Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

Και πάει κλαίγοντας....

Οι γονείς χρησιμοποιούν την απόρριψη ως αποδειχτικό στοιχείο για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους έναντι των παιδιών τους, τα οποία είναι καταδικαστέα a priori και είναι δεδομένο πως αυτά κάνουν το λάθος. "Για να σε απορρίπτω, κάτι έχεις κάνει λάθος." Η ενοχή των παιδιών είναι πάντα αυταπόδεικτη.

Όταν τα παιδιά, ασχέτως ηλικίας, απορρίπτουν τους γονείς, αυτή η απόρριψη παύει να λειτουργεί ως αποδεικτικό στοιχείο υπεράσπισης στην συγκεκριμένη περίπτωση. Αντίθετα είναι μια παραπάνω απόδειξη της ενοχής τους, η οποία δεν παύει ποτέ να χάνει τον αυταπόδεικτο χαρακτήρα της. " Για να με απορρίπτεις είσαι γαιδούρι, άρα λάθος."

Το παιδί λοιπόν μπορεί να βιώσει την έννοια της αθωότητας μόνο αν ενστερνιστεί το ρόλο του γονιού, που είπαμε έχει πάντα το τεκμήριο της αθωότητας στο τσεπάκι του. Γίνεται λοιπόν από παιδί γονιός για να μπορέσει να ξεπλύνει την ενοχή του ή για να εκτίσει την ποινή που η τυφλή δικαιοσύνη του γονεικού συστήματος του έχει επιβάλει. Κατ' αυτό τον τρόπο αφενός δικαιώνει το υφιστάμενο σύστημα απονομής ευθυνών, ποινών και δικαιοσύνης κι αφετέρου δικαιώνει τους γονείς του και τον τρόπο που χρησιμοποιούν την έννοια της απόρριψης και της ενοχής, αφού μοιραία θα ακολουθήσει το ίδιο ακριβώς μοντέλο.

Ως γονιός το παιδί μπορεί πλέον ελεύθερα κι απενοχοποιημένα να απορρίπτει το δικό του παιδί, να το δικάζει και να το καταδικάζει με μόνο ενοχοποιητικό αποδεικτικό στοιχείο την ίδια την απόρριψη. «Αφού σε απορρίπτω, κάτι έχεις κάνει λάθος.» Το πρώην παιδί που έχει γίνει γονιός μπορεί επιτέλους να απολαμβάνει την αθωότητα του έναντι ενός άλλου πλάσματος, του παιδιού του, μπορεί επιτέλους να ορίζει τη ζωή του και να την επιβάλει, χωρίς να το απορρίπτουν ή να το καταπιέζουν. Το δικό του παιδί μοιραία για να μπορέσει να ξεφύγει από το ρόλο του παιδιού άρα και του ισοβίτη, θα πρέπει να κάνει ένα παιδί.... Και πάει κλαίγοντας....

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

Δική μου είναι η ζωή κι είναι μια ατελείωτη κωμωδία!

Δική μου είναι η ζωή, ότι θέλω την κάνω.
Είμαι μεγάλη γυναίκα πια και θα ΑΠΟΛΑΥΣΩ τις συνέπειες των επιλογών μου. Αν μη τι άλλο, παίρνω μόνη τις αποφάσεις μου. Δεν μπορείς να με ελέγχεις επ' άπειρον.
Κι αν δεν σου αρέσει η ζωή σου, δικό σου πρόβλημα.
Αν δεν σου αρέσει η ζωή μου, επίσης δικό σου πρόβλημα.
Αγάπη δεν σημαίνει εξουσιάζω ή εξουθενώνω, ούτε δεν εμπιστεύομαι και πετάω τους φόβους μου πάνω σου. Ποια άρρωστη αντίληψη σε οδηγεί στην ψευδαίσθηση πως αγάπη είναι να ευνουχίζεις, να προκαταλαμβάνεις τις πράξεις του άλλου βασισμένη στις δικές σου σωστές ή λάθος επιλογές; Και με ποιο δικαίωμα συγκρίνεις τις ζωές τρίτων ανθρώπων με το πρόσωπο που υποτίθεται πως αγαπάς; Δεν υπάρχει καμιά λογική στα παραδείγματα αυτού του τύπου. Ο ένας είναι ο ένας κι ο άλλος είναι ο άλλος. Κι η κάθε ζωή μοναδική κι απρόβλεπτη μέχρι το τέλος. Δεν μπορείς, όσο κι αν λες πως έχεις το δικαίωμα, που δεν το έχεις, να προκαθορίσεις την πορεία του παιδιού σου. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να το αφήσεις να ανοίξει τα δικά του φτερά και να κάνει τα δικά του ταξίδια, ακόμα κι αν είναι ριψοκίνδυνα σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια. Τα κριτήρια αυτά είναι δικαιωματικά δικά ΣΟΥ, αλλά όχι απαραίτητα και των άλλων. Σταμάτα ακόμα να με επιφορτίζεις με ενοχικά σύνδρομα του τύπου "εγώ έκανα το σκατό μου παξιμάδι για πάρτη σου"... Δεν στο ζήτησα, δική σου επιλογή ήταν αφενός κι αφετέρου έχεις αναρωτηθεί αν θεωρώ πως το σκατό αυτό έγινε ένα χορταστικό παξιμάδι ή ένα αφρώδες κι αινιγματικό κινεζικό fortune cookie? Ακόμα κι αυτό που εσύ νιώθεις ως υπέρτατη θυσία, στα δικά μου μάτια μπορεί να φαντάζει το απόλυτο τίποτα. Και για να σε πάω στη συλλογιστική που ακολουθείς, κάποιοι θεωρούν πως δεν έκανες τίποτα ιδιαίτερο, γιατί η ζωή σου ήταν εύκολη και κάποιοι άλλοι λένε πως τα έκανες χάλια και πως οι ίδιοι θα τα είχαν κάνει καλύτερα.... Υποκειμενικά είναι όλα... Αλήθεια λοιπόν, θες να σε πάω στη λογική των εξωγενών παραδειγμάτων;
Σταμάτα να μου πετάς λοιπόν τις φοβίες σου και να προτζεκτάρεις τη ζωή σου πάνω μου, πόσο μάλλον ανθρώπων που μου είναι κατ'ουσία άγνωστοι κι αδιάφοροι. Αν έχεις εγκλωβιστεί σε επιλογές που δεν θες πια, βρες τον τρόπο να απαλλαγείς από αυτές. Δεν σου φταίω εγώ. Να βρεις άλλο σάκο του μποξ ή να πας στον ψυχίατρο.
Επειδή όμως σου αρέσει το δράμα, Θα σου κάνω τη χάρη να σε χρίσω πρωταγωνίστρια. Θα σε αποδείξω σωστή επιτέλους, μιας και τόσο πολύ το λαχταράς και θα γίνω γνήσιο κι αυθεντικό κωλόπαιδο, έτσι για να γουστάρεις. Και τότε, ίσως τότε να καταλάβεις πως οι σχέσεις είναι διαδραστικές και πως συχνά αυτά που φοβόμαστε ή ενδόμυχα ευχόμαστε, τα προκαλούμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Γιατί, αγαπητή μου μητέρα, όταν πότε δεν βλέπεις κάτι καλό στις επιλογές του παιδιού σου, όταν αντί να χαίρεσαι με την ευτυχία του και να προσδοκάς, να ελπίζεις το τέλειο γι'αυτό και να το θεωρείς ικανό, βλέπεις παντού απειλές και λάθη, είσαι σίγουρη δε πως θα μείνει στο δρόμο, πως θα ερωτευτεί τον υπέρτατο μαλάκα, θα καταντήσει στην καλύτερη ένα αλκοολικό κλοσάρ, ένας αξιοθρήνητος πένητας, που μόνο στραβά θα του τυχαίνουν,τότε πολύ φοβάμαι ότι κέρδισες με την αξία σου τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο υπέρτατο δράμα της ζωής σου, ένα δράμα μεγαλύτερο κι από τα έργα του πολυαγαπημένου σου Τεννεσί Γουίλιαμς. Αυτό το δράμα όμως θα είναι ένας σπαρακτικός μονόλογος... αποκλειστικά δικός σου, γιατί ο συγγραφέας αποφάσισε τελευταία στιγμή πως η κόρη θα πρωταγωνιστήσει σε άλλο μυθιστόρημα τελικά, το οποίο θα είναι μια σπαρταριστή κι απρόβλεπτη κωμωδία.


Περιουσία ρε γαμώτο, σε αυτή τη ζωή είναι οι εμπειρίες, οι γνώσεις, τα ταξίδια, οι ευτυχισμένες στιγμές, οι απολαύσεις... όχι οι καταθέσεις και τα νούμερα, ούτε η σύνταξη και το ΙΚΑ. Η ασφάλεια μιας μετρημένης ζωής δεν διαφέρει από μια φυλακή. Μια φυλακή που μας επέβαλε η εκκλησία και η άρχουσα τάξη μέσα από εξαρτητητικά παιχνίδια ηθικής φύσης, όπου νικητής βγαίνει πάντα το χρήμα. Το χρήμα είναι μέσο μητέρα, όχι σκοπός. Το χρήμα δεν σε κάνει ευτυχισμένο, μπορεί να σου προσφέρει βέβαια τις γνώσεις, τα ταξίδια, τις απολαύσεις και κατ' επέκταση τις εμπειρίες. Το πως το χρησιμοποιείς είναι το ζήτημα. Τροφή για τα σκουληκάκια θα γίνουμε όλοι, τίποτα δεν έχει νόημα, γιατί να μην ζούμε το τώρα, το σήμερα λοιπόν; Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα, αύριο όμως! Των φρονίμων τα παιδιά, λέει η παροιμία, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.... Των φρονίμων!