Η Βλακεία του σύγχρονου ανθρώπου.

Είμαι κι εγώ παιδί της μεταπολίτευσης, όπως πολλοί από σας. Είχα την τύχη να γεννηθώ σε μια δημοκρατική κοινωνία, για την οποία πάλεψαν χιλιάδες άνθρωποι, όπως και οι γονείς μου. Άνθρωποι που διώχθηκαν, συλλήφθηκαν, βασανίστηκαν για να διεκδικήσουν το πιο απλό αλλά και ανεκτίμητο αγαθό, την ελευθερία, την ελευθερία σε όλες τις μορφές, περιλαμβανομένης και της δικαιοσύνης, της ισονομίας, αλλά και του σεβασμού της διαφορετικότητας.
Οι γονείς μου όπως αντιλαμβάνεστε ήταν αριστεροί, αλλά από εκέινους που πίστευαν ότι υπάρχει αρκετός πλούτος σε τούτο τον πλανήτη για να ζήσουμε όλοι καλύτερα. Μια ζωή η μάνα μου έλεγε ότι “αγωνίζομαι για να γίνουν οι φτωχοί πλουσιότεροι κι όχι για να γίνουν φτωχότεροι οι πλούσιοι.”
Έτσι με μεγάλωσαν-να μην φθονώ τίποτα και να μην εύχομαι το κακό του άλλου για να αισθανθώ εγώ καλύτερα, αλλά ούτε και να κάνω τα αδύνατα δυνατά για να αποκτήσω κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Προσπάθησαν όπως οι ίδιοι έλεγαν να μου καλλιεργήσουν την έννοια της ατομικής συνείδησης, για να μπορώ να έχω και κοινωνική.
Χρόνια ολόκληρα προσπαθουσα να καταλάβω γιατί πίστευαν ότι η κοινωνία εξελίσσεται βάσει της ατομικής συνείδησης και πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να διαφωνεί μαζί τους. Είχα πιστέψει κάποτε πως μόνο μέσα από συνασπισμένες κινήσεις μπορεί να γίνει κάτι...
Τελικά όμως είχαν απόλυτο δίκιο. Οι ίδιοι φτιάχνουμε τη μοίρα μας, ο καθένας για τον εαυτό του. Μέσα από το προσωπικό μας τρόπο ζωής διαμορφώνουμε τις κοινωνίες.
Συχνά με ρωτούν γιατί δεν εργάζομαι; Γιατί αρνούμαι να εργαστώ δέκα ώρες την ημέρα, γλείφοντας τον εκάστοτε κομπλεξικό κακοπληρωμένο και κακό.... προιστάμενο μου και υποσκελίζοντας τους συναδέλφους μου για 800€. Να τα κάνω τι; Ουτε την ανεξαρτησία μου εξαγοράζουν, ούτε σπίτι, ούτε διακοπές, ούτε αυτοκίνητο, ούτε υπολογιστή....Θα με κατοχύρωναν κι εμένα ως όμοια όμως στα μάτια όλων αυτών που δέχονται αγόγγυστα τις ασταμάτητες εκπτώσεις στα δικαιώματα τους. Πόσοι φίλοι γκρινιάζουν για τισ απλήρωτες υπερωρίες; Πόσοι για το σπίτι που θα τους κατασχέσει τελικά η τράπεζα αφου ο μισθός δεν επαρκεί; Πόσοι με μισούν που αρνούμαι πεισματικά να γίνω δυστυχής κι επιλέγω δουλειές του ποδαριού ή την οικονομική στήριξη της οικογένειας ακόμα στα 32; Πόσοι με κοιτούν σα μίασμα όταν λέω ότι προτιμώ να γίνω καθαρίστρια, παρά να ξεπουλήσω τις 'οποιες γνώσεις μου και την αξιοπρέπεια μου;
Ε, όλοι αυτοί είναι οι βλάκες. Και μέχρι πρότινος δεν με πολυένοιαζε. Μέχρι που κατάλαβα αυτό που έλεγαν οι γονείς μου: Να μη δεχτείς ποτέ στη ζωή σου να ξεπουληθείς ακόμα κι αν πεινάς. Γιατί όταν ξεπουλιέσαι κακό στον εαυτό σου κάνεις. Και ναι , είχαν ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ.
Ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η δικτατορία της βλακείας. Δεν μπορώ να καταλάβω όλους αυτόυς τους ανθρώπους που δέχονται τόσο στωικά την καταπάτηση των διακαιωμάτων τους, ειδικά των εργασιακών. Βασικά έχω αρχίσει να τους βλέπω σαν εχθρούς, γιατί δημιουργούν το πλαίσιο της νέας δουλείας, στο οποίο θέλουν να εντάξουν άπαντες, για να αισθανθούν λιγότερο μόνοι. Κάθονται εκεί σαν τα γίδια να δουλεύουν μέχρι τις δέκα το βράδυ, χωρίς να διεκδικούν τίποτα., ούτε καν τα στοιχειώδη. Και συχνά αναρωτιέμαι γιατί εργάζονται; Νόμιζα ότι η δουλειά είναι δούναι και λαβείν. Γιατί οι άνθρωποι έχουν τόσο πολύ ανάγκη να γίνουν δούλοι;
Και εκεί η μόνη εξήγηση που μπορώ να βρω, είναι πως είναι βλάκες, κουτοπόνηροι, που δημιουργούν τις βάσεις για την ίδια τους την καταστροφή. Δεν έχουν απαιτήσεις, δεν θέλουν να ζουν καλά, γιατί η εκκλησία, η μίζερη ελληνική ηθική τους θέλει γίδια, αγελαία ζώα που δεν αναρωτιούνται. “ Ε, τι να κάνουμε!” είναι το μότο τους.
Τι να κάνουμε βρε πανηλίθιε; Να φεύγεις από τη δουλειά σου στο 8ώρο κι εσύ κι όλοι. Ατομική συνείδηση. Δεν είμαι είδος προς εκμετάλλευση. Ατομική συνείδηση ζώον. Θέλω να ζω καλά, θέλω να έχω το σπίτι μου, παιδεία για τα παιδιά μου, υγεία, ποιότητα ζωής. Το απαιτώ! Το δικαιούμαι! Το αξίζω! Τι μας τον έδωσε τον εγκέφαλο η φύση, ο Θεός; Για να σκεφτόμαστε, να αποφασίζουμε, ηλίθιε νεοέλληνα, να πράττουμε. Άμα δεν περνάς καλά, γιατί δεν αντιδράς; Όπου αντίδραση δεν είναι απαραίτητα ο μαζικός ή ο ένοπλος αγώνας που υποστηρίζουν κάποιοι. Γιατί να σκοτωνόμαστε στην τελική; Αντίδραση είναι και η άρνηση, η ατομική, να υποταχθώ σε συνθήκες ζωής που δεν μου αξίζουν. Είναι τόσο απλό να αλλάξεις τη ζωή σου αναίμακτα.
Κι άμα αποκτούσαμε όλοι μας ατομική συνείδηση, τότε, θέλω να πιστέυω ότι θα είχαμε μια πολύ πιο υγιή κοινωνία.
Μην κάνετε άλλες εκπτώσεις στη ζωή σας. Δεν είναι η δουλειά, ο τίτλος στην επαγγελματική κάρτα, το παν σε τούτη τη ζωή. Είναι ο έρωτας, η θάλασσα, τα παιδιά, τα δέντρα, τα φρούτα, το διάβασμα, το γέλιο... Απλά όμορφα πράγματα.
Μην υποτάσσεστε στην δικτατορία της βλακείας. Αντιδράστε. Υψώστε τη φωνή στον ευνουχισμένο διευθυντή σας την επόμενη φορά που θα σας προσβάλει, πάρτε την τσάντα σας και φύγετε από το γραφείο στη λήξη του ωραρίου σας και πηγαίνετε σπίτι σας να κάνετε έρωτα με τον καλό σας ή απολάυστε ένα απόγευμα στις κούνιες με τα παιδιά σας. Και μην φοβάστε την απόλυση. Για φανταστείτε να κάναμε όλοι το ίδιο. Τι θα γινόταν, θα μας απέλυαν όλους; Μην βάζετε τα χεράκια σας και βγάζετε τα ματάκια σας μόνοι. Μην δημιουργείτε ένα ζοφερό μέλλον. Ονειρευτείτε, διεκδικήστε, απαλλαγέιτε από μικροπρέπειες, αποκυρήξτε τις ηθικές του κώλου και τα πρέπει της χαζοκατίνας και ζήστε τη ζωή σαν άνθρωποι, σαν έλλογα όντα...Εκτός κι αν θέλετε να ανήκετε στην κατηγορία του ΒΛΑΚΑ.
Υ.Γ. Για όλους εκείνους που θα σπεύσουν να με χαρακτηρίσουν κομμουνίστρια ή αναρχική, σας ενημερώνω πως είμαι υπέρμαχος του υγιούς σοσιαλιστικού καπιταλισμού, γιατί δεν πιστεύω πως τα συστήματα είναι λάθος, αλλά οι άνθρωποι που τα εφαρμόζουν. Και ο καπιταλισμός στη βάση του είναι ένα πολύ δημοκρατικό σύστημα, αρκεί αυτοί που συμμετέχουν σε αυτό να έχουν ανεπτυγμένη ατομική και κατ' επέκταση κοινωνική συνείδηση.