Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Laissez faire, laissez passer!!!!!

Λέει ο Αλμούνια πως είμαστε μια προβληματική χώρα…. Έλα καλέ!

Ζητάει λιτότητα, περικοπή των κρατικών εξόδων, δηλαδή των κοινωνικών παροχών.
Τους μισθούς, τις συντάξεις και τις παροχές που απολαμβάνουν οι Έλληνες πολίτες, τους ξέρει ο κύριος Αλμούνια;

Για τη διαφθορά σε αυτή τη ρημαδοχώρα έχει ακούσει τίποτα;
Γιατί, από πού να κόψει πια ο Έλληνας πολιτικός; Κι αν κόψει, από πού θα βγάλει την πισίνα του, τον πολυτελή γάμο του, το Cayenne του;

Δεν άκουσα ποτέ κανένα από αυτούς τους μεσολαβητές-συμβουλάτορες της Ε.Ε. να ζητούν την άμεση πάταξη της διαφθοράς, την παραδειγματική τιμωρία όσων κατασπατάλησαν το δημόσιο πλούτο, τη δήμευση των περιουσιών όσων ενεπλάκησαν σε οικονομικά σκάνδαλα και απάτες….

80/20: Ο κανόνας που λέει πως το 80% του πληθυσμού παράγει μόνο το 20% του πλούτου μιας χώρας και αντίστροφα. Αναρωτιέμαι, αν ισχύει ακόμα αυτός ο κανόνας. Ίσως από τότε που αποφοίτησα από το Αμερικάνικο Κολλέγιο, να έχουν αλλάξει πολλές αρχές της οικονομίας. Γιατί, δεν μπορώ να καταλάβω πως θα σωθεί η οικονομία της χώρας, το 100% δηλαδή, με το να ρίξουμε όλο το βάρος της ευθύνης στο 20%, όχι του πληθυσμού, αλλά του πλούτου. Μήπως τελικά αυτό το 80% της κοινωνίας, έχει αλήθεια μεγαλύτερη δύναμη; Από εμάς δε ζητάνε να σώσουμε τη χώρα;

Ε, ας τη σώσουμε, λοιπόν!!! Ας τονώσουμε κι άλλο το θετικό ρυθμό ανάπτυξης της χώρας, ας δημιουργήσουμε τις συνθήκες για νέες αγορές…. Γκαζάκια, εκρηκτικές ύλες, σιδηρολοστοί, κουκούλες και μάσκες, όχι μόνο στις απόκριες…. Γιατί όχι; Νέες καταναλωτικές συνήθειες! Νέες ανάγκες σημαίνει νέα προϊόντα, άρα και νέες θέσεις εργασίας…. Σε ελεύθερη αγορά δε ζούμε; Laissez faire, laissez passer!!!!!

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Πιστεύω, δηλαδή ασπάζομαι την άποψη κάποιου άλλου... Δική μου δεν έχω;

Τελευταία, αναρωτιέμαι για μερικά πράγματα που έχω μάθει να τα θεωρώ δεδομένα, χωρίς να τα ερευνήσω. Είναι σαν το ερώτημα, που έθετα στη γιαγιά μου , όταν ήμουν παιδάκι ακόμα, αμφισβητώντας την αυταπόδεικτη ύπαρξη του Θεού: «Και το Θεό, ποιος τον έφτιαξε;» Ακόμα περιμένω μια πειστική απάντηση. Γιατί δεν είναι πειστικές οι απαντήσεις: «Λες βλακείες.», «Γίνεσαι βλάσφημη.» ή «Ο Θεός είναι ο Θεός.» και «Η πίστη δεν χρειάζεται αποδείξεις.».
Τελικά, ο Θεός είναι το πρόβλημα ή η πίστη*;

Πριν μερικά χρόνια, θα ήμουν γύρω στα 17-18, κάναμε μια καταπληκτική τηλεφωνική φάρσα με τις φίλες μου, από την οποία έβγαλα καταπληκτικά συμπεράσματα…. Τα οποία μάλλον μεγαλώνοντας ξέχασα. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, πληκτρολόγησα στην τύχη ένα νούμερο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε μια γυναικεία φωνή. «Καίγομαι, βοήθεια. Σας παρακαλώ, βοηθήστε με» της είπα, με τόσο πειστικό τρόπο, που μέχρι κι εγώ μπήκα στο πετσί του ρόλου. «Την πυροσβεστική. Πάρε την πυροσβεστική.», απάντησε έντρομη η γυναίκα. «Δεν ξέρω το νούμερο… Σας παρακαλώ! Είμαι εγκλωβισμένη.» της είπα, σχεδόν κλαίγοντας. «Που; Που είσαι;» με ρώτησε. Μέσα στην παραζάλη μου, της έδωσα την πραγματική μου διεύθυνση. Λίγη ώρα αργότερα, οχήματα της πυροσβεστικής πολιορκούσαν την πολυκατοικία στην οποία έμενα. Μας ζητήθηκε να εκκενώσουμε το κτήριο. Φυσικά, εμείς, φοβούμενες, ότι θα καταλάβαιναν ότι εμείς είχαμε κάνει τη φάρσα, όταν θα συνειδητοποιούσαν ότι δεν υπήρχε καμία φωτιά, ταμπουρωθήκαμε στο σπίτι, κλείσαμε όλα τα φώτα και στήσαμε αυτί στην πόρτα. Τότε, ακούσαμε τον κόσμο που εγκατέλειπε το κτήριο, να λέει πως όντως μύριζε καμένο, μύριζε φωτιά και κάποιες κυρίες μάλιστα έκλαιγαν για την κακή τους τύχη….

Γιατί δεχόμαστε ως δεδομένα κάποια πράγματα; Πως η πεποίθηση ότι ισχύει κάτι, οδηγεί τις αισθήσεις μας στη φυσική αντίληψη κάποιων ερεθισμάτων; Προκαταλαμβάνουμε τον εαυτό μας ότι τι Α ισχύει κι έπειτα αισθανόμαστε στ’ αλήθεια τις συνέπειες του Α. Και πόσο εύκολα πείθουμε τον εαυτό μας για κάτι, όταν αυτό το κάτι, πατάει στο ένστικτο του φόβου;

Θεός. Υπάρχει; Τρομοκρατία. Υπάρχει; Χρήμα. Υπάρχει;
Ναι, ναι. Είμαι επηρεασμένη ακόμα από το Zeitgeist, από το V for Vendetta… από τη φάρσα που έκανα πριν 15 χρόνια.
Σε αυτό το πλαίσιο, έκανα και την προηγούμενη ανάρτηση περί ηθικής. Κάποιος είπε πως το Α είναι καλό και το Β είναι κακό. Κι εμείς το πιστεύουμε. Όπως οι άνθρωποι που μύριζαν, και τη μύριζαν πραγματικά τη μυρωδιά της φωτιάς εκείνο το βράδυ. Το πίστευαν, το ζούσαν. Αυθυποβολή, λέγεται αυτή η διαδικασία, αν δεν κάνω λάθος. Το κουμπί που την πυροδοτεί συχνότερα; Ο φόβος. Ο φόβος του θανάτου, ο φόβος για το άγνωστο.

Είναι καταπληκτικό να θέλουμε κάποιος άλλος να μας ορίσει τα πλαίσια της ζωής μας, του γνωστού και του αγνώστου, του καλού και του κακού, του ωφέλιμου και του ανώφελου, και να προτιμάμε να σκοτώσουμε το ένστικτο της διερεύνησης, της ανακάλυψης, της περιπέτειας, της αμφισβήτησης.

*Το ρήμα "πιστεύω" προέρχεται από τη λέξη "πίστη", που βγαίνει από το ρήμα "πείθω= παίρνω με το μέρος μου".

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Τα ναρκωτικά, οι τράπεζες, οι φόροι, τα λαχανικά, τα pc's και η Ηθική.

«Δεν κατάλαβα δηλαδή; Ο τραπεζίτης δεν πουλάει το θάνατο; Άμα και σουτάρεις καταναλωτικό δανειάκι και γλυκαθείς με τα αγαθά που θα αγοράσεις, εθίζεσαι και μετά παίρνεις κι άλλο κι άλλο και μετά γίνεσαι καταναλωτικό τζάνκι και πουλάς και τη μάνα σου στο διάβολο για μερικά φράγκα ακόμα, μέχρι που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση… Θες όλο και περισσότερα και περισσότερα για να νιώσεις την ίδια ηδονή και μια μέρα ξυπνάς και είσαι μια κουραδομηχανή χρεωμένη ως το λαιμό.»

Αυτά μου είπε μια φίλη στην κριτική που της έκανα για τον καλό της, που το επάγγελμα του είναι παράνομο και θεωρητικά ανήθικο. Η απάντηση της με έβαλε σε σκέψεις. Όταν ένα έξυπνο και σκεπτόμενο πλάσμα συνάπτει σοβαρό δεσμό με έναν έμπορο ναρκωτικών, αναρωτιέσαι για πάρα πολλά. Το πλάσμα αυτό λοιπόν, εκτός των πιο πάνω, μου είπε και άλλα, τα οποία δε θυμάμαι αυτολεξεί, αλλά θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω ως προβληματισμό. Ήταν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, ομολογώ.

Η θέση της Χ λοιπόν, την οποία και ασπάζομαι, είναι πως ακολουθούμε, ακόμα και εμείς που σκεφτόμαστε διαφορετικά, ένα σύστημα ιδεών, που φέρει μια στρεβλή έννοια της ηθικής και της ανηθικότητας. Καταρχήν η ηθική είναι το σύστημα αξιών που διέπει τη σκέψη και τη ζωή ενός ανθρώπου, άρα κανείς δεν μπορεί να είναι ανήθικος. Όλοι έχουμε ηθική και όλες οι πράξεις μας διέπονται από κάποια ηθική. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να καταλάβουμε πως διαστρεβλώνοντας τις έννοιες και τις λέξεις και στην πορεία ενοχοποιώντας τις, στην πραγματικότητα ενοχοποιούμε τις πράξεις πίσω από αυτές. Η ηθική και η ιστορία της είναι τεράστια για να εγκλωβιστεί σε περιγραφές, σε κανόνες, σε συμβάσεις, σε νόμους.

Θεωρούμε λοιπόν τον έμπορο ναρκωτικών ανήθικο. Θα το δεχτώ και θα πάω πάσο. Θάνατο πουλάει, εξάρτηση, αρρώστια… Ανήθικος._ (Τελεία και παύλα). Με ποιο μέτρο ηθικής όμως; Με το ίδιο μέτρο με το οποίο θεωρούμε τους εαυτούς μας ηθικά άτομα; Με το μέτρο ηθικής με το οποίο ζούμε; Αλήθεια, ε;

Πληρώνεις φόρους; Όχι; Τότε μου κλέβεις το δικαίωμα στην αξιοπρεπή και δωρεάν παιδεία, στην υγεία, στους καλοφτιαγμένους δρόμους. Ναι; Συνεισφέροντας στα κονδύλια του στρατού και της αστυνομίας, τελικά γίνεσαι συνεργός στα εγκλήματα και ενισχύεις τις βιομηχανίες οπλισμού, δίνοντας τους λόγο ύπαρξης.

Έχεις υπολογιστή; Όχι, τότε θα μείνεις ανενημέρωτος για όσα λέω, αλλά και για πάρα πολλά άλλα σε όλη σου τη ζωή, παίζοντας το παιχνίδι του συστήματος που μου στερεί την ελευθερία. Ναι; Μόλις εκμεταλλεύτηκες μερικά παιδιά στην Ασία και θα τα μολύνεις σίγουρα κιόλας με έναν καρκίνο, όταν κάποια στιγμή πετάξεις αυτό τον υπολογιστή.

Τρως λαχανικά; Όχι; Μα, θα πάθεις καρκίνο του παχέος εντέρου, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι θα επιβαρύνεις το ταμείο σου, το ΕΣΥ και εντέλει τον κρατικό προϋπολογισμό με την αυτοκτονική σου βλακεία. Επίσης οδηγείς τους αγρότες στην απελπισία και τη χώρα σου σε μια ασφυκτική αστικοποίηση. Ναι; Η εντατική καλλιέργεια καταστρέφει τη φύση και τον υδροφόρο ορίζοντα. Διάλεξε τα βιολογικά προϊόντα τότε. Μα είναι ακριβά, θα μου πεις, τι είσαι εσύ; Ελίτ; Μα, αν ενισχύεις τα αντιοικολογικά προϊόντα, τα παιδιά μου πως θα ζήσουν με μολυσμένο νερό; Κι εσύ μου απαντάς, πως δε σε νοιάζει, κι αν σε νοιάζει, δεν περνάει από το χέρι σου, ενώ ο έμπορος ναρκωτικών… Για να γυρίσω στο θέμα.

Τι είναι λοιπόν ηθικό; Αυτό που κάνει καλό, που προξενεί μια θετική αντίδραση σε σένα και στην κοινωνία; Αυτό που προάγει το κοινό καλό, την κοινωνική ευημερία; Αν, ναι, τότε θα πρέπει η ηθική που έχεις, αυτό το ρημάδι το σύστημα των αξιών να εφαρμόζεται σε όλες τις εκφάνσεις της σκέψης και της ζωής σου. Κάτσε και σκέψου, αν με τον τρόπο που ζεις, αν τελικά με τον τρόπο που σου επιτρέπεται να ζεις, υπηρετείς πραγματικά αυτό που επιτάσσει η ηθική σου. Κι αφού κρίνεις τον εαυτό σου, τότε κρίνε και τον έμπορο ναρκωτικών. Και απλά σκέψου, πως υπάρχουν πολλά περισσότερα παιδιά που πεινούν παρά χρήστες παράνομων ουσιών παγκοσμίως. Σκέψου, πως στην Ελλάδα πεθαίνουν περισσότεροι άνθρωποι λόγω των τροχαίων, κυρίως λόγω του αλκοόλ, παρά από ναρκωτικές ουσίες. Σκέψου…

Σκέψου. Σε έχουν προγραμματίσει με μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη περί ηθικής και ανηθικότητας. Η ζωή είναι πολύ πιο κυνική στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι πάντα καλός, Είναι αδύνατο. Αν καταφέρεις να τα δεις ωμά τα πράγματα, θα καταλάβεις πως το καλό και το κακό είναι δύο άθλιες έννοιες, που βολεύουν πάρα πολύ το σύστημα που θέλει να τα βλέπεις όλα ενοχικά. Σου έχουν κολλήσει μια ταμπέλα, αυτή του καλού παιδιού, που φοβάται την αρνητική πλευρά της ζωής, την θλιβερή, τη μαύρη, που φοβάται το θάνατο και τελικά καταλήγει να φοβάται και τη ζωή. Φοβάσαι να πληγώσεις το διπλανό σου, ενοχοποιείς το όχι και το αποκαλείς απόρριψη, θάβεις βαθιά μέσα σου τις αδικίες που έχεις κάνει και πότε πότε αυτομαστιγώνεσαι. Με ποιανού το δίκιο πράττεις αδικίες; Μήπως τελικά δεν αδίκησες ποτέ κανένα;

Δεν υποστηρίζω τον έμπορο ναρκωτικών, αλλά δεν μπορώ να τον πυροβολήσω κιόλας. Αν το κάνω αυτό, πρέπει να πυροβολήσω πρώτα εμένα, έπειτα εσένα, μετά κι εσένα, κι εσένα, κι εσένα…. Θα προτιμήσω να εκτελέσω πρώτα τον επικίνδυνο οδηγό, τον βιομήχανο που πετάει τα βιομηχανικά του απόβλητα στη θάλασσα και στα ποτάμια, τον τραπεζίτη που πουλάει εξαρτητικά και καταστροφικά δάνεια, τους fashionistas που θέλουν με το στανιό να με κάνουν ανορεξική, το νομοθέτη που ποινικοποιεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης δημιουργώντας το πλαίσιο για ένα ανεξέλεγκτο κύκλωμα διακίνησης των ναρκωτικών ουσιών… και… τη μαμά μου μετά, γιατί με γέννησε επιβαρύνοντας τον πλανήτη με έναν ακόμα άνθρωπο.

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

http://www.zeitgeistmovie.com/

Μόλις χθες το βράδυ είδα το πολυσυζητημένο ντοκιμαντέρ Zeitgeist.

Πέρα από το αν συμφωνώ, που συμφωνώ, χάρηκα πολύ που αυτό το δίωρο βίντεο είναι τόσο δημοφιλές. Εδώ και καιρό βλέπω το link να φιγουράρει όλο και σε κάποιο status στο facebook .

Τα κλασικά μέσα ενημέρωσης ανήκουν σε ένα σύστημα που βασίζεται στο χρήμα και σε όλα τα παράγωγα του, την κοινωνική και θρησκευτική ηθική, την τρομολαγνεία, κ.λ.π. Δεν πρόκειται ποτέ να προάγουν ιδέες σαν και αυτές που διαδίδει το zeitgeist. Χώρια που αν μεγαλώσει πολύ αυτή η ιδεολογία, που προάγει το ιδεώδες ενός παγκόσμιου πολιτισμού χωρίς χρήμα, επιχειρηματικά συμφέροντα, όπλα, νόμους, ηθικά στεγανά, με ευκολία θα το ονομάσουν τρομοκρατική ενέργεια. Γιατί, αν πολλοί άνθρωποι πειστούν και πιστέψουν πως μπορούν να ζήσουν με άλλο τρόπο, με έναν τρόπο όπου ο πλανήτης και η ζωή πάνω σε αυτόν τοποθετείται σε πρώτο πλάνο, τότε μοιραία, θα επαναστατήσουν ενάντια στο παράλογο σύστημα κάτω από το οποίο ζούμε.

Money makes the world go round. Αλήθεια; Εγώ νόμιζα πως ήταν ένα θαύμα της φύσης, όπως νόμιζα πως θαύμα της φύσης είναι και η θάλασσα, οι πεταλούδες, οι αγκινάρες, τα ελάφια, τα πάντα και τα κοάλα, εγώ κι εσύ. Το χρήμα είναι ένα μέσο συναλλαγής ή θα έπρεπε να είναι. Δομήθηκε όμως ένας τόσο άρρωστος μηχανισμός πίσω και γύρω από αυτό, ένα άθλιο φιλοσοφικό υπόβαθρο, με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, ψυχολογικές και εν τέλει σωματικές. Αν δεν έχεις χρήμα, δε ζεις. Και για να έχεις χρήμα, πρέπει να το λατρέψεις, δηλαδή να γίνεις ένα μηχάνημα παραγωγής και κατανάλωσης και να ακολουθείς πιστά τις ρήσεις του ευαγγελίου του, όπερ σημαίνει να είσαι κοινωνικά αποδεκτός…. Να ιδρώνεις για να επιβιώσεις, να είσαι καλός πιστός, να αυτομαστιγώνεσαι και να χαίρεσαι που είσαι τόσο μαλάκας που δουλεύεις όλο και περισσότερο, γιατί δεν είσαι τεμπέλης εσύ, ούτε φυγόπονος, να κάνεις ένα γάμο με ένα καλό κορίτσι-αγόρι, που ανήκει στην ίδια πίστη με σένα, να ξαμολήσεις κι ένα δυο κουτσούβελα, γιατί έτσι πρέπει, και να τα προγραμματίσεις να γίνουν και αυτά υπηρέτες του ίδιου συστήματος και τρόπου ζωής που ακολουθείς κι εσύ. Ενοχοποιείς το σώμα σου, τη γύμνια σου, τον έρωτα- μη μάθει το παιδί τι σημαίνει φίκι-φίκι, τον αυνανισμό- του ρίχνουμε και καμιά σφαλιάρα άμα λάχει, το παιχνίδι- τι μαλθακό θα το κάνουμε; - να διαβάζει για να γίνει δικηγόρος ή γιατρός, να έχει χρήμα και μια καλή ζωή. Κι όταν φτάσει στα είκοσι, για να εγκαταλείψει το γκομενάκι που έχει ερωτευτεί και του έχει πάρει τα μυαλά, του παίρνεις δώρο κι ένα αυτοκίνητο.

Πάμε καλά;
Έχουμε ενοχοποιήσει όλα τα φυσιολογικά πράγματα.

Το σώμα μας. Δεν είναι ντροπή. Δεν είμαστε ένοχοι για αυτό, κι ας θέλουν έτσι τα παπαδαριά να πιστεύουμε. Αν και τώρα έχουμε περάσει σε άλλου είδους ενοχοποίηση, της τελειότητας του Photoshop. Μετά την απελευθέρωση των 60’ς, μιας και το σχήμα «το σώμα μας είναι ένα έργο του διαβόλου» σταμάτησε να είναι τόσο δημοφιλές, φτιάξαμε ένα νέο ευνουχιστικό θεώρημα γύρω από το σώμα, αυτό της τελειότητας. Μα τέλειο είναι όπως μας το χάρισε η φύση. Σίγουρα πάντως δεν είναι ατελές.

Τον έρωτα. Δεν είναι κακό πράγμα ο έρωτας, όπως κι αν εκφράζεται, είτε με τη μορφή ρομαντικών συναισθημάτων είτε με τη μορφή του σαρκικού σεξ. Στο τέλειο σώμα μας ρέουν ορμόνες, που μας κάνουν σεξουαλικά και ερωτικά όντα, με καύλες, ορμές και συναισθήματα. Βαρέθηκα να ακούω γκομενίτσες να λένε «δεν θα του κάτσω… να με περάσει και για εύκολη;» και κάτι βλάκες «σιγά μην την ερωτευτώ… τι είμαι; Μαλάκας;». Ε, και οι δύο αυτοί τύποι ανθρώπου είναι ηλίθιοι. Ενοχοποιούν την πιο φυσική διαδικασία της φύσης, αλλά τρέχουν και γλείφουν κατουρημένες ποδιές για να πάρουν μια προαγωγή, άρα και παραπάνω χρήμα, άρα και παραπάνω ώρες δουλείας.

Την τεμπελιά, την διασκέδαση, την εργασία. Δεν είναι κακό πράγμα η τεμπελιά, ούτε η διασκέδαση, ούτε η εργασία. Η δουλειά είναι όμως. Ζώα είμαστε. Και τα ζώα κάθονται και λιάζονται και παίζουν και όταν χρειαστεί να εργαστούν για την επιβίωση τους το κάνουν. Κι εδώ είναι που ο άνθρωπος διαφέρει κάπως. Έχουμε όλα τα μέσα, όλες τις πηγές και όλους τους τρόπους για να καλύψουμε τις ανάγκες μας για την επιβίωση και όχι μόνο. Δε χρειάζεται να δουλεύουμε, όχι τόσο τουλάχιστον. Το τόσο είναι για να καπηλεύονται τον κόπο μας και το έργο μας κάποιοι λίγοι, ενώ εμείς απλά χαιρόμαστε που είμαστε τόσο παραγωγικοί και άξιοι, και όχι τεμπέληδες. Και δουλεύουμε για τους τεμπέληδες. Χαχαχαχα! Μόνο, που δεν είναι αστείο, αλλά τραγικό. Να νιώθουμε ικανοποίηση που είμαστε πετυχημένοι δούλοι. Μπορούμε να παράγουμε έργο, πνευματικό ή φυσικό για δικό μας όφελος, χωρίς να ντρεπόμαστε. Υπάρχουν τόσα ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει κάποιος, να γράφει, να ζωγραφίζει, να τραγουδάει, να παίζει τένις, να κολυμπάει, να ασχολείται με τα ζώα, την κηπουρική, τις κατασκευές, την τεχνολογία… Και μέσα από αυτές τις δραστηριότητες μπορεί να παράγει και έργο χρήσιμο και για τους άλλους, γιατί πάντα κάποιος θα θέλει να διαβάζει, να δει μια ταινία, να ακούσει μια μουσική, να απολαύσει κάτι που έφτιαξε ένας άλλος άνθρωπος βρε αδελφέ, απλά και μόνο γιατί του αρέσει, γιατί θέλει να διασκεδάσει το χρόνο του. Και τι μεγάλη χαρά νιώθει κάποιος όταν αυτό που παράγει αρέσει, διευκολύνει, σώζει τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου!

Την ελευθερία έκφρασης. Α, καλά. Δεν υπάρχει πιο σαφές και τρανό επιχείρημα που να αποδεικνύει τον παραλογισμό του συστήματος. Για να γίνει κάποιος λοιπόν μέρος του συστήματος και πετυχημένος δούλος, για να τον αποδεχτεί η κοινωνία και να του δώσει μια θέση δουλείας, πρέπει εκτός όλων των άλλων, να είναι ίδιος με όλους τους άλλους. Αλλοίμονο κι αν έχει τα μαλλιά βαμμένα φούξια, φοράει μια κίτρινη πεταλούδα στο κεφάλι, ένα παπούτσι κόκκινο κι ένα λευκό…. Μα αυτός που τα κάνει αυτά είναι τρελός! Μμμμ, παίζει μήπως έτσι να γουστάρει να είναι ντυμένος; Παίζει να γουστάρει να είναι γκέι, στρέιτ, μπαισέξουαλ, ασέξουαλ, πρωινός τύπος, βραδινός τύπος, επικοινωνιακός, αντικοινωνικός, υπερβολικός, μαζεμένος, έξυπνος, χαζός, ωραίος, άσχημος; Μπορεί ο καθένας να είναι αυτό που είναι και αυτό που γουστάρει να είναι, χωρίς να τιμωρείται για τις επιλογές του και τη φύση του; ΟΧΙ. Δεν επιτρέπεται σε κανένα να κάνει αυτό που θέλει. Υπάρχουν άπειρα «πρέπει», τα οποία προγραμματιζόμαστε να πιστεύουμε από παιδιά και τα οποία μας αφαιρούν το δικαίωμα έκφρασης, το δικαίωμα στην ελευθερία. Και φτιάξαμε και φοβερές επιστήμες γύρω από αυτές τις θεωρίες των «πρέπει», κοινωνιολογία, ψυχολογία, ψυχιατρική, αντικαθιστώντας απλά τη θρησκεία ως μέσο χειραγώγησης. Είμαστε άξιο είδος!

Για να κλείσω, εγώ θα εξακολουθήσω να είμαι φυγόπονη, δεν μου αρέσει να πονάω, ούτε το θεωρώ φυσιολογικό, θα είμαι και τεμπέλα, δεν μου αρέσει να δουλεύω για έναν άλλον τεμπέλη, δεν θα ντρέπομαι για το σώμα μου και τον σεξουαλισμό μου, και θα γαμιέμαι με γκομενάκια όσο το θέλουν οι φυσιολογικότατες ορμόνες μου, θα είμαι ερωτευμένη με τον έρωτα, και θα αφήνομαι όπως έκανα και στα 15 να ονειρεύομαι κάποιο αγόρι και θα γελάω όταν έχω ανταπόκριση και θα κλαίω όταν δεν θα έχω. Θέλω να χορεύω, να γλεντάω ή να κάθομαι σπίτι μου με τα βιβλία μου ή τις ταινίες μου μέρες ολόκληρες, ανάλογα με τα κέφια μου, να φροντίζω τα ζώα και τον κήπο μου, να γράφω , να ζωγραφίζω, να κάνω τεράστιες βόλτες στο δάσος, να μιλάω ώρες ατελείωτες με τους φίλους μου στο τηλέφωνο, να ντύνομαι όπως μου καπνίσει, να μη φοβάμαι να χρησιμοποιήσω λέξεις ή έννοιες(θα το αναλύσω κάποια άλλη στιγμή αυτό) να εκφράζομαι χωρίς φόβο… να είμαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.

Κάντο κι εσύ. Μπορείς!
Δες την ταινία, αν δεν πιστεύεις εμένα. Υπάρχει κι άλλος τρόπος να ζήσουμε.