Γιατί ο νόμος περί βιασμού ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξει

 05 Απριλίου 2007

Μια ημέρα πριν τα τριακοστά πρώτα γενέθλια μου

Κι ήμουν πολύ χαρούμενη!

Θα έβλεπα μετά από 5-6 χρόνια τον κάποτε κολλητό μου φίλο Μάριο, τον οποίο βρήκα με την βοήθεια της νέας τεχνολογίας, τουτέστιν του Facebook.

Βασικά ο Μάριος ήταν από τα πρώτα άτομα που έψαξα μόλις έφτιαξα το προφίλ μου. Και τον βρήκα αμέσως.

Ημουν κατενθουσιασμένη!!!

Τον αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο. Μου συμπαραστάθηκε σε ολόκληρη την εφηβεία και την πρώτη ενηλικίωση μου. Με μάζευε όταν είχα πιει παραπάνω ή όταν έμπλεκα. Ηταν για χρόνια ο φύλακας άγγελος μου! Η μάνα μου τον λάτρευε. Οι γονείς του με λάτρευαν. Ηταν ο φίλος μου. Ο καλύτερος μου φίλος.

Μέχρι που μια ημέρα μου εκμυστηρεύθηκε τον έρωτα του.

Δεν το πίστευα!!!!!

Οταν γνώρισα τον Μάριο, στα 15 μου, εκείνος ήταν στα δικά μου μάτια κάτι σαν μοντέλο, ένα άπιαστο όνειρο, οπότε και έπαψα σύντομα να τον βλέπω ως εν δυνάμει εραστή. Και δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι εκείνος με έβλεπε σεξουαλικά. Ημουν και 5χρόνια μικρότερη του. Και δεν έκανε ποτέ ουδεμία κίνηση σεξουαλικού είδους. Μα ποτέ!

Ωσπου μια μέρα, θα ήμουν γύρω στα 23 πια, μου εξομολογήθηκε έναν τρελό έρωτα, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, τον οποίο αρνήθηκα και για τον οποίο τον απέφευγα για τουλάχιστον 3 χρόνια.

Και κάπως ετσι χαθήκαμε γύρω στο 2002-3 ολοκληρωτικά

Μέχρι που.... μας ξαναέφερε κοντά το Facebook

Ο Μάριος ήταν από τα πρώτα άτομα που έψαξα να βρω μέσω Facebook και τον βρήκα

Και κλείσαμε ραντεβού να βρεθούμε σπίτι του για μεσημεριανό γεύμα.

Και ναι, πήγα με διάθεση να κάνω σεξ.

Και από την στιγμή που μπήκα σε αυτό το σπίτι, ξεκίνησε ένα μαρτύριο που κανένας νομοθέτης δεν μπορεί να προβλέψει ή να περιγράψει, ούτε καν να καταλάβει.

Ο άνθρωπος αυτός είχε τεράστιο πρόβλημα στύσης. Δεν του σηκωνόταν. Μα με τίποτα. Και κατηγορούσε εμένα. Γλύψε, ρούφα, χάιδεψε τα βυζιά σου, Διαταγές και ξανά διαταγές. Και πριν καταλάβω πως, πριν ξενερώσω εντελώς, κλείδωσε στο δωμάτιο του τα ρούχα μου, την τσάντα μου, τα παπούτσια μου, το κινητό μου. 

Κι ήμουν για 7-8 ώρες γυμνη, προσπαθώντας συνεχόμενα να δημιουργήσω στύση στον Μάριο, ο οποίος αρνιόταν να με αφήσει να φύγω, ο οποίος ειχε κλείσει δωμάτιο στην Αράχωβα για το διήμερο, ο οποίος δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει να φύγω για μια ακόμη φορά χωρίς να με γαμήσει. Μόνο που δεν του σηκωνόταν για να με γαμήσει. Και οι ώρες πέρναγαν και πέρναγαν και η εμμονη του δεν χαλάρωνε. Και το μάτι του γυάλιζε.

Κι άρχισα να σκανάρω τον χώρο, να  σκέφτομαι τι μπορώ να χρησιμοποιήσω ως όπλο για να τον αναισθητοποιήσω και ποια μπαλκονόπορτα ήταν ανοιχτή, που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να βγω και να πηδήξω από το μπαλκόνι. Και σκεφτόμουν ότι θα καταλήξω επεισόδιο της 10ης Εντολής και πως στο διάολο θα γλίτωνα αυτήν την καταδίκη.

Δεν με έδειρε. Δεν με απείλησε. Δεν άσκησε βία σωματική πάνω μου.

Κι ομως αυτό, το χωρις σωματική βία, ακόμα και χωρίς την πλήρη διείσδυση  ήταν ο ορισμός του βιασμού

Και αυτοί που νομοθετούν αν δεν έχουν βιασθεί, οφείλουν πριν νομοθετήσουν τι συνιστά και τι όχι έναν βιασμό να ρωτήσουν όσες και όσους έχουν βιασθεί.

Δεν χρειάζεται κάποιος να σου βάλει ένα μαχαίρι στον λαιμό για να νιώσεις ότι απειλείται η ζωή σου. 

Το πως αποδεικνύεται είναι ένα άλλο πονεμένο ζήτημα για τα θύματα. 

Μου πήρε πάνω από δέκα χρόνια για να δεχτώ τι μου έχει συμβεί.

Και μετά από άλλα 7 χρόνια, μπορώ να συζητήσω τι συνέβη εκείνη την ημέρα.