Στη Λωρίδα της Γάζας, η Ύβρις σε έξαρση σκαλίζει σάρκες & η Άτη εκδικήτρια ξεπηδά.

Ομολογώ πως δεν ήξερα ποιά ήταν η Άτη. Πέτυχα για πρώτη φορά το όνομα αυτό, μόλις σήμερα, στο παρακάτω ποίημα, το οποίο βρήκα στο blog
«Το Χαμομηλάκι», http://hamomilaki.blogspot.com/

Η έπαρση,
το υπέρ, το υπεράνω, το super,
το φιλόπρωτον,
τα άνευ νοήματος, α-νόητα
επί χάρτου σχέδια…
.
Η Ύβρις σε έξαρση σκαλίζει σάρκες
Και η Άτη εκδικήτρια ξεπηδά.
Ζηλόφθονα περιφρουρεί τη λεία της
.
Η Άτη οδηγητής του ακόρεστου
και ο παγκόσμιος νους τυφλός.
Οι καρδιές των ΟΗέδων
πωρωμένες και άνυδρες
περνούν τις άλαλες γλώσσες
από τα βδελυρά τους χείλη
και γεύονται
αίμα αθώων
.
Και το "είναι" μου
προσκυνητής
στην βρεφική Σου κλίνη,
αποθέτης Ελπίδας…

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ βρήκα το ποίημα εξαιρετικό. Δεν ξέρω ποιος το έγραψε, αλλά συμπυκνώνει μεγάλες αλήθειες, ειδικά αφότου έμαθα και ποια είναι αυτή η Άτη.

Η Άτη, λοιπόν είναι η "πνευματική τύφλωση που προκαλούν οι θεοί στον ήρωα του έπους ή της τραγωδίας, ώστε να οδηγηθεί μόνος του στην καταστροφή. Το επακόλουθο της ύβρεως".
Ψάχνοντας στο Google, μιας και είμαι πολύ μακριά από τη βιβλιοθήκη μου, για να καταλάβω τι στο καλό ακριβώς είναι η Άτη, βρήκα κι ένα άρθρο του Μάριου Πλωρίτη, που είχε γράψει για το Βήμα πριν 8 χρόνια, για τον πόλεμο στο Κόσσοβο και τη συμμετοχή του ΝΑΤΟ, αλλά και την στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πόσο επίκαιρο, δυστυχώς εύστοχο και διαχρονικό!
Παραθέτω κάποια κομμάτια του άρθρου, το οποίο μπορεί να το διαβάσει κάποιος ολόκληρο στην εξής διεύθυνση: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=114&artid=129754
«Τα παλιά τα παραμύθια δεν είναι ούτε τόσο παραμύθια ούτε τόσο παλιωμένα όσο θέλουν να νομίζουν μερικοί «μεταμοντέρνοι».
Ας δούμε ¬ μέρες που 'ναι ¬ ένα απ' αυτά ¬ και μάλιστα, παρμένο απ' το αποθεματικό της μυθολογίας των «προγόνων» μας.
Καθώς ξέρετε, το ελληνικό Πάνθεον έμοιαζε κάπως με την Ευρωπαϊκή Ένωση ¬ όπως, τουλάχιστο, την θέλουν μερικοί-μερικοί: ήταν πολλών «ταχυτήτων»: Πρώτη ταχύτητα, οι μεγάλοι θεοί του Δωδεκάθεου, που κατοικοέδρευαν στον Όλυμπο, αλλά είχαν οικουμενική δικαιοδοσία. Δεύτερη ταχύτητα, θεοί με περιορισμένες τοπικά αρμοδιότητες (κάτι σαν νομάρχες, ας πούμε): θεοί του κάτω κόσμου, του ουρανού, της γης, της θάλασσας. Τρίτη ταχύτητα, κάποιοι μικρότεροι θεοί, που είχαν, ωστόσο γενική εμβέλεια (Πειθώ, Τύχη, Θέμις, Έρως κλπ.).
Η πιο ιδιότυπη απ' τους τελευταίους ήταν η Ατη, που τ' όνομά της σήμαινε παραφροσύνη, τύφλωση, που επιβάλλεται «άνωθεν» σε κάποιον για να τιμωρηθεί η αλαζονεία του, και που τον οδηγεί σε συμφορά και όλεθρο... Είπα «ιδιότυπη», επειδή, ενώ ήταν θεά «τρίτης κατηγορίας», την φοβόνταν ακόμα και οι μεγαλοθεοί της «πρώτης». Κόρη του Δία (αλλά και ποιοι δεν ήταν;) με την Έριδα και αδερφή της Δυσνομίας (ανομίας) είχε το θράσος να θολώσει ακόμα και το μυαλό του πατέρα της που, έξω φρενών, την άρπαξε και την τίναξε στη Γη, απαγορεύοντάς της για πάντα την είσοδο στον Όλυμπο, και τη διέταξε να ταλαιπωρεί μόνο τους ανθρώπους (Πολλά εγωιστής, ο αρχιθεός...). Όπως κι έγινε, και η Άτη άνοιξε δουλειές με φούντες στους θνητούς...
… η Ατη-τύφλωση είναι ταυτόσημη με την Ατη-καταστροφή. Όπως μας είχε προειδοποιήσει ο διόλου τυφλός Όμηρος (Ιλιάδα, Ι, 502-512, Τ, 86-136. Βλ. και Α, 412, Θ, 237, Π, 205. Μετάφρ. Ν. Καζαντζάκη - Ι. Θ. Κακριδή, 1955), η στριμμένη αυτή κυρία είναι «φοβερά γοργοπόδαρη», «τρέχει απ' όλους πιο μπροστά»… «στο χώμα δεν πατάει, μόνο στα κεφάλια μας πάνω οδεύει πάντα» και προκαλεί ανείπωτες καταστροφές".
Βέβαια, οι μύθοι που τα προβλέπουν όλα, λένε πως, πίσω απ' την Ατη, έτρεχαν οι λεγόμενες «Λιταί» (Παρακλήσεις) για να γιατρεύουν τις συμφορές που εκείνη έσπερνε. Αλλά πού να την προφτάσουν, αφού αυτές ήταν «κουτσές, ζαρωμένες κι αλήθωρες» ¬ όπως ακριβώς οι επίσημοι οργανισμοί και οι συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα απαγορευμένα όπλα κλπ. Καλπάζει η αφροσύνη της Ατης, κι εκείνοι, μπουσουλώντας, τραυλίζοντας, αλλού κοιτώντας κι άλλα λέγοντας, προσπαθούν τάχα να γιατρέψουν, κατόπιν συμφορών, τα αγιάτρευτα...
… περιέχει όλα τα στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας: Ύβρις ¬ αλαζονεία των πολυδύναμων... Ατη ¬ ολέθρια τύφλωσή τους... Νέμεση ¬ τιμωρία των δραστών...

«ύβρις γαρ εξανθούσ' εκάρπωσε στάχυν
άτης, όθεν πάγκλαυτον εξαμά θέρος»
(«η αλαζονεία ανθίζοντας
μεστώνει της καταστροφής το στάχυ, και κατόπι
θερίζει τρύγο θλιβερό, με πόνο και με δάκρυ»)
Αισχύλος, Πέρσες, 820. Μετάφρ. Π. Μουλλά.

Μόνο που η Άτη προκαλεί δάκρυα και πόνους αρίφνητους όχι μόνο στους «υβριστές», αλλά και σε μυριάδες άφταιγους άλλους...»