Ο πόνος έσβησε.

Λούστηκα μ’ υγρό ατσάλι
Να εφαρμόσει πάνω μου
Πανοπλία αόρατη να γίνει.
Αυτό ήθελα.
Να διανύσει το χρόνο της η ζωή.
Παιδιά, Καριέρα, σχέδια, εγώ;
Ας γελάσω.
Πρέπει να με αντέξω.
Χωρίς δεκανίκια
Χωρίς αντωνυμίες κτητικές
Κι επιθετικούς προσδιορισμούς
Δεν θέλω για συνοδοιπόρους
ευαισθησίες, κλάματα και στεναγμούς.
Τι να τα κάνω τα γιατί, τα πως και τι.
Προορισμό να έχω τον ψυχογιατρό;

Λούστηκα μ’ υγρό ατσάλι λοιπόν.
Ο πόνος έσβησε
Μαζί μ’ αυτόν κι εγώ.

Λήδα Καφετζή
Ιούλιος 2009