν το μόνο σημάδι αντίδρασης και γινόταν ολοένα και πιο δυνατό. Πριν προλάβω να φωνάξω τον Χριστόπουλο, εκνευρισμένη, που το σκυλί μου κείτονταν στον διάδρομο κι όχι σε κάποιο από τα εξεταστήρια με έναν ορό και με κάποιον να με βοηθήσει, ειδικά μετά τα 1000 € που είχαμε δώσει, η Μιρέλλα έβγαλε από τον πρωκτό της με ένα ουρλιαχτό κομμάτια και αίμα, κομμάτια που έμοιαζαν με ταλιατέλες, μακριά πλακέ κιτρινωπά με άφθονο κόκκινο αίμα. Τότε κατάλαβα πως τα πράγματα δεν ήταν καθόλου καλά ότι κι αν έλεγαν όλοι αυτοί οι αδιάφοροι χρηματολάγνοι γιατροί. Γιατί, μπορεί σε μένα να έλεγαν «όλα καλά, βλέννα είναι. Πως κάνετε έτσι;», αλλά τον πανικό στα μάτια τους τον είδα. Μου την πήραν από τα χέρια, την πήγαν σε ένα χειρουργικό τραπέζι, η Μιρέλλα αιμορραγούσε αταμάτητα, ο διάδρομος του υπογείου είχε γέμισε με αίμα, βλέννες, ο ήχος από το βογκητό της κάλυπτε τα πάντα. Δέκα γιατροί προσπαθούσαν να της βάλουν ορό. Ο Χριστόπουλος άρχισε τις χριστοπαναγίες, εγώ έτρεμα κι έκλαιγα. «Δεν βοηθάς έτσι» μου είπε. Άρχισε να την τσιμπάει με διάφορα αιχμηρά αντικείμενα στις πατούσες της. Δεν αντιδρούσε. Της φώναζε, την ταρακουνούσε. Δεν αντιδρούσε. Καμιά αντίδραση, ούτε καν από αντανακλαστικό. Μόνο βογκούσε κι έβγαζε αυτό το φρικτό μίγμα από τον ποπό της. Δέκα διαφορετικοί γιατροί την τρύπαγαν στις φλέβες και αίμα δεν έβρισκαν. Η ώρα ήταν περίπου 8:30. Ρωτούσα τι συμβαίνει, «θα μου πει, κάποιος γαμώ το στανιό μου τι συμβαίνει;» φώναξα εν μέσω λυγμών κάποια στιγμή. «Το ζώο έχει μια πάρα πολύ σοβαρή υπόταση κυρία μου.» ήταν η απάντηση που έλαβα από τον Χριστόπουλο.

Τα όσα ακολούθησαν ήταν ένας εφιάλτης. Τι σήμαινε το ζώο έχει μια σοβαρή υποθερμία; Θα επιζούσε; Τι πιθανότητες είχε; Κατά τις 11 το βράδυ πια, εκλιπαρούσα τον Χριστόπουλο να της κάνει ευθανασία, χωρίς να λάβω ποτέ, μα ποτέ μια εξήγηση για το τι συνέβαινε. Την πήραν, την έβαλαν σε ένα κλουβί, τοποθέτησαν λάμπες για να την κρατάνε ζεστή γιατί ήταν παγωμένη από την υπόταση και την υποθερμία και την άφησαν να πέφτει όλο και πιο βαθειά στο λήθαργο της μέσα στους ιστούς της και το αίμα της, χωρίς ούτε ένα παυσίπονο, χωρίς ούτε ένα φάρμακο, ούτε μια προσπάθεια, χωρίς να σταματήσουν την βιομηχανία τους ούτε για πέντε λεπτά για να μας μιλήσουν, να μας εξηγήσουν, να μας ενημερώσουν, να μας προετοιμάσουν. Αν και η εικόνα της Μιρέλας μας προετοίμασε από μόνη της. Για καμιά ώρα καθόμουν δίπλα της, της κρατούσα το χέρι μέσα από τα κάγκελα του κλουβιού και της μιλούσα. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, μια νοσηλεύτρια, μου είπε πως θα έπρεπε να φύγω, γιατί με αυτά που κάνω απλά δυσκολεύω την κατάσταση, πως ενοχλούσα τα άλλα σκυλιά στα διπλανά κλουβιά και πως εκεί ήταν νοσοκομείο. Δεν έκλαιγα πια, αλλά δεν είχα κουράγιο να τσακωθώ. Ζήτησα να την μεταφέρουν σε κάποιο από τα πολλά άδεια εξεταστήρια και να με αφήσουν να μείνω δίπλα της. «Κυρία μου, σταματήστε τα δραματικά σας παρακαλώ. Το σκυλί είναι σε κώμα. Δεν καταλαβαίνει ότι είστε εδώ.» Κι όμως καταλάβαινε. Το ξέρω. Όποτε άφηνα το ποδαράκι της, το βογκητό γινόταν πιο έντονο. Την παρακάλεσα. «Αν θέλετε πάρτε την σπίτι υπ’ ευθύνη σας. Να μείνετε εδώ αποκλείεται.» Κι έκλεισε το φως του θαλάμου. Δεν σηκώθηκα από τη θέση μου. Θα έμενα εκεί μέσα στο σκοτάδι χωρίς να μιλάω, χωρίς να ενοχλώ τα άλλα ζωάκια. Ήθελα απλά να της κρατάω το χεράκι της, γιατί της είχα υποσχεθεί ότι στην περίπτωση που θα έφευγε κάποια στιγμή, θα ήμουν εκεί. Η νοσηλεύτρια έκανε μεταβολή και επανεμφανίστηκε με τον Χριστόπουλο, ο οποίος μου είπε πως αυτά που κάνω είναι ξεφτιλίκια και πως αν θεωρούσα το ζώο νεκρό, μπορούσα κάλλιστα να το πάρω σπίτι μου. «Πείτε μου, σας παρακαλώ.» του είπα και μου είπε να πάω σπίτι μου και να τους αφήσω να κάνουν τη δουλειά τους. «Μα εδώ και 4 ώρες, δεν κάνετε τίποτα για τη Μιρέλλα. Για ποια δουλειά μιλάμε;» Προσεβλήθη ο κύριος Χριστόπουλος. «Η θα φύγετε ή θα την πάρετε μαζί σας. Τελεία.» 12:20 έφυγα. Την άφησα εκεί, με μόνο σκεπτικό τη γαμημένη ελπίδα. Λίγο πριν φτάσω στα ίσθμια, την ένιωσα να φεύγει. Ήταν λίγο μετά τη μία. 1:50 μας πήραν τηλέφωνο. Η Μιρέλλα είχε ξεψυχήσει, μόνη της, βογκώντας δυνατά, μέσα στα αίμα της και τους ιστούς της.

Γιατί δεν με άφησαν να μείνω δίπλα της; Γιατί; Γιατί η μόνη στιγμή που ο κύριος Χριστόπουλος μας δέχτηκε στο γραφείο του ήταν όταν έκανε την ανάλυση του λογαριασμού μας; Γιατί δεν έκατσε να μου εξηγήσει;

Δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Έψαξα στο Google. Και το βρήκα. Οξύ υποτασικό σοκ, σπάνια επιπλοκή της νάρκωσης, κατάσταση μη αναστρέψιμη στο 99% των περιπτώσεων. Ο θάνατος έρχεται μέσα στο 6ωρο. Γιατί δεν μπόρεσε να κάτσει να μου το εξηγήσει αυτό ο Χριστόπουλος; Γιατί αφού ήξερε ότι θα πέθαινε δεν της έκανε ευθανασία, αλλά την άφησε να υποφέρει για 6 ώρες; Γιατί δε της είχε βάλει ορό από νωρίς; Η αφυδάτωση δημιουργεί υπόταση. Σε ένα ζώο που κάνει εμετούς δύο μέρες το πρώτο πράγμα που κάνεις, είναι να βάλεις ορό. Γιατί της έκανε τη νάρκωση ενώ ο οργανισμός της ήταν καταβεβλημένος κι αφυδατωμένος; Γιατί της έκανε υπέρηχο ενώ ήταν νηστική; Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Το επόμενο πρωί, αποκαμωμένη, ζήτησα να μου φέρουν το Μιρελάκι για να την θάψω δίπλα στον φίλο της, το Φοιβάκι μου. Θα πλήρωνα εξτρά, τους είπα και ζήτησα να ακυρώσουν τις εξετάσεις που δεν έγιναν και θα γινόντουσαν από Δευτέρα και να μου επιστρέψουν τα αντίστοιχα χρήματα. «Α, δεν θα κάνετε την βιοψία τελικά και τις χ εξετάσεις;» Δουλευόμαστε; Στο νεκρό ζώο; Το σκοτώσατε το σκυλί μου και θέλετε από πάνω να μου χρεώσετε εξετάσεις που δεν έχουν κανένα νόημα να γίνουν; Στείλτε μου το σκυλί μου σας παρακαλώ και ακυρώστε τις εξετάσεις που δεν έγιναν και δεν θα γίνουν. «Α, θα πρέπει να μιλήσετε με τον κύριο Χριστόπουλο.» Δεν θα μιλούσα με κανένα Χριστόπουλο. «Ακυρώνω τις εξετάσεις, γιατί έτσι είναι το λογικό να γίνει και θα μου επιστρέψετε το ανάλογο τίμημα στο λογαριασμό μου.» Να μην πλατειάζω, το απόγευμα μου είπαν ότι θα μου την έστελναν την Τετάρτη. Ήταν Σάββατο απόγευμα. Και για τις εξετάσεις, θα έπρεπε να τηλεφωνήσω Δευτέρα πρωί, πριν σταλούν στο εργαστήριο, γιατί αλλιώς θα τις χρεωνόμουν. Δεν γαμιόμαστε καλύτερα; Πήρα το αυτοκίνητο και πήγα να πάρω τη Μιρέλλα μου, να την θάψω, να ηρεμήσει κι αυτή κι εμείς. Μου την έδωσαν σε μια σακούλα σκουπιδιών, αγκυλωμένη με το κεφάλι της να κρέμεται σχεδόν ανάποδα, ακαθάριστη, μέσα στα αίματα και τις βλέννες. Σαν ένα σκουπίδι.

Ένα μήνα μετά, σαφώς δεν πήρα τα χρήματα μου πίσω, αλλά ούτε και με ειδοποίησε κανείς για τα αποτελέσματα των εξετάσεων που προφανώς, για να μην μου επιστρέψουν τα χρήματα έγιναν. Που φυσικά δεν έγιναν. Μην κοροϊδευόμαστε. Ούτε έλαβα ποτέ από τον κύριο Χριστόπουλο ή κάποιον άλλον γιατρό ή κάποιον από το διοικητικό προσωπικό μια εξήγηση για το θάνατο της Μιρέλας, ούτε το πιστοποιητικό θανάτου, που ζήτησα, έλαβα.
Δεν έχω κουράγιο να τα βάλω με τον κύριο αυτόν. Φαντάζομαι ότι έτσι, με αυτές τις τακτικές και συμπεριφορές, αγοράζονται τα cayenne, σαν κι αυτό που έχει ο εν λόγω κύριος και φαντάζομαι ότι έτσι θα έχει και τον αντίστοιχο δικηγόρο. Δεν είναι τα 200 ή 300 ευρώ το θέμα μου. Είναι η όλη συμπεριφορά και η ληστρική λογική και ο κανιβαλισμός πάνω από ένα νεκρό ζώο και δύο ανθρώπους που δεν μπορούν να ξεκατινιασθούν και δεν θέλουν πάνω στο πτώμα του παιδιού τους.
Η Μιρέλλα ήταν 8,5 χρονών. Δεν ξέρω αν θα γινόταν 9, 12 ή αν ήταν να φύγει εκείνη τη μέρα. Αλλά ποτέ μα ποτέ δεν θα συγχωρήσω στον χρηματολάγνο αυτόν χασάπη τον τρόπο που της φέρθηκε όταν πια ήξερε ότι έφευγε.

Αντίο κοριτσάκι μου και συγγνώμη που αθέτησα την υπόσχεση μου.
Συγγνώμη που έφυγες μόνη σου.
Μου λείπεις πολύ πολύ.

Ελευθερία

Χωρίς περιεχόμενο.
Κενή.
Σε αυτόν τον κόσμο
που η βαρύτητα διέπει
Δυσβάσταχτη γεννιέται
η Ελευθερία.
Να την μαντρώσεις στην καρδιά
σου λέω μάταια προσπαθείς.

28η Οκτωβρίου- Μια γιορτή του πολέμου και του έθνους.

28η Οκτωβρίου 1940. Ο Ιωάννης Μεταξάς απορρίπτει το τελεσίγραφο του Ιταλού πρεσβευτή Εμανουέλο Γκράτσι που ζητούσε παραχώρηση ελληνικών εδαφών για στρατιωτική χρήση από τις δυνάμεις του Άξονα. Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 η Ελλάδα βγαίνει από την ουδετερότητα και συντάσσεται με τους Συμμάχους. Το ΟΧΙ του Μεταξά στο ιταλικό τελεσίγραφο σήμανε το ΝΑΙ στον πόλεμο.

Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τις άλλες συμμαχικές χώρες, ο εορτασμός δεν γίνεται στην επέτειο της λήξης του πολέμου, αλλά στην επέτειο της έναρξης του. Μια ιστορική ανάλυση, θέλει αυτή την μικρή αγροτική χώρα να μετατρέπεται στο Βατερλό του Χίτλερ. Οι προθέσεις του φύρερ ήταν να ξεμπερδέψει με έναν ολιγοήμερο πόλεμο με την πάρτη μας, για να μπορέσει με ακόμα πιο ενισχυμένο γόητρο να στραφεί εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Η αντίσταση που παρουσίασε η φτωχή, στρατιωτικά υπανάπτυκτη Ελλαδίτσα ήταν μη αναμενόμενη και πλήγωσε βαθύτατα την κυριαρχία των δυνάμεων του Άξονα. Η Ελλάδα λοιπόν, νιώθει υπερήφανη για την εμπλοκή της στον πόλεμο, αφού κάποιοι αναλυτές εκτιμούν, πως αν ο Μεταξάς δεν είχε πει εκείνο το περιβόητο ΟΧΙ, ο ρους της ιστορίας θα είχε αλλάξει με μάλλον δραματικό τρόπο. Γιορτάζουμε λοιπόν και χαιρόμαστε που ως ‘Έλληνες συμβάλαμε δυναμικά στην ανατροπή της παγκόσμιας επικράτησης του Άξονα, με την ενεργότατη συμμετοχή μας σε έναν άκρως αιματοβαμμένο πόλεμο.

Κι εδώ κάπου κάνουμε ένα τραγικό και μοιραίο λάθος. Τρέφουμε το εθνικιστικό «εγώ» μας με πολεμόχαρα συστατικά. Αντί να γιορτάζουμε και να πανηγυρίζουμε τη λήξη του πολέμου και την επικράτηση της ειρήνης, προτιμούμε να τιμήσουμε την συμμετοχή μας στον πόλεμο, τη συμμετοχή που άφησε παιδιά ορφανά, γυναίκες χήρες, ανθρώπου ανάπηρους ψυχικά και σωματικά. Γιατί, ίσως , αν εμείς οι Έλληνες δεν είχαμε πει εκείνο το Όχι, ίσως τότε η εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας να ήταν πολύ, μα πολύ διαφορετική. Μήπως όμως τελικά γιορτάζουμε όλα τα πιθανά κι απίθανα ίσως και αν; Μήπως γαλουχούμε γενιές, μαθαίνοντας τους πόσο σημαντικό και καλό πράγμα είναι ο πόλεμος; Μήπως μετατρέπουμε τα παιδιά μας σε αιμοδιψή σωβινιστικά στρατιωτάκια; Σειρά, για ένα νέο ίσως τώρα, δικό μου αυτή τη φορά… Ίσως, αν ο εορτασμός συνέπιπτε με με την επέτειο λήξης του πολέμου, ίσως τότε το να κρατήσει ένα αλλοδαπό παιδί την ελληνική σημαία στην μαθητική παρέλαση, να μην μας πείραζε. Ίσως, να το επιθυμούσαμε κιόλας. Γιορτή της ειρήνης, πανηγύρι για τη λήξη ενός παγκοσμίου πολέμου, παγκόσμια ειρήνη και συμμετοχή πολιτών του κόσμου. Γιορτάζουμε όμως την εμπλοκή μας στον πόλεμο, όπου στον πόλεμο, όλα τα πατριωτικά και εθνικιστικά αισθήματα είναι και πρέπει να είναι στο ζενίθ. Δεν χωρούν τα ωραία στον πόλεμο. Δεν χωρά η αδελφοσύνη των λαών, η ανοχή στην διαφορετικότητα. Το έθνος οφείλει να γίνει ένα ενιαίο και δυνατό σώμα ενάντια στην έξωθεν απειλή. Δεν μπορεί την ελληνική σημαία να την κρατά ένας ξένος. Η ελληνική σημαία είναι ένα σύμβολο εθνικό, όχι παγκόσμιο. Την εθνική σημαία κατεβάζει ο κατακτητής. Ο ξένος δεν θα πολεμήσει για την δικιά μου πατρίδα. Τον ξένο δεν τον πληγώνει η έπαρση μιας ξένης σημαίας στον ιερό βράχο της ακρόπολης…

Αυτό δεν είναι το μήνυμα; Τον πόλεμο γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου κι όχι την ειρήνη. Το αν δημιουργούνται εθνικιστικές νοοτροπίες δεν μας νοιάζει, ακόμα και σε μιαν άλλη εποχή, όπου η επικοινωνία μεταξύ των λαών έχει πάρει άλλες διαστάσεις, όπου η έννοια έθνος, αν όχι άχρηστη, αποδεικνύεται πολύ επικίνδυνη. Ο Έλληνας όμως θέλει να διατηρήσει αυτή την γιορτή και θέλει να διατηρήσει τον εθνικισμό του. Νοοτροπία είναι. Είναι μια νοοτροπία που θα πάρει χρόνια για να αλλάξει, αν αλλάξει ποτέ.

Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που έζησαν τον β' Παγκόσμιο Πόλεμο.. Η γιαγιά μου, ακούει Γερμανία και φρίττει. Πέρασαν δυο γενιές και οι μνήμες είναι ακόμα νωπές. Εδώ είναι ακόμα νωπές οι μνήμες από το 1922. Λόγω γεωπολιτικής θέσης, αλλά κι εξαιτίας του πολύ νέου κράτους στο οποίο κατοικούμε, η ανάπτυξη μιας ενιαίας εθνικής ταυτότητας είναι μάλλον πρόσφατη. Και πριν προλάβουν να την χωνέψουν 2-3γενίές, η τεχνολογική επανάσταση στην επικοινωνία, τις μεταφορές και τις μετακινήσεις, η διεθνής τρομοκρατία, η παγκοσμιοποίηση, έφεραν τον έλληνα μπροστά σε μια απειλή, τη διάρρηξη της εθνικής του ταυτότητας, που δεν έχει προλάβει να απολαύσει. Εγώ μεγάλωσα στον απόηχο της δικτατορίας. Οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν εναντίον αυτού του καθεστώτος, αν και αριστερών πεποιθήσεων, είχαν έντονα εθνικά αισθήματα, ήθελαν να ζήσουν και να φτιάξουν έναν τόπο όχι απλά βιώσιμο, αλλά τον τόπο τους, που μια ο ένας εχθρός, τούρκος ή γερμανός, μια ο άλλος, άγγλος ή αμερικανός, δεν τον άφηνε. Η Ελλάδα μπήκε σε πρώτο πλάνο πάλι στην μεταπολίτευση. Η χώρα, το έθνος, μετά από όσα είχε τραβήξει έπρεπε να στηθεί και πάλι από την αρχή. Και για να στήσεις μια χώρα, χρειάζεσαι την ομοψυχία των κατοίκων της, εν προκειμένω των Ελλήνων, που τότε έστεκαν μονάχοι πάνω στην ελληνική γη. Το απόλυτο έθνος. Το καθαρό έθνος. Η πατρίδα και οι πατριώτες της. Μόνο που τότε δεν ξέραμε τις έννοιες ρατσισμός και ξενοφοβία, παρά μόνο από τις αμερικανικές ταινίες. Τότε ακόμα δεν πολεμούσαμε φαντάσματα και πλάσματα της εφιαλτικής μας φαντασίας, αλλά μόλις είχαμε ξεφορτωθεί τους εχθρούς μας κι όλα αυτά τα αισθήματα και οι έννοιες έμοιαζαν απόλυτα θεμιτά.

Η μάνα μου μεγάλωσε με το φάντασμα του β' Παγκοσμίου Πολέμου, εγώ με το φάντασμα της χούντας, η επόμενη γενιά μεγαλώνει με το φάντασμα της παγκόσμιας τρομοκρατίας. Τα πράγματα αλλάζουν πολύ γρήγορα κι είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποκωδικοποιήσεις και να ερμηνεύσεις τα τρέχοντα. Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός υπήρχαν πάντα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά μόλις πριν λίγα χρόνια η τόσο κοντινή διάδραση με άλλους λαούς σε τόσο μαζικό επίπεδο σήμαινε είτε ότι πρωταγωνιστείς σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας είτε ότι βρίσκεσαι σε πόλεμο, άντε στην καλύτερη σε κάποιο διεθνές φεστιβάλ.
Πέρα όμως από την πλάκα, οι φόβοι και οι φοβίες, που προέρχονται από παρελθούσες μνήμες, εκτός από τη διαιώνιση τους μέσω του λόγου και της εικόνας, μέσω της καλής ή κακής χρήσης της ιστορίας, περνούν αταβιστικά από γενιά σε γενιά με φθίνουσα όμως τάση. Όλη αυτή η ρατσιστική υστερία είναι εξηγήσιμη. Προσωπικά, έχοντας αναπτύξει μια πολύ πιο ευρεία θεώρηση κι αντιμετώπιση του κόσμου μας, όπου το limit up δεν είναι ο άνθρωπος και η γη, αλλά το άπειρο σύμπαν, όλα αυτά τα πατριωτικά και εθνικιστικά κατάλοιπα, παρελάσεις, σημαίες, κλπ θεωρώ ότι δεν με αφορούν. Καταλαβαίνω τον τρόπο όμως που σκέφτονται οι μικρόμυαλοι συμπολίτες μας και νομίζω ότι το μεταναστευτικό κύμα που «έπληξε» την Ελλάδα, ήρθε πολύ γρήγορα σε μια χώρα που έχει ακόμα πολλές ανοιχτές πληγές από το παρελθόν.

Τι θα συμβεί στο μέλλον, κανείς δεν το ξέρει. Εύχομαι, οι νεότερες γενιές, να ακούνε όλα αυτά τα εθνικιστικά παραληρήματα και να λαμβάνουν τις μνήμες που τους δίνονται ξεφτισμένες από τους παλαιότερους ως γραφικές νοσταλγίες. Για να αλλάξουν τα πράγματα, πρέπει και η γενιά του πολυτεχνείου και η γενιά της μεταπολίτευσης να αποσυρθούν από τα κοινά, από την πολιτική, από τα καθηγητηλίκια, από τα δημοσιογραφικά πόστα, από τα τηλεπαράθυρα, από το υπουργείο Παιδείας, από τις θέσεις κλειδιά που διαμορφώνουν νοοτροπίες . Είναι οι τελευταίοι με ζωντανές εθνικές μνήμες ενάντια σε κάποιον εχθρό που απειλεί την πατρίδα. Γιατί, οι οικονομικοί και πολιτικοί μετανάστες δεν απειλούν την εθνική μας ταυτότητα, που έτσι κι αλλιώς είναι μια ταυτότητα πλαστή, φτιαχτή δηλαδή. Και η σημαία δεν είναι παρά ένα λογότυπο μιας πατρίδας-φίρμας, που διαφημίζεται από τον ΕΟΤ ως “a place you can afford”, ένα οικονομικό προϊόν για κατανάλωση και μόνο…

Όπου γης πατρίς.
Κόκα κόλα και ψωμί Βενέτης.
Και η Μακεδονία είναι απλά μακεδονική παίδες!

Το χωριό αυτό λεγόταν Ελλάδα

Μια φορά κι ένα καιρό
Σε ένα μικρό χωριό… υπήρχε ο γαλατάς, ο μανάβης, ο κρεοπώλης, ο κτηνοτρόφος, ο αγρότης, ο δάσκαλος, ο συγγραφέας, ο τραγουδιστής, ο ράφτης, οι μαθητές, οι άντρες, οι γυναίκες… Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα μικρό χωριό με όλα τα είδη ανθρώπων, μόνο που σε αυτό το χωριό δεν υπήρχαν δικαστήρια, αστυνομία, δήμαρχος ή κυβερνήτης, μέχρι που… Μέχρι που κάποια δυσάρεστα γεγονότα συνέβησαν.

Ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα, ένας 35 χρόνος κάτοικος του χωριού τρελάθηκε. Βρισκόταν στο καφενείο, σε ένα τραπέζι κάτω από έναν γεροπλάτανο κι έπινε ουζάκι. Ξαφνικά, έβγαλε από την τσέπη του ένα μαχαίρι κι επιτέθηκε στον άντρα που καθόταν στο διπλανό τραπέζι. Τον μαχαίρωσε δυνατά πολλές φορές. Οι συμπολίτες του ορμήξαν πάνω του σοκαρισμένοι. Μα εκείνος δεν χαμπάριαζε. Μαχαίρωσε πολλούς, κάποιοι και δεν ήταν λίγοι πέθαναν. Οι γυναίκες βγήκαν στα μπαλκόνια και φώναζαν βοήθεια, τα παιδιά τσίριζαν. Δεν άργησε πολύ και η πλατεία βάφτηκε με αίμα. Ποιος είχε καταφέρει άραγε το τελειωτικό χτύπημα στον τρελαμένο άντρα; Κείτονταν κι αυτός νεκρός μαζί με κάποιους άλλους χωριανούς. Κι όλοι οι άντρες του χωριού κρατούσαν μαχαίρια.
Το φονικό αυτό ήταν πρωτόγνωρο για το χωριό αυτό. Ποτέ πριν κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί. Κι οι κάτοικοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι είχε γίνει. Κανείς δεν ένιωθε θλίψη για το θάνατο του φονιά, κανείς δεν ένιωθε πως είχε γίνει πια κι ο ίδιος φονιάς σκοτώνοντας τον φονιά. Μα, δεν μπορούσαν να βρουν το λόγο που είχε γίνει ένα τέτοιο κακό. Κι αυτό, αλήθεια, τους παίδευε.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, κι ήρθε στο χωριό ένας παράξενος ταξιδιώτης που τους είπε μια ιστορία για ένα παλληκάρι από μια μακρινή πόλη που κάποιοι ξένοι του σκότωσαν την οικογένεια και του έκλεψαν όλο τον χρυσό από το σεντούκι. Μονάχα αυτόν και την αδελφή του, που ήταν παιδιά μικρά, άφησαν οι φονιάδες να ζήσουν. Το παλληκάρι αυτό ζητούσε εκδίκηση, λεγόταν Μάρκος, τους πληροφόρησε ο ξένος και οι δολοφόνοι των γονιών του, των θειάδων και των παππούδων του κατάγονταν από το χωριό αυτό. Και τον χρυσό που έκλεψαν τον έκαναν μποστάνια και στάβλους και μαγαζιά ωραία και θα χει περισσέψει τουλάχιστον ένα τσουβάλι. Οι χωριανοί γελάσανε. «Μεγάλη φαντασία έχεις.» είπανε στον ταξιδιώτη. «Εμάς ο τόπος μας δεν βγάζει τέτοιους φονιάδες.» Του είπαν για το Μάρκο και για το κακό που είχε συμβεί. «Φονιάδες είναι αυτοί που ζουν εκεί, στην πόλη. Ο φίλος σου ήταν τρελός κι είχε όπως κι εσύ μεγάλη φαντασία.» Ο ταξιδιώτης επέμεινε στην ιστορία του κι οι χωριανοί θίχτηκαν με τις κατηγορίες. «Να φύγεις από τον τόπο μας.» του είπαν. Ο ταξιδιώτης έφυγε, μα ήταν πολύ ταραγμένος. Ήξερε πως θα γινόταν ακόμα πιο μεγάλο κακό, σα μάθαινε τα νέα αυτά η αδελφή του Μάρκου, η Στέλλα. Και τους προειδοποίησε, πως όσο το χωριό καλύπτει τους φονιάδες, δεν θα έβρισκε ησυχία.

Το φονικό είχε ξεχαστεί, όπως κι ο παράξενος ταξιδιώτης. Που και που, οι χωριανοί τον θυμόντουσαν σαν ένα καλαμπούρι. Ήταν μελαχρινός και παράξενα ντυμένος. Ίσως να ήταν τρελός, να το είχε σκάσει από κάπου. Πρωί Σαββάτου ήταν που έφτασε στην πλατεία μια μαυροφορεμένη νεαρή γυναίκα. Στάθηκε στην πλατεία, κάτω από τον πλάτανο, κρατώντας ένα πιστόλι και ζήτησε να δει το φονιά του Μάρκου, του αδελφού της. Οι χωριανοί τότε θυμήθηκαν την μαύρη προφητεία που είχε πει εκείνος ο ταξιδιώτης. Μαζεύτηκαν γύρω της. «Έλα στα συγκαλά σου.» «Είσαι τρελή για δέσιμο.» «Ντροπή κορίτσι πράγμα.» «Όλοι μας σκοτώσαμε εκείνο το ζαβό.» Στο άκουσμα όλων αυτών, τυφλωμένη από τον πόνο και το μίσος, άδειασε το πιστόλι της πάνω στα κορμιά τους. Σαν σίγασαν οι κρότοι κι ακοόυστηκε η ησυχία, «Σκοτώστε με.» τους ζήτησε, μα εκείνοι αρνήθηκαν. «Δεν είμαστε φονιάδες.» Εκείνη τότε κλαίγοντας ζήτησε να την τιμωρήσουν. «Συλλάβετε με». Μα σε εκείνο το χωριό, δεν υπήρχαν φυλακές, ούτε και αστυνόμος. «Να κάνουμε συμβούλιο.» είπε μια γυναίκα. Και το χωριό ολόκληρο μαζεύτηκε στην πλατεία κι έκανε συμβούλιο. Αποφάσισαν πως κάποιος θα έπρεπε να γίνει αστυνόμος, ένας άλλος δικαστής και κάποιος κυβερνήτης να παίρνει τις δύσκολες αυτές αποφάσεις. Δεν ήταν δυνατόν να παρατάνε τις δουλειές τους κάθε τρεις και λίγο όλοι να λύνουν τα προβλήματα αυτά. Ούτε και να κινδυνεύουν με κάθε τρελό που ερχόταν από την πόλη στο χωριό τους.
Έτσι κι έγινε. Τρεις από τους κατοίκους του χωριού, πήραν αυτά τα αξιώματα και στο σπίτι του αστυνόμου, που πριν ήταν γελαδάρης, ο στάβλος έγινε φυλακή.
Ο κυβερνήτης γρήγορα αποφάσισε πως έπρεπε να γραφτούν κάποιοι νόμοι και τους έγραψε μόνος του. Όταν θέλησε να τους μοιραστεί με το χωριό, οι χωριανοί του είπαν πως του είχαν εμπιστοσύνη, δική του ήταν πια η δουλειά αυτή και θα έπρεπε να την κάνει χωρίς να τους ενοχλεί. Κάλεσε τότε τον αστυνόμο και τον δικαστή ο κυβερνήτης και τους ανακοίνωσε τις αποφάσεις του. Όποιος είχε σκοτώσει άνθρωπο έπρεπε να μπει για όλη του τη ζωή φυλακή. Ο αστυνόμος, τότε συνέλαβε όλους τους άντρες του χωριού, αλλά και την αδελφή του Μάρκου κι ο δικαστής τους καταδίκασε σε ισόβια φυλάκιση, αφού έτσι έλεγε ο νόμος.

Μόλις έμαθαν τα νέα οι γυναίκες και τα παιδιά, μαζεύτηκαν έξω από τη φυλακή κάνοντας μεγάλη φασαρία. Ποιος θα έκανε τις βαριές δουλειές; Θα μεγαλώναν σαν ορφανά όλα τα παιδιά; «Οι άντρες μας δεν σκότωσαν. Μονάχα αμυνθήκαν.» φώναζαν οι γυναίκες. Κι έκαναν φασαρία πολλή. Ο αστυνόμος, που ήξερε όλους τους νόμους που είχε φτιάξει ο κυβερνήτης προσπάθησε να συλλάβει τα γυναικόπαιδα για διατάραξη της κοινής ησυχίας. Έβγαλε την γκλίτσα του κι άρχισε να βαρά όπου έβρισκε. Τότε ένα παιδί πήρε μια πέτρα και του άνοιξε το κεφάλι. Ο αστυνόμος έπεσε αιμόφυρτος κάτω στο χώμα. Μπορεί και να σωζόταν, αλλά αν τον έσωζαν, οι άντρες όλοι θα έμεναν για πάντα φυλακή. Έτσι προτίμησαν να τον αφήσουν αβοήθητο να ψυχορραγεί. Χωρίς αστυνόμο να φυλάει πια τη φυλακή, το πλήθος μπορούσε με άνεση να ελευθερώσει όλους τους κρατουμένους που ήταν στοιβαγμένοι χειρότερα από τις αγελάδες στον μικρό στάβλο. Τους άφησαν όλους να φύγουν, εκτός από την αδελφή του Μάρκου. «Εσύ κι ο αδελφός σου φταίτε για όλα μωρή.» της φώναξαν αγριεμένοι και την κλειδώσαν στο κοτέτσι. Το πλήθος σε έξαλλη κατάσταση πήγε στο σπίτι του κυβερνήτη, ο οποίος δεν είχε πάρει χαμπάρι για το σαματά. Σχεδίαζε να κάνει ένα ξενοδοχείο μαζί με έναν ξάδελφο που είχε κληρονομήσει αναπάντεχα ένα τσουβάλι χρυσό από έναν μακρινό θείο. Σαν άκουσε τις φωνές από το αγριεμένο πλήθος, βγήκε στο μπαλκόνι να μάθει τι συμβαίνει. Οι χωριανοί του είπαν το πρόβλημα που είχαν. «Θα καταρρεύσει το χωριό. Δεν γίνεται να κάνουν οι γυναίκες τις δουλειές αυτές. Αυτές είναι για άντρες.» Ο κυβερνήτης σκέφτηκε πως θα μπορούσαν να φέρουν άντρες από άλλα χωριά να κάνουν τα σκληρά επαγγέλματα. «Είδες τι κακό μας φέρνουν οι ξένοι.» Ο κυβερνήτης τότε τους είπε πως ήταν φονιάδες. «Μα εμείς βρισκόμασταν σε νόμιμη άμυνα.» του είπαν οι άντρες. Αφού το σκέφτηκε ο κυβερνήτης συμφώνησε μαζί τους. Δεν σκότωσαν τον Μάρκο γιατί το ήθελαν, αλλά γιατί τους απειλούσε. Αυτός και η αδελφή του ήταν οι φονιάδες. Αν, βέβαια ήθελε να είναι δίκαιος, θα έπρεπε να ψάξει αν τα λεγόμενα εκείνου του παράξενου ταξιδιώτη έστεκαν. Κι αποφάσισε να διατάξει έρευνα. Πήγε μέχρι τον αστυνόμο και τον βρήκε μες τα αίματα να κείτεται νεκρός. Ρώτησε τότε όλο το χωριό ποιος είχε κάνει αυτή την πράξη, μα απάντηση δεν πήρε από κανένα. Κανείς δεν του είπε πως ο μικρός φονιάς ήταν ο γιος του ξαδέλφου του που είχε το τσουβάλι γεμάτο από χρυσό. Ο κυβερνήτης σκέφτηκε πως η έρευνα ήταν δουλειά της αστυνομίας. Διόρισε τότε για αστυνομικό τον ξάδελφο του. Του ζήτησε να ερευνήσει τα δυο μυστήρια φονικά…

Το χωριό αυτό λεγόταν Ελλάδα.

Μια ιδέα που μου ήρθε στο μυαλό. Δεν την έχω δουλέψει καθόλου. Έίναι ουσιαστικά το πρώτο γραπτό. Ρίξτε και καμιά ιδέα να θέλετε.

Και πάει κλαίγοντας....

Οι γονείς χρησιμοποιούν την απόρριψη ως αποδειχτικό στοιχείο για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους έναντι των παιδιών τους, τα οποία είναι καταδικαστέα a priori και είναι δεδομένο πως αυτά κάνουν το λάθος. "Για να σε απορρίπτω, κάτι έχεις κάνει λάθος." Η ενοχή των παιδιών είναι πάντα αυταπόδεικτη.

Όταν τα παιδιά, ασχέτως ηλικίας, απορρίπτουν τους γονείς, αυτή η απόρριψη παύει να λειτουργεί ως αποδεικτικό στοιχείο υπεράσπισης στην συγκεκριμένη περίπτωση. Αντίθετα είναι μια παραπάνω απόδειξη της ενοχής τους, η οποία δεν παύει ποτέ να χάνει τον αυταπόδεικτο χαρακτήρα της. " Για να με απορρίπτεις είσαι γαιδούρι, άρα λάθος."

Το παιδί λοιπόν μπορεί να βιώσει την έννοια της αθωότητας μόνο αν ενστερνιστεί το ρόλο του γονιού, που είπαμε έχει πάντα το τεκμήριο της αθωότητας στο τσεπάκι του. Γίνεται λοιπόν από παιδί γονιός για να μπορέσει να ξεπλύνει την ενοχή του ή για να εκτίσει την ποινή που η τυφλή δικαιοσύνη του γονεικού συστήματος του έχει επιβάλει. Κατ' αυτό τον τρόπο αφενός δικαιώνει το υφιστάμενο σύστημα απονομής ευθυνών, ποινών και δικαιοσύνης κι αφετέρου δικαιώνει τους γονείς του και τον τρόπο που χρησιμοποιούν την έννοια της απόρριψης και της ενοχής, αφού μοιραία θα ακολουθήσει το ίδιο ακριβώς μοντέλο.

Ως γονιός το παιδί μπορεί πλέον ελεύθερα κι απενοχοποιημένα να απορρίπτει το δικό του παιδί, να το δικάζει και να το καταδικάζει με μόνο ενοχοποιητικό αποδεικτικό στοιχείο την ίδια την απόρριψη. «Αφού σε απορρίπτω, κάτι έχεις κάνει λάθος.» Το πρώην παιδί που έχει γίνει γονιός μπορεί επιτέλους να απολαμβάνει την αθωότητα του έναντι ενός άλλου πλάσματος, του παιδιού του, μπορεί επιτέλους να ορίζει τη ζωή του και να την επιβάλει, χωρίς να το απορρίπτουν ή να το καταπιέζουν. Το δικό του παιδί μοιραία για να μπορέσει να ξεφύγει από το ρόλο του παιδιού άρα και του ισοβίτη, θα πρέπει να κάνει ένα παιδί.... Και πάει κλαίγοντας....

Δική μου είναι η ζωή κι είναι μια ατελείωτη κωμωδία!

Δική μου είναι η ζωή, ότι θέλω την κάνω.
Είμαι μεγάλη γυναίκα πια και θα ΑΠΟΛΑΥΣΩ τις συνέπειες των επιλογών μου. Αν μη τι άλλο, παίρνω μόνη τις αποφάσεις μου. Δεν μπορείς να με ελέγχεις επ' άπειρον.
Κι αν δεν σου αρέσει η ζωή σου, δικό σου πρόβλημα.
Αν δεν σου αρέσει η ζωή μου, επίσης δικό σου πρόβλημα.
Αγάπη δεν σημαίνει εξουσιάζω ή εξουθενώνω, ούτε δεν εμπιστεύομαι και πετάω τους φόβους μου πάνω σου. Ποια άρρωστη αντίληψη σε οδηγεί στην ψευδαίσθηση πως αγάπη είναι να ευνουχίζεις, να προκαταλαμβάνεις τις πράξεις του άλλου βασισμένη στις δικές σου σωστές ή λάθος επιλογές; Και με ποιο δικαίωμα συγκρίνεις τις ζωές τρίτων ανθρώπων με το πρόσωπο που υποτίθεται πως αγαπάς; Δεν υπάρχει καμιά λογική στα παραδείγματα αυτού του τύπου. Ο ένας είναι ο ένας κι ο άλλος είναι ο άλλος. Κι η κάθε ζωή μοναδική κι απρόβλεπτη μέχρι το τέλος. Δεν μπορείς, όσο κι αν λες πως έχεις το δικαίωμα, που δεν το έχεις, να προκαθορίσεις την πορεία του παιδιού σου. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να το αφήσεις να ανοίξει τα δικά του φτερά και να κάνει τα δικά του ταξίδια, ακόμα κι αν είναι ριψοκίνδυνα σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια. Τα κριτήρια αυτά είναι δικαιωματικά δικά ΣΟΥ, αλλά όχι απαραίτητα και των άλλων. Σταμάτα ακόμα να με επιφορτίζεις με ενοχικά σύνδρομα του τύπου "εγώ έκανα το σκατό μου παξιμάδι για πάρτη σου"... Δεν στο ζήτησα, δική σου επιλογή ήταν αφενός κι αφετέρου έχεις αναρωτηθεί αν θεωρώ πως το σκατό αυτό έγινε ένα χορταστικό παξιμάδι ή ένα αφρώδες κι αινιγματικό κινεζικό fortune cookie? Ακόμα κι αυτό που εσύ νιώθεις ως υπέρτατη θυσία, στα δικά μου μάτια μπορεί να φαντάζει το απόλυτο τίποτα. Και για να σε πάω στη συλλογιστική που ακολουθείς, κάποιοι θεωρούν πως δεν έκανες τίποτα ιδιαίτερο, γιατί η ζωή σου ήταν εύκολη και κάποιοι άλλοι λένε πως τα έκανες χάλια και πως οι ίδιοι θα τα είχαν κάνει καλύτερα.... Υποκειμενικά είναι όλα... Αλήθεια λοιπόν, θες να σε πάω στη λογική των εξωγενών παραδειγμάτων;
Σταμάτα να μου πετάς λοιπόν τις φοβίες σου και να προτζεκτάρεις τη ζωή σου πάνω μου, πόσο μάλλον ανθρώπων που μου είναι κατ'ουσία άγνωστοι κι αδιάφοροι. Αν έχεις εγκλωβιστεί σε επιλογές που δεν θες πια, βρες τον τρόπο να απαλλαγείς από αυτές. Δεν σου φταίω εγώ. Να βρεις άλλο σάκο του μποξ ή να πας στον ψυχίατρο.
Επειδή όμως σου αρέσει το δράμα, Θα σου κάνω τη χάρη να σε χρίσω πρωταγωνίστρια. Θα σε αποδείξω σωστή επιτέλους, μιας και τόσο πολύ το λαχταράς και θα γίνω γνήσιο κι αυθεντικό κωλόπαιδο, έτσι για να γουστάρεις. Και τότε, ίσως τότε να καταλάβεις πως οι σχέσεις είναι διαδραστικές και πως συχνά αυτά που φοβόμαστε ή ενδόμυχα ευχόμαστε, τα προκαλούμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Γιατί, αγαπητή μου μητέρα, όταν πότε δεν βλέπεις κάτι καλό στις επιλογές του παιδιού σου, όταν αντί να χαίρεσαι με την ευτυχία του και να προσδοκάς, να ελπίζεις το τέλειο γι'αυτό και να το θεωρείς ικανό, βλέπεις παντού απειλές και λάθη, είσαι σίγουρη δε πως θα μείνει στο δρόμο, πως θα ερωτευτεί τον υπέρτατο μαλάκα, θα καταντήσει στην καλύτερη ένα αλκοολικό κλοσάρ, ένας αξιοθρήνητος πένητας, που μόνο στραβά θα του τυχαίνουν,τότε πολύ φοβάμαι ότι κέρδισες με την αξία σου τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο υπέρτατο δράμα της ζωής σου, ένα δράμα μεγαλύτερο κι από τα έργα του πολυαγαπημένου σου Τεννεσί Γουίλιαμς. Αυτό το δράμα όμως θα είναι ένας σπαρακτικός μονόλογος... αποκλειστικά δικός σου, γιατί ο συγγραφέας αποφάσισε τελευταία στιγμή πως η κόρη θα πρωταγωνιστήσει σε άλλο μυθιστόρημα τελικά, το οποίο θα είναι μια σπαρταριστή κι απρόβλεπτη κωμωδία.


Περιουσία ρε γαμώτο, σε αυτή τη ζωή είναι οι εμπειρίες, οι γνώσεις, τα ταξίδια, οι ευτυχισμένες στιγμές, οι απολαύσεις... όχι οι καταθέσεις και τα νούμερα, ούτε η σύνταξη και το ΙΚΑ. Η ασφάλεια μιας μετρημένης ζωής δεν διαφέρει από μια φυλακή. Μια φυλακή που μας επέβαλε η εκκλησία και η άρχουσα τάξη μέσα από εξαρτητητικά παιχνίδια ηθικής φύσης, όπου νικητής βγαίνει πάντα το χρήμα. Το χρήμα είναι μέσο μητέρα, όχι σκοπός. Το χρήμα δεν σε κάνει ευτυχισμένο, μπορεί να σου προσφέρει βέβαια τις γνώσεις, τα ταξίδια, τις απολαύσεις και κατ' επέκταση τις εμπειρίες. Το πως το χρησιμοποιείς είναι το ζήτημα. Τροφή για τα σκουληκάκια θα γίνουμε όλοι, τίποτα δεν έχει νόημα, γιατί να μην ζούμε το τώρα, το σήμερα λοιπόν; Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα, αύριο όμως! Των φρονίμων τα παιδιά, λέει η παροιμία, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.... Των φρονίμων!

Ο πόνος έσβησε.

Λούστηκα μ’ υγρό ατσάλι
Να εφαρμόσει πάνω μου
Πανοπλία αόρατη να γίνει.
Αυτό ήθελα.
Να διανύσει το χρόνο της η ζωή.
Παιδιά, Καριέρα, σχέδια, εγώ;
Ας γελάσω.
Πρέπει να με αντέξω.
Χωρίς δεκανίκια
Χωρίς αντωνυμίες κτητικές
Κι επιθετικούς προσδιορισμούς
Δεν θέλω για συνοδοιπόρους
ευαισθησίες, κλάματα και στεναγμούς.
Τι να τα κάνω τα γιατί, τα πως και τι.
Προορισμό να έχω τον ψυχογιατρό;

Λούστηκα μ’ υγρό ατσάλι λοιπόν.
Ο πόνος έσβησε
Μαζί μ’ αυτόν κι εγώ.

Λήδα Καφετζή
Ιούλιος 2009

If you wanna be rich… My way is through the beach!!!

Μετά από πολύ καιρό, κοντά 4 χρόνια, απομόνωσης κι αυτοανάλυσης, είπα να κάνω μια αλλαγή, να ξαναβγώ στην τσάρκα, στο κουρμπέτι, να ζήσω «φυσιολογικά». Να πω την αλήθεια μου, πιο πολύ φοβήθηκα μη βαρεθώ το ίδιο μοτίβο μέχρι να πεθάνω. Τι θα κάνω 50 χρόνια; Τι άλλο έχω για να αναλύσω; Τα ίδια και τα ίδια; Τι να γράψω; Τι να πω; Τι να ζωγραφίσω; Δεν πρέπει να μαζέψω τουλάχιστον καινούργιο υλικό;
Είναι και εκείνη η έμμονη φοβία που με κατατρώει μήπως και κάνω τις ανεπάρκειες μου φιλοσοφία. Μ’ έπιασε κι ένα είδος εφηβικού τσαμπουκά, να αλλάξω τον κόσμο. Και πως θα τον αλλάξω, άμα κρύβομαι απ’ αυτόν; Πήρα βαθιά αναπνοή και βούτηξα…
Να ανοίξω ή μάλλον να αγοράσω το μαγαζί μιας φίλης στο Κολωνάκι, με ρούχα, αυτό αποφάσισα να κάνω. Να γίνω έμπορος, επιχειρηματίας… Εγω; Μπλιαχ, ε; Κι όμως! Ούτε το Κολωνάκι είναι το πρόβλημα μου, ούτε το εμπόριο… Ούτε καν ο κόσμος, αλλά ούτε κι ο βιομήχανος ή ο εφοπλιστής. Τα μυαλά είναι το πρόβλημα. Εκεί είναι ο στόχος, που έλεγε κι η Γώγου.
Μέσα σε ένα τρίμηνο συνειδητοποιώ με ανείπωτη χαρά πως εξακολουθώ κι εκπλήσσομαι. Αυτό για μένα είναι μεγάλο δώρο. Δεν έχω γίνει φυτό. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Ανακαλύπτω τεράστια αποθέματα υπομονής και διαλλακτικότητας. Μπορώ και συναισθάνομαι, μπαίνω στα παπούτσια των άλλων, διεκδικώ, υποχωρώ, συναλλάσσομαι. Αν κάνω για έμπορος; Με τα δεδομένα, με τα σημερινά δεδομένα του εμπορίου και των business όχι. Σαφέστατα όχι. Σε αυτούς τους χώρους, όταν κάποιος σου ζητάει ένα, πρέπει να του γαμήσεις την ψυχολογία, θέτοντας ένα σκασμό παράλογες απαιτήσεις για να τον αποπροσανατολίσεις από την αρχική του διεκδίκηση. Πρέπει να γίνεις Συλβί από τα Μαύρα Μεσάνυχτα, Γιάννα που κλείνει με το έτσι θέλω ραδιόφωνο κι εφημερίδα σε μια νύχτα, Σκύλα και Χάρυβδη ταυτόχρονα. Στον κόσμο των business, αλλά κατ’ επέκταση σε όλη την επαγγελματική σου σταδιοδρομία, εάν θέλεις να επιβιώνεις ή και να κατακτήσεις κάποια πράγματα, ο μόνος τρόπος είναι να γίνεις ένα στυγνό βαμπίρ που απομυζά τις ζωές και τις αξιοπρέπειες των άλλων. If you wanna be rich you’ ve got to be a bitch, που λέει και το χορευτικό άσμα. Όποιον κι αν συμβουλεύτηκα, δεξιό, αριστερό, κομμουνιστή, καπιταλιστή, υπάλληλο, επιχειρηματία, τα ίδια άκουσα.
Η απόφαση μου;
Το μαγαζί θα το ανοίξω και θα τα καταφέρω, παρόλες τις δυσκολίες που συναντώ! Γιατί δεν είναι κακό πράγμα να είσαι φιλόδοξος και ματαιόδοξος. Η ίδια η ζωή εξάλλου είναι αφόρητα ματαιόδοξη, γιατί να μην είμαι κι εγώ;
Αδίστακτη όμως δεν θα γίνω. Όχι για λόγους ηθικής, γιατί δεν είναι ηθική όλη αυτή η ψευτό-φιλοσοφία του οπισθίου περί καλού και κακού, ηθικού κι ανήθικου. Αυτά είναι εργαλεία που πατάνε σε ενοχικά σύνδρομα για να χειραγωγούνται οι μάζες από όλους τους αδίστακτους.
Θα γίνω έμπορος κι επιχειρηματίας και θα πουλάω ρούχα στο Κολωνάκι, χωρίς να γίνω Γιάννα, Συλβί, κλπ για ένα και μόνο λόγο. Γιατί το όνειρο ενός άλλου κόσμου είναι πολύ μεγαλύτερο από εμένα, πολύ πιο φιλόδοξο και μεγάλο και σπουδαίο. Είναι αθάνατο. Και για να αλλάξει κάποτε ο κόσμος, θα πρέπει όλοι εμείς που γκρινιάζουμε, να μπούμε μέσα σε αυτόν τον κόσμο και με τις πράξεις μας, με τους τρόπους μας, με τη συμπεριφορά μας, να δημιουργήσουμε καινούργια συναλλακτικά ήθη κι έθιμα, μια νέα ηθική. Αυτό είναι το στοίχημα για μένα. Να καταφέρω να κάνω πετυχημένες(σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα, που δεν περιλαμβάνουν ούτε cayenne, ούτε βίλλα στη Βουλιαγμένη, ούτε 45 παρατρεχάμενους) business, χωρίς όλες αυτές τις εξουσιαστικές αηδίες που κάνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους για να νομίζουν ότι κάτι καταφέρνουν. Κι ας κλάψω κι ας πονέσω. Θα τα καταφέρω! Γιατί μέσα μου υπάρχει ακόμα ένα τσαμπουκαλεμένο παιδί που δεν το σταματάει τίποτα.

Γιατί θα πάω να ψηφίσω;

Δημοκρατία: ένα κουρασμένο σύστημα διακυβέρνησης, μια αυταπάτη που σαγηνεύει τις μάζες… μια ουτοπία που ποτέ δεν εφαρμόστηκε πλήρως.

Προσωπικά δεν ξέρω αν πιστεύω στη δημοκρατία, τουλάχιστον έτσι όπως είναι. Πιστεύω στην ελευθερία, στην αναρχία, στην προσωπική αίσθηση ευθύνης, αξίες που δεν έχουν καθόλου να κάνουν με κόμματα, δογματισμούς ή ψήφους κι εκλογές. Παιδεία και καλλιέργεια χρειάζονται οι άνθρωποι. Τα υπόλοιπα λύνονται.

Γιατί θα πάω να ψηφίσω τότε;

Μπορεί να γκρινιάζω για τα κακώς κείμενα, να λέω πως αυτό που ζούμε είναι μια κεκαλυμμένη δικτατορία των πολυεθνικών εταιριών, να απαξιώνω τους θεσμούς και να φωνάζω πως είναι διεφθαρμένοι πια, αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως μέσα από αυτό το σύστημα κι εξαιτίας αυτού του συστήματος, μπορώ να λέω τις μπούρδες που λέω. Κι αυτό το δικαίωμα έκφρασης, όσο κουτσουρεμένο κι αν είναι, μου το εξασφάλισαν κάποιοι άνθρωποι που αγωνίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν. Άνθρωποι που μάτωσαν ψυχικά και σωματικά γι’αυτό που εμείς με τόση ευκολία σνομπάρουμε, χλευάζουμε κι απαξιώνουμε, το δημοκρατικό σύστημα, κορμός του οποίου είναι η εκλογική διαδικασία, η συμμετοχή, η πολιτική δράση. Αν με εκφράζει κάποιο κόμμα; Όχι, ούτε καν κατά προσέγγιση. Με το να πάω όμως παραλία, σε τι θα ωφεληθώ; Σε τι θα ωφελήσω το κοινωνικό σύνολο; Τι μήνυμα στέλνω; Η αποχή σαν θέση μπορεί να έχει νόημα. Ποιος θα αναλάβει όμως να επικοινωνήσει το νόημα; Οι κάμερες στις παραλίες που θα δείχνουν μαυρισμένα κωλαράκια;
Τα δικαιώματα που έχουμε είναι λειψά, η δημοκρατία που έχουμε είναι ανάπηρη, οι θεσμοί νοσούν, οι πολιτικοί είναι για ξύλο, τα κόμματα είναι δογματικά… Την κοινωνία όμως και τους κανόνες που τη διέπουν, την καθορίζουμε όλοι εμείς. Με την αποχή, στηρίζονται μόνο τα μεγάλα κόμματα, αυτά τα οποία βαρεθήκαμε και τελικά στέλνουμε ένα λάθος μήνυμα, ότι δεν μας νοιάζει τι κάνουν, ας κάνουν ότι θέλουν.

Δεν ξέρω τι θα ψηφίσω… Ξέρω τι δεν θα ψηφίσω, ξέρω ποιοι κυβερνούν τόσα χρόνια και δημιούργησαν αυτό το απόλυτα κι απροκάλυπτα διεφθαρμένο κράτος, ξέρω ποιοι ευθύνονται για αυτήν την κατάντια: οι εξής δύο γνωστοί άγνωστοι γραβατομένοι τρομοκράτες. Ατιμώρητους θα τους αφήσουμε;
Κατά τα άλλα, εδώ θα είμαστε, σε αυτό τον πλανήτη και μπορούμε πάντα να διεκδικούμε με διάφορους τρόπους αυτά που θέλουμε, που ονειρευόμαστε, που προσδοκούμε. Κι ας μην ξεχνάμε την περίφημη φράση από το V for Vendetta: ideas are bulletproof!!!

Ο Προμηθέας και η Κ. Κούνεβα θύματα της ίδιας νοοτροπίας.

Πριν λίγες μέρες είδα μια εκπομπή στον ΣΚΑΙ για ένα υπέροχο και πανέξυπνο ντόπερμαν που έφτιαχνε γεωμετρικά σχήματα με τα λούτρινα παιχνίδια του. Τοποθετούσε τα παιχνίδια του ανά κατηγορία, τα αρκουδάκια με τα αρκουδάκια, τα πιθηκάκια με τα πιθηκάκια ή με κάποιο μοτίβο, όλα μπρούμυτα ή ανάσκελα σε σχηματισμούς ή σε ευθείες γραμμές. Πολλοί θα υποστηρίξουν πως κάτι τέτοιο έγινε μετά από εκπαίδευση. Ίσως να είναι κι έτσι. Ας όψεται ο Παβλόφ! Βέβαια, με το δικό μου το μυαλό κι επειδή έχω σκυλιά, το βρίσκω λίγο δύσκολο να συνδέσεις το σχήμα ενός ψεύτικου παιχνιδιού με ένα εξαρτημένο αντανακλαστικό. Δε λέω ότι είναι αδύνατο, αλλά παραείναι δύσκολο να εμβαθύνεις πέρα από πρωτογενή ένστικτα με αυτή τη μέθοδο εκπαίδευσης. Κατά τη δική μου άποψη, αυτή η συμπεριφορά του σκύλου δείχνει μια κάποια ευστροφία, ίσως και την υποψία αυτόνομης σκέψης.

Που θέλω να καταλήξω; Τα ζώα έχουν και συναισθήματα και λογική και ψυχή. Δεν είναι πλάσματα ενός κατώτερου Θεού, αλλά του ίδιου Θεού, που οι περισσότεροι πιστεύετε πως σας έφτιαξε κατ΄ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Όπως πλάσματα του ίδιου Θεού είναι και όλοι οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη, λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, ερυθρόδερμοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Κι όμως, σε αυτόν τον πλανήτη δεν έχουν όλες οι ψυχές την ίδια τύχη. Κάποιες κυρίες είχαν την τύχη να γεννηθούν στην «δυτική» κι «αναπτυγμένη» Ελλάδα, με λευκό χρώμα δέρματος και μπορούν και απολαμβάνουν τις Πασχαλινές-θρησκευτικές διακοπές τους πίνοντας το φραπεδάκι τους και το κρασάκι τους κάπου στη Μύκονο, στην Πάρο και τη Λέσβο… Κάποιες άλλες κυρίες, όπως η Κωνσταντίνα Κούνεβα είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε μια παραπαίουσα κομμουνιστική Βουλγαρία, η οποία και κατέρρευσε οικονομικά και αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην «αναπτυγμένη» Ελλάδα για να εργαστούν, στερούμενες φυσικά διακοπών και λοιπών πολλών απολαύσεων. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, όπως και εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη γεννήθηκαν απλά άτυχοι. Και δεν τους φτάνει απλά η κακοτυχία τους, αλλά πρέπει από πάνω και να τιμωρηθούν για αυτήν. Πρέπει να βασανιστούν, να χλευαστούν, να πεθάνουν, σύμφωνα με τα άρρωστα μυαλά διάφορων φασιστοειδών. Όπως και οποιοδήποτε πλάσμα σε αυτόν τον πλανήτη δεν πληροί τα δεδομένα της καθαρότητας της φυλής, στην οποία ανήκει ο κάθε ψυχανώμαλος. Και πως τους τιμωρείς αυτούς που τολμούν και αναπνέουν τον ίδιο αέρα που ο Θεός δώρισε σε εσένα και τους ομοίους σου κατά αποκλειστικότητα-γιατί έτσι νομίζουν όλοι αυτοί;

Με οξύ. Είναι της μόδας τελευταία…
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα δέχτηκε επίθεση λίγο πριν τα Χριστούγεννα, λίγο πριν τη γέννηση του Θεανθρώπου. Ρατσιστικά τα αίτια ή πολιτικά; Ή συνδυασμός των δύο;
Ο Προμηθέας, ένας ταλαίπωρος σκυλάκος από τη Λέσβο δέχτηκε επίθεση λίγο μετά το Πάσχα, λίγο μετά την ανάσταση του Θεανθρώπου. Τα αίτια; Ενοχλούσε. Ενοχλούσε η ύπαρξη του.

Όσο κι αν διαφωνήσετε, θεωρώ πως αυτά τα δύο γεγονότα είναι ίσης σημασίας, γιατί πηγάζουν από την ίδια φασιστική και ρατσιστική λειτουργία, που συνήθως συνοδεύεται από το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Ένα τρίπτυχο που δικαιολογούσε τις πράξεις της Κου-Κλουξ-Κλαν, του Ναζισμού, που δικαιολογεί τη σφαγή των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς, τους πολέμους μεταξύ των φυλών της Αφρικής, την εξολόθρευση των αδέσποτων ζώων. Βασική ψευδαίσθηση όποιου ασπάζεται αυτό το τρίπτυχο είναι ότι ο ίδιος και οι όμοιοι του αποτελούν την εκλεκτή φυλή του Θεού που σκοπό έχει να κυριαρχήσει επί της γης εις βάρος όλων των άλλων ζώντων οργανισμών. Είναι ένα βαρύ κι επικίνδυνο ναρκωτικό που βλάπτει πολύ σοβαρά την υγεία των άλλων, ζώων και ανθρώπων.

Κανείς Θεός δεν έφτιαξε τα υπόλοιπα πλάσματα για να χρησιμεύουν ως σκεύος ηδονής των άρρωστων προθέσεων κανενός. Και ο σκυλάκος Προμηθέας και η μετανάστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι πλάσματα με αισθήματα, με σκέψη, με ψυχή. Οι βασανιστές τους όμως δεν έχουν βρεθεί και δεν θα βρεθούν και ποτέ, γιατί δυστυχώς το προαναφερθέν τρίπτυχο είναι βαθιά ριζωμένο στη νοοτροπία των συμπατριωτών μας, οι οποίοι συγκαλύπτουν τους όμοιους τους Έλληνες θρησκευόμενους οικογενειάρχες, λες και αυτές οι ιδιότητες τους λειτουργούν ως συγχωροχάρτι για τα εγκλήματα τους. Ο δράστης δεν είναι ένας, αλλά όλοι εσείς που σιωπάτε και αδιαφορείτε, εκμεταλλευόμενοι με αλαζονεία την καταγωγή-κοινωνική θέση(ανά τον κόσμο) που τυχαία σας δόθηκε. ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ είστε. Γιατί γνωρίζετε πολύ καλά πότε πηδήχτηκε η Σούλα με το Μήτσο, γιατί την είδε η Μαρία να βγαίνει από το αυτοκίνητο του Τάσου, που το είχε δανείσει στο Μήτσο, που του το είχε δήθεν ζητήσει για να πάει τις πατάτες στην Αθήνα... Κανείς σας όμως δεν γνωρίζει το βασανιστή του Προμηθέα... Κανείς σας ποτέ δεν υποψιάστηκε τον βιαστή πατέρα... Πολύ επιλεκτική ροή πληροφοριών ρε αδελφέ!Και σε κλειστές κοινωνίες λίγων κατοίκων...

Εύχομαι να μην υπάρξουν άλλος Προμηθέας κι άλλη Κούνεβα, αν και ξέρω πως ελπίζω μάταια. Επειδή όμως οι εικόνες είναι πιο δυνατές, κοιτάξτε τον Προμηθέα, κοιτάξτε τα τραύματα του και σκεφτείτε τον πόνο του, σκεφτείτε τον πόνο της Κωνσταντίνας, και της κάθε Κωνσταντίνας που έχει βασανιστεί αναίτια… Κι έπειτα σκεφτείτε εάν θέλετε οι άνθρωποι αυτοί που μπορούν και κάνουν τέτοια εγκλήματα να κυκλοφορούν ανάμεσα σας, αν δικαιολογούνται επειδή πηγαίνουν στην εκκλησία ή επειδή έχουν οικογένεια, επειδή είναι Έλληνες... Σκεφτείτε το. Και αναρωτηθείτε γιατί στις ελληνικές φυλακές η πλειοψηφία των κρατουμένων αποτελείται από αλλοδαπούς. Μήπως γιατί ποτέ κανείς δεν καταγγέλλει τους ημέτερους;

Ειδήσεις... μιλάμε για πολύ γέλιο!!!!

Χαχαχαχα!!!!
Σήμερα είδα ειδήσεις στο MEGA CHANNEL!!!!
Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρετε;

Έχουμε και λέμε…. Μέγα σκάνδαλο με τον κύριο Παυλίδη της τάξης των 100.000€. Τώρα είτε τα πήρε από το κόμμα είτε είναι ο βλάκας της ιστορίας. Τόσα σκάνδαλα εκατομμυρίων, Βατοπέδια, Siemens… και θέλετε να πιστέψουμε πως για τα δρομολόγια των άγονων γραμμών η μίζα ήταν μόνο εκατό ψωροχιλιαρικάκια; Ελάτε καλέ! Κάποιος πρέπει να την πληρώσει για τον κύριο Βουλγαράκη(σε πολλά σκάνδαλα δεν μπλέχτηκε αυτός;-αλλά, ναι, ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό!), τον κύριο Ρουσόπουλο(κάτι υπόγεια έχει το παιδί όλα κι όλα, κι είναι και γιος ταχυδρόμου!), τον κύριο Ζαχόπουλο(στο τσακ την γλίτωσε ο άνθρωπας. Κρίμα να τον τραβολογάμε, άσε που τώρα ζει άλλο δράμα: ο γιος του τα έχει με την Μπεζαντάκου!), τον παναγιότατο Εφραίμ…

Siemens … Εδώ είναι τα χοντρά φράγκα! Πράσινα και γαλάζια. Ω, ναι! Εδώ αγοράζονται και λίμνες και νησιά και το Αιγαίο μη σας πω. Αλλά… πρώτο θέμα το διαμέρισμα της κόρης Παυλίδη στο Ν.Ψυχικό! Εκείνα τα Ολυμπιακά Ακίνητα, εκείνα καλέ, που μας απασχολούσαν τρεις μήνες πριν τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, τα θυμάται κανείς; Λέω εγώ τώρα!

Τι άλλο; Ααααα… Ο κοντός αυτιάγκουρας τακουνοφόρος ζήλεψε και θέλει να ποινικοποιήσει κι αυτός την κουκούλα. Αισθάνομαι τόσο περήφανη που είμαι Ελληνίδα! Έτσι για να δείξουμε στους βρωμογάλλους ότι η Ελλαδίτσα κρατάει ακόμα τα φώτα του πολιτισμού! Και ναι… ο Κωστάκης θα μείνει στην ιστορία!

Μετά τις φονικές ζαρντινιέρες, τους εγκληματικούς τοίχους και τα επικίνδυνα χαντάκια, ανακαλύψαμε τα επιθετικά πεζοδρόμια. Δύο νεαροί νοσηλεύονται στο Γενικό Κρατικό έπειτα από τον ξυλοδαρμό που υπέστησαν από τα ΜΑΤ χτες το βράδυ. Η αστυνομία πάλι λέει ότι χτύπησαν όταν έπεσαν στα επικίνδυνα πεζοδρόμια που διατηρεί ο δήμος Αθηναίων. Τα παράπονα σας λοιπόν στον κύριο Κακλαμάνη. Εμπρός λοιπόν, να διαμαρτυρηθούμε και να απαιτήσουμε πεζοδρόμια φιλικά προς τους πέφτοντες, φτιαγμένα από καουτσούκ, φελιζόλ και αφρολέξ!

Κι εκείνο το αψηλό μελαμψό κι όμορφο αγόρι θέλει λέει να διωχθούν ποινικά οι νομικοί του υπουργείου δικαιοσύνης των ΗΠΑ που με νομοθετικές ρυθμίσεις επέτρεψαν τα βασανιστήρια από την CIA εναντίον υπόπτων τρομοκρατικών ενεργειών… αλλά δεν τον αφήνουν…. Λέει…. Και επίσης στο χωριό μου λέει μια παροιμία… όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργοί να ξημερώσει….

Αυτά νομίζω ήταν τα ανέκδοτα της ημέρας.
Το χθεσινό ανέκδοτο ήταν πως την 21η Απριλίου 1967 έγινε πραξικόπημα…. Λες και τώρα ζούμε σε δημοκρατία…. Χαχαχαχα… γελάσαμε!

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ. ΕΙΜΑΙ ΛΗΔΙΚΗ. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ Η ΜΗΠΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΠΕΤΞΩ ΚΑΙ ΜΟΛΟΤΟΦ?

Έλεγα πως θα ηρεμούσα στο χωριό…. Μα γιατί έχω τόσο λάθος προσδοκίες;
Κάθε Πάσχα τα ίδια….

«Ανάσταση που θα κάνεις;»
«Δεν πάω στην εκκλησία.»
«Γιατί;»
«Ε, δεν είμαι και χριστιανή, έχω και τη Μιρέλλα(τη μία από τα σκυλιά μου) που είναι κροτοφοβική και φοβάμαι μην πάθει καμιά ανακοπή από τον πανικό της με τα βαρελότα…»
«Αμάν πια με τα κωλόσκυλα ρε Λήδα. Τι θα πάθουν; Έλα τώρα, άσε τις βλακείες κι έλα στην εκκλησία.»

Παλιά δεν απάνταγα όπως ήθελα, άρχιζα τα ναι μεν αλλά, να ξέρεις, να το ένα και κοίτα το άλλο και μωρέ… λες κι έκανα έγκλημα που δεν γουστάρω τα χριστιανικά έθιμα κι ειδικά τα χριστιανικά έθιμα με παγανιστικά κατάλοιπα(βλέπε βαρελότα).
Τώρα πια η απάντηση είναι σαφής και ξεκάθαρη στην ερώτηση γιατί δεν πας στην ανάσταση: «Γιατί κλάνει το γατί.» Κι άμα μου τα πρήξει ο οιοσδήποτε συνομιλητής μου, θα ακούσει και ένα ηχηρό «Άντε γαμήσου» και θα πάψει εφεξής να μου απευθύνει το λόγο. Ευτυχώς.
ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ και δεν γουστάρω να επιβάλλω την απιστία μου σε κανένα. Θέλει ο άλλος να πιστεύει και να νηστεύει με νηστίσιμη φέτα; Θέλει να θεωρεί πως είναι χριστιανός με το να πηγαίνει 12 παρά πέντε στην εκκλησία και να φεύγει στις 12και πέντε; Ποσώς με νοιάζει. Να αντιστρέψω τον διάλογο;... Μεγάλο Σάββατο, αργά το απόγευμα….

«Πάμε για ποτό στο ροκ μπαράκι του άθεου Μήτσου;»
«Απαπα. Θέλω να πάω στην Ανάσταση;»
«Γιατί;»
«Γιατί είμαι χριστιανή και πιστεύω στο συμβολισμό της ανάστασης του θεανθρώπου.»
«Αμάν πια ρε κορίτσι μου με την κωλόπίστη σου. Τι θα πάθεις δηλαδή αν δεν πας στην εκκλησία; Έλα τώρα, άσε τις βλακείες και πάμε να πλακωθούμε στα σφηνάκια.»

Πριν σπεύσετε να με φάτε την άπιστη ειδωλολάτρισσα, αναρωτηθείτε, αν έχω το δικαίωμα να είμαι άθεη, σκυλομάνα κι αναρχική. Και για να σας προλάβω, το έχω το δικαίωμα, όσο το έχετε εσείς να πιστεύετε σε κάτι που εμένα μου φαίνεται γελοίο κι επικίνδυνο. Όπως έχετε το δικαίωμα να πιστεύετε ότι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ, το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ , οι Ο.Π. θα σας λύσουν τα κοινωνικά σας προβλήματα. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει. Κανείς όμως δεν μπορεί να επιβάλλει την άποψη του και το γούστο του στους άλλους με το στανιό. Γι΄αυτό καλώς ή κακώς υπάρχουν και οι νόμοι. Νόμοι, που θέτουν όριο στην ένταση του ήχου, όρια στην κατανάλωση αλκοόλ στην περίπτωση που κάποιος οδηγεί, όρια που αφορούν το κοινωνικό σύνολο. Αυτά τα όρια και οι νόμοι λοιπόν θεωρούν τις κροτίδες και τα βαρελότα επικίνδυνα και παράνομα. Οι ίδιοι νόμοι απαγορεύουν την πώληση ολόκληρων ζώων στα κρεοπωλεία και την κατανάλωση εντοσθίων. Δεν θα καθίσω τώρα να αναλύσω την άποψη μου περί θρησκευτικότητας και λαμπάδας υπερπαραγωγής, ούτε τη σχέση του Πάσχα ως πνευματικής εορτής με το κυριακάτικο ξεκοίλιασμα. Φιλοσοφικές κουβέντες του οπισθίου. Θέλω να θίξω όμως το ζήτημα της κατ΄ξακολόυθησιν παραβατικότητας, τον τραγικό απολογισμό των τροχαίων ατυχημάτων, τους ακρωτηριασμούς από τη ρήψη παράνομων κροτίδων και την κατανάλωση απαγορευμένων τροφίμων, την επιβολή της αισθητικής των γειτόνων που παραβιάζουν την ώρα κοινής ησυχίας, τα όρια των επιτρεπόμενων ντεσιμπέλ,κ.ο.κ.

Το θέμα είναι ό,τι όλοι εσείς που θα ξεκοιλιαστείτε στο Πάσχα και θα ξεσαλώσετε με τις κροτίδες είστε εξίσου παράνομοι και εγκληματίες, ανήκετε στην ίδια συμμορία που με τσαμπουκά παρανομεί εδώ και χρόνια εις βάρος των συμπολιτών σας, όπως και οι κουκουλοφόροι που τα σπάνε αδιακρίτως. Κι όσο κι αν δεν γουστάρω, σαν άποψη και στάση ζωής την αδιάκριτη βία, δεν μπορώ παρά να τους υποστηρίξω, τους κουκουλοφόρους βανδαλιστές. Αυτοί δεν είναι τόσο παράνομοι κι επικίνδυνοι όσο είστε εσείς. Χριστιανοί ορθόδοξοι, Ανάσταση, Πάσχα; Μάθετε να συγκεντρώνεστε ήρεμα, χωρίς να ενοχλείτε τους γύρω σας, πηγαίνετε στα Ίμια να γιορτάζετε, κάντε την πορεία του επιταφίου χωρίς να χρειάζεται να παραλύσει η πόλη ή το χωριό, φάτε αρνάκι στο φούρνο άνευ κοκορετσίου, μην πιείτε, τηρήστε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας κι ακούστε την απαράδεκτη μουσική σας στα επιτρεπόμενα όρια, χρονικά και ηχητικά. Κι άμα τα κάνετε όλα αυτά, εγώ μαζί σας, να τα πιάσουμε τα κωλόπαιδα που σπάνε τις περιουσίες των ανθρώπων, να γίνονται οι πορείες στο Κρυονέρι, να εκτελείται όποιος πετάει μολότοφ… Έως τότε, δηλαδή ποτέ, κι επειδή τα νεύρα μου τα θεωρώ πιο ουσιώδη από τα τζάμια του αυτοκινήτου μου, εχθροί μου είστε όλοι εσείς οι Φαρισαίοι, οι κατ’ εξακολούθησιν παρανομούντες υποκριτές και όχι οι κουκουλοφόροι. Στατιστικά εσάς σας πετυχαίνω κάθε μέρα στη ζωή μου.

Λέει το γουρούνι στο αρνί: «Καλό Πάσχα.»
Και το αρνί του απαντάει: «Αντε γαμήσου.»

Είπαμε... καλό πάσχα!

Σκεφτόμουν διάφορα εν όψει Πάσχα, μέχρι που έπεσα σε αυτό το κείμενο στο Facebook...
Δεν έχω να προσθέσω και πολλά. Θα του χαλάσω τη μαγιά, αν βάλω τα δικά μου...
Οπότε απλά απολάυστε το!
http://itsaousa.blogspot.com/

Καλό shopping αύριο, καλό βαρελότο και λαμπάδα υπερπαραγωγή το Σάββατο, καλό ξεκοίλιασμα την Κυριακή και από Δευτέρα τα λέμε!

Rasa Records S.A.

Τον τελευταίο καιρό χάθηκα. Κάτι κάποια τρεξίματα, δουλειές, αρρώστιες, κηδείες, μετά μερικά ευχάριστα, κάτι οι εσωστρέφειες μου, λίγο η κούραση, δεν πολύ-παρακολούθησα τα δρώμενα. Αποσπασματικές πληροφορίες, σκόρπια πράγματα… Ένας καταστροφικός σεισμός στην Ιταλία, ένας φρικαρισμένος νεαρός που σκόρπισε τον πανικό στη σχολή του ΟΑΕΔ, ένας σχιζοφρενής με ηλεκτρικό πριόνι, γκαζάκια, κι άλλα γκαζάκια, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, νέο σκάνδαλο-δεν έχω καταλάβει πλήρως, εκλογικά σενάρια, γκάλοπ…. Και ξαφνικά βλέπω σήμερα το απόγευμα στο ALTER πως ο κύριος Γαϊτάνος πήρε 22.000€ από το δήμο Γλυφάδας για να ψάλει στην εκκλησία. Και αναρωτιέμαι, εγώ που είμαι άθεη, άθρησκη και γενικά α στερητικό, αλλά που πληρώνω σα μαλάκας και φόρους και δημοτικά τέλη, αναρωτιέμαι, γιατί πρέπει να επιβαρύνεται η δική μου η τσέπη για την χριστιανική ορθόδοξη και πανηλίθια-κατ’ εμέ πάντα- πίστη και εθιμοτυπία. Τι δουλειά έχει να πληρώνει ο δήμος για μια θρησκευτική μασκαράτα; Πως είναι δυνατό το δημόσιο και κρατικό χρήμα να δίνεται σε μια θρησκευτική οργάνωση; Και δη στη συγκεκριμένη, στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας Α.Ε., αυτή με τα σκάνδαλα, τις παιδεραστίες, τα ροζ στριγκάκια, τις offshore εταιρίες και τις λιμουζίνες. Που κακό ψόφο να έχουν όλοι αυτοί οι τραγόπαπες, που αν υπάρχει Θεός, αν υπήρξε ο Χριστός, όχι φωτιά, αλλά δεν ξέρω τι πρέπει να τους στείλει να τους κάψει. Ε, όλους αυτούς, τους πληρώνουμε εμείς, χριστιανοί ορθόδοξοι και μη. Κανονικό νταβατζηλίκι! Πως πληρώνει και ο κοινόχρηστος χώρος της πολυκατοικίας την ΕΡΤ στο λογαριασμό της ΔΕΗ ένα πράγμα; Και πως πληρώνουμε την Μενούνος για την παρουσίαση της Eurovision, ε κάπως έτσι πληρώνουμε τα εκκλησιαστικά τσικό των παπάδων, πχ. τον κύριο Γαϊτάνο, άσχετο αν θα παραβρεθούμε στη συναυλία.
Και μέχρι εδώ, καλά, στην Ελλάδα ζούμε, και η παραμύθα Ορθοδοξία- πατρίδα έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας μετά από την πολυετή εκπαιδευτική προπαγάνδα του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων βεβαίως βεβαίως, πως για την επανάσταση του 1821 και για την διατήρηση της εθνικής ταυτότητας καθοριστικό ρόλο έπαιξε η εκκλησία… Αλλά τι σχέση έχει το στανιό μου μέσα η ορθοδοξία, η πίστη, η εκκλησία με την απονομή χρυσού δίσκου; Απονομή χρυσού δίσκου μέσα στην εκκλησία; Από τον αρχιεπίσκοπο;
Και μετά αναρωτιούνται για τα γκαζάκια; Ρε, με μπαζούκας, όλους τους ένστολους, ρασοφόρους, κουστουμάκηδες, τάγματα ασφαλείας… μόνο τους πυροσβέστες αφήστε ήσυχους. Είναι οι μόνοι που μέχρι ώρας κάνουν την δουλειά τους. Και την Μπεζεντάκου, παιδιά, αυτή τουλάχιστον τα τρώει μόνο από κακόγουστους ηλίθιους μουνάκηδες, γιους αποτυχημένων πολιτικών και παρολίγον αυτοχείρων.
Όλα είναι όπως τα άφησα. Ίσως λίγο χειρότερα. Παρ’ όλα αυτά.. αγαπάμε, παλεύουμε, πονάμε, γελάμε, πέφτουμε, ξανασηκωνόμαστε, ονειρευόμαστε, δημιουργούμε, χαλάμε, αναπολούμε, λησμονούμε, ζούμε!Και μας αρέσει. Η ζωή είναι όμορφη, αν εξαφανιστούν δε τα παράσιτα; Η ζωή θα είναι υπέροχη!

Άντε βρε και καλό Πάσχα!

Multirama Κορίνθου-Παράνομη χρέωση επισκευής εντός εγγύησης.

Στις 24/02/2009, η μητέρα μου αγόρασε από το κατάστημα MULTIRAMA-PC EXPERT στην Κόρινθο έναν φορητό υπολογιστή μάρκας ACER. Την ενημέρωσαν πως η διαδικασία εγκατάστασης των Windows είναι πολύ απλή και πως αν ακολουθούσε τις οδηγίες, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα. Μάλιστα προσφέρθηκαν να το εγκαταστήσουν οι ίδιοι εκείνη τη στιγμή. Βιαζόταν όμως και προτίμησε να το κάνω εγώ, θεωρώντας πως δεν θα είχα κάποιο πρόβλημα, αφού χειρίζομαι ηλεκτρονικό υπολογιστή από το 1993. Δεν λέω ότι γνωρίζω πολλά, αλλά και το δικό μου laptop, μόνη μου το έφτιαξα και είναι μια χαρά. Στις 17/03/2009 λοιπόν, αποφάσισα να ασχοληθώ με το νέο μηχάνημα της μητέρας. Άνοιξα, λοιπόν τον υπολογιστή και ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες εγκατάστασης των WINDOWS. Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια της εγκατάστασης ο υπολογιστής «κόλλησε». Περίμενα περίπου 3 ώρες, χωρίς να παρέμβω. Τελικά αναγκάστηκα να αφαιρέσω το τροφοδοτικό για να κλείσει από μόνος του(να πέσει η μπαταρία.) Επανέλαβα την ίδια διαδικασία και την επόμενη ημέρα, αλλά ο υπολογιστής δεν ανταποκρινόταν σε καμία εντολή. Στις 19/03/2009, πήγα τον υπολογιστή στο κατάστημα αγοράς και τους ενημέρωσα. Κράτησαν τον υπολογιστή και σήμερα 24/03/2009 πήγα να τον παραλάβω και με χρέωσαν 50€ για την επισκευή. Ο υπολογιστής έχει εγγύηση ενός έτους. Στη διαμαρτυρία μου για τη χρέωση, ο υπεύθυνος του καταστήματος ισχυρίστηκε πως ο υπολογιστής δεν είχε κανένα πρόβλημα και πως εγώ ήμουν ανίκανη να τον εκκινήσω. Εγώ επέμεινα πως δεν θα είχα λόγο να πάω ένα μηχάνημα πίσω στο κατάστημα χωρίς λόγο και αιτία. Αυτός το τροπάρι του. Έλεγε πως αυτός παιδεύτηκε και πως αναγκάστηκε να κάνει φορμάτ και διάφορα τέτοια και πως σπατάλησε το χρόνο του. Τον ρώτησα γιατί τόση ταλαιπωρία αν το μηχάνημα δούλευε μια χαρά. Τότε, με ειρωνικότατο ύφος με ρώτησε τι δουλειά κάνω για να μπορώ να ξέρω αν είχε ή όχι πρόβλημα ο υπολογιστής. Του απάντησα πως δεν τον αφορούσε τι δουλειά κάνω και πως το μηχάνημα ήταν προβληματικό, εμμένοντας στην άρνηση μου να πληρώσω και τον ενημέρωσα πως θα του έκανα μήνυση. Εκείνος τότε μου είπε πως ψεύδομαι και πως ακόμα κι αν οι ισχυρισμοί μου ευσταθούν δεν μπορούν να αποδειχθούν. Ακολούθησε έντονη λεκτική διαμάχη. Τελικά πήρα τον υπολογιστή υπό μάλης κι έφυγα χωρίς να πληρώσω με τσαμπουκά εν μέσω φωνών.
Το εξοργιστικό δεν ήταν τόσο η χρέωση όσο το θράσος του τύπου πως λέω ψέματα και πως δεν μπορώ να αποδείξω τους ισχυρισμούς μου. Στην ερώτηση δε τι δουλειά κάνω, έχασα κάθε ψυχραιμία, λες και πρέπει να είσαι προγραμματιστής για να καταλάβεις ότι το μηχάνημα έχει κολλήσει και δεν ανταποκρίνεται όποιο κουμπί κι αν πατήσεις. Δηλαδή, για να καταλάβω ότι το ψυγείο δε λειτουργεί πρέπει να είμαι ψυκτικός, ότι μια πρίζα είναι χαλασμένη ηλεκτρολόγος και ούτω καθ’ εξής; Το θράσος του συγκεκριμένου αντιεπαγγελματία έγκειται στο γεγονός πως δεν υπάρχουν ούτε θεσμοί ούτε φορείς που θα τον τιμωρήσουν για την απαράδεκτη συμπεριφορά του, το ειρωνικό του ύφος, την παράνομη χρέωση, την υποτίμηση της αξιοπρέπειας μου. Ξέρει πως θα μείνει ατιμώρητος. Έτσι νομίζει. Γιατί πάντα υπάρχουν κάτι τρελές Ληδίτσες, μεγάλες καριόλες, που βρίσκουν νόμιμο τρόπο να σε καταστρέψουν. Κι έχω και το χρόνο και την μούρλα να το κάνω.

ΤΗΛΕ-αστέρες, ΤΗΛΕ-γιατροί, ΤΗΛΕ-δικηγόροι... Τώρα και ΤΗΛΕ-οικοδόμοι!

Εδώ και δυο μέρες γίνεται ένας χαμός στις μεσημεριανές εκπομπές σε σχέση με το δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» για τις αμοιβές των Λυριτζή και Οικονόμου.
Κάθε πικραμένος τηλεγνώστης βγαίνει και λέει το μακρύ του και το κοντό του.
«Μα, δουλεύουν ολόκληρο 6ωρο. Και μάλιστα από τις 6 το πρωί.»
«Και ο οικοδόμος δουλεύει από τις 6 το πρωί, αλλά δεν παίρνει 20, 30 και 40 χιλιάρικα το μη να.»
«Ναι, αλλά ο οικοδόμος δε φέρνει εκατομμύρια από διαφήμιση.»
«Θέμα επιλογών είναι το επάγγελμα που θα ακολουθήσει κάποιος. Δεν ζούμε σε ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο.»
«Η κρατική πάντως πληρώνεται από όλους εμάς και δεν κάνει νούμερα για να δικαιολογεί αυτά τα ποσά.»

Τo θέμα δεν είναι αν η κρατική ραδιοτηλεόραση κάνει νούμερα ή όχι, αν οι αμοιβές των παρουσιαστών της καλύπτονται από τη διαφήμιση ή από τις δικές μας εισφορές. Το θέμα είναι να καταλάβουμε πως αυτοί οι άνθρωποι, όπως και οι πολιτικοί που καλούνται να αναλύσουν τα προβλήματα του μέσου έλληνα, την ανεργία, την ακρίβεια, την οικονομική ανέχεια, τα προβλήματα με το ΕΣΥ, κλπ., είναι άνθρωποι που ουδέποτε ή σε πολύ νεαρή ηλικία αντιμετώπισαν τη χαοτική ελληνική πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή γίνεται αντιληπτή σε αυτούς μέσω των ρεπορτάζ, τα οποία κάνουν οι εργαζόμενοι, αν όχι των700€, των 1500€. Για να έχουν αυτοί οι παρουσιαστές, που με τόση ευκολία μιλάνε για επιλογές ζωής, ειρωνευόμενοι τους οικοδόμους και τις επιλογές τους, τα ρεπορτάζ για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, που θα αγνοούσαν ειδάλλως, κάποιοι άλλοι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και κάνουν έρευνα, κρατάνε κάμερες, άλλοι ρυθμίζουν τον ήχο, τα φώτα, κάποιοι κάνουν άλλες δουλειές πίσω από γραφεία.

Για να μπορεί ο κάθε κύριος Μάνεσης, που τον είδα σήμερα στο «Κους-Κους» και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι με την έπαρση του, να τα «φέρνει» στο σταθμό, χρειάζεται ένα τεράστιο επιτελείο ανθρώπων. Για φανταστείτε κύριε Μάνεση να απεργούσαν τεχνικοί, διοικητικοί υπάλληλοι και δημοσιογράφοι επ’ άπειρον. Αλήθεια, τότε θα μπορείτε να κάνετε εκπομπή; Χωρίς εκπομπή, θα τα «φέρνετε» στο κανάλι; Μόνος σας τα «φέρνετε»; Είναι άχρηστοι οι υπόλοιποι συντελεστές; Γιατί όλοι αυτοί πληρώνονται όσο κι ένας οικοδόμος; Την ίδια δουλειά δεν κάνετε; Εεεεε; Κι αν δεν κάνετε την ίδια, χωρίς αυτούς δεν μπορείτε να κάνετε εσείς τη δική σας.

Όσο για τις επιλογές… Πέρα από το ότι είναι γελοίο το επιχείρημα… Επιλογές υπάρχουν όταν όλα τα δεδομένα είναι σε ίσο επίπεδο. Δεν ζούμε στη Δανία, όπου ο σκουπιδιάρης έχει παρεμφερές επίπεδο ζωής, οικονομικά και κοινωνικά, με τον καθηγητή πανεπιστημίου, αλλά στην Ελλάδα των κοινωνικών ανισοτήτων. Εδώ πια, δεν επιλέγεις αν θα γίνεις τηλεαστέρας. Είναι πλέον μονόδρομος αυτή η επιλογή, αν θες να ξεφύγεις από την ανέχεια και τη μιζέρια. Και γιατρός να είσαι και δικηγόρος και καθηγητής πανεπιστημίου, ό, τι κι αν είσαι, φράγκα πέρα των χιλίων ή δύο χιλιάδων ευρώ, θα βγάλεις άμα γίνεις τηλεαστέρας. Αυτό δεν είναι επιλογή, αλλά εκβιασμός.

Άντε βρε, να βγάλουμε και ριάλιτι με οικοδόμους, ηλεκτρολόγους, κομμώτριες, τραπεζικούς υπαλλήλους, ιχθυοκαλλιεργητές , να φτιάξουμε και μία κατηγορία με τηλεαστέρες εργάτες και υπαλλήλους. Κι άμα αρέσουν στα μηχανάκια της AGB και τα φέρνουν, να τους δώσουμε τις προβλεπόμενες τηλεαμοιβές.

Θα λέει το παιδάκι στη μαμά του: «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω τηλε-οικοδόμος.»
Πως ο Κούγιας είναι τηλε-δικηγόρος και ο Σούρας τηλε-ψυχίατρος, ένα πράγμα.

ΞΥΠΝΗΣΤΕ! Όλοι εσείς που δεν είστε τηλεαστέρες, πολιτικοί και διαπλεκόμενοι μάνατζερς. Για να υπάρχουν αυτοί, για να βρίσκονται στην κορυφή, χρησιμοποιούν όλους εμάς σαν ανθρώπινη πυραμίδα. Για να υπάρχει κορυφή, υπάρχει και η βάση. Χωρίς βάση, δεν θα σταθεί το οικοδόμημα. Θέλετε να είστε μια στοίβα κορμιών που κάποιοι πατάνε πάνω της; Εγώ δεν το θέλω. Για να τα «φέρνει» ο κάθε κύριος Μάνεσης, Λυριτζής, Μενεγάκη κάποιοι δουλεύουν σα τα σκυλιά, κάποιοι μορφώνουν τα παιδιά τους και κάποιοι άλλοι τα γιατρεύουν, όταν αρρωστήσουν, κάποιοι μαζεύουν τα σκουπίδια τους και κάποιοι άλλοι κτίζουν τα σπίτια τους. Από πότε τον ιστό και τη δομή μιας κοινωνίας την καθορίζει η τηλεόραση και η show biz εν γένει; Τι να την κάνω την τραγουδίστρια άμα εκλείψουν οι σκουπιδιάρηδες και οι γιατροί; Θα ξεσπάσει επιδημία χολέρας ή πανούκλας και χωρίς γιατρούς και φάρμακα- δεν θα παράγονται, γιατί δεν θα υπάρχουν εργαζόμενοι σε φαρμακοβιομηχανίες, αφού όλοι θα είναι τηλεαστέρες κατ’ επιλογή-θα πεθάνουμε όλοι και μετά θα μείνουμε χωρίς τηλεαστέρες!!!!

Εγκληματικότητα και κουκουλοφόροι. Μεγάλο Σοκ!!!!

Είπε το μεσημέρι ο Αντώναρος πως υπάρχει μία μειοψηφία που εμποδίζει την ομαλή λειτουργία της πόλης των Αθηνών και απειλεί τις περιουσίες των πολιτών, σχετικά με την επίθεση των κουκουλοφόρων στην περιοχή του Κολωνακίου.

Για την κυβέρνηση της Ν.Δ. μίλησε;

Γιατί, η πόλη έχει πάψει να λειτουργεί ομαλά εδώ και καιρό. Και οι περιουσίες των πολιτών απειλούνται από τις μικροομάδες επιχειρηματιών, golden boys και λοιπών λαμόγιων που κατασπατάλησαν κι έφαγαν το δημόσιο πλούτο και των τραπεζιτών που δημοπρατούν τις περιουσίες εργαζόμενων ανθρώπων, που αδυνατούν με τους μισθούς πείνας να εξασφαλίσουν έστω το αγαθό της στέγης.
Γιατί κοροϊδευόμαστε; Υπάρχει ομαλότητα; Ευνομία και τάξη; Μας σοκάρει ότι μια ομάδα πάει και τα κάνει λαμπόγυαλο στο Κολωνάκι; Κακώς τα έσπασαν. Να το καταδικάσουμε. Βεβαίως. Αλλά, μια κοινωνία φτάνει σε αυτά τα φαινόμενα εξαιτίας πολλών παραγόντων. Πρώτος και κύριος, η γενικευμένη αίσθηση μπάχαλου σε πολλαπλά επίπεδα. Τίποτα δε λειτουργεί σωστά. Ούτε η οικονομία, ούτε η αστυνομία, ούτε η δικαιοσύνη, ούτε το σύστημα υγείας, ούτε το σύστημα παιδείας. Όλες οι αξίες υπό αμφισβήτηση. Η εκκλησία με offshore εταιρίες, υπουργοί με αυθαίρετα, πολιτικοί εμπλεκόμενοι σε κυκλώματα εμπορίας ναρκωτικών ουσιών, ξυλοδαρμοί πολιτών από ένστολους, εγκληματίες που δραπετεύουν με ελικόπτερα, παραδικαστικά κυκλώματα, απάτες στα χρηματιστήρια από τραπεζικούς ομίλους, κλπ, κλπ. Την ευνομία της χώρας δεν την απείλησαν πρώτοι οι εγκληματίες των δρόμων, αλλά οι εκπρόσωποι των εξουσιών του κράτους.

Δε με σοκάρει ότι μια ομάδα ατόμων τα έκανε γυαλιά καρφιά στο Κολωνάκι και στη Θεσσαλονίκη, γιατί κύριε Αντώναρε Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Έγιναν και στη συμπρωτεύουσα επεισόδια σήμερα. Πιο πολύ με σοκάρει, λοιπόν, η δική σας απαξίωση. Πιο πολύ με σοκάρει ο τρόπος που εκμεταλλεύεστε τα γεγονότα για τη δημιουργία ενός παράλογου φόβου. Μου θυμίζει τον τρόπο που ήθελε ο καγκελάριος στο V for Vendetta να μανιπιουλάρει το λαό μέσω του αισθήματος του φόβου, ενός φόβου που σε κάνει να νιώθεις ανίσχυρος και που δίνει εν λευκώ σε κυβερνήσεις το δικαίωμα λήψης ακραίων μέτρων πρόληψης και καταστολής. Πιο πολύ με σοκάρει η δολοφονία της κοπέλας χτες στο Βύρωνα, εξαιτίας της ψυχαναγκαστικής λειτουργίας ενός αστυνομικού να δράσει ως άλλος μπάτμαν κατά του εγκλήματος. Πιο πολύ με σοκάρει η ανάγνωση του χθεσινού γεγονότος από τα όργανα της πολιτείας. Αφέθηκε ελεύθερος ο αστυνομικός, παρά τις παραβάσεις στις οποίες προχώρησε και που ως αποτέλεσμα είχαν το θάνατο μιας κοπέλας. Πιο πολύ με σοκάρει η επίμονη αναφορά στην υπηκοότητα του δράστη. Άκουγα χτες ο Αλβανός κι ο Αλβανός. Αν ο δράστης ήταν Έλληνας, δεν θα έλεγαν ο Έλληνας, αλλά ο νεαρός ή ο ληστής. Αυτή η λειτουργία είναι σοκαριστική. Σήψη, διαφθορά, ρατσιστικές λογικές, αδικία, προκατάληψη… Χάος. Κρατική τρομοκρατία, λευκή τρομοκρατία. Μην κλαίτε λοιπόν που πυροδοτήσατε την ερυθρά τρομοκρατία. Αν δεν το περιμένατε, είστε επιεικώς ηλίθιοι. Δεν είναι νέα αυτά τα φαινόμενα. Για να λέμε την αλήθεια είναι πολύ παλιά. Ιστορία γνωρίζετε;

Σταματήστε κι εσείς οι πολιτικοί και οι αλήτες οι δημοσιογράφοι να παίζετε με τα μυαλά των ανιστόρητων και ενδεχομένως απαίδευτων ανθρώπων. Αν θέλετε στα αλήθεια το καλό της κοινωνίας και όχι το δικό σας μόνο, που αυτό σας νοιάζει μόνο, φροντίστε να επαναφέρετε την αξιοκρατία, την πραγματική ευνομία, τη δικαιοσύνη, την οικονομική σταθερότητα, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε πρώτο πλάνο. Δώστε παροχές στον κόσμο, αφομοιώστε όπως αξίζει σε ανθρώπους τους μετανάστες, δώστε την υπηκοότητα στα παιδιά τους, φτιάξτε κλινικές για τα εξαρτημένα άτομα, σωστά σωφρονιστικά ιδρύματα, τιμωρείστε αυστηρά όσους παρανομούν κι ανάλογα με το κακό που κάνουν, αλλά και τη θέση τους, κτίστε σχολεία και νοσοκομεία και επανδρώστε τα, κτίστε γέφυρες και δρόμους, προστατεύστε τα δάση και το περιβάλλον…. Σεβαστείτε τον τόπο μας και το λαό μας και τότε δε νομίζω πως θα υπάρχει λόγος για τέτοια φαινόμενα, αλλά ούτε και περιθώριο.

Ξέρετε, αν μπω σε ένα σαλόνι που έχει σκατά πάνω στο χαλί και σάπια τρόφιμα πάνω στους καναπέδες, σιγά μη με νοιάζει αν θα κάνω ζημιά. Άσε που θα νιώθω ότι με προσβάλλουν κιόλας, αφού με υποχρεώνουν να καθίσω εκεί μέσα. Αν μπω όμως σε ένα πεντακάθαρο και τακτικό χώρο, θα ντραπώ να λερώσω, θα θέλω να είμαι προσεκτική και θα θέλω να ανταποδώσω το σεβασμό που μου δείχνουν. Απλή ψυχολογία. Βασική.

Laissez faire, laissez passer!!!!!

Λέει ο Αλμούνια πως είμαστε μια προβληματική χώρα…. Έλα καλέ!

Ζητάει λιτότητα, περικοπή των κρατικών εξόδων, δηλαδή των κοινωνικών παροχών.
Τους μισθούς, τις συντάξεις και τις παροχές που απολαμβάνουν οι Έλληνες πολίτες, τους ξέρει ο κύριος Αλμούνια;

Για τη διαφθορά σε αυτή τη ρημαδοχώρα έχει ακούσει τίποτα;
Γιατί, από πού να κόψει πια ο Έλληνας πολιτικός; Κι αν κόψει, από πού θα βγάλει την πισίνα του, τον πολυτελή γάμο του, το Cayenne του;

Δεν άκουσα ποτέ κανένα από αυτούς τους μεσολαβητές-συμβουλάτορες της Ε.Ε. να ζητούν την άμεση πάταξη της διαφθοράς, την παραδειγματική τιμωρία όσων κατασπατάλησαν το δημόσιο πλούτο, τη δήμευση των περιουσιών όσων ενεπλάκησαν σε οικονομικά σκάνδαλα και απάτες….

80/20: Ο κανόνας που λέει πως το 80% του πληθυσμού παράγει μόνο το 20% του πλούτου μιας χώρας και αντίστροφα. Αναρωτιέμαι, αν ισχύει ακόμα αυτός ο κανόνας. Ίσως από τότε που αποφοίτησα από το Αμερικάνικο Κολλέγιο, να έχουν αλλάξει πολλές αρχές της οικονομίας. Γιατί, δεν μπορώ να καταλάβω πως θα σωθεί η οικονομία της χώρας, το 100% δηλαδή, με το να ρίξουμε όλο το βάρος της ευθύνης στο 20%, όχι του πληθυσμού, αλλά του πλούτου. Μήπως τελικά αυτό το 80% της κοινωνίας, έχει αλήθεια μεγαλύτερη δύναμη; Από εμάς δε ζητάνε να σώσουμε τη χώρα;

Ε, ας τη σώσουμε, λοιπόν!!! Ας τονώσουμε κι άλλο το θετικό ρυθμό ανάπτυξης της χώρας, ας δημιουργήσουμε τις συνθήκες για νέες αγορές…. Γκαζάκια, εκρηκτικές ύλες, σιδηρολοστοί, κουκούλες και μάσκες, όχι μόνο στις απόκριες…. Γιατί όχι; Νέες καταναλωτικές συνήθειες! Νέες ανάγκες σημαίνει νέα προϊόντα, άρα και νέες θέσεις εργασίας…. Σε ελεύθερη αγορά δε ζούμε; Laissez faire, laissez passer!!!!!

Πιστεύω, δηλαδή ασπάζομαι την άποψη κάποιου άλλου... Δική μου δεν έχω;

Τελευταία, αναρωτιέμαι για μερικά πράγματα που έχω μάθει να τα θεωρώ δεδομένα, χωρίς να τα ερευνήσω. Είναι σαν το ερώτημα, που έθετα στη γιαγιά μου , όταν ήμουν παιδάκι ακόμα, αμφισβητώντας την αυταπόδεικτη ύπαρξη του Θεού: «Και το Θεό, ποιος τον έφτιαξε;» Ακόμα περιμένω μια πειστική απάντηση. Γιατί δεν είναι πειστικές οι απαντήσεις: «Λες βλακείες.», «Γίνεσαι βλάσφημη.» ή «Ο Θεός είναι ο Θεός.» και «Η πίστη δεν χρειάζεται αποδείξεις.».
Τελικά, ο Θεός είναι το πρόβλημα ή η πίστη*;

Πριν μερικά χρόνια, θα ήμουν γύρω στα 17-18, κάναμε μια καταπληκτική τηλεφωνική φάρσα με τις φίλες μου, από την οποία έβγαλα καταπληκτικά συμπεράσματα…. Τα οποία μάλλον μεγαλώνοντας ξέχασα. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, πληκτρολόγησα στην τύχη ένα νούμερο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε μια γυναικεία φωνή. «Καίγομαι, βοήθεια. Σας παρακαλώ, βοηθήστε με» της είπα, με τόσο πειστικό τρόπο, που μέχρι κι εγώ μπήκα στο πετσί του ρόλου. «Την πυροσβεστική. Πάρε την πυροσβεστική.», απάντησε έντρομη η γυναίκα. «Δεν ξέρω το νούμερο… Σας παρακαλώ! Είμαι εγκλωβισμένη.» της είπα, σχεδόν κλαίγοντας. «Που; Που είσαι;» με ρώτησε. Μέσα στην παραζάλη μου, της έδωσα την πραγματική μου διεύθυνση. Λίγη ώρα αργότερα, οχήματα της πυροσβεστικής πολιορκούσαν την πολυκατοικία στην οποία έμενα. Μας ζητήθηκε να εκκενώσουμε το κτήριο. Φυσικά, εμείς, φοβούμενες, ότι θα καταλάβαιναν ότι εμείς είχαμε κάνει τη φάρσα, όταν θα συνειδητοποιούσαν ότι δεν υπήρχε καμία φωτιά, ταμπουρωθήκαμε στο σπίτι, κλείσαμε όλα τα φώτα και στήσαμε αυτί στην πόρτα. Τότε, ακούσαμε τον κόσμο που εγκατέλειπε το κτήριο, να λέει πως όντως μύριζε καμένο, μύριζε φωτιά και κάποιες κυρίες μάλιστα έκλαιγαν για την κακή τους τύχη….

Γιατί δεχόμαστε ως δεδομένα κάποια πράγματα; Πως η πεποίθηση ότι ισχύει κάτι, οδηγεί τις αισθήσεις μας στη φυσική αντίληψη κάποιων ερεθισμάτων; Προκαταλαμβάνουμε τον εαυτό μας ότι τι Α ισχύει κι έπειτα αισθανόμαστε στ’ αλήθεια τις συνέπειες του Α. Και πόσο εύκολα πείθουμε τον εαυτό μας για κάτι, όταν αυτό το κάτι, πατάει στο ένστικτο του φόβου;

Θεός. Υπάρχει; Τρομοκρατία. Υπάρχει; Χρήμα. Υπάρχει;
Ναι, ναι. Είμαι επηρεασμένη ακόμα από το Zeitgeist, από το V for Vendetta… από τη φάρσα που έκανα πριν 15 χρόνια.
Σε αυτό το πλαίσιο, έκανα και την προηγούμενη ανάρτηση περί ηθικής. Κάποιος είπε πως το Α είναι καλό και το Β είναι κακό. Κι εμείς το πιστεύουμε. Όπως οι άνθρωποι που μύριζαν, και τη μύριζαν πραγματικά τη μυρωδιά της φωτιάς εκείνο το βράδυ. Το πίστευαν, το ζούσαν. Αυθυποβολή, λέγεται αυτή η διαδικασία, αν δεν κάνω λάθος. Το κουμπί που την πυροδοτεί συχνότερα; Ο φόβος. Ο φόβος του θανάτου, ο φόβος για το άγνωστο.

Είναι καταπληκτικό να θέλουμε κάποιος άλλος να μας ορίσει τα πλαίσια της ζωής μας, του γνωστού και του αγνώστου, του καλού και του κακού, του ωφέλιμου και του ανώφελου, και να προτιμάμε να σκοτώσουμε το ένστικτο της διερεύνησης, της ανακάλυψης, της περιπέτειας, της αμφισβήτησης.

*Το ρήμα "πιστεύω" προέρχεται από τη λέξη "πίστη", που βγαίνει από το ρήμα "πείθω= παίρνω με το μέρος μου".

Τα ναρκωτικά, οι τράπεζες, οι φόροι, τα λαχανικά, τα pc's και η Ηθική.

«Δεν κατάλαβα δηλαδή; Ο τραπεζίτης δεν πουλάει το θάνατο; Άμα και σουτάρεις καταναλωτικό δανειάκι και γλυκαθείς με τα αγαθά που θα αγοράσεις, εθίζεσαι και μετά παίρνεις κι άλλο κι άλλο και μετά γίνεσαι καταναλωτικό τζάνκι και πουλάς και τη μάνα σου στο διάβολο για μερικά φράγκα ακόμα, μέχρι που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση… Θες όλο και περισσότερα και περισσότερα για να νιώσεις την ίδια ηδονή και μια μέρα ξυπνάς και είσαι μια κουραδομηχανή χρεωμένη ως το λαιμό.»

Αυτά μου είπε μια φίλη στην κριτική που της έκανα για τον καλό της, που το επάγγελμα του είναι παράνομο και θεωρητικά ανήθικο. Η απάντηση της με έβαλε σε σκέψεις. Όταν ένα έξυπνο και σκεπτόμενο πλάσμα συνάπτει σοβαρό δεσμό με έναν έμπορο ναρκωτικών, αναρωτιέσαι για πάρα πολλά. Το πλάσμα αυτό λοιπόν, εκτός των πιο πάνω, μου είπε και άλλα, τα οποία δε θυμάμαι αυτολεξεί, αλλά θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω ως προβληματισμό. Ήταν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, ομολογώ.

Η θέση της Χ λοιπόν, την οποία και ασπάζομαι, είναι πως ακολουθούμε, ακόμα και εμείς που σκεφτόμαστε διαφορετικά, ένα σύστημα ιδεών, που φέρει μια στρεβλή έννοια της ηθικής και της ανηθικότητας. Καταρχήν η ηθική είναι το σύστημα αξιών που διέπει τη σκέψη και τη ζωή ενός ανθρώπου, άρα κανείς δεν μπορεί να είναι ανήθικος. Όλοι έχουμε ηθική και όλες οι πράξεις μας διέπονται από κάποια ηθική. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να καταλάβουμε πως διαστρεβλώνοντας τις έννοιες και τις λέξεις και στην πορεία ενοχοποιώντας τις, στην πραγματικότητα ενοχοποιούμε τις πράξεις πίσω από αυτές. Η ηθική και η ιστορία της είναι τεράστια για να εγκλωβιστεί σε περιγραφές, σε κανόνες, σε συμβάσεις, σε νόμους.

Θεωρούμε λοιπόν τον έμπορο ναρκωτικών ανήθικο. Θα το δεχτώ και θα πάω πάσο. Θάνατο πουλάει, εξάρτηση, αρρώστια… Ανήθικος._ (Τελεία και παύλα). Με ποιο μέτρο ηθικής όμως; Με το ίδιο μέτρο με το οποίο θεωρούμε τους εαυτούς μας ηθικά άτομα; Με το μέτρο ηθικής με το οποίο ζούμε; Αλήθεια, ε;

Πληρώνεις φόρους; Όχι; Τότε μου κλέβεις το δικαίωμα στην αξιοπρεπή και δωρεάν παιδεία, στην υγεία, στους καλοφτιαγμένους δρόμους. Ναι; Συνεισφέροντας στα κονδύλια του στρατού και της αστυνομίας, τελικά γίνεσαι συνεργός στα εγκλήματα και ενισχύεις τις βιομηχανίες οπλισμού, δίνοντας τους λόγο ύπαρξης.

Έχεις υπολογιστή; Όχι, τότε θα μείνεις ανενημέρωτος για όσα λέω, αλλά και για πάρα πολλά άλλα σε όλη σου τη ζωή, παίζοντας το παιχνίδι του συστήματος που μου στερεί την ελευθερία. Ναι; Μόλις εκμεταλλεύτηκες μερικά παιδιά στην Ασία και θα τα μολύνεις σίγουρα κιόλας με έναν καρκίνο, όταν κάποια στιγμή πετάξεις αυτό τον υπολογιστή.

Τρως λαχανικά; Όχι; Μα, θα πάθεις καρκίνο του παχέος εντέρου, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι θα επιβαρύνεις το ταμείο σου, το ΕΣΥ και εντέλει τον κρατικό προϋπολογισμό με την αυτοκτονική σου βλακεία. Επίσης οδηγείς τους αγρότες στην απελπισία και τη χώρα σου σε μια ασφυκτική αστικοποίηση. Ναι; Η εντατική καλλιέργεια καταστρέφει τη φύση και τον υδροφόρο ορίζοντα. Διάλεξε τα βιολογικά προϊόντα τότε. Μα είναι ακριβά, θα μου πεις, τι είσαι εσύ; Ελίτ; Μα, αν ενισχύεις τα αντιοικολογικά προϊόντα, τα παιδιά μου πως θα ζήσουν με μολυσμένο νερό; Κι εσύ μου απαντάς, πως δε σε νοιάζει, κι αν σε νοιάζει, δεν περνάει από το χέρι σου, ενώ ο έμπορος ναρκωτικών… Για να γυρίσω στο θέμα.

Τι είναι λοιπόν ηθικό; Αυτό που κάνει καλό, που προξενεί μια θετική αντίδραση σε σένα και στην κοινωνία; Αυτό που προάγει το κοινό καλό, την κοινωνική ευημερία; Αν, ναι, τότε θα πρέπει η ηθική που έχεις, αυτό το ρημάδι το σύστημα των αξιών να εφαρμόζεται σε όλες τις εκφάνσεις της σκέψης και της ζωής σου. Κάτσε και σκέψου, αν με τον τρόπο που ζεις, αν τελικά με τον τρόπο που σου επιτρέπεται να ζεις, υπηρετείς πραγματικά αυτό που επιτάσσει η ηθική σου. Κι αφού κρίνεις τον εαυτό σου, τότε κρίνε και τον έμπορο ναρκωτικών. Και απλά σκέψου, πως υπάρχουν πολλά περισσότερα παιδιά που πεινούν παρά χρήστες παράνομων ουσιών παγκοσμίως. Σκέψου, πως στην Ελλάδα πεθαίνουν περισσότεροι άνθρωποι λόγω των τροχαίων, κυρίως λόγω του αλκοόλ, παρά από ναρκωτικές ουσίες. Σκέψου…

Σκέψου. Σε έχουν προγραμματίσει με μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη περί ηθικής και ανηθικότητας. Η ζωή είναι πολύ πιο κυνική στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι πάντα καλός, Είναι αδύνατο. Αν καταφέρεις να τα δεις ωμά τα πράγματα, θα καταλάβεις πως το καλό και το κακό είναι δύο άθλιες έννοιες, που βολεύουν πάρα πολύ το σύστημα που θέλει να τα βλέπεις όλα ενοχικά. Σου έχουν κολλήσει μια ταμπέλα, αυτή του καλού παιδιού, που φοβάται την αρνητική πλευρά της ζωής, την θλιβερή, τη μαύρη, που φοβάται το θάνατο και τελικά καταλήγει να φοβάται και τη ζωή. Φοβάσαι να πληγώσεις το διπλανό σου, ενοχοποιείς το όχι και το αποκαλείς απόρριψη, θάβεις βαθιά μέσα σου τις αδικίες που έχεις κάνει και πότε πότε αυτομαστιγώνεσαι. Με ποιανού το δίκιο πράττεις αδικίες; Μήπως τελικά δεν αδίκησες ποτέ κανένα;

Δεν υποστηρίζω τον έμπορο ναρκωτικών, αλλά δεν μπορώ να τον πυροβολήσω κιόλας. Αν το κάνω αυτό, πρέπει να πυροβολήσω πρώτα εμένα, έπειτα εσένα, μετά κι εσένα, κι εσένα, κι εσένα…. Θα προτιμήσω να εκτελέσω πρώτα τον επικίνδυνο οδηγό, τον βιομήχανο που πετάει τα βιομηχανικά του απόβλητα στη θάλασσα και στα ποτάμια, τον τραπεζίτη που πουλάει εξαρτητικά και καταστροφικά δάνεια, τους fashionistas που θέλουν με το στανιό να με κάνουν ανορεξική, το νομοθέτη που ποινικοποιεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης δημιουργώντας το πλαίσιο για ένα ανεξέλεγκτο κύκλωμα διακίνησης των ναρκωτικών ουσιών… και… τη μαμά μου μετά, γιατί με γέννησε επιβαρύνοντας τον πλανήτη με έναν ακόμα άνθρωπο.

http://www.zeitgeistmovie.com/

Μόλις χθες το βράδυ είδα το πολυσυζητημένο ντοκιμαντέρ Zeitgeist.

Πέρα από το αν συμφωνώ, που συμφωνώ, χάρηκα πολύ που αυτό το δίωρο βίντεο είναι τόσο δημοφιλές. Εδώ και καιρό βλέπω το link να φιγουράρει όλο και σε κάποιο status στο facebook .

Τα κλασικά μέσα ενημέρωσης ανήκουν σε ένα σύστημα που βασίζεται στο χρήμα και σε όλα τα παράγωγα του, την κοινωνική και θρησκευτική ηθική, την τρομολαγνεία, κ.λ.π. Δεν πρόκειται ποτέ να προάγουν ιδέες σαν και αυτές που διαδίδει το zeitgeist. Χώρια που αν μεγαλώσει πολύ αυτή η ιδεολογία, που προάγει το ιδεώδες ενός παγκόσμιου πολιτισμού χωρίς χρήμα, επιχειρηματικά συμφέροντα, όπλα, νόμους, ηθικά στεγανά, με ευκολία θα το ονομάσουν τρομοκρατική ενέργεια. Γιατί, αν πολλοί άνθρωποι πειστούν και πιστέψουν πως μπορούν να ζήσουν με άλλο τρόπο, με έναν τρόπο όπου ο πλανήτης και η ζωή πάνω σε αυτόν τοποθετείται σε πρώτο πλάνο, τότε μοιραία, θα επαναστατήσουν ενάντια στο παράλογο σύστημα κάτω από το οποίο ζούμε.

Money makes the world go round. Αλήθεια; Εγώ νόμιζα πως ήταν ένα θαύμα της φύσης, όπως νόμιζα πως θαύμα της φύσης είναι και η θάλασσα, οι πεταλούδες, οι αγκινάρες, τα ελάφια, τα πάντα και τα κοάλα, εγώ κι εσύ. Το χρήμα είναι ένα μέσο συναλλαγής ή θα έπρεπε να είναι. Δομήθηκε όμως ένας τόσο άρρωστος μηχανισμός πίσω και γύρω από αυτό, ένα άθλιο φιλοσοφικό υπόβαθρο, με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, ψυχολογικές και εν τέλει σωματικές. Αν δεν έχεις χρήμα, δε ζεις. Και για να έχεις χρήμα, πρέπει να το λατρέψεις, δηλαδή να γίνεις ένα μηχάνημα παραγωγής και κατανάλωσης και να ακολουθείς πιστά τις ρήσεις του ευαγγελίου του, όπερ σημαίνει να είσαι κοινωνικά αποδεκτός…. Να ιδρώνεις για να επιβιώσεις, να είσαι καλός πιστός, να αυτομαστιγώνεσαι και να χαίρεσαι που είσαι τόσο μαλάκας που δουλεύεις όλο και περισσότερο, γιατί δεν είσαι τεμπέλης εσύ, ούτε φυγόπονος, να κάνεις ένα γάμο με ένα καλό κορίτσι-αγόρι, που ανήκει στην ίδια πίστη με σένα, να ξαμολήσεις κι ένα δυο κουτσούβελα, γιατί έτσι πρέπει, και να τα προγραμματίσεις να γίνουν και αυτά υπηρέτες του ίδιου συστήματος και τρόπου ζωής που ακολουθείς κι εσύ. Ενοχοποιείς το σώμα σου, τη γύμνια σου, τον έρωτα- μη μάθει το παιδί τι σημαίνει φίκι-φίκι, τον αυνανισμό- του ρίχνουμε και καμιά σφαλιάρα άμα λάχει, το παιχνίδι- τι μαλθακό θα το κάνουμε; - να διαβάζει για να γίνει δικηγόρος ή γιατρός, να έχει χρήμα και μια καλή ζωή. Κι όταν φτάσει στα είκοσι, για να εγκαταλείψει το γκομενάκι που έχει ερωτευτεί και του έχει πάρει τα μυαλά, του παίρνεις δώρο κι ένα αυτοκίνητο.

Πάμε καλά;
Έχουμε ενοχοποιήσει όλα τα φυσιολογικά πράγματα.

Το σώμα μας. Δεν είναι ντροπή. Δεν είμαστε ένοχοι για αυτό, κι ας θέλουν έτσι τα παπαδαριά να πιστεύουμε. Αν και τώρα έχουμε περάσει σε άλλου είδους ενοχοποίηση, της τελειότητας του Photoshop. Μετά την απελευθέρωση των 60’ς, μιας και το σχήμα «το σώμα μας είναι ένα έργο του διαβόλου» σταμάτησε να είναι τόσο δημοφιλές, φτιάξαμε ένα νέο ευνουχιστικό θεώρημα γύρω από το σώμα, αυτό της τελειότητας. Μα τέλειο είναι όπως μας το χάρισε η φύση. Σίγουρα πάντως δεν είναι ατελές.

Τον έρωτα. Δεν είναι κακό πράγμα ο έρωτας, όπως κι αν εκφράζεται, είτε με τη μορφή ρομαντικών συναισθημάτων είτε με τη μορφή του σαρκικού σεξ. Στο τέλειο σώμα μας ρέουν ορμόνες, που μας κάνουν σεξουαλικά και ερωτικά όντα, με καύλες, ορμές και συναισθήματα. Βαρέθηκα να ακούω γκομενίτσες να λένε «δεν θα του κάτσω… να με περάσει και για εύκολη;» και κάτι βλάκες «σιγά μην την ερωτευτώ… τι είμαι; Μαλάκας;». Ε, και οι δύο αυτοί τύποι ανθρώπου είναι ηλίθιοι. Ενοχοποιούν την πιο φυσική διαδικασία της φύσης, αλλά τρέχουν και γλείφουν κατουρημένες ποδιές για να πάρουν μια προαγωγή, άρα και παραπάνω χρήμα, άρα και παραπάνω ώρες δουλείας.

Την τεμπελιά, την διασκέδαση, την εργασία. Δεν είναι κακό πράγμα η τεμπελιά, ούτε η διασκέδαση, ούτε η εργασία. Η δουλειά είναι όμως. Ζώα είμαστε. Και τα ζώα κάθονται και λιάζονται και παίζουν και όταν χρειαστεί να εργαστούν για την επιβίωση τους το κάνουν. Κι εδώ είναι που ο άνθρωπος διαφέρει κάπως. Έχουμε όλα τα μέσα, όλες τις πηγές και όλους τους τρόπους για να καλύψουμε τις ανάγκες μας για την επιβίωση και όχι μόνο. Δε χρειάζεται να δουλεύουμε, όχι τόσο τουλάχιστον. Το τόσο είναι για να καπηλεύονται τον κόπο μας και το έργο μας κάποιοι λίγοι, ενώ εμείς απλά χαιρόμαστε που είμαστε τόσο παραγωγικοί και άξιοι, και όχι τεμπέληδες. Και δουλεύουμε για τους τεμπέληδες. Χαχαχαχα! Μόνο, που δεν είναι αστείο, αλλά τραγικό. Να νιώθουμε ικανοποίηση που είμαστε πετυχημένοι δούλοι. Μπορούμε να παράγουμε έργο, πνευματικό ή φυσικό για δικό μας όφελος, χωρίς να ντρεπόμαστε. Υπάρχουν τόσα ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει κάποιος, να γράφει, να ζωγραφίζει, να τραγουδάει, να παίζει τένις, να κολυμπάει, να ασχολείται με τα ζώα, την κηπουρική, τις κατασκευές, την τεχνολογία… Και μέσα από αυτές τις δραστηριότητες μπορεί να παράγει και έργο χρήσιμο και για τους άλλους, γιατί πάντα κάποιος θα θέλει να διαβάζει, να δει μια ταινία, να ακούσει μια μουσική, να απολαύσει κάτι που έφτιαξε ένας άλλος άνθρωπος βρε αδελφέ, απλά και μόνο γιατί του αρέσει, γιατί θέλει να διασκεδάσει το χρόνο του. Και τι μεγάλη χαρά νιώθει κάποιος όταν αυτό που παράγει αρέσει, διευκολύνει, σώζει τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου!

Την ελευθερία έκφρασης. Α, καλά. Δεν υπάρχει πιο σαφές και τρανό επιχείρημα που να αποδεικνύει τον παραλογισμό του συστήματος. Για να γίνει κάποιος λοιπόν μέρος του συστήματος και πετυχημένος δούλος, για να τον αποδεχτεί η κοινωνία και να του δώσει μια θέση δουλείας, πρέπει εκτός όλων των άλλων, να είναι ίδιος με όλους τους άλλους. Αλλοίμονο κι αν έχει τα μαλλιά βαμμένα φούξια, φοράει μια κίτρινη πεταλούδα στο κεφάλι, ένα παπούτσι κόκκινο κι ένα λευκό…. Μα αυτός που τα κάνει αυτά είναι τρελός! Μμμμ, παίζει μήπως έτσι να γουστάρει να είναι ντυμένος; Παίζει να γουστάρει να είναι γκέι, στρέιτ, μπαισέξουαλ, ασέξουαλ, πρωινός τύπος, βραδινός τύπος, επικοινωνιακός, αντικοινωνικός, υπερβολικός, μαζεμένος, έξυπνος, χαζός, ωραίος, άσχημος; Μπορεί ο καθένας να είναι αυτό που είναι και αυτό που γουστάρει να είναι, χωρίς να τιμωρείται για τις επιλογές του και τη φύση του; ΟΧΙ. Δεν επιτρέπεται σε κανένα να κάνει αυτό που θέλει. Υπάρχουν άπειρα «πρέπει», τα οποία προγραμματιζόμαστε να πιστεύουμε από παιδιά και τα οποία μας αφαιρούν το δικαίωμα έκφρασης, το δικαίωμα στην ελευθερία. Και φτιάξαμε και φοβερές επιστήμες γύρω από αυτές τις θεωρίες των «πρέπει», κοινωνιολογία, ψυχολογία, ψυχιατρική, αντικαθιστώντας απλά τη θρησκεία ως μέσο χειραγώγησης. Είμαστε άξιο είδος!

Για να κλείσω, εγώ θα εξακολουθήσω να είμαι φυγόπονη, δεν μου αρέσει να πονάω, ούτε το θεωρώ φυσιολογικό, θα είμαι και τεμπέλα, δεν μου αρέσει να δουλεύω για έναν άλλον τεμπέλη, δεν θα ντρέπομαι για το σώμα μου και τον σεξουαλισμό μου, και θα γαμιέμαι με γκομενάκια όσο το θέλουν οι φυσιολογικότατες ορμόνες μου, θα είμαι ερωτευμένη με τον έρωτα, και θα αφήνομαι όπως έκανα και στα 15 να ονειρεύομαι κάποιο αγόρι και θα γελάω όταν έχω ανταπόκριση και θα κλαίω όταν δεν θα έχω. Θέλω να χορεύω, να γλεντάω ή να κάθομαι σπίτι μου με τα βιβλία μου ή τις ταινίες μου μέρες ολόκληρες, ανάλογα με τα κέφια μου, να φροντίζω τα ζώα και τον κήπο μου, να γράφω , να ζωγραφίζω, να κάνω τεράστιες βόλτες στο δάσος, να μιλάω ώρες ατελείωτες με τους φίλους μου στο τηλέφωνο, να ντύνομαι όπως μου καπνίσει, να μη φοβάμαι να χρησιμοποιήσω λέξεις ή έννοιες(θα το αναλύσω κάποια άλλη στιγμή αυτό) να εκφράζομαι χωρίς φόβο… να είμαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.

Κάντο κι εσύ. Μπορείς!
Δες την ταινία, αν δεν πιστεύεις εμένα. Υπάρχει κι άλλος τρόπος να ζήσουμε.

Για να έχουμε δικαιώματα, υπεχρεούμαστε να τα προστατεύουμε. Τα γνωρίζουμε όμως;

Αλήθεια, είστε ευχαριστημένοι από τη ζωή σας;
Κάνετε τη δουλειά που θέλετε;
Τα λεφτά σας επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών σας;
Νιώθετε ασφάλεια με την περίθαλψη την οποία έχετε;
Πιστεύετε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σωστά δομημένο;
Νιώθετε πως ζείτε σε καθεστώς ισονομίας;
Νιώθετε ασφαλείς;

…Οικονομική κρίση, ελλειμματική κοινωνική ασφάλιση, αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, ακρίβεια, ελλιπείς κρατικές παροχές, διεφθαρμένοι πολιτικοί, ανεργία, αστυνομική βία, φακελάκια και μίζες, καταστροφή του περιβάλλοντος, παραπαιδεία, αντισυνταγματικές πρακτικές…. Ελλάδα: θλιβερές πρωτιές και μόνο! Πρώτοι στα θανατηφόρα τροχαία, πρώτοι στο κάπνισμα, στην κατανάλωση αλκοόλ, στη διαφθορά… Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί οι Έλληνες θεωρούνται οι πιο απαισιόδοξοι Ευρωπαίοι;
Το πρόβλημα μας είναι ότι είμαστε άναρχη ράτσα, με την κακή έννοια, γιατί όταν πρόκειται να συντηρήσουμε το θρησκευτικό και κοινωνικό μύθο, μια χαρά συσπειρωνόμαστε. Και είναι τόσο κρίμα για έναν πολύπαθο λαό, με επαναστατικά κατάλοιπα ζωντανά ακόμα στο DNA, να συμβιβάζεται, να χειραγωγείται τόσο εύκολα, πέφτοντας σε επίπλαστες παγίδες τρομολαγνείας και καθωσπρεπισμού, εγκαταλείποντας το πιο βασικό αγαθό στη ζωή, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Καθόμαστε στον καναπέ μας και μασάμε με ευκολία τα τρομοκρατικά σενάρια που διασπείρουν τα ΜΜΕ, καταπατάμε όλα μας τα δικαιώματα και παραβλέπουμε τις υποχρεώσεις μας, για να είμαστε κοινωνικά και επαγγελματικά αρεστοί… Αλλά σε ποιον; Στο διπλανό μας; Στο συνάδελφο; Σάμπως κι αυτός δε νιώθει την ίδια καταπίεση; Η μήπως θέλουμε να είμαστε αρεστοί στους έχοντες και κατέχοντες; Αλήθεια, πόσοι είναι αυτοί που εξουσιάζουν και πόσοι αυτοί που εξουσιάζονται;
Πόση δύναμη έδειξαν τα FB groups και τα petitions και τα blogs, πόσοι άνθρωποι μαζεύτηκαν, κρυμμένοι πίσω από την οθόνη του υπολογιστή τους; Αναρωτιέμαι, γιατί όλοι αυτοί, οι χιλιάδες άνθρωποι δεν διαδήλωσαν, δεν απέργησαν, δεν φώναξαν… γιατί έσκυψαν το κεφάλι;
Γιατί;

Γνωρίζετε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχετε ως πολίτες; Ξέρετε ότι στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ κυβερνά ο ΔΗΜΟΣ, ο λαός, εσείς, εσύ, εγώ;
Γιατί να μην ασκήσουμε τα δικαιώματα μας; Εξάλλου, μας το επιβάλλει και το Σύνταγμα των Ελλήνων. Ας το διαβάσουμε και ας κρίνει ο καθένας μόνος του αν τηρείται αυτό το ρημαδοβιβλιαράκι, ας κρίνει ο καθένας μόνος του αν είναι συνειδητός πολίτης και αν προστατεύει αυτό το ΣΥΝΤΑΓΜΑ, για το οποίο έχει χυθεί αίμα… Κι αν κρίνετε πως κάτι δεν πάει και πολύ καλά, αλλάξτε τον τρόπο που αντιμετωπίζετε τη ζωή, την κοινωνία, τους κυβερνώντες, τους εργοδότες, τον εαυτό σας, το διπλανό σας. Έχετε το δικαίωμα, την υποχρέωση και τη δύναμη. Και δεν είστε μόνοι, είμαστε τόσοι πολλοί!
ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

Παρόλο που έχω ξαναγράψει σε αυτό το blog για το ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, παραθέτω εκ νέου κάποια από τα άρθρα του, μπας και το καταλάβουμε κάποια στιγμή πως για να έχουμε δικαιώματα, υπεχρεούμαστε να τα προστατεύουμε, και για να γίνει αυτό, πρέπει να τα γνωρίζουμε.

Άρθρο 1- Μορφή του πολιτεύματος
3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.»
Άρθρο 2- Βασικές υποχρεώσεις της Πολιτείας
1.Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
Άρθρο 4. Ισότητα των Ελλήνων
1. Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
2. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
5. Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.
6. Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με του ορισμούς των νόμων.
Άρθρο 5. Ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας
1. Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.
2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο. Απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας.
3. Η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Κανένας δεν καταδιώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο περιορίζεται, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος.
Άρθρο 7- Απαγόρευση
βασανιστηρίων και άλλης προσβολής της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας
2. Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, απαγορεύονται και τιμωρούνται, όπως νόμος ορίζει.
Άρθρο 7- Απαγόρευση
βασανιστηρίων και άλλης προσβολής της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας
2. Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, απαγορεύονται και τιμωρούνται, όπως νόμος ορίζει.
Άρθρο 17. Προστασία της ιδιωτικής περιουσίας.
1. Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους, τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος.

Άρθρο 22. Το δικαίωμα στην εργασία
1. Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.
Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.

Άρθρο 24. Προστασία του περιβάλλοντος
1. Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Για τη διαφύλαξή του το Κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία των δασών και γενικά των δασικών εκτάσεων. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δημόσιων δασών και των δημόσιων δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον.


Άρθρο 25. Διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου, ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου, τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη άσκησή τους.

2. Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη.

3.Η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται.

4. Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης.

Άρθρο 103. Δημόσιοι υπάλληλοι
1. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκτελεστές της θέλησης του Κράτους και υπηρετούν το Λαό. Οφείλουν πίστη στο Σύνταγμα και αφοσίωση στην Πατρίδα. Τα προσόντα και ο τρόπος του διορισμού τους ορίζονται από το νόμο.

Άρθρο 106. Κρατική και Εθνική Οικονομία.

2. Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας.
ΤΜΗΜΑ Δ'
Ακροτελεύτια διάταξη
Άρθρο 120 .Έγκριση του Συντάγματος. Το δικαίωμα της αντίστασης
1. Το Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Υπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Ιουνίου 1975.

2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.

3. Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.

4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.