Το κείμενο αυτό αφορά μόνο ανθρώπους που τοποθετούνται πολιτικά από το κέντρο του άξονα και αριστερά. Οι υπόλοιποι μην μπείτε καν στον κόπο να το διαβάσετε.
Για μένα η πολιτική μου πλέον ανάλυση και τοποθέτηση αναπροσδιορίζεται από το δημοψήφισμα και μετά και θα εξηγήσω το γιατί.
Ήμουν η πρώτη που έριξα ανάθεμα στον Τσίπρα μετά το δημοψήφισμα, γιατί ένιωσα ότι με πρόδωσε. Ένιωσα ότι μου έκανε κουρέλι την αγνή ιδεολογική μου καθαρότητα, ότι ήταν οξύμωρο να δηλώνω αριστερή και να ψηφίζω κάποιον που συμβιβάζεται με το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα νομιμοποιώντας την κυριαρχία του ΔΝΤ στην χώρα μου. Τον μαύρισα στις εκλογές που ακολούθησαν, επιλέγοντας δυστυχώς να ψηφίσω έναν γραφικό τύπο που κυνηγάει μονόκερους σε ροζ λιβάδια. Τον Λαφανάζη τον ψήφισα τότε εν πλήρη γνώσει ως ψήφο διαμαρτυρίας. Είχα θυμό. Είχα πληγωθεί. Είχα ματαιωθεί.
Εγώ ονειρευόμουν ότι το πρώτη φορά αριστερά θα έφερνε μια ανατροπή, ένα πραγματικά σοσιαλιστικό σύστημα διακυβέρνησης, διαύγεια, καθαρότητα, αλλαγή του νομικού και δικαστικού πλαισίου, ισονομία, διαχωρισμό εκκλησίας κράτους, τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, αλλά και μόνες γυναίκες και άντρες, κατάργηση πολλών κοινωνικών αποκλεισμών σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, αλλά και σε άτομα με αναπηρίες, ψυχικά νοσήματα και τοξικοεξαρτημένους, αλλαγή στο φορολογικό καθεστώς, περισσότερη οικονομική ισότητα και δικαιοσύνη, ανάπτυξη και όραμα. Και δεν τα είδα αυτά. Δεν τα είδα ούτε πια στο τέλος της τετραετίας το 2019. Και πήγα να ψηφίσω με μισή καρδιά. ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζα, για να μην βγει ο Μητσοτάκης. ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζα, γιατί το ΚΚΕ μου είχε τελειώσει προ πολλού, όταν κατάλαβα ότι αυτοί έχουν μείνει στο 1917 και τα ζητούμενα τους δεν με εκφράζουν πια, ότι δεν μπορώ να αποκαλώ στον σφαγέα Στάλιν πατερούλη, όσους αγώνες κι αν έχει κάνει ή κάνει ακόμα το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Πηγαίνοντας να ψηφίσω, έμεινα όμως από αυτοκίνητο και ανακουφίστηκα πολύ για να πω την αλήθεια που δεν ψήφισα τελικά. Η πρώτη και μόνη φορά στην ζωή μου. Συνειδητά ή ασυνείδητα είχα επιλέξει να απέχω.
Κι ύστερα δεν ήρθαν οι μέλισσες. Ήρθαν οι σφήκες. Οι Μητσοτακικές, οι δεξιές οι γνήσιες. Και έζησα 4 χρόνια αδιανόητου λαϊκισμού, οπισθοδρόμησης, κατάργησης βασικών ελευθεριών, καταστροφών, κι άλλων καταστροφών, τραγωδιών, θανάτων κι άλλων θανάτων, διάλυση του ΕΣΥ, του ΕΚΑΒ, των σιδηροδρόμων, του οδικού δικτύου, του λιμενικού, της πολιτικής προστασίας, του στρατού, της ΕΥΠ, της δημοκρατίας, της ασφάλειας του πολίτη, του έθνους και τρελή κατασπατάληση χρήματος με συνεχείς αστοχίες, που τις ακολούθησαν επαναλαμβανόμενες τηλεοπτικές κονσέρβες συγγνώμεων-δεν ξέρω καν αν και πως κλίνεται στο πληθυντικό η λέξη. Κι έζησα τόνους λάσπης, και λίστες Πέτσα και ως άνθρωπος με τρελά ευαίσθητες κεραίες στην αδικία, ένιωσα ότι αυτόν τον Τσίπρα που εγώ η ίδια, ως σκεπτόμενος πολίτης είχα τιμωρήσει για όλα όσα ένιωσα ότι μου είχε στερήσει, εγώ τώρα όφειλα να τρέξω να τον υπερασπιστώ. Κι αυτόν και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κι άρχισα με τις καταιγιστικές εσωκομματικές διενέξεις, τις προεκλογικές καταστάσεις -μιλάω για τις εθνικές εκλογές, αλλά και για τις εν εξελίξει εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, να συνειδητοποιώ, ότι τον Τσίπρα τον είχα αδικήσει σφόδρα. Ότι ήταν τότε όντως ένα άπειρος συγκριτικά με την θέση που είχε να διαχειριστεί πολιτικός, ο οποίος αναγκάστηκε να κάνει κι ο ίδιος γαργάρα την ιδεολογία του εκείνο το μοιραίο βραδύ με την Μερκελ και τον Ολαντ. Ότι πιθανότατα ένιωσε ότι πρόδωσε και τον ίδιο του τον εαυτό. Ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Οτι η ιδεολογία του 3 ή του 5 ή του 8% είναι πολύ έυκολο να μείνει αγνή, ανέγγιχτη, ιερή, όταν δεν θα αναλάβει ποτέ τα ηνία της χώρας, όταν δεν θα διαπραγματευτεί ποτέ την αγνότητα της με θηρία όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ με διακύβευμα την χώρα και τον λαό αυτής. Συνειδητοποιώ πόσο βίαια πρέπει να ενηλικιώθηκε πολιτικά ο Τσίπρας εκείνο το βράδυ.
Κι αυτό φάνηκε στον προεκλογικό αγώνα και στον προεκλογικό τόνο που έδωσε πριν τις εθνικές εκλογές. Δεν μπορούσε να κοροϊδεύει ούτε τον εαυτό του ούτε τον λαό υποσχόμενος ανατροπές και ρήξεις και χρήμα που θα ρέει άφθονο και ΦΠΑ στο 5% και μισθό στα 1200€. Δεν μπορούσε να ακολουθήσει το προεκλογικό μονοπάτι που είχε επιλέξει με τόση αγνότητα, αφέλεια και ελπίδα το 2014-15 της ιδεολογικής καθαρότητας. Επέλεξε να είναι απλα ένας ώριμος πολιτικός, γνώστης της πραγματικότητας που προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον λαό με ειλικρίνεια ότι το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι δικαιοσύνη, διαφάνεια, ισονομία, κοινωνική συνοχή-κυβέρνηση συνεργασιών, με γνώμονα τον άνθρωπο. Ο λαός όμως όπως και διάφοροι εσωτερικοί εφιάλτες τον έστειλαν σπίτι του.
Ζητώ συγγνώμη από τον κύριο Αλέξη Τσίπρα που τον είχα αδικήσει. Ίσως ήμουν εγώ ανώριμη, ίσως δεν ήμουν έτοιμη να δεχτώ ότι αν θέλω να μείνω προσκολλημένη στην ιδεολογική καθαρότητα, θα έπρεπε να είμαι μέλος του ΚΚΕ, αλλά και να δεχτώ τότε ότι θα αφήνω μια ζωή τους Μητσοτάκηδες να διαγουμίζουν την ζωή μου και την χώρα μου.
Συγγνώμη Αλέξη Τσίπρα.
Επιτέλους ενηλικιώθηκα κι εγώ πολιτικά.
Αναρτήσεις
