Ευτυχώς, έπαψα να ανήκω στην κατηγορία "Όμορφη"

 Πέρασα όλη μου την εφηβική και σχεδόν όλη την ενήλικη μου ζωή ως ωραία. Ημουν αυτό που λέμε "τούμπανο", γκομενάρα ρε παιδί μου. Αδύνατη, αλλά με κοιλιακούς, γραμμωμένους μηριαίους και γάμπες, τροφαντούς και σφιχτούς γλουτούς, σχετικά ψηλόγκα για την γενιά μου με μούτρο παράξενο με έντονες γωνίες και ζυγωματικά, έντονα μάτια και ωραίο χαμόγελο. Γκομενάρα. Φόραγα κ ένα ψηλοτάκουνο, έβαζα κι ένα κραγιόν και τρίζαν τα πλακάκια στο πέρασμα μου.

Κι όμως, εγώ καθόμουν και κόλλαγα στην λεπτομέρεια. Δεν μου αρέσει το βυζί μου, δεν μου αρέσει η φύτρα στο κούτελο, τα χείλη μου είναι μικρά, πήγα από 59 κιλά 61-θα πεθάνω!!!! Μιλάμε όμως για δυστυχία. Υπέφερα λέμε που δεν είμαι η Κάτια Ζυγούλη, που δεν είμαι το δεκάρι το καλό κι είμαι το 9άρι ένα πράγμα. Κι ας ήξερα ότι είμαι γκόμενα.... Δεν ημουν τέλεια, δεν ήμουν αψεγάδιαστη.

Ολο αυτό το κυνήγι της τελειότητας με βασάνιζε χρόνια. Μέχρι που διαγνώστηκα με Χασιμότο και έπαθα ταυτόχρονα την πρώτη μου μεγάλη κρίση πανικού, οπότε και αναγκάστηκα να πάρω αντικαταθλιπτική αγωγή.... Και έβαλα 7 κιλά και πήγα από το 20 και 21 σε ένα δείκτη μάζας σώματος 24, το οποίο είναι εντός φυσιολογικών ορίων, όχι για εμένα όμως. Για ένα 8μηνο που έπαιρνα την αγωγή, η θλίψη για αυτό που θεωρούσα τότε κατάντια σώματος ήταν τεράστια. Κόβοντας όμως την αγωγή, μέσα σε 3 μήνες επανήλθα στα κιλά μου και το σώμα μου έχοντας ακόμα φρέσκια την μνήμη του, ξαναέγινε γρήγορα όπως πριν, ίσως και καλύτερο.

Η κατάθλιψη όμως και η διαταραχή άγχους καραδοκούσαν. Οπότε και αναγκάστηκα να ξαναλάβω αγωγή εκ νέου στα 41 μου.

Αντε πάλι να μπαίνουν τα δίκιλα με φοβερή ευκολία κι εγώ να φρικάρω.

Έβαλα όμως κάτω τον εαυτό μου και τον ρώτησα. Τι προτιμάς ρε μλκ; Να είσαι αδύνατη, τρισδυστυχισμένη και μέσα στην φρίκη ή να έχεις λίγα παραπάνω-όχι από το φυσιολογικο, αλλά από το δικό σου φυσιολογικό κιλά-και να είσαι ήρεμη; Διάλεξα λοιπόν το δεύτερο. Κι όλα πήγαιναν καλά για ενα μεγάλο διάστημα. Ξεπέρασα ίσα ίσα το όριο του φυσιολογικού πηγαίνοντας σε ένα δείκτη μάζας σώματος 26.

Μέχρι που ήρθε ο Κόνβιντ και η καραντίνα και άλλαξε όλη η ζωή μου, η καθημερινότητα μου και η κοσμοθεωρία μου.

Βγαίνοντας από την δεύτερη καραντίνα βγήκα σοβαρά υπέρβαρη. Ναι, ξέρω, εγώ και εκατομμύρια ανθρώπων, που ολη την ημέρα έτρωγαν και έπιναν, γιατί δεν είχαν πως να ξεδώσουν, που να ξεσπάσουν. Για μένα όμως ήταν και κάτι άλλο όλη αυτή η φάση. Για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν είχα κανένα απολύτως λόγο να είμαι όμορφη, να είμαι τέλεια, να κυνηγάω με ένα μαστίγιο κι ένα καρότο τον εαυτό μου. Δεν είχα λόγο να πεινάσω 4 ημέρες για να μπω στο στενό μαύρο φόρεμα, γιατί πολύ απλά δεν θα το φορούσα, ούτε θα πήγαινα πουθενά εξω να με δουν και να τους δω, να μετρήσω τις δυνάμεις μου, να κάνω έλεγχο τι παίζει στην αγορά και να με συγκρίνω. Ξέρω, ξέρω, σας ακούγονται κάπως αυτά που σας λέω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Και είναι αλήθεια, δυστυχώς, για πολύ περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που το παραδέχονται ότι σε πολλά ζητήματα είναι ετεροπροσδιοριζόμενοι. Ετσι ήμουν κι εγώ. Δεν κοιταζόμουν στον καθρέπτη μου για να νιώσω όμορφη. Με την εξωτερική επιβεβαίωση και την σύγκριση, ένιωθα όμορφη. Πωπω, τι χάλια γκόμενες κυκλοφορούν εκεί έξω ρε μλκ μου-ευτυχώς που δεν είμαι έτσι.

Μέχρι που έγινα μια από αυτές τις χάλια γκόμενες. Μια κοινή, μια θνητή, μια στρουμπουλή, μια κυριούλα!

Και εδώ είναι το οξύμωρο. Μπορεί να μην με τρελαίνει η εμφάνιση μου, το σώμα μου, το στυλ μου ή τα κιλά μου και να ξέρω ότι πρέπει να ισορροπήσω κάποια πράγματα στην διατροφή μου και στην σωματική μου δραστηριότητα, για λόγους υγείας, αλλά όσο πιο μακριά από το τέλειο είμαι, τόσο πιο χαλαρή κι απελευθερωμένη αισθάνομαι. Τόσο λιγότερο ανασφαλής. Δεν χρειάζομαι πια την επιβεβαίωση κανενός. Ούτε χρειάζεται να με συγκρίνω με τους άλλους. Δεν υποφέρω πια. Ευτυχώς, έπαψα να ανήκω στην κατηγορία "Όμορφη" !