Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Ποιος Ιονέσκο και ποιος Μπέκετ! Ε.Σ.Υ.... ένα έργο για γερά νεύρα!

Λοιπόν…. Εγώ έχω την χαρά να είμαι ανασφάλιστη, το οποίο σημαίνει ότι κερδίζω κάμποσα χρονάκια ζωής, μιας και δεν πηγαίνω σε γιατρούς παρά μόνο αν ανεβάσω πυρετό πάνω από 40 βαθμούς ή χάσω όλα τα μαλλιά μου. Και τα κερδίζω αυτά τα χρονάκια γιατί δεν αναγκάζομαι να υποστώ τον παραλογισμό του ελληνικού συστήματος υγείας. Βέβαια, εγώ δεν είμαι 60 χρόνων. Δεν έχω ακόμα υπέρταση, χοληστερίνη, καρδιακά ή αναπνευστικά προβλήματα, κι όλα αυτά που παθαίνει ο άνθρωπος στη μέση ηλικία. Οι περισσότεροι 60άρηδες όλο και κάτι παθαίνουν και σε αυτή την ηλικία μπορεί τα όσα παθαίνουν να είναι και αρκετά σοβαρά. Ίσως να χρειάζονται κοστοβόρες εξετάσεις, αξονικές και μαγνητικές τομογραφίες, περίπλοκες εξετάσεις αίματος και ούρων, μετρήσεις και κόντρα μετρήσεις, υπερηχογραφήματα κι άλλα γραφήματα, πειραματισμοί με διάφορα κοκτέιλ φαρμάκων, γιατί φτιάχνεις το ένα και χαλάει το άλλο, κι άντε να βρεθεί ο σωστός συνδυασμός που θα σε σώσει αντί να σε σκοτώσει. Κι όλα αυτά, καλό είναι να γίνονται συντονισμένα, σε ένα νοσοκομείο για παράδειγμα. Γιατί κι ο τσαγκάρης της γειτονιάς καλός μάστορας είναι, αλλά δεν τον καλύπτει το ταμείο.

Για να πάω στο προκείμενο. Η μητέρα, δικηγόρος εν ενεργεία στο επάγγελμα, με 32 χρόνια ένσημα, που τα πληρώνει όπως όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες από την τσέπη της, δουλεύει δεν δουλεύει, πάνε δεν πάνε καλά οι εισπράξεις, εισήχθη χθες σε κρατικό νοσοκομείο για εξετάσεις. Την απόφαση αυτή, δεν την πήρε μόνη της. Δεν πήγε δηλαδή στο Αμ. Φλέμινγκ κι είπε εγώ αποφάσισα να έρθω να κάνω ολιγοήμερες διακοπές εδώ μέσα, γιατί βαρέθηκα σπίτι μου και θέλω μια αλλαγή. Την απόφαση αυτή την πήρε η επικεφαλής της ενδοκρινολογικής κλινικής, όταν είδε κάποιες από τις εξετάσεις της κι έκρινε ότι η κατάσταση της μητρός χρήζει περαιτέρω διερεύνησης.

Πήγαμε χτες στο νοσοκομείο και στην γραμματεία μας έδωσαν ένα εισιτήριο, αφού προσκομίσαμε το μπλε βιβλιαράκι, το βιβλιάριο υγείας, με όλες τις σφραγίδες που πιστοποιούν ότι η εν λόγω κυρία είναι ασφαλιστικά ενήμερη και έχει καταβάλει και τα ένσημα του 2009 κανονικότατα. Το εισιτήριο αυτό πρέπει εντός 2 ημερών, να κατατεθεί στο ταμείο του ασθενούς, να εκδοθεί μια εγγυητική επιστολή από το ταμείο, που θα κατατεθεί στη συνέχεια στο νοσοκομείο που νοσηλεύεται ο ασφαλισμένος ασθενής. Κι αφού βγει από το νοσοκομείο ο ασθενής, πρέπει πάλι εντός ολίγων ημερών να πάει στο ασφαλιστικό του ταμείο να καταθέσει το εξιτήριο που θα του δώσει το νοσοκομείο, κατά την έξοδο του. Τώρα αν ο ασθενής πεθάνει και δεν πάρει εξιτήριο, δεν ξέρω τι γίνεται.

Η πρώτη απορία που έχω εγώ η ηλίθια είναι η εξής: γιατί πρέπει να πάει το εισιτήριο στο ταμείο για να εκδοθεί εγγυητική επιστολή προς το νοσοκομείο; Δεν ζούμε στην ψηφιακή εποχή; Δεν θα ήταν πιο εύκολο να σταλεί με ένα e-mail το εισιτήριο προς το ταμείο και η εγγυητική στο νοσοκομείο; Αν ο ασθενής δεν έχει κάποιο συγγενή να τον συνοδεύει, γιατί είναι από τα Φάρσαλα, πως στο διάολο θα βγει από το νοσοκομείο να πάει στο ταμείο του να κάνει αυτή την πανηλίθια διαδικασία;

Αλλά, ας πάμε παρακάτω. Η μητέρα είχε συγγενή συνοδό, εμένα δηλαδή που εννοείται ότι παρόλο τον παραλογισμό, κατέβηκα στο ταμείο προνοίας των δικηγόρων Αθηνών, που βρίσκεται στην Χαρ. Τρικούπη. Ανέβηκα στον 5ο όροφο, όπου γινόταν ένας πανικός. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι δικηγόροι, σπρώχνονταν, φώναζαν, προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να πάρουν τη σειρά του μπροστινού τους, ενώ οι υπάλληλοι του ταμείου φέρονταν με απαράδεκτο τρόπο σε ανθρώπους που πληρώνουν χρόνια τα ένσημα τους για να έχουν μια στοιχειώδη ιατρική και φαρμακευτική κάλυψη. Μια κυρία είχε δημιουργήσει θέμα, γιατί νοσηλεύτηκε 11 αντί για 10 μέρες σε κρατικό νοσοκομείο και το ταμείο δεν της κάλυπτε την 11η μέρα. Ένας κύριος ζητούσε να καλυφθούν τα έξοδα για εξετάσεις που είχε κάνει, κάτι το οποίο δεν γινόταν, γιατί στην απόδειξη των εξετάσεων δεν αναγραφόταν η διάγνωση. Κι αναρωτιόταν ο άνθρωπος πως θα ήταν δυνατό ένα διαγνωστικό κέντρο να κάνει διάγνωση a priori. «Μα, αν ήξεραν τι έχω, δεν θα με έστελναν για εξετάσεις οι γιατροί. Πως θα κάνει διάγνωση ένας ακτινολόγος; Κάνεις τις εξετάσεις, τις πας στο γιατρό σου και ο γιατρός κάνει τη διάγνωση. Αν θέλετε να σας φέρω τη διάγνωση του γιατρού μου.» Όχι. Η διάγνωση πρέπει να είναι πάνω στην απόδειξη των διαγνωστικών εξετάσεων, αλλιώς ο ασφαλισμένος δεν καλύπτεται. Εγώ σκεφτόμουν πως όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου έχει πάψει από καιρό να είναι κωμικοτραγικό. Είναι απλά μια κατάντια. Κάποια στιγμή έφτασε η σειρά μου για να εξυπηρετηθώ από την υπάλληλο που ασχολείται με τις νοσοκομειακές εισαγωγές. Σημειωτέον, μόλις έφτασα στον 5ο, ρώτησα που πρέπει να πάω για αυτήν την τυπική και πολύ, μα πιο πολύ δεν γίνεται, γνωστή διαδικασία εισαγωγής σε νοσοκομείο και μου είπαν στην τάδε κυρία. Όταν έφτασα στην τάδε κυρία με το μπλε βιβλιαράκι και το εισιτήριο στα χέρια μου, άκουσα την εξής κουλή ερώτηση; «Εσείς είστε η ασφαλισμένη;» Ναι, εγώ είμαι και πετάχτηκα μωρέ από το νοσοκομείο που έκανα εισαγωγή για να μου μετρούν το αίμα κάθε δυο ώρες, την πίεση και την καρδιά, αλλά, δεν πειράζει που θα χάσω περίπου 3 μετρήσεις για να κατέβω στο ταμείο για να υποστώ όλη αυτή την γραφειοκρατική σχιζοφρένεια!!!! Αφού, ενημέρωσα την κυρία ότι η ασφαλισμένη ήταν η μητέρα μου, μου είπε να κατέβω στον 2ο να πάρω την έγκριση του ελεγκτή ιατρού. Τσάμπα περίμενα το μισαωράκι στον 5ο. Είναι φαίνεται απαραίτητη διαδικασία. Γιατί, αν σου πουν ότι πρώτα πρέπει να πας στον 2ο, δεν θα έχει τον απαιτούμενο χαβαλέ η κατάσταση. Πως αλλιώς θα κάνεις τα νεύρα χιλιάδων ασφαλισμένων κρόσσια; Πως αλλιώς θα τους σπάσεις τον τσαμπουκά; Πως αλλιώς θα τους εξαντλήσεις, για να μην έχουν κουράγιο να διαμαρτύρονται και να καταπιούν την κατάσταση αποκαμωμένοι; Πήγα στον 2ο, όπου ένας κύριος κοίταξε το χαρτί του Αμ. Φλέμιγκ, που έγραφε ως αιτία εισαγωγής «Αδένωμα επινεφριδίου», έβαλε μια τζίφρα και τη σφραγίδα του και μου είπε να ανέβω πάλι στον 5ο. Ούτε το βιβλιάριο κοίταξε, να δει ποια είναι αυτή η κυρία που κάνει εισαγωγή, ούτε με ρώτησε κάτι για το ιστορικό της ασφαλισμένης. Δεν έλεγξε με λίγα λόγια τίποτα. Αλλά… ελεγκτής ιατρός!!! Ανεβαίνοντας στον 5ο, κοίταξα την κατακόκκινη σφραγίδα του ελεγκτή ιατρού, που δεν έλεγξε τίποτα. ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ!!!!! Κάτω από την ένδειξη εισαγωγής στο ΕΝΔΟΚΡΙΝΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ του ΑΜ. ΦΛΕΜΙΓΚ φιγουράριζε η σφραγίδα του ελεγκτή γυναικολόγου. Με έπιασαν τα γέλια. Ανέβαινα τις σκάλες και γέλαγα.

Στον 5ο, περίμενα εκ νέου στη σειρά, μισή ωρίτσα ακόμα και βάλε. Φαίνεται όλα τα παιδιά των ασφαλισμένων δικηγόρων είναι άνεργα, σαν κι εμένα και έχουν άπλετο χρόνο να σπαταλούν στο κτήριο του ταμείου. Ξαναέφτασα μπροστά από την υπεύθυνη για τη διαδικασία υπάλληλο με το εισιτήριο ελεγμένο και σφραγισμένο. «Πόσο θα κάτσει μέσα;» Που να ξέρω εγώ πόσο θα κάτσει μέσα; Για εξετάσεις έχει μπει η γυναίκα. Σίγουρα μια βδομάδα, αλλά αν προκύψει κάποιο εύρημα, μπορεί και παραπάνω. «Θα σας βγάλω μια εγγυητική 10 ημερών, αλλά αν καθίσει παραπάνω, δεν θα σας καλύψει το ταμείο.» Μα, πήγα να ψελλίσω… «Και την εγγυητική πρέπει να την πάτε στο νοσοκομείο εντός 2 ημερών, αλλιώς παύει να ισχύει.» Μα, πήγα να ξαναπώ…. «Και όταν βγει, θέλω το εξιτήριο εντός ολίγων ημερών, αλλιώς, θα χρεωθείτε εσείς. Επόμενος.»
Πήρα την εγγυητική επιστολή, που όντως γράφει ότι σε περίπτωση παράταση της νοσηλείας, το ταμείο δεν φέρει καμιά ευθύνη και δεν καλύπτει τον ασφαλισμένο.
Δεν έχω όπως αντιλαμβάνεστε να προσθέσω κάτι ως σχόλιο. Δεν μιλάω καν για μια extreme περίπτωση. Ούτε θα μπω στον κόπο να αναλύσω πως το Αμ. Φλέμιγκ, εξειδικευμένο νοσοκομείο στα ενδοκρινολογικά δεν έχει μαγνητικό τομογράφο, αλλά ούτε και τα κατάλληλα εργαστήρια για να αναλύσει τα αίματα και τα ούρα που παίρνει από τους ασθενείς. Στο τέλος της εβδομάδας, θα πρέπει να πάω να πάρω έναν κουβά ούρα και διάφορα φιαλίδια με αίμα, να τα πάω στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο με το οποίο είναι συμβεβλημένο το ταμείο των δικηγόρων. Και καλό θα ήταν να ρωτήσω πρώτα 5-6 υπαλλήλους του ταμείου αν θα πρέπει να τα εγκρίνει ο ελεγκτής ωριλά του ταμείου πρώτα, μην βρεθούμε να χρωστάμε κανά 5χίλιαρο στα ξαφνικά.

Εγώ, πάλι ως ανασφάλιστη, δεν πάω πλέον σε κανένα γιατρό κι έχω ησυχάσει! Και στην τελική, γύρω στα 50, αυτασφαλίζομαι για να έχω αυτή την σχιζοφρενική ιατρική κάλυψη. Σιγά μην πληρώνω 35 χρόνια την παχουλή κυρία γραφειοκρατία και τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα.

1 σχόλιο:

Δημήτρης Κάσσαρης είπε...

Γειά σου Ληδάκι Ειναι καλά η Μάρθα;
Συλληπητ΄ρια για τη Μιρέλλα, η ζωή συνεχιζεται.Μ αρέσουν τα ποιήματά sto blog σου, είναι δικά σου; Καλοτάξιδη η νέα σου ανησυχία,στα ΙΕΚ Ακμή.Η Μάγδα Ρεμούνδου και ο Χρ.Χατζημπάρμπας, αν είν ακόμα εκεί, είναι φίλοιμου. Μου άρεσαν τα μικρά σου δείγματα (βιντεάκια) Ε΄χομαι επιτυχία σε ό,τι κάνεις
Υγεία και Δυναμη-Με Αγάπη Δημήτρης