Χτες το βράδυ έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι ο γείτονας μου. Αιφνίδιος θάνατος. Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Σύντομες οι διαδικασίες πια, γρήγορες οι αποφάσεις. Ούτε να θρηνήσεις τον νεκρό σου δεν σου επιτρέπουν οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής, αλλά ούτε και να χωνέψεις τι έχει συμβεί, να αποφασίσεις, βρε αδελφέ ποιο είναι το προτιμότερο.
Ο κύριος Γ…ς έφυγε γύρω στις 3 τα ξημερώματα, η διακομιδή του στο νοσοκομείο ήταν μάλλον τυπική και το τελεσίδικο ανακοινωθέν για το μοιραίο βρήκε τη χήρα του κατάκοπη και σοκαρισμένη, ανίκανη να πάρει αποφάσεις δυο ώρες αργότερα. Οι διαδικασίες όμως απαιτούσαν από την γυναίκα αυτή να σκεφτεί ψύχραιμα και αποφασιστικά εκείνη τη στιγμή. Που θα ταφεί; Πότε; Θέλει να γίνει νεκροτομή; Το απόγευμα της ίδιας μέρας ή την επόμενη να γίνει η κηδεία; Τι να έλεγε η γυναίκα; Πώς να μπορούσε να σκεφτεί τόσο γρήγορα; Λίγες ώρες νωρίτερα έκανε σχέδια για το χειμώνα παρέα με το σύζυγο της.«Εσύ τι λες παιδί μου;» ρώτησε το γιο της.
Ο γιος, πιτσιρικάς, πρωτοετής φοιτητής , έκρινε πως την απόφαση για τα παραπάνω, μα ειδικότερα για τον τόπο ταφής θα έπρεπε να την λάβει η μητέρα του. Εκείνη μέσα σε λυγμούς ζήτησε να τον έχει κοντά της, κοντά στον τόπο κατοικίας τους, εκεί όπου στήσανε το σπιτικό τους τα τελευταία 25 χρόνια…Φευ! Ούτε αυτό το δικαίωμα δεν έχει κάποιος σε τούτη τη χώρα να έχει κοντά το νεκρό του, να τον επισκέπτεται, να τον τιμά.
Βλέπετε το λάθος αυτού του ανθρώπου ήταν ότι πέθανε στο νομό στον οποίο εργαζόταν και κατοικούσε ο ίδιος και η οικογένεια του, αλλά ήταν δημότης πόλης άλλου νομού της χώρας. Ήταν ετεροδημότης! Μέγα λάθος!
Το αποτέλεσμα; Για να επισκέπτονται μητέρα και γιος τον αποβιώσαντα στον τελευταίο τόπο κατοικίας του, θα πρέπει να κάνουν ολόκληρο ταξίδι…Και όλα καταλήγουν βέβαια στο χρήμα. Για να ταφεί ένας ετεροδημότης στον τόπο διαμονής του, θα πρέπει το χέρι να μπει βαθειά στην τσέπη! Πέρα από τα συνηθισμένα έξοδα, τα πολύ υψηλά που πληρώνουμε όλοι σε αυτή την τραγική στιγμή, θα έπρεπε να δώσουν ένα υπέρογκο ποσό στον δήμο για να αποκτήσουν το δικαίωμα της ταφής του. Δεν υπάρχει χώρος, είπανε από το δήμο, αλλά με μερικές χιλιάδες ευρώ, θα βρισκόταν… Άς μην μιλήσουμε για το γνωστό και ακοστολόγητο μέσο που θα έπαιζε κι αυτό σαφέστατο ρόλο του. Ο γνωστός πρωταγωνιστής στην ελληνική κοινωνία!
Ήμαρτον! Πολίτες της χώρας είμαστε όλοι και μπροστά στο θάνατο θα πρέπει να είμαστε ίσοι…Δεν είμαστε στη ζωή, ας είμαστε στο θάνατο τουλάχιστον. Λίγη σοβαρότητα κύριοι νομοθέτες, κύριοι υπουργοί, δήμαρχοι, ιερωμένοι, ή όπως στο διάολο σας λένε.
Ο κύριος Γ…ς έφυγε γύρω στις 3 τα ξημερώματα, η διακομιδή του στο νοσοκομείο ήταν μάλλον τυπική και το τελεσίδικο ανακοινωθέν για το μοιραίο βρήκε τη χήρα του κατάκοπη και σοκαρισμένη, ανίκανη να πάρει αποφάσεις δυο ώρες αργότερα. Οι διαδικασίες όμως απαιτούσαν από την γυναίκα αυτή να σκεφτεί ψύχραιμα και αποφασιστικά εκείνη τη στιγμή. Που θα ταφεί; Πότε; Θέλει να γίνει νεκροτομή; Το απόγευμα της ίδιας μέρας ή την επόμενη να γίνει η κηδεία; Τι να έλεγε η γυναίκα; Πώς να μπορούσε να σκεφτεί τόσο γρήγορα; Λίγες ώρες νωρίτερα έκανε σχέδια για το χειμώνα παρέα με το σύζυγο της.«Εσύ τι λες παιδί μου;» ρώτησε το γιο της.
Ο γιος, πιτσιρικάς, πρωτοετής φοιτητής , έκρινε πως την απόφαση για τα παραπάνω, μα ειδικότερα για τον τόπο ταφής θα έπρεπε να την λάβει η μητέρα του. Εκείνη μέσα σε λυγμούς ζήτησε να τον έχει κοντά της, κοντά στον τόπο κατοικίας τους, εκεί όπου στήσανε το σπιτικό τους τα τελευταία 25 χρόνια…Φευ! Ούτε αυτό το δικαίωμα δεν έχει κάποιος σε τούτη τη χώρα να έχει κοντά το νεκρό του, να τον επισκέπτεται, να τον τιμά.
Βλέπετε το λάθος αυτού του ανθρώπου ήταν ότι πέθανε στο νομό στον οποίο εργαζόταν και κατοικούσε ο ίδιος και η οικογένεια του, αλλά ήταν δημότης πόλης άλλου νομού της χώρας. Ήταν ετεροδημότης! Μέγα λάθος!
Το αποτέλεσμα; Για να επισκέπτονται μητέρα και γιος τον αποβιώσαντα στον τελευταίο τόπο κατοικίας του, θα πρέπει να κάνουν ολόκληρο ταξίδι…Και όλα καταλήγουν βέβαια στο χρήμα. Για να ταφεί ένας ετεροδημότης στον τόπο διαμονής του, θα πρέπει το χέρι να μπει βαθειά στην τσέπη! Πέρα από τα συνηθισμένα έξοδα, τα πολύ υψηλά που πληρώνουμε όλοι σε αυτή την τραγική στιγμή, θα έπρεπε να δώσουν ένα υπέρογκο ποσό στον δήμο για να αποκτήσουν το δικαίωμα της ταφής του. Δεν υπάρχει χώρος, είπανε από το δήμο, αλλά με μερικές χιλιάδες ευρώ, θα βρισκόταν… Άς μην μιλήσουμε για το γνωστό και ακοστολόγητο μέσο που θα έπαιζε κι αυτό σαφέστατο ρόλο του. Ο γνωστός πρωταγωνιστής στην ελληνική κοινωνία!
Ήμαρτον! Πολίτες της χώρας είμαστε όλοι και μπροστά στο θάνατο θα πρέπει να είμαστε ίσοι…Δεν είμαστε στη ζωή, ας είμαστε στο θάνατο τουλάχιστον. Λίγη σοβαρότητα κύριοι νομοθέτες, κύριοι υπουργοί, δήμαρχοι, ιερωμένοι, ή όπως στο διάολο σας λένε.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου