Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Κι ύστερα ήρθε η κρίση.

Είμαι 36 χρόνων. Γυναίκα. Καλλιτέχνης. Κάτοχος 3 ακινήτων. Δεν τα έφαγα από κάποιον. Πούλησα ένα οικόπεδο που λειτουργούσε ως προικώο μου. Δεν παντρεύτηκα και λίγο πριν κλείσω τα 30 έπεισα την μητέρα μου να πουλήσουμε το οικόπεδο για να αγοράσω 2 παλιά δυαράκια να έχω ένα συμπληρωματικό εισόδημα. Το οικόπεδο αυτό το είχε αγοράσει ο παππούς μου την δεκαετία του ’50. Έπειτα το κληρονόμησε η γιαγιά μου και η μάνα μου και όταν πέθανε η γιαγιά μου, η μητέρα μου κληρονόμησε και το δικό της ποσοστό. Δηλαδή το ίδιο και απαράλλαχτο κομμάτι γης φορολογήθηκε 3 φορές, μια κατά την αγορά του και δύο ως κληρονομιά. Με την πώληση του, ξαναφορολογήθηκε. Η αγοράστρια πλήρωσε κανονικότατα τον φόρο και σε ολόκληρο το τίμημα, καθώς η αγορά έγινε με τραπεζικό δάνειο. Θέλαμε κι εμείς να δηλωθεί το ποσό, για να καλύπτεται το πόθεν έσχες για την αγορά των κατοικιών στην οποία προβήκαμε.

Δυο χρόνια αργότερα, κι ενώ εργαζόμουν και είχα ένα ικανοποιητικό εισόδημα, ειδικά ως 28χρονη, πήρα και την προικοδότηση μου από το Τ.Υ.Π.Ε.Τ.(ταμείο εθν.τράπεζας), πήρα ένα στεγαστικό δάνειο για να φτιάξω κι ένα δικό μου κεραμίδι, να συνδράμω κι εγώ ως οικονομική κι αποδοτική οντότητα στην δημιουργία της προσωπικής μου περιουσίας. Ήθελα την ανεξαρτησία μου. Μπορεί να είχα κάτι λιγότερο από έναν βασικό μισθό από την εκμίσθωση των δύο ακινήτων, που μου είχε παραχωρήσει ουσιαστικά η μήτηρ, έπαιρνα αλλά τόσα από την εργασία μου, είχα ήδη ένα δάνειο για την αγορά του golf, οικονομικά ήμουν πάνω από super, αλλά ζούσα με την μαμά μου. Fucking lame! Όχι Θα έπαιρνα το δικό μου σπίτι. Με έπαιρνε να δίνω ουσιαστικά τα δυο νοίκια για να έχω το δικό μου σπίτι. Κι έτσι κι έκανα Αγόρασα ένα ολοκαίνουργιο δυάρι, με αποθήκη κιόλας, 6 ολόκληρα τετραγωνικά παρακαλώ, στο υπό ανάπτυξη Γκάζι. Ζήλεψε η μητέρα, πήρε κι αυτή ένα αντίστοιχο δάνειο και αγόρασε το έτερο δυάρι στον όροφο. Καλή επένδυση. Ολοκαίνουργια πολυκατοικία, βραχυπρόθεσμα τα 2 δάνεια, 15ετίας, καλά τα ποσοστά, ευκαιρία μεγάλη, γιατί το γκάζι θα γίνει το νέο κολωνάκι ή έστω κάτι σαν Σόχο.

Τα μαθηματικά μας βγαίνουν με άνεση. Θα πάρει και η μαμά την σύνταξη της σε 6-7 χρόνια, γιατί είναι αποτυχημένη δικηγόρος εδώ που τα λέμε, οπότε μάλλον στο συν θα βγαίνει ο προϋπολογισμός άμα τη συνταξιοδότηση, όταν θα είμαι τριανταπεντάρα, με το εφάπαξ, κάτι θα έχουμε μαζέψει και μόνες μας στην άκρη, μπορεί να ξεχρεώσουμε και τα δάνεια. Μπορεί και να έχω παντρευτεί, μπορεί να έχω και καλύτερη δουλειά , ίσως να έχουν αυξηθεί και τα εισοδήματα από την εκμίσθωση ακινήτων. Όλα καλά παιδιά!
3 χρόνια κράτησε το όνειρο της ανεξαρτησίας Γιατί, κάναμε το λάθος να θέλουμε κι ένα εξοχικό. Προκάτ. Μην φανταστείτε κάτι μεγάλο. 62 τετραγωνικά. Ναι. Παρασυρθήκαμε Κάτι το «έλα μωρέ, τι είναι 30.000 ευρώ παραπάνω δάνειο; 250 ευρώ το μήνα.» Εντάξει, 120-130 ευρώ το μήνα απιβάρυσνη στην καθεμιά. Δεν είναι τραγικά αυτά τα ποσά. Η οικονομία καλπάζει Η ανάπτυξη που πραγματώνεται γύρω μας είναι μαγευτική. Φτιάχνονται δρόμοι, malls, επεκτάσεις ενός καταπληκτικού μετρό-πρότυπο, οικοδομές παντού, franchising ελληνικών και ξένων εταιρειών, αύξηση του τουρισμού, τα πακέτα της Ε.Ε για την γυναικεία, νεανική,επιχειρηματικότητα δεν θα σταματήσουν ποτέ. Θα ακολουθήσουν και τα πακέτα για την οικολογική, την πράσινη, την μπλε, την ροζ...
Η μονοκατοικία κοστίζει παιδιά. Δεν είναι διαμέρισμα. Πήραμε κι άλλα 30.000 ευρώ δάνειο. Τα πήραμε με άνεση. Μας τα έδωσαν με άνεση.Επέκταση του χρόνου αποπληρωμής στα 40 χρόνια. Δεν πειράζει που θα είμαι χούφταλο, όταν θα τα ξεχρεώσω. Υψηλό εκκαθαριστικό, Ε9, καλή δουλειά, καλές δανειολήπτριες Τρία ολοκαίνουργια ακίνητα... Η πολυπόθητη ανεξαρτησία είναι γεγονός. Η καθεμιά σπίτι της και ένα εξοχικό κανονικό. Με κήπο και δέντρα και σκυλιά, η θάλασσα στα 5 βήματα. Κοστοβόρο, αλλά σε 3 χρόνια η μαμά θα πάρει και την σύνταξη της. Τα νοίκια έχουν αυξηθεί κιόλας, τα επιτόκια είναι χαμηλά, με την επέκταση του χρόνου θα πληρώνουμε όσο και πριν περίπου, εντάξει, δεν γαμιέται!

Έχω ξεχρεώσει και το golf. Το οποίο προηγουμένως έχω τρακάρει. Εννιά χιλιάρικα ζημιά. Δίκες, φασαρίες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το golf έχω ακόμα πάντως Άσχετο αν δεν μπορώ να το συντηρήσω πλέον, αλλά αυτή είναι μάλλον και η ιστορία.

2006-2007. Είμαι συν στο πορτοφόλι μου . Ψυχανεμίζομαι ότι ο οργασμός θα τελειώσει κάποια στιγμή. Παρα-είναι παρα-τεταμένος. Είμαι και 31. Μήπως να κυνηγήσω τα όνειρα μου? Μήπως να φύγω εξωτερικό να κάνω εκείνο το πολυπόθητο master? Μήπως είναι η ώρα να φτιάξω την δική μου δουλειά? Μήπως να αλλάξω κατεύθυνση? Πολλαπλά λάθη, μια κατάθλιψη γερή, με ψυχίατρο και φάρμακα και κόκκινη συνταγή, κάμποσες γκαντεμιές, άνεργη και ψυχολογικά ράκος. Προσωπικοί οι λόγοι. Αλλά δεν μπορώ να εργαστώ με τις συνεχείς κρίσεις πανικού και αυτά τα Xanax με κάνουν ζόμπι. Θα κυνηγήσω τα όνειρα μου. Χέστηκα για την κοινωνία. Χέστηκα για τις ηλίθιες και κενές συμβάσεις σας. Πιάστηκα σε μια φενάκη. Τούβλα, χρήματα, μετοχές, καριέρα, επαγγελματική κάρτα, πιστωτική κάρτα, κι άλλη πιστωτική κάρτα, συνεχώς αυξανόμενο όριο συναλλαγών, εξυπηρετούνται κανονικά όλα μου τα χρέη... κι εγώ? Εγώ που είμαι? Διεκδίκηση της διαφορετικότητας λοιπόν Αυτός είναι ο στόχος ενός ανθρώπου Ενός ανθρώπου που έχει λυμένα όλα του τα ζητήματα διαβίωσης και κοινωνικής αποδοχής Είναι η πυραμίδα του Maslow αληθής λοιπόν Ηγγικεν η ώρα της αυτοπραγμάτωσης.

Νοικιάζω το σπίτι μου στο Γκάζι. Έτσι κι αλλιώς η μαμά έχει μετακομίσει στο εξοχικό σχεδόν μόνιμα. Για ποιο λόγο να έχουμε 2 σπίτια στην Αθήνα ανοιχτά? Χτυπάω και καλό νοίκι από το γκάζι. Μια χαρούλα είμαι. Ίσως να πρέπει να κόψω κάποιες μαλακίες. Έχω ανοιχτεί και πολύ με τις κάρτες. Εντάξει τώρα, θα τα βγάλω πέρα όμως. Είμαι και καλύτερα σιγά-σιγά, οι θεραπείες αυτές είναι αποτελεσματικές τελικά, έκατσαν και κάποιες εκθέσεις, έκανα και μερικά bazaars. Ζωγραφίζω. Ζωγραφίζω κυρίως ρούχα. Φτιάχνω και τσάντες. Με έγραψε και το αθηνόραμα. Και για την ομαδική έκθεση στο ash in art μας έγραψε και η ελευθεροτυπία. Βγήκα και τον Καραμέρο και τον Χαριτάτο και στα Ισθμια με εκτιμούν όλοι τώρα. Εκανα και τα κοστούμια για μια θεατρική παράσταση. Γράφω κι ένα παραμύθι και όσοι το έχουν διαβάσει είναι ενθουσιασμένοι. Οι φίλοι μου είναι σύρματα τεντωμένα. Μουσικοί, φωτογράφοι, μοντέρ, ζωγράφοι, ηθοποιοί, χειροτέχνες, dj’s. Επιτέλους διαβάζω Νίτσε και Ελύτη και Ρόμπινς και μαθαίνω για τον Fichte, τον Leibniz, ανακαλύπτω τον Bach και την Sarah Vaughan. Καθυστερημένη εφηβεία? Αυτοπραγμάτωση? Παλιμπαιδισμός? Ποιος νοιάζεται? Περνάω καλά. Με λιγότερα. Χωρίς μαρκέ ρούχα. Χωρίς επαγγελματική κάρτα. Χωρίς να πηγαίνω στο Privilege. Το μαστίγιο το έβαλα στο μπλέντερ και το έκανα κομμάτια. Πολτό. Ανακαλύπτω την θάλασσα. Κολυμπά ω. Υπάρχει κάτι πιο απελευθερωτικό από το κολύμπι? Δεν στοιχίζει κιόλας.

Ελα μου ντε που στοιχίζει. Στοιχίζει γαμώ το κέρατο μου. Πως στο διάτανο να πληρώσω τις βενζίνες και τα διόδια εκεί που έχουν πάει? Ήταν που ήθελα να σπουδάσω και σκηνοθεσία πανάθεμα με και να πάρω και μια slr, να πάρω και ένα καινούργιο laptop να αντέχει λίγο, να κάνω ένα στοιχειώδες μοντάζ στο premiere. Με έφαγαν και τα ταξίδια στο Βερολίνο, ήθελα και Μόναχο, και διακοπές στην Πάρο και στην Επίδαυρο και στο Αγκίστρι, άσχετο αν ήταν ελεύθερο κάμπινγκ, και ήθελα να πάρω και εκείνα τα ρούχα από την Μαρίνα που τα είχε 60 και 70% έκπτωση. Και τα ντιλίβερι; Που τα πας τα ντιλίβερι; Και κρασάκι μοσχοφίλερο σπίτι και γαριδούλες και ζυμαρικά γκουρμέ και καλή κροκέτα για το παιδί μου και παιχνιδάκια και... Τρόικα. Δεν γίνονται όλα μαζί. Αλλά, εγώ το ήξερα; Περίμενα τέτοια κατρακύλα τόσο γρήγορα; Έλεγα, στην χειρότερη θα πουλήσω ένα ακίνητο να ξεχρεώσω αν όχι όλο, έστω μέρος του δανείου. Ή μήπως περίμενα χαράτσια ύψους 2 και 3 χιλιάδων ευρώ; Η μήπως ήξερα πριν 3 χρόνια ότι το εισόδημα μου από τα ακίνητα θα περικοπεί κατά 25%, ενώ τα έξοδα θα αυξάνονταν κατά 40%; Μπορεί και 50%. Η μήπως περίμενα η καλλιτεχνική μου καριέρα, τουλάχιστον οικονομικά, να είναι τόσο βραχύβια; Το να βρω δουλειά σε μια σοβαρή επιχείρηση στα 36, χωρίς καλό βιογραφικό και με την πραγματική ανεργία στο 25% είναι ανέκδοτο. Ούτε γκαρσόνα δεν βρίσκω. Μετρώ κλειστά μαγαζιά. Βλέπω τον κόσμο που παραμιλάει. Δεν είμαι μόνη. Το αντιλαμβάνομαι Αλλά μακάρι να ήμουν μόνη, να ήταν δικό μου το πρόβλημα. Δεν έχω αφήσει ουσιαστικά τίποτα στην άκρη Νόμιζα ότι ήμουν εξασφαλισμένη με την οικογενειακή μου κατάσταση και περιουσία Νόμιζα οτι μια αστική οικογένεια, με ακίνητη περιουσία και συνταξιούχο δικηγόρο για μητέρα, θα ήταν πάντα ασφαλής.

Μεγαλύτερη απάτη από το κυνήγι της ασφάλειας δεν υπάρχει. Τίποτα δεν είναι στάσιμο σε αυτή την ζωή. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κανείς μας δεν φταίει που παρασύρθηκε από το ρεύμα της εποχής. Πήραμε δάνεια και φάγαμε τα έτοιμα και μεγαλοπιαστήκαμε και κάναμε σπίτια και εξοχικά και πήραμε αυτοκίνητα και πήγαμε στο Παρίσι και τις Μαλδίβες κι αποκτήσαμε ιδιωτικά ασφαλιστήρια συμβόλαια υγείας και ζωής. Γίναμε Ευρωπαίοι, γαμώ την πουτάνα μου. Δεν κάναμε και κάποιο έγκλημα. Καταναλώνουμε για να συντηρούμε την μονεταριστική οικονομία στην οποία ζούμε. Καταναλώνουμε γιατί το χρήμα είναι προς κατανάλωση. Για να γυρίζει από οικονομική οντότητα σε οικονομική οντότητα. Για να έχει ο κόσμος δουλειά, για να έχουμε εμείς δουλειά, για να έχουμε όμορφα, άχρηστα πράγματα. Για να έχουμε ίντερνετ και υπολογιστή και εκείνον τον ωραίο πίνακα που είδαμε σε μια εναλλακτική έκθεση στο Γκάζι. Να το πάλι το γκάζι! Ποιος μας προειδοποίησε οτι το φυσικό αέριο θα έφτανε στην τιμή που είναι τώρα; Ποιος μας σφύριξε ότι τα κοινόχρηστα θα τριπλασιάζονταν τόσο γρήγορα; Τι φταίω εγώ που οι επικεφαλής της παγκόσμιας οικονομίας είναι τόσο άχρηστοι; Που κατάφεραν να κάνουν το ίδιο το χρήμα αντικείμενο συναλλαγής; Που κατάφεραν οι μισθοί και τα εισοδήματα των ανθρώπων να μην επαρκούν για την κάλυψη βασικών αναγκών, με αποτέλεσμα το μέσο με το οποίο συντηρείται η μονεταριστική οικονομία να είναι σε ανεπάρκεια; Που κλείνουν οι επιχειρήσεις και απολύεται ο κόσμος και τα δάνεια δεν εξυπηρετούνται και τα σπίτια κατάσχονται και η αγοραπωλησία ακινήτων έχει πέσει στο ναδίρ και η οικοδομή, μεγάλο κομμάτι της οικονομίας μας, είναι σε απόλυτη αδράνεια; Πως βρε μαλάκες θα πάρετε χρήματα, όταν εγώ, η πρώην ασφαλής μεσοαστη, δεν μπορώ να καλύψω το υπερμεγεθες πλέον δάνειο μου; Πως θα τα βγάλω πέρα με 11 χιλιαρικα, όταν τα 4 από αυτά είναι δάνειο και μου ζητάς φέτος να σου δώσω και φόρο περίπου 1,500 ευρώ για τα ακίνητα που έχω; Και μου θες και ΕΤΑΚ και ΦΑΠ και σήμα αυτοκινήτου και έχεις πάει τα τσιγάρα μου στα 3,70 και τη ΔΕΗ μου, μου ήρθε ο εκκαθαριστικός το καλοκαίρι 140 ευρώ ρε μαλάκα, που πέρυσι ο αντίστοιχος ήταν 90. Και βαράνε και κανόνι οι νοικάρηδες. Και με βάζεις να πληρώνω και έξοδα ιδιοκτητών ρε μαλάκα, να φτιάξουμε τα ασανσερ και πρέπει να αλλάξω και τα κουφώματα στο σπίτι. Θα παγώσω ρε μαλάκα τον χειμώνα χωρίς θέρμανση. Ασε που φοβάμαι ρε μαλάκα με τις παλιατζούρες μην μπουκάρει κανάς κλέφτης. Γιατί κατάφερες ρε μαλάκα να νιώθω γραφική που θυμάμαι να κοιμόμαστε με τις μπαλκονόπορτες τέντα στον πρώτο όροφο. Μαλάκα. Ε, μαλάκα. Τι φταίω εγώ που φάγατε δις; Που προσλαμβάνατε τον καθε άσχετο, γιατί ήταν τριτοξάδελφος της αγρότισσας που πηδήξατε στον Κάτω Τραχανά; Γιατί να σας πληρώνω; Δεν ανήκω στο κράτος σας. Δεν με πληρώνετε. Δεν ανήκω στο σύστημα υγείας σας. Δεν ανήκω στο σύστημα παιδείας σας. Δεν μου προσφέρετε τίποτα. Αλλα ουτε και σε κανεναν ετσι κι αλλιως. Να σας πληρώσω γιατί; Για την ανικανότητα σας; Οχι μάγκες μου. Δεν θα με κανετε να νιωθω ενοχες που δεν αποταμιευσα για να πληρωσω την μαλακια σας. Δεν θα με κάνετε να νιώσω τύψεις που έχω μια χούφτα μικρά ακίνητα, τα οποία εχουν αποδώσει χιλιάδες ευρώ φόρων στο κωλοκράτος σας. Σας εχω πληρωσει αρκετά νομίζω.

Δεν θα σας πληρωσω για να κόβετε συντάξεις και παροχές υγείας και για να μην δίνετε βιβλία στους μαθητές. Δεν θα σας πληρώσω για να δίνετε 10ευρω την συνεδρία της λογοθεραπείας ή για να επιβάλετε 25%συνδρομή στις παρακλινικές εξετάσεις. Δεν θα σας πληρώσω για να αγοράζετε δακρυγόνα και να προσλαμβανετε συμβουλους απολυσεων. Δεν είμαι κινηματογραφικος χρακτηρας της ταινιας “Up in the air” (http://www.imdb.com/title/tt1193138/).