Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ.

17 Νοέμβρη 1985…. Ο Μιχάλης Καλτεζάς πέφτει νεκρός στα Εξάρχεια.
Έχω μια πολύ θολή εικόνα του γεγονότος. Ήμουν μόλις 9 χρονών. Κάποιοι θα σπεύσουν να πουν ότι και που το θυμάμαι ως γεγονός είναι πολύ για την ηλικία που ήμουν όταν συνέβη. Κι όμως, θα έπρεπε να ξέρω πιο πολλά. Κόρη αριστερών, που αγωνίστηκαν στην χούντα ως φοιτητές κι αργότερα ασχολήθηκαν με τα κοινά, κάτοικος περιοχής Ερυθρού Σταυρού, μαθήτρια στο 12ο και αργότερα στο 57ο, συμμαθήτρια με την αδελφή του Μιχάλη. Όσο κι αν δεν ήξερα, δεν καταλάβαινα, δεν με ένοιαζε στα 9 μου χρόνια, η εκτέλεση του Μιχάλη ήταν ένα συμβάν που με περιτριγύριζε και με τσάντιζε, κι αργότερα το 1990 που ο Μελίστας αθωώθηκε στο εφετείο μ’ εξόργισε, όπως μ’ εξόργισε η άνανδρη δολοφονία του Τεμπονέρα λίγο αργότερα. Κι έπειτα…
Έπειτα, ξέχασα. Μπήκα στο ρυθμό της ζωής, του μπαρ, του club, του γκόμενου, των σπουδών, της καριέρας, του, του, του….

6 Δεκεμβρίου 2008, μια συνηθισμένη μέρα αποχαύνωσης και μιζέριας, ένα Σαββάτο που το μπαρ και το club έμοιαζαν πλέον μακρινό παρελθόν, όπως και ο γκόμενος και οι σπουδές και η καριέρα, ένα Σαββάτο που καθόμουν με τις πυτζάμες μου στο σπίτι, βλέποντας ένα άθλιο παιδικό πρόγραμμα στο ALTER, έχοντας ξεχάσει πως είναι να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, να διεκδικείς, να τσαντίζεσαι, να αντιδράς, έχοντας λησμονήσει το Μιχάλη και τον Τεμπονέρα, έχοντας ολισθήσει στη λήθη, δυο πυροβολισμοί, εις εξ’ αυτών μοιραίος, λειτούργησαν σαν τον πρίγκιπα της Χιονάτης…
6 Δεκεμβρίου 2008, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα. Αυτουργός ο ειδικός φρουρός Επ. Κορκονέας.
Και τότε σαν να ‘ρθε το πνεύμα του Μιχάλη να αναμοχλεύει τα πράγματα στο σεντούκι των αναμνήσεων, ψάχνοντας με μανία τα αποκόμματα των εφημερίδων, τις φωτογραφίες, όπου το αίμα πότιζε το τσιμέντο, τα συνθήματα στους τοίχους του σχολείου. Και το φάντασμα τούτο με κοίταζε στα μάτια και ήταν λυπημένο, απογοητευμένο.
Ένιωσα τόσο φτηνή, μα τόσο φτηνή πουτάνα. Ντράπηκα. Ντρέπομαι που ξέχασα τόσο εύκολα, που ξεπουλήθηκα τόσο αβίαστα στη ρουτίνα και το μικροβόλεμα, που έπαψα να ψάχνω την αλήθεια πίσω από τα ψεύδη που μας πασάρουν τα ΜΜΕ. Ντρέπομαι που ξέχασα το Μιχάλη Καλτεζά, που έκλεισα τα μάτια, που δεν αγωνίστηκα ενάντια στην αστυνομική βία. Ντρέπομαι.

Μην ξεχάσεις ποτέ τον Αλέξανδρο, μικρό μου φιλαράκι. Σε σένα μιλάω, σε σένα που είσαι 10 χρονών και σε σένα που είσαι 20 και 30 και 60. Μην ξεχάσεις ποτέ. Ενημερώσου, δες τι συμβαίνει γύρω σου. Ο θάνατος αυτού του παιδιού δεν ήταν μεμονωμένο γεγονός. Από τύχη δεν είναι πιο συχνά μοιραία αυτά τα γεγονότα. Και αν είναι μοιραία, δεν τα μαθαίνουμε… Λαθρομετανάστες και πρεζάκια, πειστικές ζαρντινιέρες πιθανόν χωρίς βίντεο ντοκουμέντο. Τι μας νοιάζει, ε; Κι όμως με νοιάζει και σε νοιάζει, φίλε μου. Μην επιτρέπεις την αστυνομική βία και την κρατική καταστολή σε καμιά περίπτωση. Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να την δεχτεί ως δεδομένο. Μην εγκαταλείψεις, μην αφεθείς, μην βαρεθείς. Σκέψου πως αν ξεχάσεις, σκέψου πως αν συμβεί ξανά μια τέτοια δολοφονία κι εσύ δεν κάνεις τίποτα για να την αποτρέψεις, θα έχεις γίνει ένας κατάπτυστος μηχανισμός στο σύστημα της αλλοτρίωσης.

Ένας κατάπτυστος μηχανισμός στο σύστημα της αλλοτρίωσης!

Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ποινή και είναι ισόβια και δυσβάσταχτη.

Πίστεψε με, φιλαράκι, εγώ σαν ισοβίτισσα, σου μιλάω εκ πείρας.

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ!

3 σχόλια:

Tyler Durden είπε...

δυστυχώς ετσι είναι, οι δολοφονημένοι απο το ελληνικό κράτος απαριθμούν δεκάδες από την μεταπολίτευση και μετά, άλλωστε από τύχη δεν είχαμε και θανατο προχθές με την 55χρονη που τη χτύπησε ο μπάτσος

PALOUKI LOUK είπε...

εκτος απο αυτους που εχουν δολοφονηθει,υπαρχουν δεκαδες χιλιαδες οπου εχουν τραυματιστει, εχουν δεχθει τραμπουκισμους,οπου εχουν οδηγηθει στην δικαιοσυνη με φτιαχτες δικογραφιες,οπου εχουν παραμεινει στα κρατητηρια χωρις κατηγοριες και πόσα άλλα μου διαφεύγουν αυτήν την στιγμή!!!

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΥΤΟ!!!
ολοι στους δρομους!!!

ψιτ ψιτ είπε...

...δυστυχώς