Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Η αμφισβήτηση είναι ο μοχλός της περιέργειας, κι όχι τ'ανάποδο.

Κάντε την επανάσταση σας χωρίς εμένα.
Δεν θα σας κάνω τη χάρη να ενταχθώ σε κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Δεν θα σας κάνω τη χάρη να μεταμορφωθώ σε δίποδο ζώο που φωνασκεί και ασχημονεί εναντίον μιας άλλης αγέλης. Όπως κι αν λέγεται η άλλη αγέλη. Ακόμα και Χρυσή Αυγή.
Σε τι διαφέρει ο αλαλαγμός του ζώου χρυσαύγους-χρυσαύγους όταν σκοτώνεται ένας Πακιστανός από τον αλαλαγμό του μεταλλαγμένου ζώου ανάρχας-ανάρχας όταν σκοτώνεται ένας απεργοσπάστης?
Γιατί να είμαι στο πλευρό της δουλοπρεπούς κατίνας που τόσα χρόνια δεχόταν με ευχαρίστηση να παίρνει ψίχουλα από τον εκάστοτε κύριο Κωστόπουλο, Γαβαλά, Παπαρήγα, Τεγόπουλο, Κουρή, όταν οι κύριοι αυτοί και οι κυρίες κρυμμένοι και προστατευμένοι πίσω από το παράλογο σύστημα των ανώνυμων εταιρειών και των εταιριών περιορισμένης ευθύνης μπορούσαν να ρισκάρουν τις επιχειρήσεις τους και τις θέσεις εργασίας της κάθε δουλοπρεπούς κατίνας, ενώ ταυτόχρονα αύξαναν με νόμιμο τρόπο τις προσωπικές τους περιουσίες? Γιατί να καταλάβω το δράμα της? Η μάλλον εγώ το καταλάβαινα πριν καν εκείνη ψιλιαστεί ότι θα πρωταγωνιστήσει σε αυτό το δράμα. Κι η πλάκα είναι ότι της το φώναζα κιόλας.
Ε, δεν θα είμαι στο πλευρό των εκατομμυρίων κατινών αρσενικού και θηλυκού γένους, που μάσαγαν και εξακολουθούν να μασάνε ότι κι αν τους πλασάρουν ως «έτσι είναι» Δεν πρόκειται να ταχθώ στο πλευρό καμιάς λοβοτομημένης μαιμούς, που κλαίει και χτυπιέται γιατί χάνει τη δουλίτσα της. Γιατί αυτή η μαιμού, χρόνια τώρα δεν αναρωτήθηκε πως γίνεται ο μπαμπάς της ο ψιλικατζής να είναι υπόχρεος και με το σπίτι του και με το αυτοκίνητο του για οποιαδήποτε ζημιά γίνει στην επιχείρηση του, αλλά ο κύριος Κωστόπουλος να μπορεί να κηρύξει πτώχευση και η ακίνητη και κινητή του περιουσία να μένει στο απυρόβλητο. Γιατί η μαιμού τόσα χρόνια, μου απαντούσε «τι να κάνουμε? Έτσι είναι η ζωή.»
Όχι δεν είναι έτσι η ζωή. Τίποτα δεν είναι έτσι Όλα μπορεί να είναι αλλιώς. Σαν τον τύπο που μου έκανε φωτογραφία πέρυσι στην τανία μικρού μήκους που σκηνοθέτησα, που ήθελε να φέρομαι σαν στρατάρχης στο γύρισμα, γιατί «έτσι λειτουργούν τα πράγματα», γιατί «στον κινηματογράφο δεν υπάρχουν ευγένειες» και «ευχαριστώ» και «παρακαλώ», ούτε «ερωτήσεις», ούτε «συνεργασία». Έτσι μου έλεγε 3 μέρες, μέχρι που έπεσα στην παγίδα κι άρχισα τα μπινελίκια και του έκανα τη χάρη κι έγινα στρατάρχης. Αλλά όχι. Δεν είναι έτσι τα πράγματα μη φίλε μου. Αν ήταν έτσι, δεν θα είχε υπάρξει ποτέ ο μαλάκας που αναρωτήθηκε γιατί να τρώει ωμό κρέας. Δεν θα είχε κατέβει ποτέ από το δέντρο, δεν θα είχε ανάψει ποτέ την φωτιά, δεν θα είχε ψήσει ποτέ του το κρέας και τώρα δεν θα μπορούσα να γράφω σε έναν υπολογιστή κι εσύ μαλάκα μη φίλε μου να διαβάζεις τις μαλακίες που εγώ γράφω Θα ήμασταν ακόμα στα δέντρα. Γκεγκε?
Η αμφισβήτηση είναι ο μοχλός της περιέργειας. Κι όχι τ’αναποδο. Άμα και πάρεις ως δεδομένο αυτό που σου λένε, άμα δεν αμφισβητείς την αυθεντία του εκάστοτε τιτλούχου, γονιού, καθηγητή, πολιτικού, αφεντικού, πετυχημένου, αποτυχημένου, φίλου, πάει πέθανες. Πέθανες ως άνθρωπος. Γίνεσαι ζόμπι, μια δίποδη μαιμού.
Στην Ελλάδα γκώσαμε από μαιμούδες και δη αυτιστικές. Λες και δεν είναι ένα σύστημα η ζωή. Λες και δεν ισχύουν οι φυσικοί νόμοι δω χάμω. Ισχύουν μόνο οι ανθρώπινοι. Αλήθεια?
Για ξανασκέψου το λίγο. Ακόμα και τούτο το τερατούργημα που λέγεται χρήμα και χρηματιστήριο και μονεταρισμός και πιστωτικό σύστημα υπόκειται στους φυσικούς νόμους. Ενα πετάρισμα στην Lehman Brothers στην άλλη άκρη του ατλαντικού και 3,5 χρόνια τώρα βιώνει ολόκληρος ο πλανήτης τις συνέπειες. Και βγαίνεις στους δρόμους και φωνάζεις γιατί ρε μαλάκα μου? Για να γυρίσεις στο πριν. Εμμμ, φίλε μου, λυπάμαι, αλλά στο πριν δεν γίνεται να γυρίσεις. Είναι σαν να θες να ξαναπάει 5 εκατοστά πίσω η αφρικανική πλάκα και να μην καβαλήσει την ευρασιατική. Κοπανήσου όσο θες, κάνε όσες επαναστάσεις θες, αλλά η Αφρική μια μέρα, θα την καταπιεί την Ευρώπη. Εκτός κι αν είσαι από εκείνους τους αμφισβητίες. Όχι από δαύτους τους ψευτο-αμφισβητίες που αναπαράγουν μασημένη τροφή και παριστάνουν τον Τζεημς Ντην γιατί ήταν ωραίος κι είχε το πιο όμορφο κορίτσι- και που να ‘ξερες ότι ήταν τρελή λουγκρίτσα. Το θέμα είναι αν μπορείς να είσαι Τέσλα, Αγγελόπουλος, Μπετόβεν. Να.... «επίστασαι» του εαυτού σου, του μυαλού σου, της σκέψης σου, της γνώσης. Να είσαι περίεργος, να ψάχνεις, να κάνεις του κεφαλιού σου, να είσαι εσύ αυτός που θα πάει κόντρα στην απόλυτη καταστροφή του καβαλικέματος της Ευρώπης από την Αφρική. Να βρεις τη λύση.
Εκεί έχει ελπίδες η ανθρωπότητα μονάχα. Όταν δεν θα υπάρχουν αυθεντίες να τις ακούς με τα μάτια ανοιχτά, αλλά αυθεντίες που θα τις ακούς με τα αυτιά ανοιχτά και θα μπορείς να τις κρίνεις.
Για να μπορέσεις όμως να φτάσεις μαλάκα μη φίλε μου στην κριτική σκέψη, πρέπει να έχεις πρόσβαση στην παιδεία , στη μόρφωση, πρέπει να ‘ναι πιο σημαντική η γνώση από τον τίτλο σπουδών. Πρέπει να καταστραφούν τα πανεπιστήμια, που μόνο πανεπιστήμια δεν είναι, αλλα κέντρα επαγγελματικής εξειδίκευσης, που σκοπό έχουν να σου προσφέρουν το χειρότερο ναρκωτικό όλων, την ψευδαίσθηση της επιτυχίας, της ανωτερότητας, της αποδεδειγμένης γνώσης, η οποία ασχέτως αν υπάρχει στην ουσία ή όχι, σε καθιστά αξιοσέβαστο μέλος σε μια κοινωνία μαιμούδων επιστημόνων, με βραβεία και αναγνωρίσεις. Και δεν σκέφτεσαι ποτέ πιο πέρα. Δεν αμφισβητείς ούτε τώρα βρε καημένη κατινούλα το σύστημα των βραβείων και των βραβεύσεων. Ούτε όταν ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου βραβεύτηκε για τον αντικαπνιστικό του αγώνα. Μήτε αυτό δεν σε ξεκουνάει. Έχεις μάθει να ακούς με τα μάτια. Αυτό είναι το πρόβλημα. Γαμώ την ανθρώπινη φύση σου. Με τα αυτιά ακούμε. Τι τα γουρλώνεις τα ρημάδια τα μάτια λοιπόν?
Τι να κάνεις κι εσύ ο δόλιος θα μου πεις. Τι φταις εσύ που γεννήθηκες δω χάμω και σε κάνουν με το στανιό να αγαπήσεις τώρα τον Αγγελόπουλο, τον πολυβραβευμένο, που ταξίδεψε την Ελλάδα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τι φταις εσύ που δεν σου παν για ένα στρυφνό, παράξενο τύπο που έκανε ταινίες όπως εκείνος γούσταρε, κι αν κάτι πρέπει να θαυμάζεις σε αυτή την αυθεντία, είναι η μη αυθεντία του, το πείσμα του να κάνει το δικό του, μακριά από τα άλλα πιθήκια του είδους του. Τι φταις εσύ που τα πιθήκια του είδους του άλλο χαβά δεν είχαν από το να περιαυτολογούν χειρότερα κι από τη Μαντάμ Σουσού. Ποτέ τους δεν σου ‘παν για κείνη την ταινία του Αρρονόφσκι ή του Καχίλ, ούτε καν του Μπάρτον. Ο τόνος στο Μπά, όχι στο ρτον, μην γίνει και παρεξήγηση. Ποτέ τους δεν σου ‘παν για τον Τομ Ρομπινς ή τη Γώγου, για τον Μιχάλη Δέλτα ή τη Στρέλα. Κι ίσως καλά κάναν και δεν σου ‘παν. Θα σοκαριζόσουν. Δεν θα καταλάβαινες. Δεν γίνεται από τη μια μέσα στην άλλη να πας από τον Κιάμο στον Kurt Weil. Αλλά σε σνομπάρουν φίλε μου, σε σαμποτάρουν δαύτοι, δεν σε θέλουν κοντά τους, γιατί αν ανέβεις εσύ, θα χάσουν την έπαρση της αυθεντίας τους. Κατάλαβες? Σκορτσέζε να δεις και Κόπολα και την Πολίτικη Κουζίνα να δεις φίλε μου και Περακη και Βούλγαρη. Δεν πας από το νηπιαγωγείο στο λύκειο σε μια μέρα. Δεν θα καταλαβαίνεις ουτε χριστό ουτε παναγιά και θα τα παρατήσεις. Αυτό θελουν οι αυθεντίες. Να τα παρατήσεις. Να εισαι μικρός στην σκέψη, μωρός, να ακούς με τα μάτια, για να μπορούν δαύτοι να καμώνονται τις αυθεντίες. Γι’ αυτό σου λεώ, μην ψαρώνεις με τους τίτλους και τις περγαμηνές. Μην μασάς με τα ακαταλαβίστικα βραβεία. Μην πιστεύεις. Ερεύνα. Αμφισβήτησε. Ψάξε. Μην ανήκεις σε καμιά αγέλη, σε κανένα γαμημένο σύστημα.
Μόνο τότε, θα με έχεις στο πλευρό σου. Και δεν χέστηκες για μένα φίλε, γιατί απλά εγω είμαι εσύ από την αλλη πλευρά.