Για να έχουμε δικαιώματα, υπεχρεούμαστε να τα προστατεύουμε. Τα γνωρίζουμε όμως;

Αλήθεια, είστε ευχαριστημένοι από τη ζωή σας;
Κάνετε τη δουλειά που θέλετε;
Τα λεφτά σας επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών σας;
Νιώθετε ασφάλεια με την περίθαλψη την οποία έχετε;
Πιστεύετε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σωστά δομημένο;
Νιώθετε πως ζείτε σε καθεστώς ισονομίας;
Νιώθετε ασφαλείς;

…Οικονομική κρίση, ελλειμματική κοινωνική ασφάλιση, αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, ακρίβεια, ελλιπείς κρατικές παροχές, διεφθαρμένοι πολιτικοί, ανεργία, αστυνομική βία, φακελάκια και μίζες, καταστροφή του περιβάλλοντος, παραπαιδεία, αντισυνταγματικές πρακτικές…. Ελλάδα: θλιβερές πρωτιές και μόνο! Πρώτοι στα θανατηφόρα τροχαία, πρώτοι στο κάπνισμα, στην κατανάλωση αλκοόλ, στη διαφθορά… Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί οι Έλληνες θεωρούνται οι πιο απαισιόδοξοι Ευρωπαίοι;
Το πρόβλημα μας είναι ότι είμαστε άναρχη ράτσα, με την κακή έννοια, γιατί όταν πρόκειται να συντηρήσουμε το θρησκευτικό και κοινωνικό μύθο, μια χαρά συσπειρωνόμαστε. Και είναι τόσο κρίμα για έναν πολύπαθο λαό, με επαναστατικά κατάλοιπα ζωντανά ακόμα στο DNA, να συμβιβάζεται, να χειραγωγείται τόσο εύκολα, πέφτοντας σε επίπλαστες παγίδες τρομολαγνείας και καθωσπρεπισμού, εγκαταλείποντας το πιο βασικό αγαθό στη ζωή, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Καθόμαστε στον καναπέ μας και μασάμε με ευκολία τα τρομοκρατικά σενάρια που διασπείρουν τα ΜΜΕ, καταπατάμε όλα μας τα δικαιώματα και παραβλέπουμε τις υποχρεώσεις μας, για να είμαστε κοινωνικά και επαγγελματικά αρεστοί… Αλλά σε ποιον; Στο διπλανό μας; Στο συνάδελφο; Σάμπως κι αυτός δε νιώθει την ίδια καταπίεση; Η μήπως θέλουμε να είμαστε αρεστοί στους έχοντες και κατέχοντες; Αλήθεια, πόσοι είναι αυτοί που εξουσιάζουν και πόσοι αυτοί που εξουσιάζονται;
Πόση δύναμη έδειξαν τα FB groups και τα petitions και τα blogs, πόσοι άνθρωποι μαζεύτηκαν, κρυμμένοι πίσω από την οθόνη του υπολογιστή τους; Αναρωτιέμαι, γιατί όλοι αυτοί, οι χιλιάδες άνθρωποι δεν διαδήλωσαν, δεν απέργησαν, δεν φώναξαν… γιατί έσκυψαν το κεφάλι;
Γιατί;

Γνωρίζετε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχετε ως πολίτες; Ξέρετε ότι στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ κυβερνά ο ΔΗΜΟΣ, ο λαός, εσείς, εσύ, εγώ;
Γιατί να μην ασκήσουμε τα δικαιώματα μας; Εξάλλου, μας το επιβάλλει και το Σύνταγμα των Ελλήνων. Ας το διαβάσουμε και ας κρίνει ο καθένας μόνος του αν τηρείται αυτό το ρημαδοβιβλιαράκι, ας κρίνει ο καθένας μόνος του αν είναι συνειδητός πολίτης και αν προστατεύει αυτό το ΣΥΝΤΑΓΜΑ, για το οποίο έχει χυθεί αίμα… Κι αν κρίνετε πως κάτι δεν πάει και πολύ καλά, αλλάξτε τον τρόπο που αντιμετωπίζετε τη ζωή, την κοινωνία, τους κυβερνώντες, τους εργοδότες, τον εαυτό σας, το διπλανό σας. Έχετε το δικαίωμα, την υποχρέωση και τη δύναμη. Και δεν είστε μόνοι, είμαστε τόσοι πολλοί!
ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

Παρόλο που έχω ξαναγράψει σε αυτό το blog για το ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, παραθέτω εκ νέου κάποια από τα άρθρα του, μπας και το καταλάβουμε κάποια στιγμή πως για να έχουμε δικαιώματα, υπεχρεούμαστε να τα προστατεύουμε, και για να γίνει αυτό, πρέπει να τα γνωρίζουμε.

Άρθρο 1- Μορφή του πολιτεύματος
3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.»
Άρθρο 2- Βασικές υποχρεώσεις της Πολιτείας
1.Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
Άρθρο 4. Ισότητα των Ελλήνων
1. Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
2. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
5. Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.
6. Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με του ορισμούς των νόμων.
Άρθρο 5. Ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας
1. Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.
2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο. Απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας.
3. Η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Κανένας δεν καταδιώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο περιορίζεται, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος.
Άρθρο 7- Απαγόρευση
βασανιστηρίων και άλλης προσβολής της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας
2. Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, απαγορεύονται και τιμωρούνται, όπως νόμος ορίζει.
Άρθρο 7- Απαγόρευση
βασανιστηρίων και άλλης προσβολής της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας
2. Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, απαγορεύονται και τιμωρούνται, όπως νόμος ορίζει.
Άρθρο 17. Προστασία της ιδιωτικής περιουσίας.
1. Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους, τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος.

Άρθρο 22. Το δικαίωμα στην εργασία
1. Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.
Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.

Άρθρο 24. Προστασία του περιβάλλοντος
1. Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Για τη διαφύλαξή του το Κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία των δασών και γενικά των δασικών εκτάσεων. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δημόσιων δασών και των δημόσιων δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον.


Άρθρο 25. Διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου, ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου, τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη άσκησή τους.

2. Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη.

3.Η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται.

4. Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης.

Άρθρο 103. Δημόσιοι υπάλληλοι
1. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκτελεστές της θέλησης του Κράτους και υπηρετούν το Λαό. Οφείλουν πίστη στο Σύνταγμα και αφοσίωση στην Πατρίδα. Τα προσόντα και ο τρόπος του διορισμού τους ορίζονται από το νόμο.

Άρθρο 106. Κρατική και Εθνική Οικονομία.

2. Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας.
ΤΜΗΜΑ Δ'
Ακροτελεύτια διάταξη
Άρθρο 120 .Έγκριση του Συντάγματος. Το δικαίωμα της αντίστασης
1. Το Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Υπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Ιουνίου 1975.

2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.

3. Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.

4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά χρόνια….

Πήρα το πτυχίο του Deree στο marketing, ήταν που βαριόμουν να τρέχω και στον κορνιζά, και σκέφτηκα να το χρησιμοποιήσω. Βλέπετε, από μικρή είχα καταλάβει πως η ελεύθερη αγορά και δη ο καλλιτεχνικός κόσμος ενέχουν μια ανασφάλεια, απαιτούν γερά νεύρα και ατσαλένια θέληση. Έβλεπα και τον πατέρα μου, απόφοιτος της νομικής, υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα, μια χαρά ζωή είχε στήσει. Και το σπιτικό του έστησε και διατροφή πλήρωνε και άλλη οικογένεια είχε κάνει και τίποτα δεν του έλειπε. Άσε που δεν τον τσάκιζε και το άγχος. Μισθός καλός, άψογη περίθαλψη, σταθερό ωράριο. Τα έβαλα κι εγώ κάτω, ήμουν και 24 μόνο-τόσο μου έκοβε, είχα απογοητευτεί και από τους μουρλοκαλλιτέχνες, το λίγο απ’ όλα και λεφτά λίγο από τίποτα, και έδωσα το πτυχίο μου σε μια ιδιωτική τράπεζα, μήπως και με προσλάμβαναν. Και αγγλικά σε επίπεδο proficiency ήξερα, και κάτι λίγα γαλλικά, και ωραία κοπέλα και αυτοκίνητο και υπολογιστή και στο τέλος έβαλα και μέσο. Και με προσλάβανε. Στην στεγαστική και καταναλωτική πίστη, δηλαδή στις πωλήσεις της τράπεζας!!! Από όλα τα προσόντα που διέθετα, ένα από τα βασικότερα ήταν ότι ήμουν κάτοχος αυτοκινήτου του ομίλου!!! Να μην μας κακοχαρακτήριζαν οι πελάτες και με έβλεπαν με αυτοκίνητο ανταγωνίστριας εταιρείας! Δεν θα ήταν σωστό.
Χάρηκα κι εγώ ή τουλάχιστον προσπαθούσα να χαρώ, εστιάζοντας στα καλά, σταθερότητα και ωράριο, να μου μένει και λίγος χρόνος για τη ζωγραφική μου και για καμιά εκδρομούλα τα Σαββατοκύριακα. Φευ! 7:30 στο κατάστημα έως τις 3:30 και μετά έξω στους αυτοκινητάδες να προσπαθώ να τους πείσω να προωθούν δάνεια από τη δική μας τράπεζα. Ξεκίνησαν γρήγορα και οι γάμοι, τα βαφτίσια, των αυτοκινητάδων εννοείται καλέ, κι έτρεχα το ζώον, και τα δώρα πληρωμένα από την τσέπη μου, όπως και το κινητό μου, και η βενζίνη μου, και το αυτοκίνητο είπαμε, δικό μου. Ο δε μισθός μου; Καταπληκτικός! Έπαιρνα το 2001 170.000δρχ, δηλαδή 510 ευρώ!!! Ζήτημα αν μου έμεναν στην τσέπη τα μισά. Να κάνω υπομονή, έλεγαν η μάνα μου κι ο πατέρας μου, κάθε αρχή και δύσκολη! Τους άκουσα… για λίγο. Δεν άντεξα! Δεν ήταν τόσο η κοροϊδία που με πείραζε, όσο οι προτροπές του προϊσταμένου μου να βάλω και κανά μίνι, να παίξω λίγο με τους αυτοκινητάδες, βρε αδελφέ, «γιατί οι πωλήσεις θέλουν και λίγη πουτανιά». Κι έπειτα, ένας τρελός καυγάς για το πώς γράφεται ο Τειρεσίας, όπου ο τύπος επέμενε πως γράφεται με γιώτα, κι εγώ αρνήθηκα να υπογράψω το εισηγητικό… μέχρι που μια μέρα μου ζήτησε να καθαρίσω και την τζαμαρία του υποκαταστήματος. Εν εξάλλω, πήγα εκείνη τη μέρα στο διευθυντή και του τα είπα χαρτί και καλαμάρι, λέγοντας του πως ο πωλητής παίρνει και bonus, κι έχει και κάποια προνόμια, κι εντάξει δεν τα προσφέρει η τράπεζα αυτά, αλλά όχι να καθαρίσω και τη τζαμαρία! Η απάντηση του ήταν ξεκάθαρη: «Άμα σου αρέσει. Ξέρεις τι ουρά υπάρχει πίσω σου για αυτή τη θέση;»
Υπέβαλα φυσικά την παραίτηση μου. Και δεν το έχω μετανιώσει ούτε ένα λεπτό. Ξαναγύρισα στην καλλιτεχνική ανασφάλεια, υπάρχουν φορές που δεν έχω λεφτά να φάω, και το σπίτι μου είναι παλιό, τα κουφώματα έχουν ξεχαρβαλωθεί και το πάτωμα είναι φθαρμένο. Βάφω μόνη μου τα μαλλιά μου, πότε πότε τα κόβω και η ίδια, καθαρίζω με τα χεράκια μου και σπάνε τα νύχια μου και αγριεύει το δέρμα μου, και τα ταξίδια που υπεραγαπώ γίνονται με πολλές θυσίες, ίσως να μη βγω καθόλου ένα-δύο μήνες για να μπορέσω να κάνω το ετήσιο ταξίδι στο Βερολίνο. Δεν πειράζει όμως, έχω το μεγαλύτερο αγαθό στη ζωή, την ελευθερία μου.
Μένω στο παλιό μου πατρικό, σε αυτό υπήρξα τυχερή και έχω κι ένα μικρό εισόδημα πια. Πούλησα την προίκα μου, ένα οικοπεδάκι και το επένδυσα για να έχω το ίδιο εισόδημα που θα είχα αν δούλευα στην τράπεζα. Δεν το παίζω έξυπνη, αλλά κάποια πράγματα είναι θέμα επιλογών. Ακόμα πληρώνω φυσικά τις αηδίες που είχα πιστέψει ή προσπάθησα να πιστέψω, τα ρούχα, το αυτοκίνητο, το lifestyle. Και εννοείται πως φοράω τα πανάκριβα ρούχα που είχα αγοράσει πριν πέντε και δέκα χρόνια και δεν σκοπεύω να αλλάξω αυτοκίνητο όσο υπάρχουν ανταλλακτικά. Είμαι όμως ευτυχισμένη, έχω τα σκυλιά μου, τη ζωγραφική μου, τα γραπτά μου, τον εαυτό μου και όνειρα, μεγάλα και τρελά.
Δεν είναι μόνο οι διαδηλώσεις ή οι δηλώσεις που μετράνε σε αυτή τη ζωή, αλλά η ίδια η ζωής που κάνουμε. Είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές παραγωγής και κατανάλωσης. Είναι προτιμότερο να έχουμε όνειρα, παρά καταθετικό λογαριασμό, μνήμη παρά δάνειο, αισθήματα παρά λογιστή, αληθινά δέντρα παρά πλαστικά…

Είναι δυνατόν να ελπίζουμε;

Οι βομβαρδισμοί στη Γάζα συνεχίζονται με αμείωτη ένταση. Οι στόχοι; Κτήριο του ΟΗΕ, σχολεία, νοσοκομεία. Το όπλο; Βόμβες λευκού φωσφόρου, αυτές οι εντυπωσιακές οβίδες που εκρήγνυνται στον αέρα και μοιάζουν με όμορφο πυροτέχνημα. Μόνο που αυτά τα όμορφα φωτεινά σωματίδια, όταν καταλήγουν στην γη, σπέρνουν τον θάνατο, με οδυνηρό τρόπο. Απαραίτητο στοιχείο για την επιτυχή τους δράση, το οξυγόνο, αυτό που αναπνέουμε, αυτό που βρίσκεται στο ανθρώπινο σώμα κρυμμένο στο νερό, το οποίο αποτελεί το 70% του οργανισμού μας. Αυτό το καταστροφικό και απάνθρωπο κυριολεκτικά όπλο, χρησιμοποιεί το ανθρώπινο σώμα σαν καύσιμο, μέχρι να το κάψει, μέχρι να καταστρέψει και το τελευταίο άτομο οξυγόνου. Φυσικά, δεν προξενεί μεγάλες ζημιές στα ντουβάρια και στο τσιμέντο…
Από τη στιγμή που ο άνθρωπος κατασκευάζει όπλα, και μάλιστα τέτοια όπλα, είναι δυνατό να ελπίζουμε ότι μια μέρα θα υπάρξει ειρήνη;

Και η πρώτη είδηση στην Ελλάδα είναι η απαγωγή του εφοπλιστή… Ούτε μια αναφορά για το θάνατο του 25χρονου εργάτη στο λατομείο της Καρπάθου, για το χρέος του ΕΣΥ στους προμηθευτές ορθοπεδικών υλικών, για την καταγγελία που έκαναν μέλη του Δ.Σ.Α. εναντίον του εισαγγελέα του Άρειου Πάγου Γ. Σανιδά, σχετικά με τα γεγονότα της Ασκληπιού, για την συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκε στο λιμάνι του Αστακού, για τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων, για, για, για…
Από τη στιγμή που όλα μας τα προβλήματα υπάρχουν εφόσον τα δείχνει η τηλεόραση, είναι δυνατό να ελπίζουμε ότι μια μέρα θα τα λύσουμε;

Make love, not war!

All we are saying is give peace a chance….

Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος κάνει πολλούς πολέμους, πόλεμο εναντίον άλλων λαών, πόλεμο ενάντια σε άλλες ιδεολογίες και τον γνωστό σε όλους μας πόλεμο των δύο φύλων. Κανέναν από όλους τους πολέμους δεν τον καταλαβαίνω, αν και ομολογώ, αν εξαιρέσω την πρώτη του μορφή, πως έχω εμπλακεί στη δίνη του πολλάκις.
Επίσης, αλήθεια είναι ότι τείνω να αναπολώ, αν και δεν πρόλαβα να τη ζήσω , την εποχή του Make Love, Not War, την εποχή των χίππυς, της ειρήνης, της αδελφοσύνης. Ενδεχομένως ουτοπική διεκδίκηση, ίσως και εκπορευόμενη από την χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, βλέπε LSD.

Με προβληματίζει πολύ όμως ο νεοσυντηρητισμός των δυτικών κυρίως κοινωνιών. Για τις ανατολικές, αφενός δεν μπορώ να εκφέρω άποψη κι αφετέρου, θεωρητικά βρίσκονται ακόμα σε αναπτυξιακή τροχιά, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί το μοντέλο της μεταμόρφωσης τους, για να τις κρίνουμε.

Κάπου στη δεκαετία του 50, ξεκίνησε κυρίως στην Αμερική ένας πρωτόγνωρος προοδευτισμός. Τα παιδιά του Pleasantville(movie), πέταξαν τα σεταρισμένα ταγιέρ, τα κολλαριστά πουκάμισα και τα καρό πουλόβερ, έσπασαν τους γόρδιους δεσμούς με τους γονείς τους, με την καθεστηκυία τάξη και αφέθηκαν στον κόσμο των Beatniks και του Rock n’ Roll. Αντικατέστησαν το ιδανικό του μικρού σπιτιού στο λιβάδι και του καλού γάμου, με την ποίηση, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, τον έρωτα. Ζητούμενα για την αμερικανική νεολαία δεν ήταν πλέον τα καταναλωτικά προϊόντα, τα υλικά αγαθά, ούτε βέβαια τα κοινωνικά στερεότυπα και ο κομφορμισμός. Οι ρίζες αυτού του ανατρεπτικού κινήματος δημιουργήθηκαν λίγο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ο κορμός, μεγάλος και στιβαρός ορθώθηκε τη δεκαετία του ’60, εξαιτίας ενός άλλου πολέμου, αυτού του Βιετνάμ. Ήταν η εποχή των Beatles, του Dylan, των Rolling Stones, των Doors, όπου η ποπ κουλτούρα, αυτή που κατανάλωνε η μάζα, η νέοι άνθρωποι δηλαδή, είχε σαφή πολιτικό και κοινωνικό προσανατολισμό και εκφραζόταν όχι μόνο μέσα από στίχους, αλλά και από παράτολμους ήχους και ενδυματολογικές επαναστάσεις. Τα ημίμακρα μαλλιά, το μίνι της Mary Quant, η Op art, δεν ήταν απλά προτάσεις μόδας ή τέχνης, αλλά σύμβολα μιας επανάστασης που έσπαζε τα δεσμά της με τον καθωσπρεπισμό. Από αυτό το κίνημα ξεπήδησε το κλασικό πλέον σύνθημα Make love, Not War, το υπέροχο τραγούδι του Λένον που παρακαλούσε να δώσουμε μια ευκαιρία στην ειρήνη (Give peace a chance-1969) και για χάρη αυτού του κινήματος, έγινε το ιστορικό Φεστιβάλ του Woodstock το 1969.

Στην Ευρώπη πάλι, εκπορευόμενη από διαφορετικές αιτίες, ίσως λόγω και των πολλών και διαφορετικών χωρών και καταστάσεων, το επαναστατικό κίνημα της νεολαίας είχε περισσότερο πολιτική χροιά, ή καλύτερα ήταν αντίδραση σε συγκεκριμένες αντιλαϊκές πολιτικές. Σαφέστατα, ο κόσμος της διανόησης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος, με μητρόπολη του ευρωπαϊκού πολιτισμού το Παρίσι, με τον Sartre, την De Beauvoir, τον Camus, την Juliette Greco, το Montan, τη Signore, τον Cocteau και πόσους άλλους. O γαλλικός υπαρξισμός υπήρξε ένα από τα θεμέλια για τη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης ευρωπαϊκής κουλτούρας, με επαναστατικό χαρακτήρα, καύσιμο απαραίτητο για την αφύπνιση των νέων, που βίωναν την καταπίεση των καθεστώτων. Η Ισπανία του στρατηγού Franco, η Γαλλία του De Gaulle, η Πράγα του συμφώνου της Βαρσοβίας, η Ελλάδα του Παπαδόπουλου… Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία φώναζαν οι Έλληνες φοιτητές, αντίστοιχα και τα συνθήματα των Γάλλων το 1968, την ελευθερία διεκδικούσαν και οι Τσέχοι την ίδια χρονιά, αδελφοσύνη και οι Γερμανοί το 1989. Η Ευρώπη, μέχρι την πτώση του τοίχους του Βερολίνου, ταλανίστηκε από ποικίλα επαναστατικά κινήματα, ιδιαίτερα ελπιδοφόρα, που όλα, ανεξάρτητα από το πως εκφράστηκαν, το ίδιο νόημα είχαν, τις ίδιες διεκδικήσεις προέβαλαν. Ειρήνη, Αγάπη, Δημοκρατία, Ισονομία, Παιδεία, Δικαιοσύνη…

Και ερχόμαστε στο 2009. Είκοσι χρόνια μετά. Και ανακαλύπτω μετά λύπης, πως η γενιά μου, για την επόμενη τρέφω ακόμα μεγάλες ελπίδες, μετά τον ξεσηκωμό τους, πάσχει από νοοτροπίες και συμπεριφορές που περισσότερο ταιριάζουν σε κάποια αμερικάνα νοικοκυρά του 1948 ή σε κάποιον Γάλλο συντηρητικό τραπεζικό του 1966 ή ίσως σε ένα φιλοσταλινικό Τσέχο του 1965… Τόσοι αγώνες, τόσα βιβλία, τόσα τραγούδια, τόσες επαναστάσεις, τόσο αίμα, τόσες ζωές… Κι όμως, γύρω μου ακούω για την πατρίδα, την θρησκεία, την οικογένεια, την απεχθή μάστιγα της εποχής, την ομοφυλοφιλία, την εξτρεμιστική αριστερά, που αποτελεί κίνδυνο για την ανθρωπότητα, για την προκλητικότητα του θηλασμού, την πουτανιά των απελευθερωμένων γυναικών… Ήμαρτον.

Όσο ουτοπικό κι αν είναι, μπορεί να ακούγεται και αστείο, η μόνη μας αντίδραση σε προσωπικό επίπεδο, είναι να αγαπήσουμε και πάλι, να απαλλαχθούμε από τις φοβίες μας και τις άμυνες μας, να ερωτευτούμε ελεύθερα, απενοχοποιημένα, να εκφραστούμε, να κάνουμε έρωτα και όχι πόλεμο. Τον πόλεμο των δύο φύλων, τον πόλεμο με τον διπλανό μας, μπορούμε να τον σταματήσουμε, να κάνουμε εκεχειρία τώρα. Ναι, αυτό περνάει από το χέρι μας στα σίγουρα.
So, make love, not war!

Το Ασήμαντο Άσπρο Μπλουζάκι.

Σας είχα πει το Σάββατο ότι ήθελα να διαβάσω τις κυριακάτικες εφημερίδες και να σχολιάσω την επικαιρότητα, η οποία καλά κρατεί, αλλά όταν κάνεις σχέδια ο Θεός χαμογελάει, που λένε και οι φίλοι μας οι Κινέζοι.
Έπεσα κι εγώ με τα μούτρα σε ένα κείμενο που είχα ξεκινήσει πριν 4 χρόνια, και είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και απορροφήθηκα. Πολλή δουλειά, σκόρπια χειρόγραφα από δω και από κει, σημειώσεις, δακτυλογραφημένα κεφάλαια με μουτζούρες και διορθώσεις… Μεγάλο ξεσκαρτάρισμα. Ουφ!
Σήμερα νομίζω ότι έβαλα επιτέλους μία τάξη και ξεκίνησα και τη δακτυλογράφηση. Το σύνδρομο του καρπιαίου το έχω στανταράκι και όχι τίποτα άλλο, πως θα πιάσω τα πινέλα μου μετά!!!
Ελπίζω να επανέλθω στην ενεργό δράση σύντομα, αλλά μέχρι τότε θέλω να μοιραστώ μαζί σας το πρώτο κεφάλαιο από το αναρχικό σουρεαλιστικό παραμύθι που γράφω, ναι αυτό που ξεκίνησα πριν 4 χρόνια και ευελπιστώ να ολοκληρώσω σύντομα:

ΤΟ ΑΣΗΜΑΝΤΟ ΑΣΠΡΟ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ

Το μαγαζί, τα άλλα ρούχα και η κεντητή μπλούζα
Μια φορά κι έναν καιρό, σε κάποια συνοικία της Αθήνας...
Ήταν ένα ασήμαντο άσπρο μπλουζάκι που ζούσε σε ένα κατάστημα με ρούχα. Ήταν τόσο ασήμαντο το καημένο που ποτέ κανείς πελάτης δεν το πρόσεχε και τα υπόλοιπα μπλουζάκια στην κρεμάστρα το κορόιδευαν συνέχεια και δεν το έκαναν παρέα.
“Πω, πω, πως είναι έτσι το καημένο!”, ψιθύριζε η τιρκουάζ μπλούζα με την κίτρινη στάμπα.
“Είναι πολύ χλωμό! Πολύ άχρωμο!” απαντούσε με κυνισμό το χρυσαφί εξώπλατο τοπ.
“Άσε που είναι και extra small!” πρόσθετε με αρκετή δόση κακίας το κόκκινο πουκάμισο.
Το μπλουζάκι τα άκουγε ξεκάθαρα όλα τούτα τα σχόλια και καταλάβαινε ότι αφορούσαν εκείνο και μόνο, και στενοχωριόταν πολύ. Ήλπιζε όμως ότι μια μέρα θα έμπαινε στο μαγαζί κάποια μικροκαμωμένη κοπέλα και θα το ξεχώριζε ανάμεσα από όλα τα άλλα ρούχα για δικό της.
Οι μέρες περνούσαν, πελάτισσες μπαινόβγαιναν στο μαγαζί και διάλεγαν ρούχα φανταχτερά και χαρούμενα που απέπνεαν ένα κοσμοπολίτικο αέρα, παλιές μπλούζες έφευγαν και νέες ερχόντουσαν, αλλά το άσπρο extra small μπλουζάκι παρέμενε στην κρεμάστρα του αμετακίνητο κι απαρατήρητο.
Μια μέρα δεν άντεξε, κατάπιε τον τσαλακωμένο εγωισμό του και κλαίγοντας ρώτησε τις άλλες μπλούζες τι λάθος είχε πάνω του και κανείς δεν το παρατηρούσε ποτέ. Οι μπλούζες έσπευσαν τότε, γεμάτες κακεντρέχεια να «συμβουλεύσουν» το μπλουζάκι και να επιδείξουν την ανωτερότητα τους.
“Είσαι τραγικά άσπρο.”, είπε με απέχθεια το φούξια strapless.
“Κάνεις μόνο για ξυλάγγουρα χωρίς καμπύλες.”, είπε γελώντας σαρκαστικά ένα μωβ κρουαζέ με βαθύ ντεκολτέ.
“Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω, αλλά να, είσαι...πως να στο πω...τελείως χάλια¨.” είπε με δήθεν τρυφερό ύφος ένα λουλουδάτο πουκάμισο.
Το μπλουζάκι ξέσπασε σε λυγμούς. Ένιωθε απελπισία. Ήταν καταδικασμένο να είναι ασήμαντο και μόνο. Κανείς δεν θα το πρόσεχε ποτέ, κανείς δεν θα το επέλεγε και μοιραία θα βρισκόταν σύντομα σε κάποιο καλάθι με προσφορές, απ' όπου και θα κατέληγε ξεσκονόπανο.
Βλέποντας το τόσο μόνο και δυστυχισμένο, μια αρκετά απόμακρη κεντητή μπλούζα το λυπήθηκε και το πλησίασε ένα απόγευμα Τετάρτης.
“Μην στενοχωριέσαι,” του είπε με ειλικρινή τρυφερότητα. “μην τις ακούς τις άλλες. Από κακία τα λένε. Δεν φταίει ούτε το χρώμα σου, ούτε το μέγεθος σου...Πως να στο πω; Να, ξέρεις αυτό που φταίει είναι ότι δεν έχεις προσωπικότητα. Δεν λέω, είσαι άσπρο και μικρό και τραγικά ασήμαντο. Όλα αυτά όμως διορθώνονται. Πρέπει απλά να βρεις τι μπλουζάκι θες να είσαι και ποιος είναι ο σκοπός σου. Θες να μοιάσεις σε αυτές εδώ τις μίζερες κακισμένες μπλούζες; Πίστεψε με, δεν είναι τόσο ευτυχισμένες όσο θέλουν να δείχνουν, γιατί έγιναν απλά αυτό που ήθελαν οι άλλοι και εγκλωβίστηκαν σε μια ακόμα στάμπα, σε ένα ακόμη πανομοιότυπο σχέδιο χωρίς προσωπικότητα. Φοβόντουσαν να μείνουν μόνες, φοβόντουσαν να ψάξουν να βρουν τη δική τους ταυτότητα. Βασικά φοβόντουσαν να διαφέρουν.”
Το μπλουζάκι δεν καλοκαταλάβαινε τα όσα έλεγε αυτή η περίεργη κεντητή μπλούζα. Σκούπισε τα δάκρυα του με τα μανίκια του, και φανερά επιφυλακτικό τη ρώτησε:
“Τι είναι η ταυτότητα; Που τη βρίσκεις; Και η προσωπικότητα που λες ότι δεν έχω, τι κάνει δηλαδή;”
Η κεντητή μπλούζα έκανε μια μικρή παύση, ξεροκατάπιε και με ήρεμη, σχεδόν ψιθυριστή φωνή του είπε:
“Προσωπικότητα είναι αυτή η φωνούλα που κρύβεται μέσα στην καρδιά μας και μας ψιθυρίζει στο αυτί τα όνειρα μας. Ψιθυρίζει όμως πολύ σιγανά, και συχνά χάνεται μες το λαβύρινθο της ψυχής μας και τότε, δεν την ακούμε. Πρέπει όμως να την βρούμε και να την βοηθήσουμε να βρει τον δρόμο της.”
“Κι έχω κι εγώ μια τέτοια προσωπικότητα μες την καρδιά μου;” ρώτησε το μπλουζάκι γεμάτο έκπληξη την κεντητή μπλούζα.
“Όλοι έχουμε.” αποκρίθηκε εκείνη. “Κάποιοι την βοηθάνε να ελευθερωθεί, άλλοι πάλι την αφήνουν να βασανίζεται αιώνια στον λαβύρινθο της ψυχής τους.”
“Και να σε ρωτήσω,” είπε σκεφτικό το μπλουζάκι, “εγώ πως θα την βρω και πως θα την ελευθερώσω;”
“Είναι πολύ απλό και συνάμα πολύ δύσκολο.” είπε ξεφυσώντας η κεντητή μπλούζα. “Πρέπει να συγκεντρωθείς σε σένα. Πρέπει να τολμήσεις να δοκιμάσεις πράγματα. Πρέπει να ρισκάρεις. Σιγά, σιγά θα την βρεις την προσωπικότητα σου. Κι όταν την βρεις θα το καταλάβεις. Απλά στάματα να οικτίρεις τον εαυτό σου, σταμάτα να ζηλεύεις τις άλλες μπλούζες που βιώνουν αυτήν την τόσο εφήμερη δόξα και συγκεντρώσου σε όσα εσύ ονειρεύτηκες.”
Το μπλουζάκι έπεσε σε περισυλλογή. Όλο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι σκεπτόμενο τα όσα του είχε πει η κεντητή μπλούζα νωρίτερα το απόγευμα. Δεν μπορούσε να καταλάβει, αποφάσισε όμως πως θα ακολουθούσε τις αλλόκοτες συμβουλές της. Γύρω στο ξημέρωμα αποκοιμήθηκε.


Την άλλη μέρα ξύπνησε αργά το μεσημέρι από ένα πολύ περίεργο όνειρο. Είχε ονειρευτεί την υδρόγειο σφαίρα. Την γύριζε ελεύθερο πετώντας. Ταξίδευε χαρούμενο. Στον δρόμο του συνάντησε διάφορα ζώα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους και γνώρισε μέρη πολλά, είδε ανθρώπους κίτρινους, κόκκινους, μαύρους, λευκούς. Και νόμισε πως μες τον ύπνο του άκουσε μια μελωδική γυναικεία φωνή να του τραγουδάει ψιθυριστά για κάποιο ταξίδι της ζωής. Μόλις συνήλθε από τον περίεργο τούτο ύπνο, ανακάθισε προβληματισμένο στην κρεμάστρα του και αναρωτιόταν τι ακριβώς να σήμαινε το όνειρο που είχε δει το προηγούμενο βράδυ. Είχε ακούσει μες τον ύπνο του την προσωπικότητα του να τραγουδάει ή μήπως ήταν η ιδέα του;
“Κεντητή μπλούζα.” φώναξε. “Που είσαι; Θέλω να σου μιλήσω για ένα όνειρο που είδα.”
Κανείς, μα κανείς δεν του αποκρίθηκε. Βάλθηκε τότε να την φωνάζει ακόμη πιο δυνατά, με όλη τη δύναμη της φωνής του.
“Θες να με ξεκουφάνεις;” είπε νευριασμένα το φούξια strapless. “Αφού βλέπεις ότι δεν σου απαντά. Γιατί επιμένεις; Δεν είναι πια εδώ αυτή η θεόμουρλη. Την αγόρασε πρωί πρωί μια περίεργη τύπισσα. Αλλά τι ήθελες τέλος πάντων να της πεις και κοπανιέσαι τόσην ώρα;”
“Να,” είπε δισταχτικά το μπλουζάκι, “είδα ένα...είδα ένα όνειρο στον ύπνο μου.”
“Ένα όνειρο!” είπε ειρωνικά το φούξια strapless. “Τώρα μάλιστα! Για λέγε.”
“Είδα ότι γύριζα τον κόσμο πετώντας. Είδα πολλά ζώα και χρωματιστούς ανθρώπους. Είδα βουνά και θάλασσες και πεδιάδες και δάση όμορφα, και άκουσα μια γυναίκα να τραγουδά ένα υπέροχο τραγούδι!” είπε με ενθουσιασμό το μπλουζάκι.
“Θες να με πείσεις πως είδες ένα όνειρο, και πως είδες και χρωματιστούς ανθρώπους;” ρώτησε το φούξια strapless. “Αχ, κακόμοιρο σου τα φούσκωσε τα μυαλά με ανύπαρκτες ιδέες αυτή η κεντητή μπλούζα. Καλά την είχα καταλάβει ότι ήταν τρελή η δύσμοιρη. Μα , δεν το είχες προσέξει ότι δεν υπήρχε καμία άλλη σαν κι αυτήν εδώ μέσα; Απορώ ποια μουρλοκαμπέρο την διάλεξε σήμερα. Καμιά δυστυχισμένη φαντάζομαι, από αυτές, ξέρεις, τις περιθωριακές.”
Το μπλουζάκι τότε άξαφνα, ένιωσε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα...Ένιωσε θυμό! Ένιωθε τις ίνες του να πάλλονται από την ένταση και το χρώμα του να κοκκινίζει ελαφρώς.
“Δεν ήταν τρελή η κεντητή μπλούζα, ούτε δύσμοιρη. Είχε απλά...προσωπικότητα,” είπε νευριασμένο, “κάτι που εσύ και οι υπόλοιπες...καρακάξες εδώ μέσα δεν θα αποκτήσετε ποτέ. Κι ούτε θα ονειρευτείς ποτέ, ούτε θα ακούσεις γλυκές μελωδίες στον ύπνο σου, γιατί είσαι απλά ένα ακόμα φούξια strapless ίδιο με όλα τα άλλα που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι το κουτσομπολιό!” συμπλήρωσε σχεδόν τρέμοντας το μπλουζάκι και πήδηξε από την κρεμάστρα του. “Εγώ φεύγω, θα γυρίσω τον κόσμο όλο μέχρι να βρω την προσωπικότητα μου.”
14/01/2009
Λήδα Καφετζή

O Tempores, O Mores!!!

Λίγες ώρες πριν αγοράσω τις Κυριακάτικες εφημερίδες, στις οποίες σίγουρα θα βρω άρθρα για γεγονότα, τα οποία δεν έχω πληροφορηθεί και θα εκνευριστώ και πάλι, σκέφτηκα να κάνω μια ανασκόπηση της εβδομάδας που φεύγει.

Αστυνομικό Δελτίο
1. Για το θέμα του Διαμαντή Ματζούνη, τι άλλο να πει κανείς, εκτός από περαστικά. Προβοκάτσια και μόνο.
Ήρεμα, ήρεμα, δεν είμαι τρομοκράτης.

2. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι μάθατε τα όσα τραγικά συνέβησαν στην οδό Ασκληπιού χτες το απόγευμα 09/01/2009.
Ξυλοδαρμοί κατοίκων, δημοσιογράφων, προσαγωγές πολιτών και δικηγόρων, άνευ λόγου, ή μάλλον με σαφή λόγο. Κάτοικοι, περιπλανώμενοι στα Εξάρχεια, και δη μετά από διαδήλωση, δικηγόροι χωρίς κοστουμάκι Ralph Lauren και χαρτοφύλακα, δηλαδή ύποπτα στοιχεία, εν δυνάμει επικίνδυνα για την ελληνική κοινωνία, μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου...
Μαμά μου, φοβάμαι!!!

Διεθνείς Ειδήσεις
Για το τι γίνετε στη Γάζα, γνωρίζετε. Φοβεροί τρομοκράτες αυτά τα 3χρονα, 5χρονα, 10χρονα παιδιά. Κι άμα τα χρησιμοποιεί η Χαμάς σαν ανθρώπινη ασπίδα και δεν αντιδρούν τα ίδια, καλά να πάθουν. Και οι ΗΠΑ για μια ακόμη φορά σιγοντάρουν μια γενοκτονία...
Α, ρε Οσάμα που χρειάζεται ο Ομπάμα

Πολιτισμός
Το ότι έφυγε από αυτόν τον κόσμο η σπουδαία Μαρία Δημητριάδη, μάλλον το πληροφορηθήκατε. Έφυγε η μητέρα του Στέργιου και η πρώην του (μαλακ)Ανδρέα.
Ντριμσοουίτες και Ντριμσοουίτισσες, ευκαιρία να θρηνήσετε ον κάμερα!

Εκπαίδευση
Και κάποιοι από εμάς κάνουμε έναν αγώνα και ελπίζουμε πως οι πνευματικοί άνθρωποι αυτού του τόπου, αυτού του κόσμου, θα βοηθήσουν, μέσα από την καλλιέργεια τους, τις πανεπιστημιακές τους έδρες να αλλάξουν τα πράγματα. Στην παιδεία και στον πολιτισμό εναποθέτουμε τις ελπίδες μας, γιατί από τη δικαιοσύνη και το κράτος απογοητευτήκαμε. Τι γίνεται όμως όταν ένας καθηγητής νομικής λέει τα όσα λέει;
http://elawyer.blogspot.com/2009/01/blog-post_9744.html
Υπουργείο παιδείας, πρυτανικές αρχές, επιστημονικός κόσμος... μάλλον ο περιπτεράς της γειτονιάς μου είναι περισσότερο καλλιεργημένος και ικανός από εσάς. Ρε Ουστ!

Παιδεία
Δωρεάν ναι, παιδεία όχι. Σε σχέση πάντα με τον παραπάνω link, αναρωτιέμαι ποια από τις δύο λέξεις είναι αλήθεια πιο σημαντική. Γιατί προς το παρόν, νομίζω ότι έχουμε(λέμε τώρα) δωρεάν, αλλά όχι παιδεία... Διατριβές και διδακτορικά στηριγμένα σε σαθρούς συλλογισμούς, με αναξιόπιστες πηγές και αναφορές σε αμφισβητούμενα ιστορικά γεγονότα, ελλειπής και μονόπλευρη ερμηνεία θεωριών... κι όμως αυτοί που τα κάνουν αυτά, και είναι πολλοί δυστυχώς, που καθόλου επιστήμονες δεν είναι , παρά χρησιμοποιούν απαράδεκτες τακτικές και μεθόδους για να ικανοποιήσουν τα κόμπλεξ τους, επικαλούνται την αυθεντία τους ως αυταπόδεικτο επιχείρημα της αυθεντίας τους.
Ρε Ουστ ακόμη μία φορά!

Εν κατακλείδι...
Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά, μας μάθανε, όταν ήρθε όμως η ώρα να το πράξουμε, μας τιμώρησαν.

Άντε να δούμε τι θα δούμε κι αύριο

Ανασχηματισμός

Δεν πρόλαβα ρε γαμώτο να καταθέσω εγκαίρως την πρόταση μου για τον ανασχηματισμό που έγινε σήμερα το πρωί και οι προτάσεις που είχα να κάνω ήταν καλές. Ο λαός επιθυμεί μια οικουμενική συγκυβέρνηση, αποκλείοντας φυσικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που υποθάλπουν την τρομοκρατία. Παρόλο που άργησα, απόπροσανατολίστηκα κι έχασα την αίσθηση του χρόνου εξαιτίας της δολοφονικής απόπειρας κατά του Διαμαντή Ματζούνη, θα δημοσιοποιήσω την πρόταση μου. Ίσως στον ανασχηματισμό του επόμενου μήνα, να ληφθεί υπ’οψιν.


Υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης: Γιώργος Καρατζαφέρης, για να αναβιώσει η ΕΥΠ επιτέλους , να επιβληθεί ο νόμος και να αποσαρθρωθεί η τρομοκρατική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπουργός Άμυνας: Πλεύρης υιός, για να πάψουμε να αγχωνόμαστε για το αν θα ξεσπάσει πόλεμος με την Τουρκία και τα Σκόπια, και να το κάνουμε σιγουράκι.

Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων: Λιάνα Κανέλη, για να ενταθεί το μάθημα της Χριστιανοσύνης και να ξεκινήσει και το μάθημα εθνικιστικής αγωγής.

Υπουργός Οικονομικών: Γιώργος Βουλγαράκης, για να μάθει και ο μέσος Έλληνας να φοροαποφεύγει με νόμιμο και ηθικό τρόπο.

Υπουργός Δικαιοσύνης: Βασίλης Μιχαλολιάκος, για να ποινικοποιηθεί η κουκούλα και ο φερετζές, αλλά και οι επικίνδυνες μπουτονιέρες του Χάρη Σιανίδη.

Υπουργός ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ: Βασίλης Μαγγίνας, για να ανοίξουν και άλλα αναψυκτήρια στα δάση, να ξεδιψούν και τα έρημα τα ζωντανά, που με τη λειψυδρία υποφέρουν.

Υπουργός Απασχόλησης: Αλέκα Παπαρήγα, για να γίνουμε όλοι εργάτες σε αυτή τη χώρα, να έχει και λόγο ύπαρξης το Κ.Κ.Ε στα αλήθεια.

Υπουργός Πολιτισμού: Κων/νος Μητσοτάκης, για να σωθούν τα αρχαία από τους βανδαλιστές και να προστατευθούν από την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών: Θόδωρος Ρουσόπουλος, γιατί είναι γιος ταχυδρόμου και σύζυγος της Μάρας.

Υπουργός Εξωτερικών: Γιωργάκης Παπανδρέου, για να μην ταλαιπωρείται και ο άνθρωπος με τα ελληνικά, εξάλλου η εξωτερική πολιτική αφορά μόνο στις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ.

Υπουργός Τουρισμού: Νικήτας Κακλαμάνης, για να έχουμε πάντα γιορτινό κλίμα και να διαφημίζουμε με έξυπνους και ανέξοδους τρόπους τη χώρα στο εξωτερικό.

Υπουργός Υγείας: Εγώ, γιατί έχει τις καλύτερες μίζες.

Υπουργός Μακεδονίας-Θράκης: Ο Ζορό εννοείται.

Υπουργός Αιγαίου: Ο Γιάννης Γαλάτης, χωρίς σχόλιο.

Ελπίζω στον ανασχηματισμό του Φεβρουαρίου, ο κύριος Καραμανλής να σκεφτεί την πρόταση μου, γιατί το κυβερνητικό σχήμα που προωθεί θα αποτύχει το πολύ σε 15 μέρες.

Διαμαντής Μαντζούνης, άλλο ένα θύμα του συστήματος

Και να θες να ησυχάσεις, δεν μπορείς. Η επικαιρότητα προσφέρει τεράστια γκάμα προϊόντων προς ανάλωση, γιατί για κατανάλωση, δηλαδή για πλήρη ανάλωση(thanks Εκάβη για την επισήμανση), δεν επαρκεί ο χρόνος. Ειδήσεις και γεγονότα μισό-μασημένα με λίγα λόγια και πεταμένα στον κάλαθο των αχρήστων πριν προλάβεις να τα εξαντλήσεις, να τα χωνέψεις, να τα αφομοιώσεις.

Πανικός, νομίζω πως θα ήταν η καταλληλότερη λέξη για να περιγράψει αυτό που συντελείται στους κόλπους της Ελληνικής κοινωνίας, όλων των απόψεων και τοποθετήσεων.

Το αίμα με αίμα ξεπλένεται… Συμβολικό το στιχάκι, κι όμως κάποιοι καλοθελητές το έκαναν πράξη, για να αποδείξουν πως οι διαδηλωτές του Δεκεμβρίου είναι κατά βάση βίαια αιμοσταγή γουρούνια και εν δυνάμει τρομοκράτες. Για να μπορούν τώρα ανενόχλητοι όλοι οι φασίστες και κατά φαντασίαν δικτάτορες όπως ο κύριος Καρατζαφέρης να ζητούν απροκάλυπτα, χωρίς ίχνος αισχύνης, την επιβολή του νόμου από την ΕΥΠ, αφού το κράτος είναι ανίκανο, την εκκαθάριση των Εξαρχείων και του Ζεφυρίου, την ποινικοποίηση της κουκούλας, με εξαίρεση τους μπαχαλάκηδες, γιατί αυτοί είναι όργανα του κράτους, undercover κι έτσι, τον αποκλεισμό της αριστεράς, γιατί στους κόλπους της καλλιεργείται η τρομοκρατία, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, γιατί το υπόγειο του Πολυτεχνείου έχει μετατραπεί σε γιάφκα κατασκευής εκρηκτικών μηχανισμών…. Δυστυχώς ο κύριος Καρατζαφέρης είναι πολύ πιο έξυπνος από τα στελέχη του, τον κύριο Μπουμπούκο για παράδειγμα ή τον κύριο στρατόκαυλο υιό Πλεύρη, που ζητούν την άρση του ασύλου, γιατί στους servers του Πολυτεχνείου βρίσκει καταφύγιο το indymedia. Ευτυχώς του έκοψε του χουντικού πρωτομαλάκα του ΛΑΟΣ και δεν το ανέφερε, μιας και το άσυλο για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών δημιουργήθηκε, και τα blogs εμπίπτουν ακριβώς σε αυτή την περίπτωση. Ο κατά φαντασίαν δικτάτορας όμως ύπουλα, επικαλούμενος την τρομοκρατία, το νέο φόβο του παγκόσμιου πολιτισμού, τον πιο μαζικό μετά τη πανώλη, μιλάει για γιάφκες… Δυστυχώς ο μέσος Έλληνας αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά στην καλύτερη περίπτωση λοβοτομημένος. Βγήκε και ο Κρικέτος, ο πρωτοσυνδικαλιστής των αστυνομικών και μίλησε για αναμενόμενο χτύπημα, αφού τα ΜΜΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο καιρό χλεύαζαν και στοχοποιούσαν την αστυνομία, αποδυναμώνοντας την, αφού τόσο καιρό οι ιθύνοντες την ήθελαν αμυνόμενη να κινδυνεύει από τις ύβρεις και τις ροχάλες των διαδηλωτών, με εντολές να μην επιτεθεί στο πλήθος…

Εγώ τώρα θα φταίω, που με τρώει το χέρι μου καιθέλω να γίνω δηκτική;
1. Πέθανε ποτέ κανείς από βρίσιμο και φτύσιμο; Κυκλοφορεί στην Ελλάδα μήπως η νόσος των πουλερικών; Και η άμυνα σε αυτή την επιθετική συμπεριφορά που ενδείκνυται ποια είναι; Ψεκασμός με αντιβιοτικό;
2. Πριν την 6η Δεκεμβρίου, όπερ και έγινε η δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου, η ΕΛ.ΑΣ ήταν δυνατή και ακμαία, ώστε να προλάβει να αποδυναμωθεί μέσα σε ένα μήνα;
3. Τόση δύναμη έχει τελικά αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερά εν γένει; Τότε θα πρέπει να γίνεται νοθεία στις εκλογές για να συγκεντρώνουν μάξιμουμ 15% τα δύο κόμματα, σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα.
4. Οι πυροβολισμοί μετά την κηδεία του Αλέξανδρου, οι ξυλοδαρμοί διαδηλωτών που είδαμε στις κάμερες τις πρώτες μέρες των εξεγέρσεων, αλλά και οι καταγγελίες σε ελληνικά και ξένα μέσα ενημέρωσης ήταν σκηνοθετημένα; Μιας και η αστυνομία ήταν σε αμυντική θέση, με εντολές άνωθεν.
5. Υπεύθυνοι για τους εξευτελιστικούς μισθούς και για την έλλειψη εξοπλισμού, πχ. αλεξίσφαιρα γιλέκα, των αστυνομικών είναι οι έλληνες διαδηλωτές προφανώς και όχι οι κυβερνώντες, αφού αυτούς τους προστατεύουν και όλους εμάς που αντιδρούμε μας σπάνε στο ξύλο.
6. Η εκκαθάριση των Εξαρχείων θα πρέπει να ξεκινήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας φαντάζομαι, φαίνεται τι χίπης είναι εξάλλου, διάλεξε και το νησί άγονης γραμμής για τις διακοπές του.

ΕΛΕΟΣ!!!! ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑ-ΛΟΓΙΚΗ!

Σαφέστατα και ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ την ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑ κατά του ΔΙΑΜΑΝΤΗ, ναι αυτό το παλληκάρι έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΑΤΖΟΥΝΗΣ και ευχόμαστε όλοι να γίνει καλά το παιδί. Γιατί κι αυτός παιδί μας είναι, κι ας κάνει ένα επάγγελμα που έχει πάρει την κατιούσα. Δεν φταίει ο κάθε Διαμαντής γι’ αυτό, αλλά το κομματόσκυλα και οι διαπλεκόμενοι καρεκλολάγνοι της ΕΛ.ΑΣ. Λένε πως το παλληκαράκι γιατρός ήθελε να γίνει και είχε μπει στη νοσηλευτική, αλλά ήταν φτωχή η οικογένεια του. Διάλεξε λοιπόν την αστυνομία, για το σταθερό μισθό… Λάθος επιλογή λένε κάποιοι, μπάτσος ήταν, γουρούνι δηλαδή. Δεν μπορώ να απαντήσω, δεν τον ήξερα, όπως δεν ήξερα και τον Αλέξανδρο και το αν ήταν αναρχικός ή ταραξίας. Στο ίδιο μονοπάτι θα βαδίσω όμως. Δεν με αφορά. Ένα τυφλό χτύπημα, ένα βίαιο χτύπημα ενάντια σε ένα νέο άνθρωπο και πάλι. Αν δολοφονούσαν ένα ηγετικό πρόσωπο, θα έλεγα και μπράβο. Αυτοί φταίνε για όλα, για όλη την κατάντια μας, για την πόλωση, για τον διαχωρισμό μας σε διαδηλωτές-κουκουλοφόρους και αστυνομικούς-μπάτσους. Δεν φταίει κανένας Διαμαντής, κανένας Αλέξανδρος και όσο κι αν φανεί προκλητικό κανένας Κορκονέας. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ φταίει για όλα, ή μάλλον η απουσία κράτους ή η παρουσία παρακράτους.

Ζούμε σε μια χώρα που όλοι οι θεσμοί νοσούν. Τα δομικά στοιχεία της Δημοκρατίας, οι τρεις εξουσίες, αλλά και η τετάρτη, είναι σάπια. Η Βουλή, η νομοθετική εξουσία απαρτίζεται από μερικά αυτάρεσκα ψώνια, ανενημέρωτα και αστοιχείωτα, με καλές δημόσιες σχέσεις όμως στα μπουζούκια, η Κυβέρνηση, η εκτελεστική, αποτελείται από σοβαρομαλάκες που πράττουν τα όσα πράττουν με ψηφοθηρική λογική και μόνο, και η Δικαστική εξουσία είναι τσικό των πάσης φύσεως συμφερόντων, και για μένα, η πιο ένοχη από όλες για τα όσα βιώνουμε πια. Αθωωτική η απόφαση για τον δολοφόνο του Καλτεζά, τον Μελίστα, ποινές χάδι για τους βασανιστές του Αυγ. Δημητρίου στην υπόθεση Ζαρντινιέρα, εισαγγελείς που προφυλακίζουν πράσινα παπούτσια, δικαστές που καταδικάζουν εμπόρους ναρκωτικών, όπως ο Κεφαλογιάννης, σε ποινές μικρής διάρκειας με ανασταλτικό χαρακτήρα, δικαστικοί που αμφισβητούν τις καταθέσεις πολιτών, αλλά δέχονται εν λευκώ τις καταθέσεις των ένστολών, των πολιτικών παιδιών και των ευνοούμενων τους. Και οι ίδιοι δικαστές εξαντλούν την αυστηρότητα τους στα εξαρτημένα άτομα, σε απλούς πολίτες που αντιδικούν ή μικροπαρανομούν…

Πολίτες δύο ταχυτήτων, οι του συστήματος και οι εκτός τρόπω τινά. Ακόμα και σήμερα, εν έτει 2009, εμμέσως ο διαφορετικός στοχοποιείται, είναι εν δυνάμει επικίνδυνος ή στην καλύτερη περίπτωση αφερέγγυος, σύμφωνα με τοσύστημα. «Μην πας με το σκουλαρίκι στη μύτη», με συμβούλευσε η μάνα μου, που είναι δικηγόρος- είχα μια δίκη για ένα τροχαίο, κι «ευτυχώς που σε τράκαρε γύφτος», μου είπαν όλοι, θα ξεκαθαρίσεις γρήγορα. Και ρωτάω, το σκουλαρίκι στη μύτη ή ο φυλετικός προσδιορισμός του αντιδίκου αποτελούν στοιχεία ενοχής ή μη; Είναι τυφλή η δικαιοσύνη τελικά ή μήπως βλέπει πολύ καλά και έχει αυτοκτονήσει προ καιρού, αφήνοντας μας στο έλεος των δήθεν εκπροσώπων της;
Όσο για την εκτελεστική εξουσία! Τι να πρωτοπεί κανείς; Για πόσα εγκλήματα κατά της Δημοκρατίας; Μήπως και η κατάντια της Ελληνικής Αστυνομίας, την οποία κατόπιν εορτής επικροτεί η Δικαιοσύνη, στην δική τους αχρηστία δε οφείλεται; Η αστυνομία είναι ένα εκτελεστικό όργανο, ένας παράγοντας αναγκαίος και στις τρεις εξουσίες, διαμορφώνεται όμως από τις Κυβερνήσεις. Αυτές ορίζουν τους αρχηγούς, αυτές ορίζουν την βασική γραμμή που θα ακολουθήσει το σώμα. Και έχουν αποτύχει παταγωδώς.

Το πρόβλημα όμως έιναι ότι όλοι μας βλέπουμε το σύμπτωμα, την κατάντια της ΕΛ.ΑΣ ως το βασικό μέτωπο του αγώνα μας και προσπαθούμε να ανακουφίσουμε αυτό, παραβλέπουμε όμως την ίδια την αρρώστια.
Οι μπάτσοι στην πλειοψηφία τους πιθανότατα είναι κάτι αμόρφωτα βλαχάκια, τα οποία τα μαζεύουν οι στρατόκαυλοι χριστιανοηθικοί μαλάκες και τα πωρώνουν. Τους μπολιάζουν με μια παρα-λογική, η οποία λέει πως ο λαός, οι μετανάστες, οι φοιτητές είναι επικίνδυνοι εχθροί του καθεστώτος, άρα και των ιδίων. Εδώ είναι η πρώτη παγίδα στην οποία πέφτουν οι ένστολοι, γιατί αδυνατούν να καταλάβουν πως δεν είναι οι ίδιοι καθεστώς, αλλά απλά υπηρέτες των κατεστημένων. Δυστυχώς, μέσα στο σώμα της ΕΛ.ΑΣ εισχωρούν διάφορα χουντικά και άρρωστα μυαλά, αδίστακτα, τα οποία είναι οι κωλογλείφτες του καθεστώτος και αναρριχώνται σε υψηλές θέσεις, με το να εμπλέκονται με ευκολία σε κυκλώματα συμφερόντων. Βολικό σύστημα! Και αυτοί οι άνθρωποι, με εντολές των κυβερνόντων, καλούνται να διαμορφώσουν και τις τάσεις του σώματος της ΕΛ.ΑΣ.
Το βασικό πρόβλημα όμως είναι αλλού. Το βασικό πρόβλημα είναι η κατάρρευση της ίδιας της Δημοκρατίας. Η αστυνομία είναι ένα απλό όργανο. Πως περιμένουμε να αλλάξει πρόσωπο η ελληνική αστυνομία, όταν η Δικαιοσύνη , η Βουλή, η Κυβέρνηση και η Πολιτική ως έννοια έχουν μετατραπεί σε προϊόντα προς κατανάλωση και διέπονται από τους νόμους του marketing, κι όχι από τα άρθρα του Συντάγματος των Ελλήνων?

Η δολοφονική απόπειρα εναντίον του Διαμαντή, το τυφλό αυτό και αναίτιο κτύπημα, εξυπηρετεί το κράτος αδίκου, το παρακράτος, την πόλωση, την εσωτερική διαμάχη. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον απόλυτου χάους, σαν αυτό που ζούμε χρόνια τώρα, εχθρός δεν είναι ένας απελπισμένος νεαρός που ψάχνει ένα σταθερό εισόδημα. Εχθρός είναι η νοοτροπία που τον οδηγεί σε αυτή την λογική, που του στερεί το δικαίωμα στο όνειρο και τον βάζει να σκεφτεί λογιστικά και υπολογιστικά. Εχθρός είναι ή νοοτροπία που επιτρέπει σε φασιστοειδείς στρατόκαυλους να μπαίνουν στην ΕΛ.ΑΣ., η νοοτροπία που μετατρέπει ένστολους σε δολοφόνους. Εχθρός για μένα είναι η νοοτροπία που επιτρέπει και δικαιολογεί τη βία σε όλες της τις μορφές. Εχθρός είναι αυτός που επιθυμεί την πόλωση, αυτός που βασίζεται στο φόβο του νοικοκυραίου, αυτός που ονειρεύεται την αναβίωση της ΕΥΠ για το καλό της χώρας, αυτός που μανιπιουλάρει αυτή τη στιγμή τα μπερδεμένα μυαλουδάκια των αστυνομικών για να τους στείλει καυλωμένους για άιμα την Παρασκευή στο συλλαλητήριο.
Η ανεπάρκεια (και η σκληρότητα που κλιμακώνεται ως αμυντική λογική, προερχόμενη από την ανεπάρκεια) της ΕΛ.ΑΣ είναι ένα από τα συμπτώματα της αρρώστιας αυτής, όχι η ίδια η αρρώστια. Όσα παυσίπονα κι αν δώσουμε, για να καταπραΰνουμε τα συμπτώματα, όσες καυτηριάσεις κι αν κάνουμε, η αρρώστια θα υποβόσκει και θα εμφανιστεί και πάλι με ίδια ή διαφορετικά συμπτώματα.

Την Παρασκευή, 09/12/2009, πρέπει να φωνάξουμε και για το Διαμαντή, για το κάθε θύμα του συστήματος, για κάθε νέο άνθρωπο που υφίσταται σωματική ή ψυχολογική βία προς τέρψη των αυτοκρατόρων. Κι ας φάμε πολύ ξύλο. Το όπλο μας πρέπει να είναι η ειρηνική (αντί)σταση μας στη βία που θα υποστούμε.

Στη Λωρίδα της Γάζας, η Ύβρις σε έξαρση σκαλίζει σάρκες & η Άτη εκδικήτρια ξεπηδά.

Ομολογώ πως δεν ήξερα ποιά ήταν η Άτη. Πέτυχα για πρώτη φορά το όνομα αυτό, μόλις σήμερα, στο παρακάτω ποίημα, το οποίο βρήκα στο blog
«Το Χαμομηλάκι», http://hamomilaki.blogspot.com/

Η έπαρση,
το υπέρ, το υπεράνω, το super,
το φιλόπρωτον,
τα άνευ νοήματος, α-νόητα
επί χάρτου σχέδια…
.
Η Ύβρις σε έξαρση σκαλίζει σάρκες
Και η Άτη εκδικήτρια ξεπηδά.
Ζηλόφθονα περιφρουρεί τη λεία της
.
Η Άτη οδηγητής του ακόρεστου
και ο παγκόσμιος νους τυφλός.
Οι καρδιές των ΟΗέδων
πωρωμένες και άνυδρες
περνούν τις άλαλες γλώσσες
από τα βδελυρά τους χείλη
και γεύονται
αίμα αθώων
.
Και το "είναι" μου
προσκυνητής
στην βρεφική Σου κλίνη,
αποθέτης Ελπίδας…

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ βρήκα το ποίημα εξαιρετικό. Δεν ξέρω ποιος το έγραψε, αλλά συμπυκνώνει μεγάλες αλήθειες, ειδικά αφότου έμαθα και ποια είναι αυτή η Άτη.

Η Άτη, λοιπόν είναι η "πνευματική τύφλωση που προκαλούν οι θεοί στον ήρωα του έπους ή της τραγωδίας, ώστε να οδηγηθεί μόνος του στην καταστροφή. Το επακόλουθο της ύβρεως".
Ψάχνοντας στο Google, μιας και είμαι πολύ μακριά από τη βιβλιοθήκη μου, για να καταλάβω τι στο καλό ακριβώς είναι η Άτη, βρήκα κι ένα άρθρο του Μάριου Πλωρίτη, που είχε γράψει για το Βήμα πριν 8 χρόνια, για τον πόλεμο στο Κόσσοβο και τη συμμετοχή του ΝΑΤΟ, αλλά και την στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πόσο επίκαιρο, δυστυχώς εύστοχο και διαχρονικό!
Παραθέτω κάποια κομμάτια του άρθρου, το οποίο μπορεί να το διαβάσει κάποιος ολόκληρο στην εξής διεύθυνση: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=114&artid=129754
«Τα παλιά τα παραμύθια δεν είναι ούτε τόσο παραμύθια ούτε τόσο παλιωμένα όσο θέλουν να νομίζουν μερικοί «μεταμοντέρνοι».
Ας δούμε ¬ μέρες που 'ναι ¬ ένα απ' αυτά ¬ και μάλιστα, παρμένο απ' το αποθεματικό της μυθολογίας των «προγόνων» μας.
Καθώς ξέρετε, το ελληνικό Πάνθεον έμοιαζε κάπως με την Ευρωπαϊκή Ένωση ¬ όπως, τουλάχιστο, την θέλουν μερικοί-μερικοί: ήταν πολλών «ταχυτήτων»: Πρώτη ταχύτητα, οι μεγάλοι θεοί του Δωδεκάθεου, που κατοικοέδρευαν στον Όλυμπο, αλλά είχαν οικουμενική δικαιοδοσία. Δεύτερη ταχύτητα, θεοί με περιορισμένες τοπικά αρμοδιότητες (κάτι σαν νομάρχες, ας πούμε): θεοί του κάτω κόσμου, του ουρανού, της γης, της θάλασσας. Τρίτη ταχύτητα, κάποιοι μικρότεροι θεοί, που είχαν, ωστόσο γενική εμβέλεια (Πειθώ, Τύχη, Θέμις, Έρως κλπ.).
Η πιο ιδιότυπη απ' τους τελευταίους ήταν η Ατη, που τ' όνομά της σήμαινε παραφροσύνη, τύφλωση, που επιβάλλεται «άνωθεν» σε κάποιον για να τιμωρηθεί η αλαζονεία του, και που τον οδηγεί σε συμφορά και όλεθρο... Είπα «ιδιότυπη», επειδή, ενώ ήταν θεά «τρίτης κατηγορίας», την φοβόνταν ακόμα και οι μεγαλοθεοί της «πρώτης». Κόρη του Δία (αλλά και ποιοι δεν ήταν;) με την Έριδα και αδερφή της Δυσνομίας (ανομίας) είχε το θράσος να θολώσει ακόμα και το μυαλό του πατέρα της που, έξω φρενών, την άρπαξε και την τίναξε στη Γη, απαγορεύοντάς της για πάντα την είσοδο στον Όλυμπο, και τη διέταξε να ταλαιπωρεί μόνο τους ανθρώπους (Πολλά εγωιστής, ο αρχιθεός...). Όπως κι έγινε, και η Άτη άνοιξε δουλειές με φούντες στους θνητούς...
… η Ατη-τύφλωση είναι ταυτόσημη με την Ατη-καταστροφή. Όπως μας είχε προειδοποιήσει ο διόλου τυφλός Όμηρος (Ιλιάδα, Ι, 502-512, Τ, 86-136. Βλ. και Α, 412, Θ, 237, Π, 205. Μετάφρ. Ν. Καζαντζάκη - Ι. Θ. Κακριδή, 1955), η στριμμένη αυτή κυρία είναι «φοβερά γοργοπόδαρη», «τρέχει απ' όλους πιο μπροστά»… «στο χώμα δεν πατάει, μόνο στα κεφάλια μας πάνω οδεύει πάντα» και προκαλεί ανείπωτες καταστροφές".
Βέβαια, οι μύθοι που τα προβλέπουν όλα, λένε πως, πίσω απ' την Ατη, έτρεχαν οι λεγόμενες «Λιταί» (Παρακλήσεις) για να γιατρεύουν τις συμφορές που εκείνη έσπερνε. Αλλά πού να την προφτάσουν, αφού αυτές ήταν «κουτσές, ζαρωμένες κι αλήθωρες» ¬ όπως ακριβώς οι επίσημοι οργανισμοί και οι συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα απαγορευμένα όπλα κλπ. Καλπάζει η αφροσύνη της Ατης, κι εκείνοι, μπουσουλώντας, τραυλίζοντας, αλλού κοιτώντας κι άλλα λέγοντας, προσπαθούν τάχα να γιατρέψουν, κατόπιν συμφορών, τα αγιάτρευτα...
… περιέχει όλα τα στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας: Ύβρις ¬ αλαζονεία των πολυδύναμων... Ατη ¬ ολέθρια τύφλωσή τους... Νέμεση ¬ τιμωρία των δραστών...

«ύβρις γαρ εξανθούσ' εκάρπωσε στάχυν
άτης, όθεν πάγκλαυτον εξαμά θέρος»
(«η αλαζονεία ανθίζοντας
μεστώνει της καταστροφής το στάχυ, και κατόπι
θερίζει τρύγο θλιβερό, με πόνο και με δάκρυ»)
Αισχύλος, Πέρσες, 820. Μετάφρ. Π. Μουλλά.

Μόνο που η Άτη προκαλεί δάκρυα και πόνους αρίφνητους όχι μόνο στους «υβριστές», αλλά και σε μυριάδες άφταιγους άλλους...»

ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ!!!

Κυριακή 04/01/2009

Πρώτη Κυριακή του χρόνου… Είπα να πάρω Κυριακάτικες Εφημερίδες να διαβάσω, μπας και ξεστραβωθώ λίγο. Σκέφτηκα πως θα γίνονται κι άλλα πράγματα στον κόσμο εκτός από τον φρικτό ανήθικο πόλεμο εναντίον της Παλαιστίνης, για ψηφοθηρικούς λόγους. Πήρα το Βήμα, το Πρώτο Θέμα, την Ημερησία, η Ελευθεροτυπία είχε εξαντληθεί, διάβασα όμως σχεδόν όλα τα πρωτοσέλιδα που βρήκα και μπήκα και στο διαδίκτυο, να χαζέψω τις ηλεκτρονικές εκδόσεις.
Ενθαρρυντικά τα νέα, δεν λέω.

Επιτέλους αποδείχτηκε πως ο σουρεαλισμός είναι υπαρκτός και εφαρμόσιμος!

Αύξηση της ανεργίας, του ελλείμματος, μείωση των κοινωνικών παροχών, διενέξεις και πάλι με την Τουρκία, προκλητικές συνεντεύξεις συζύγων δολοφόνων, κυβερνητικός και καλά ανασχηματισμός, σενάρια για αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα πανεπιστήμια, μείωση στις χορηγήσεις δανείων από τις τράπεζες, κι ας πήραν τα λεφτά μας, διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να είναι καλά η Αμερικανική Τσεχία, ένταση στις σχέσεις Ρωσίας-Ουκρανίας για το φυσικό αέριο, μήνυση των αστυνομικών κατά της ΕΛ.ΑΣ., πορείες σε όλο τον κόσμο, εγκληματικότητα, φτώχεια … Γενικά ένας απόλυτος παραλογισμός σε διεθνές επίπεδο, στην Ελλάδα όμως σπάει καρύδια.

Ξεφυλλίζοντας το Πρώτο Θέμα διάβασα, πέρα των θεωρητικά σημαντικών ειδήσεων, δύο καταπληκτικά άρθρα για το νέο αυτό κίνημα του υπαρκτού σουρεαλισμού, που σαρώνει τη χώρα.
1. Δόθηκαν 4,5 εκατ. € σε μονή του Αγίου Όρους για… γυναικολογικές εξετάσεις!!! Σύμφωνα με το δημοσίευμα η Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους επιχορηγήθηκε με 4.540.898€ για το έργο «Ερευνητικό Πρόγραμμα Μοριακής Ανίχνευσης Καρκίνων Μαστού, Τραχήλου της Μήτρας και Παχέος Εντέρου και Υποδομές Εξυπηρέτησης». Η επιχορήγηση προέρχεται από πόρους του ΕΟΧ και πόρους του Εθνικού Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Το μοναστήρι του Αγίου Όρους έφτιαξε, λοιπόν, ένα ίδρυμα με το όνομα «Ορμύλια» με έδρα στην Χαλκιδική, για να απορροφηθούν οι πόροι αυτοί, με (δήθεν) σκοπό την ιατρική έρευνα και την παροχή δωρεάν υπηρεσιών σε γυναίκες. Ο ιατρικός κόσμος όμως αμφισβητεί την εγκυρότητα του συγκεκριμένου ιδρύματος, ως προς το ιατρικό κομμάτι…. Ιερές μπίζνες και πάλι, κρατικές επιχορηγήσεις σε ιδιώτες και τα νοσοκομεία δεν έχουν τομογράφους…. Κατά τα άλλα ο Έλληνας πάσχει από έλλειψη φορολογικής συνείδησης, για να προχωρήσω και στο επόμενο σχετικό άρθρο.

2. Το ΕΤΑΚ, το περίφημο νέο ΕΝΙΑΙΟ ΤΕΛΟΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ… Ε, ρε γέλια. Φορολογική συνείδηση, λοιπόν σημαίνει, πως φόρους πληρώνουν τα φτωχαδάκια και κάτι φτωχομπινέδες μικροϊδιοκτήτες, ενώ τα μοναστήρια, οι Βουλγαράκηδες και τα μεγαλοσελέμπριτις με τις περίφημες offshore εταιρίες θα αποφύγουν την φορολόγηση με νόμιμο και ηθικό τρόπο. Σύμφωνα πάλι με άρθρο του Πρώτου Θέματος, ένας δύσμοιρος ιδιοκτήτης μιας πολύ παλιάς μονοκατοικίας 72τ.μ. στην Νέα Ιωνία θα πληρώσει φόρο σύμφωνα με τα τετραγωνικά που θα μπορούσε να είχε χτίσει, άσχετο με το αν τα έχει χτίσει ή αν μπορεί να τα χτίσει. Δηλαδή, στο οικόπεδο στο οποίο έχει το σπίτι του θα μπορούσε να χτίσει 200τ.μ., εκείνος όμως έχτισε μόνο 72τ.μ., πράγμα καταδικαστέο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα απαλλαγεί για τα 72τ.μ., αφού είναι πρώτη κατοικία και θα πληρώσει για τα υπόλοιπα άκτιστα 128τ.μ.το ποσό των 141€. Αν όμως είχε κτίσει και τα 200τ.μ. δεν θα πλήρωνε τίποτα. Όποιος δηλαδή κτίζει 200τ.μ., μια μικρή βίλα δηλαδή, δεν φορολογείται, αυτός όμως που κτίζει 50, 60, 70τ.μ., ένα μικρό σπιτάκι, ο φτωχομπινές με λίγα λόγια, φορολογείται για τα τετραγωνικά που δεν έχτισε.

Α, και για να μην το ξεχάσω, θα πληρώσει και αναδρομικά και εις τριπλούν ο μαλάκας, και για το 2008, και για το 2009 και για το κτηματολόγιο. Εκτός των άλλων δε, η εφορία και οι κρατικοδίαιτοι υπηρέτες της θα μας επιβάλουν και τα περίφημα τεκμήρια… τα οποία θα έχουν αναδρομική ισχύ και για το 2008…. Αν δεν με απατά η μνήμη μου και οι γνώσεις μου… η ισχύς ενός νόμου δεν μπορεί να είναι αναδρομική, γιατί κάτι τέτοιο είναι αντισυνταγματικό.
Nullum crimen, nulla poena sine praevia lege poenali


ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ!
Ο ΝΤΑΛΙ ΖΕΙ!

Καλή Χρονιά στους υγιείς κοινωνικά και λοβοτομημένους αντιληπτικά καταναλωτές!

Το 2008 έφυγε… Το 2009 μπήκε.
Τα λόγια στερεύουν σιγά-σιγά και η οργή μαζεύεται ανέκφραστη στα εντός μας.
Ερώτημα πρώτο: Θα διοχετευτεί;
Ερώτημα δεύτερο: Πως θα διοχετευτεί;

Πιθανότατα να μην διοχετευτεί πουθενά, ίσως να μετατραπεί σε καρκίνο, ή σε κατάθλιψη, την αρρώστια του αιώνα. Μεγάλη ανακάλυψη αυτή η ασθένεια. Η θλίψη και η οργή για τα κακώς κείμενα μετονομάζεται σε ψυχολογική ασθένεια, ιάσιμη σε μεγάλο βαθμό, όλο και κάποιο αντικαταθλιπτικό ή κάποια μέθοδος ψυχοθεραπείας θα κάνει το θαύμα της και ο ασθενής θα πάψει να ασθενεί, να λυπάται, να οργίζεται, να αντιλαμβάνεται. Γρήγορα ή αργά γίνεται και πάλι υγιής, τώρα το αν μαζεύει μέσα του ή όχι, θα φανεί στην νεκροψία, αν καβατζάρει χωρίς καρδιά, εγκεφαλικό ή καρκίνο τα 75, από την κατάθλιψη θα έχει γλιτώσει σίγουρα.

Αν, όμως η ανείπωτη οργή διοχετευτεί προς τα έξω, με κάποια μορφή βίας, οικογενειακής, ψυχολογικής ή σωματικής, μα κυρίως κοινωνικής, τότε μιλάμε για μια κοινωνία ή καλύτερα για ομάδες που νοσούν και για αυτό το νόσημα το αντίδοτο, η γιατρειά είναι η μαζική αποχαύνωση. Τηλεοπτικά επιδόματα, πρωτοχρονιάτικα συσσίτια, στολισμένα δέντρα, πυροτεχνήματα… Είδες βρε; Μας προσέχουν, μας αγαπάνε, το καλό μας θέλουν, να χαμογελάμε, αμάν πια με την κατήφεια… τη μιζέρια… Στην σύγχρονη κοινωνία η αντίληψη σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο και η αντίδραση, η διεκδίκηση, ονομάζονται μιζέρια. Ο κοινωνικός μαζικός ψυχίατρος συνταγογραφεί μια δόση Αυτιά το πρωί, λίγο κους-κους το μεσημέρι και ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα το βράδυ. Σε εξτρέμ περιπτώσεις κρίσης, συνιστάται το play-station. Αν οι ασθενείς τηρήσουν τη συνταγή κατά γράμμα, έχουν μεγάλες πιθανότητας ίασης, αλλιώς υπάρχουν και τα ιδρύματα, ψυχιατρικά, σωφρονιστικά, κ.λ.π. Στην έσχατη περίπτωση υπάρχει η εκτέλεση, ως νόμιμη άμυνα της κοινωνίας, που θέλει να αποβάλλει τα μίζερα καρκινώματα από τον οργανισμός της. Κι αν αποτύχουν όλα τα παραπάνω, υπάρχουν και οι ρουκέτες, οι πύραυλοι, οι χερσαίες επιχειρήσεις. Οι Παλαιστίνιοι μυαλό δεν έβαλαν, δεν παρακολούθησαν αρκετό κους-κους, παρέμειναν πολύ καιρό άρρωστοι, όλες οι άλλες μέθοδοι απέτυχαν, οπότε η τελευταία λύση είναι ο αφανισμός τους.

Από φέτος πάντως, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και του μεγάλου ελλείμματος, η κυβέρνηση μελετάει ένα ριζοσπαστικό σχέδιο για την εξυγίανση των Ελλήνων. Φήμες θέλουν την συγχώνευση των Υπουργείων Υγείας, Εξωτερικών , Άμυνας, Απασχόλησης, Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, με επικεφαλής το Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος συνέλαβε την καταπληκτική ιδέα:
Όσοι Έλληνες και Ελληνίδες παρουσιάζουν δείγματα κατάθλιψης ή συμπτώματα αντικοινωνικών συνδρόμων να εκτελούνται ή να μεταφέρονται στη λωρίδα της Γάζας, με αεροσκάφη της Ολυμπιακής για να βομβαρδιστούν από τους συμμάχους μας Ισραηλινούς, οι οποίοι αδυνατούν προς το παρόν να μας προμηθεύσουν με δακρυγόνα, πράγμα πολύ επικίνδυνο για την ομαλή κοινωνική ζωή της χώρας. Κατά αυτόν τον τρόπο, θα γλιτώσουν τα ταμεία μας το κόστος των ψυχοφαρμάκων, αντικαρκινικών, καρδιολογικών και άλλων φαρμάκων, το οποίο είναι τεράστιο, αλλά και αρκετών συντάξεων που χορηγούνται σε άχρηστους άρρωστους μίζερους βανδαλιστές έτσι κι αλλιώς. Το ΨΝΑ θα μπορέσει να πτωχεύσει με την ησυχία του, το ΕΣΥ θα ανασάνει με την απόλυση δεκάδων ιατρών και νοσηλευτών, που αυτή τη στιγμή δουλεύουν εκμεταλλευόμενοι την μέχρι πρότινος ανοχή του συστήματος προς τα άρρωστα αυτά άτομα. Επιπλέον, η Ολυμπιακή με τη ρίψη των αεροσκαφών της θα εξυγιανθεί επιτέλους, αφού θα αποζημιωθεί γενναία από τις ασφαλιστικές εταιρείες, γλυτώνοντας και από το προσωπικό της. Τα ΜΑΤ θα είναι ασφαλή και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο θα παραμείνει για όλο το χρόνο στην πλατεία Συντάγματος ως σύμβολο της υγιούς Ελληνικής κοινωνίας. Με τη μείωση των περιττών και άχρηστων εξόδων, το έλλειμμα θα περιοριστεί, δεν θα μπούμε υπό επιτήρηση και η κυβέρνηση θα μπορέσει να θεσπίσει και να χορηγήσει το αναγκαίο για την κοινωνία Καταναλωτικό Επίδομα, το οποίο αναμένεται να είναι 5€ το μήνα, και το οποίο θα δοθεί υπό προϋποθέσεις σε άτομα με αυξημένη καταναλωτική συνείδηση.

Αν λοιπόν, νιώθετε οργή και κυρίως δεν μπορείτε να την εκφράσετε, αν αισθάνεστε μίζερος, καταθλιπτικός, εν δυνάμει καρκινοπαθής, κάντε μια κοινωνική προσφορά στην Ελληνική και όχι μόνο, Κοινωνία και αυτοκτονήστε. Αποκτήστε επιτέλους ατομική και κατ’ επέκταση κοινωνική συνείδηση και αναλάβετε τις ευθύνες σας.

Είθε το 2009 να είναι η αρχή μιας παγκόσμιας κοινωνικής εξυγίανσης!
Είθε το 2009 να είναι μια χρονιά ευτυχισμένη, ήρεμη, θετική!
Καλή Χρονιά, λοιπόν, στους υγιείς κοινωνικά και λοβοτομημένους αντιληπτικά καταναλωτές!