Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Ποιος Ιονέσκο και ποιος Μπέκετ! Ε.Σ.Υ.... ένα έργο για γερά νεύρα!

Λοιπόν…. Εγώ έχω την χαρά να είμαι ανασφάλιστη, το οποίο σημαίνει ότι κερδίζω κάμποσα χρονάκια ζωής, μιας και δεν πηγαίνω σε γιατρούς παρά μόνο αν ανεβάσω πυρετό πάνω από 40 βαθμούς ή χάσω όλα τα μαλλιά μου. Και τα κερδίζω αυτά τα χρονάκια γιατί δεν αναγκάζομαι να υποστώ τον παραλογισμό του ελληνικού συστήματος υγείας. Βέβαια, εγώ δεν είμαι 60 χρόνων. Δεν έχω ακόμα υπέρταση, χοληστερίνη, καρδιακά ή αναπνευστικά προβλήματα, κι όλα αυτά που παθαίνει ο άνθρωπος στη μέση ηλικία. Οι περισσότεροι 60άρηδες όλο και κάτι παθαίνουν και σε αυτή την ηλικία μπορεί τα όσα παθαίνουν να είναι και αρκετά σοβαρά. Ίσως να χρειάζονται κοστοβόρες εξετάσεις, αξονικές και μαγνητικές τομογραφίες, περίπλοκες εξετάσεις αίματος και ούρων, μετρήσεις και κόντρα μετρήσεις, υπερηχογραφήματα κι άλλα γραφήματα, πειραματισμοί με διάφορα κοκτέιλ φαρμάκων, γιατί φτιάχνεις το ένα και χαλάει το άλλο, κι άντε να βρεθεί ο σωστός συνδυασμός που θα σε σώσει αντί να σε σκοτώσει. Κι όλα αυτά, καλό είναι να γίνονται συντονισμένα, σε ένα νοσοκομείο για παράδειγμα. Γιατί κι ο τσαγκάρης της γειτονιάς καλός μάστορας είναι, αλλά δεν τον καλύπτει το ταμείο.

Για να πάω στο προκείμενο. Η μητέρα, δικηγόρος εν ενεργεία στο επάγγελμα, με 32 χρόνια ένσημα, που τα πληρώνει όπως όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες από την τσέπη της, δουλεύει δεν δουλεύει, πάνε δεν πάνε καλά οι εισπράξεις, εισήχθη χθες σε κρατικό νοσοκομείο για εξετάσεις. Την απόφαση αυτή, δεν την πήρε μόνη της. Δεν πήγε δηλαδή στο Αμ. Φλέμινγκ κι είπε εγώ αποφάσισα να έρθω να κάνω ολιγοήμερες διακοπές εδώ μέσα, γιατί βαρέθηκα σπίτι μου και θέλω μια αλλαγή. Την απόφαση αυτή την πήρε η επικεφαλής της ενδοκρινολογικής κλινικής, όταν είδε κάποιες από τις εξετάσεις της κι έκρινε ότι η κατάσταση της μητρός χρήζει περαιτέρω διερεύνησης.

Πήγαμε χτες στο νοσοκομείο και στην γραμματεία μας έδωσαν ένα εισιτήριο, αφού προσκομίσαμε το μπλε βιβλιαράκι, το βιβλιάριο υγείας, με όλες τις σφραγίδες που πιστοποιούν ότι η εν λόγω κυρία είναι ασφαλιστικά ενήμερη και έχει καταβάλει και τα ένσημα του 2009 κανονικότατα. Το εισιτήριο αυτό πρέπει εντός 2 ημερών, να κατατεθεί στο ταμείο του ασθενούς, να εκδοθεί μια εγγυητική επιστολή από το ταμείο, που θα κατατεθεί στη συνέχεια στο νοσοκομείο που νοσηλεύεται ο ασφαλισμένος ασθενής. Κι αφού βγει από το νοσοκομείο ο ασθενής, πρέπει πάλι εντός ολίγων ημερών να πάει στο ασφαλιστικό του ταμείο να καταθέσει το εξιτήριο που θα του δώσει το νοσοκομείο, κατά την έξοδο του. Τώρα αν ο ασθενής πεθάνει και δεν πάρει εξιτήριο, δεν ξέρω τι γίνεται.

Η πρώτη απορία που έχω εγώ η ηλίθια είναι η εξής: γιατί πρέπει να πάει το εισιτήριο στο ταμείο για να εκδοθεί εγγυητική επιστολή προς το νοσοκομείο; Δεν ζούμε στην ψηφιακή εποχή; Δεν θα ήταν πιο εύκολο να σταλεί με ένα e-mail το εισιτήριο προς το ταμείο και η εγγυητική στο νοσοκομείο; Αν ο ασθενής δεν έχει κάποιο συγγενή να τον συνοδεύει, γιατί είναι από τα Φάρσαλα, πως στο διάολο θα βγει από το νοσοκομείο να πάει στο ταμείο του να κάνει αυτή την πανηλίθια διαδικασία;

Αλλά, ας πάμε παρακάτω. Η μητέρα είχε συγγενή συνοδό, εμένα δηλαδή που εννοείται ότι παρόλο τον παραλογισμό, κατέβηκα στο ταμείο προνοίας των δικηγόρων Αθηνών, που βρίσκεται στην Χαρ. Τρικούπη. Ανέβηκα στον 5ο όροφο, όπου γινόταν ένας πανικός. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι δικηγόροι, σπρώχνονταν, φώναζαν, προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να πάρουν τη σειρά του μπροστινού τους, ενώ οι υπάλληλοι του ταμείου φέρονταν με απαράδεκτο τρόπο σε ανθρώπους που πληρώνουν χρόνια τα ένσημα τους για να έχουν μια στοιχειώδη ιατρική και φαρμακευτική κάλυψη. Μια κυρία είχε δημιουργήσει θέμα, γιατί νοσηλεύτηκε 11 αντί για 10 μέρες σε κρατικό νοσοκομείο και το ταμείο δεν της κάλυπτε την 11η μέρα. Ένας κύριος ζητούσε να καλυφθούν τα έξοδα για εξετάσεις που είχε κάνει, κάτι το οποίο δεν γινόταν, γιατί στην απόδειξη των εξετάσεων δεν αναγραφόταν η διάγνωση. Κι αναρωτιόταν ο άνθρωπος πως θα ήταν δυνατό ένα διαγνωστικό κέντρο να κάνει διάγνωση a priori. «Μα, αν ήξεραν τι έχω, δεν θα με έστελναν για εξετάσεις οι γιατροί. Πως θα κάνει διάγνωση ένας ακτινολόγος; Κάνεις τις εξετάσεις, τις πας στο γιατρό σου και ο γιατρός κάνει τη διάγνωση. Αν θέλετε να σας φέρω τη διάγνωση του γιατρού μου.» Όχι. Η διάγνωση πρέπει να είναι πάνω στην απόδειξη των διαγνωστικών εξετάσεων, αλλιώς ο ασφαλισμένος δεν καλύπτεται. Εγώ σκεφτόμουν πως όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου έχει πάψει από καιρό να είναι κωμικοτραγικό. Είναι απλά μια κατάντια. Κάποια στιγμή έφτασε η σειρά μου για να εξυπηρετηθώ από την υπάλληλο που ασχολείται με τις νοσοκομειακές εισαγωγές. Σημειωτέον, μόλις έφτασα στον 5ο, ρώτησα που πρέπει να πάω για αυτήν την τυπική και πολύ, μα πιο πολύ δεν γίνεται, γνωστή διαδικασία εισαγωγής σε νοσοκομείο και μου είπαν στην τάδε κυρία. Όταν έφτασα στην τάδε κυρία με το μπλε βιβλιαράκι και το εισιτήριο στα χέρια μου, άκουσα την εξής κουλή ερώτηση; «Εσείς είστε η ασφαλισμένη;» Ναι, εγώ είμαι και πετάχτηκα μωρέ από το νοσοκομείο που έκανα εισαγωγή για να μου μετρούν το αίμα κάθε δυο ώρες, την πίεση και την καρδιά, αλλά, δεν πειράζει που θα χάσω περίπου 3 μετρήσεις για να κατέβω στο ταμείο για να υποστώ όλη αυτή την γραφειοκρατική σχιζοφρένεια!!!! Αφού, ενημέρωσα την κυρία ότι η ασφαλισμένη ήταν η μητέρα μου, μου είπε να κατέβω στον 2ο να πάρω την έγκριση του ελεγκτή ιατρού. Τσάμπα περίμενα το μισαωράκι στον 5ο. Είναι φαίνεται απαραίτητη διαδικασία. Γιατί, αν σου πουν ότι πρώτα πρέπει να πας στον 2ο, δεν θα έχει τον απαιτούμενο χαβαλέ η κατάσταση. Πως αλλιώς θα κάνεις τα νεύρα χιλιάδων ασφαλισμένων κρόσσια; Πως αλλιώς θα τους σπάσεις τον τσαμπουκά; Πως αλλιώς θα τους εξαντλήσεις, για να μην έχουν κουράγιο να διαμαρτύρονται και να καταπιούν την κατάσταση αποκαμωμένοι; Πήγα στον 2ο, όπου ένας κύριος κοίταξε το χαρτί του Αμ. Φλέμιγκ, που έγραφε ως αιτία εισαγωγής «Αδένωμα επινεφριδίου», έβαλε μια τζίφρα και τη σφραγίδα του και μου είπε να ανέβω πάλι στον 5ο. Ούτε το βιβλιάριο κοίταξε, να δει ποια είναι αυτή η κυρία που κάνει εισαγωγή, ούτε με ρώτησε κάτι για το ιστορικό της ασφαλισμένης. Δεν έλεγξε με λίγα λόγια τίποτα. Αλλά… ελεγκτής ιατρός!!! Ανεβαίνοντας στον 5ο, κοίταξα την κατακόκκινη σφραγίδα του ελεγκτή ιατρού, που δεν έλεγξε τίποτα. ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ!!!!! Κάτω από την ένδειξη εισαγωγής στο ΕΝΔΟΚΡΙΝΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ του ΑΜ. ΦΛΕΜΙΓΚ φιγουράριζε η σφραγίδα του ελεγκτή γυναικολόγου. Με έπιασαν τα γέλια. Ανέβαινα τις σκάλες και γέλαγα.

Στον 5ο, περίμενα εκ νέου στη σειρά, μισή ωρίτσα ακόμα και βάλε. Φαίνεται όλα τα παιδιά των ασφαλισμένων δικηγόρων είναι άνεργα, σαν κι εμένα και έχουν άπλετο χρόνο να σπαταλούν στο κτήριο του ταμείου. Ξαναέφτασα μπροστά από την υπεύθυνη για τη διαδικασία υπάλληλο με το εισιτήριο ελεγμένο και σφραγισμένο. «Πόσο θα κάτσει μέσα;» Που να ξέρω εγώ πόσο θα κάτσει μέσα; Για εξετάσεις έχει μπει η γυναίκα. Σίγουρα μια βδομάδα, αλλά αν προκύψει κάποιο εύρημα, μπορεί και παραπάνω. «Θα σας βγάλω μια εγγυητική 10 ημερών, αλλά αν καθίσει παραπάνω, δεν θα σας καλύψει το ταμείο.» Μα, πήγα να ψελλίσω… «Και την εγγυητική πρέπει να την πάτε στο νοσοκομείο εντός 2 ημερών, αλλιώς παύει να ισχύει.» Μα, πήγα να ξαναπώ…. «Και όταν βγει, θέλω το εξιτήριο εντός ολίγων ημερών, αλλιώς, θα χρεωθείτε εσείς. Επόμενος.»
Πήρα την εγγυητική επιστολή, που όντως γράφει ότι σε περίπτωση παράταση της νοσηλείας, το ταμείο δεν φέρει καμιά ευθύνη και δεν καλύπτει τον ασφαλισμένο.
Δεν έχω όπως αντιλαμβάνεστε να προσθέσω κάτι ως σχόλιο. Δεν μιλάω καν για μια extreme περίπτωση. Ούτε θα μπω στον κόπο να αναλύσω πως το Αμ. Φλέμιγκ, εξειδικευμένο νοσοκομείο στα ενδοκρινολογικά δεν έχει μαγνητικό τομογράφο, αλλά ούτε και τα κατάλληλα εργαστήρια για να αναλύσει τα αίματα και τα ούρα που παίρνει από τους ασθενείς. Στο τέλος της εβδομάδας, θα πρέπει να πάω να πάρω έναν κουβά ούρα και διάφορα φιαλίδια με αίμα, να τα πάω στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο με το οποίο είναι συμβεβλημένο το ταμείο των δικηγόρων. Και καλό θα ήταν να ρωτήσω πρώτα 5-6 υπαλλήλους του ταμείου αν θα πρέπει να τα εγκρίνει ο ελεγκτής ωριλά του ταμείου πρώτα, μην βρεθούμε να χρωστάμε κανά 5χίλιαρο στα ξαφνικά.

Εγώ, πάλι ως ανασφάλιστη, δεν πάω πλέον σε κανένα γιατρό κι έχω ησυχάσει! Και στην τελική, γύρω στα 50, αυτασφαλίζομαι για να έχω αυτή την σχιζοφρενική ιατρική κάλυψη. Σιγά μην πληρώνω 35 χρόνια την παχουλή κυρία γραφειοκρατία και τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Άτιτλο

Χωματερή ανθρώπων κι ιδεών
τόσα χρόνια η ζωή
Η δική σου η ζωή
Κι ο χρόνος ανηλεής
στο άπειρο χανόταν
Πεινασμένη σκύλα έψαχνες
Μια στάλα ηδονής
Στη μαύρη άμμο που χυνόταν
Από τον ουρανό
Έσκαβες μέσα στις λάσπες
Γύρευες αυτό το κάτι
Άνθρωπο που σε φτιάχνει
Δεν πρόλαβες
Η κλεψύδρα γύρισε

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Οι Βόγκονς, οι Ελληνες, τα πάντα και τα κοάλα....

.... κι ένας συμπαντικός κώλος με σοβαρή δερματική επιμόλυνση....


Όπου γης και πατρίς...
Η γη ανήκει στο σύμπαν....
Οι άνθρωποι είναι απλά ένα ζωικό είδος του πλανήτη....
Κι αν είναι κάπως έτσι, γιατί σε αυτόν τον πλανήτη τα πράγματα είναι τόσο χάλια;

Όλη τη ζημιά την κάνουν οι πολιτισμοί που παράγουν θρησκείες, κουλτούρες, σημαίες, είδωλα και σύμβολα, τα οποία γεννούν στον άνθρωπο την ψευδαίσθηση της δημιουργικής παντοδυναμίας, θέτουν τον άνθρωπο στη θέση του δημιουργού, του Θεού, του παντογνώστη που πρέπει να αφυπνίσει και τους άλλους ανθρώπους και να τους δωρίσει με το στανιό το δημιούργημα του. Και εκεί κάπου ξεκινά η αλαζονεία της υπεροχής. Πως είναι οι καλλιτέχνες ένα πράγμα, που φτιάχνουν ένα έργο και νομίζουν ότι άπαντες πρέπει να δεχτούν το δώρο της σοφίας τους; Πως μιλάω εγώ τώρα που νομίζω ότι έχω την πιο γαμάτη άποψη και πρέπει να την μοιραστώ με τα υπόλοιπα δίποδα ζώα του είδους μου; Οπότε, χωριζόμαστε σε κουλτούρες, θρησκείες, χώρες, κόμματα, ιδεολογικές ομάδες, επαγγελματικές τάξεις, κλπ..... και μετά εμείς δεν είμαστε ρατσιστές, οι άλλοι είναι μαύροι....

Σε αυτή τη βάση, επιλέγω τον εγωισμό- εγώ είμαι γαμάτη, χωρίς όμως να ανήκω σε καμιά ομάδα, σε κανένα πλαίσιο, ως απόλυτη και ξεχωριστή μονάδα, που σαφώς αυταπατάται όταν νιώθει ότι υπερέχει έναντι των άλλων, αλλά ακριβώς επειδή υπερέχει όλων, δεν μπορεί να συνασπιστεί με κανένα για να αποτελεί απειλή για την ισορροπία του σύμπαντος. Είμαι υπέρ του εγώ φιλοσοφικά και όχι του εμείς. Το εμείς μας έχει γαμήσει, μας ευνουχίζει, μας οδηγεί να κάνουμε πράγματα γιατί “πρέπει” και μας κάνει κομπλεξικούς αλαζόνες που θυσιάζονται και κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για το κοινό καλό. Αν καταλαβαίναμε ότι όσα κάνουμε σε κοινωνικό επίπεδο, τα κάνουμε απλά και μόνο για να διευκολύνουμε το εγώ μας, πολλά θα ήταν διαφορετικά. Μαζεύω τα σκατά του σκύλου μου, γιατί δεν θέλω εγώ να πατάω σκατούλες και να τις μεταφέρω σπίτι μου, κι όχι γιατί είμαι ο καλός μαλάκας ενός υπερέχοντα πολιτισμού. Δεν θέλω να υποφέρουν οι άνθρωποι στον πλανήτη, γιατί εγώ δεν θέλω να ζω με εξαθλιωμένους Αφγανούς ούτε και θέλω να υπάρχει η φτώχεια και ο πόλεμος να με απειλούν με την παρουσία τους. Με το να μην βλέπω τους Αφγανούς στα πεζοδρόμια της Αθήνας, δεν νιώθει λιγότερο απειλούμενο το εγώ μου, γιατί ξέρω ότι υπάρχουν σε αυτόν τον πλανήτη άνθρωποι όπως κι εγώ, που έτυχε να ανήκουν σε μια φυλή, σε μια χώρα, σε μια θρησκεία που για χ,ψ λόγους αυτή την εποχή είναι υπό αναδιαμόρφωση. ¨όπως ξέρω ότι η κυριαρχία έχει κάνει πολλά ταξίδια στον παγκόσμιο χάρτη από τότε που γεννήθηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός. Και πάντα αυτή η κυριαρχία ταξίδευε με όπλο την ψευδαίσθηση της πολιτιστικής υπεροχής και τον αφανισμό των άλλων πολιτισμών. Και μέσα μου υπάρχει ο φόβος πως ίσως μια μέρα, να βρεθώ εγώ κυνηγημένη, μετανάστρια, φτωχή και πεινασμένη, γιατί έτυχε να γεννηθώ στην Γαμιολάδα (Ελλάδα), να ανήκω στην ινδοευρωπαϊκή φυλή(λευκή κοινώς), στην ορθόδοξη πίστη(με το στανιό)...
Οπότε, για να σώσω το τομάρι μου, προτιμώ να είμαι μια εγωκεντρική που τους βλέπει όλους ως ανθρώπους και μόνο.

Υ.Γ.1 Και για να στανιάρετε λίγο, πάρτε το «Γυρίστε τον Γαλαξία με ωτοστόπ» του Ντάγκλας Άνταμς, λιώστε στο γέλιο πρώτα κι έπειτα αναρωτηθείτε για το τι είναι ο άνθρωπος, η γη, το σύμπαν και τα πάντα. Για τα κοάλα μην ψάχνετε απαντήσεις. Αλήθεια οι Βόγκονς πότε θα έρθουν να καταστρέψουν τη γη?
Υ.Γ.2 Και Τομ Ρόμπινς να διαβάσετε παίδες. Να συνειδητοποιήσετε πως δεν είστε τίποτα άλλο από ένα μπιμπίκι στον κώλο του σύμπαντος κι όχι εξέχοντες και υπερέχοντες εκπρόσωποι ανώτερων πολιτισμών.