Ομορφούλα ήταν στα νιάτα της πάντως, αλλά το ίδιο δεύτερη και κιτσάτη η δόλια.
Και όπα. Όπα. Πίσω. Αυτός είναι ο Γιώργος. Κι αυτός ο Κίλλιαν. Κι αυτή η Ρωσίδα. Και ποιος βγάζει φωτογραφία; Κι η φωτογραφία είναι πριν από το Φθινόπωρο. Πόσο δούλεμα έχω φάει ρε τελικά; Ποιος είσαι; Δεν σε ξέρω. Δεν σε αναγνωρίζω. Και τι δουλειά έχεις εσύ ρε με αυτήν την μπάμπω; Ε, ναι, μου έβγαινε κακία. Πολλή. Τι να μου βγει αγάπη, flower power και imagine all the people? Δεν είμαι η Γιόκο Όνο. Δεν γνώρισα ποτέ προσωπικά τον Δαλάι Λάμα, δεν είχα ποτέ τα φράγκα και τα κονέ να κάνω ιδιωτικά μαθήματα διαλογισμού με το τοπ γιόγκι της υφηλίου, δεν έχω πάρει lsd, ούτε και μανιτάρια, έκστασυ, mdma ή άλλο παραισθησιογόνο ή αγαπάω-όλο-τον-κόσμο ναρκωτικό στην ζωή μου, ούτε και ξέρω που να το βρω αν θέλω, οπότε καλώς η κακώς είμαι έρμαιο των πιο ποταπών ανθρώπινων συναισθημάτων, όπως οι περισσότεροι κοινοί θνητοί που δεν είχαν την τύχη ούτε μια φορά στην ζωή τους να επεκτείνουν την αντιληπτικότητα τους για την πλάση, το σύμπαν, τα πάντα και τα κοάλα.
Ένιωθα θυμό. Πραγματικό, ατόφιο θυμό. Η στενοχώρια είχε πρόσκαιρα παραμεριστεί.
Ο θυμός πήγαζε από την άρρηκτο δεσμό που έχω με την αισθητική. Την ηθική αισθητική. Και δεν ήταν το πρόβλημα μου ότι η τύπισσα είχε στο ΦΒ γυμνόστηθες φωτογραφίες της-ήταν ακόμα η εποχή που οι αλγόριθμοι και τα task force του Κούλη στα σόσιαλ μήντια ήταν υπό διαμόρφωση και η ρόγα κάγκελο δεν έπεφτε εύκολα ευτυχώς. Ούτε με πείραζε ότι μπορεί να ήταν εκδιδόμενη η γυναίκα, γιατί με την συντηρητικίλα, τα πατριαρχικά ιδεώδη και τις ψευτοηθικές που θέλουν να ορίσουν τα πλαίσια της φυσιολογικής ή πρέπουσας σεξουαλικότητας των ανθρώπων, ποτέ δεν τα πήγα καλά και πως να τα πάω άλλωστε εγώ που η σεξουαλικότητα μου κάποτε στοχοποιούταν με σταθερή συχνότητα από διάφορους παντοφλοκαστανοπροσκυνητές όπως τους αποκαλεί ο ο φεισμπουκικος μου φίλος Κωστής Τάλος. Το πρόβλημα μου ήταν γιατί ο δικός μου ο γκόμενος μπορούσε και έκανε παρέα με αυτό το τόσο ακαλαίσθητο πράγμα. Και πήγαινα από φωτογραφία σε φωτογραφία και το θέαμα γινόταν από κακό χειρότερο κι από χειρότερο χειροτερότερο. Και pole dancer η μαντάμ ανύπαρκτε Δία μου. Και τραγουδίστρια. Και μοντέλο. Και νυχού. Και ηθοποιός. Και ζωγράφος. Και tattoo artist. Και αισθητικός. Και βλεφαριδατζού. Και δημιουργός νυφικών. Τύφλα να 'χει ο ελβετικός σουγιάς !Πολυεργαλείο λέμε. Και να σου η Ρωσίδα ντυμένη σέξι αγιοβασιλίνα πάνω στον στύλο σε σέξι πόζα κοπιάροντας χορεύτριες του τοπικού μας sexyland, να και μια χαβανέζικη βερζιόν της ίδιας πόζας, να κι άλλη με έμφαση στα οπίσθια με extra extra κωλομαγουλέξ σορτσάκι και με το αντίστοιχο φυσικά 25ποντο παπούτσι με την γνωστή σε όλους τους θαμώνες στριπτιτζάδικων πλεξιγκλάς διάφανη ροζ σόλα και....Τι;;;;;;;;;;;;;; Αυτά τα εγκεφαλομπρόκολα στον κήπο ήταν πολύ ενοχλητικά. Όλο τι;;;;;;;;;;;;; και τι;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Να τι! Ένα μωρό. Κι ένα καλάζνικωφ. Η Ρωσίδα ντυμένη σέξι αμαζόνα και ράμπο στην ζούγκλα δύο σε ένα με ένα καλάζνικωφ στα χέρια κι ένα πραγματικό μωρό, ενός έτους το πολύ, καθισμένο πάνω στο καλάζνικωφ!
Τι είναι αυτό ρε; Τι τραγί είναι δαύτο; Kalaznikof kai bebe έγραφε η λεζάντα της φωτογραφίας. Και δεν θυμάμαι πόσα likes. 500; 1000; Κι από κάτω δεκάδες σχόλια “Είσαι γαμάτη, ουου” και “Δεν παίζεσαι” και “Να ήξερες πόσα βράδια έχω ξενυχτήσει παρέα με τις φωτογραφίες σου” και “πωπω, φοβερή η φωτό ρε συ. Έχεις φοβερή φαντασία” και “Είσαι μεγάλη ανάφτρα.”. Κι ανάμεσα στα λάικ και τα σχόλια, γνωστοί, πολλοί γνωστοί. Μου ερχόταν αναγούλα. Και ακόμα μου έρχεται όταν θυμάμαι αυτήν την εικόνα. Τι είδους αρρώστια κουβαλάνε οι άνθρωποι αυτοί που βρίσκουν γαμάτο και ευφάνταστο τον ανίερο αυτό συνδυασμό ενός αντικειμένου που μόνο σκοπό έχει να αφαιρεί ζωές κι ενός βρέφους, ενός μωρού που συμβολίζει την ίδια την ζωή;. Αθηνά μου, ανύπρακτη θεάρα της Σοφίας εσυ, έλα και σώσε μας.
Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπήρχε κι άλλο κάτω. Ότι το πηγάδι αυτό πραγματικά δεν είχε πάτο, ότι το τραγικό, το χείριστο σε όλη αυτήν την ιστορία της κουτσομπολίστικης έρευνας μου δεν είχε έρθει ακόμα. Αν μου έλεγε τότε κάποιος, σε εκείνο το δευτερόλεπτο που αντίκρισα την συγκεκριμένη φωτογραφία ότι θα έβλεπα με τα ίδια μου τα ματάκια στον δικό μου υπολογιστή και όχι σε κάποια αστυνομική ταινία ή σειρα, κι άλλες πολύ πιο βλάσφημες, ποινικά κολάσιμες, ουσιαστικά ανήθικες φωτογραφίες, δεν θα τον πίστευα. Και θα είχα πέσει εντελώς έξω. Γιατί το ανοσιούργημα ακολούθησε εντός ολίγων λεπτών, ίσως και δευτερολέπτων.
'Ενα πανέμορφο κοριτσάκι περίπου 6-7 ετών, άγγελος επί της γης που ήρθε να γαληνέψει τις ψυχές μας, με κατάξανθα, σχεδόν λευκά μαλάκια νεραιδίσια, δυο τεράστια καταγάλανα μάτια, δέρμα από πορσελάνη με ορθάνοιχτα πόδια φάτσα φόρα στον φακό, μπροστά από έναν στύλο, με λευκές βινύλ μπότες με δεκάποντο τακούνι πάνω από το γόνατο και ένα μικροσκοπικό μαγιό, μπογιατισμένο με κόκκινο κραγιόν, με ψεύτικές βλεφαρίδες, τόνους σκιάς και ρουζ με κοιτάζει κατάματα να με προκαλεί να το αντιμετωπίσω ως σεξουαλικό αντικείμενο προς πώληση. Γιατί αυτή ήταν η αισθητική της εικόνας. Δεν ήταν ένα κανονικό, “νορμάλ” κοριτσάκι ντυμένο με ένα αθλητικό σετ ή ένα παιδικό φορεματάκι που έκανε αθλητικές ασκήσεις ή έπαιζε ανέμελο γύρω από τον στύλο. Και δεν ήταν η μόνη φωτογραφία αυτής της αισθητικής αυτή. Και πάλι δυστυχώς. Ήταν αρκετές. 'Οχι ότι μία μόνο δεν αρκεί. Κι ανάμεσα στις φωτογραφίες του μικρού κοριτσιού, προκλητικές, προκλητικότατες φωτογραφίες της μόνιμα ημίγυμνης ρωσίδας μητέρας, σε στύλους, στα τέσσερα, στα δυο, στα στον παίρνω στην θάλασσα, στον κήπο, στο σπιτάκι του σκύλου, παίρνω και τον σκύλο άμα θες-ίδιο είδος είμαστε εξάλλου και κάπου εκεί ανάμεσα ήταν και η φωτογραφία σταθμός που έγραφε “Telo adra na me zestanei” κι από κάτω τα σχόλια για το πως θα την ζέσταιναναν διάφοροι καλοθελητες με τα καυτά τους χύσια. Κι αυτές οι φωτογραφίες με αυτά τα σχόλια ανάκατες παρέα με τις άλλες, σεξουαλικού υπονοούμενου φωτογραφίες του ανήλικου παιδιού της. Νομίζω εκείνη την στιγμή ήταν που έκανα εμετό. Κυριολεκτικά, γιατί και τώρα που τα θυμάμαι η αναγούλα μου έρχεται και δεν είναι νοητική, πνευματική, λογοτεχνική αλλά σωματικότατη και παντελώς πεζή.
Η χαρά του παιδόφιλου. Του μεγαλοανωμαλάρα που διαλύει ψυχές και ζωές για πάντα. Του αδίστακτου αρπαχτικού. Του σωματέμπορα.
Έστειλα τις φωτογραφίες και τα λινκ των φωτογραφιών αμέσως στο Χαμόγελο του Παιδιού, το οποίο και φυσικά δεν έμεινε παθητικός παρατηρητής ή και επικροτητής μιας απόλυτα παρακμιακής και επικίνδυνης κατάστασης, όπως οι διάφοροι ανεγκέφαλοι, κρυφοπαιδόφιλοι, κρυφοπελάτες ή φανερολιγούρηδες οργανοπαίχτες followers της τύπισσας. Και μου τηλεφώνησαν εντός δύο τριών ημερών. Και όπως γίνεται συνήθως με το Χαμόγελο του Παιδιού σε περιπτώσεις έστω και υπόνοιας παιδικής κακοποίησης, οι αντιδράσεις ήταν ταχύτατες. Δεν γνωρίζω τι ακριβώς έγινε τότε. Ξέρω όμως ότι εντός ολίγων εβδομάδων οι επίμαχες φωτογραφίες του ανήλικου παιδιού είχαν εξαφανιστεί από το προφίλ της Ρωσίδας κι αργότερα έμαθα ότι της έγινε απλά σύσταση. Ίσως ορθά. Δεν είμαι ανακριτής, ούτε εισαγγελέας, ούτε μπάτσος, μα ούτε ντετέκτιβ για να έχω άποψη. Ίσως καθόλου ορθά, γιατί όπως έχουμε ψιλιαστεί όλοι οι άνθρωποι που ελευθέρα σκεφτόμαστε, η Δικαιοσύνη είναι μάλλον θεότυφλη. Πιθανώς και θεόκουφη και πανηλίθια και το καντάρι της είναι πειραγμένο. Πέρα όμως από την προβληματική Δικαιοσύνη, το πραγματικό πρόβλημα με την περίπτωση της Ρωσίδας είναι ότι όσο και να διαγράφεις φωτογραφίες, προφίλ, αναρτήσεις, ρε δεν πα να διαγράψεις ολόκληρα σάιτ, στον παγκόσμιο ιστό δεν διαγράφεται ποτέ τίποτα. Κι είμαι σίγουρη, απόλυτα σίγουρα, ότι κάπου αυτήν την στιγμή, έντεκα χρόνια μετά, κάποιος ανώμαλος διακινεί τις συγκεκριμένες φωτογραφίες και χιλιάδες ανώμαλοι εκσπερματίζουν στις οθόνες τους στην θέα αυτού του μικρού κοριτσιού. Και δεν θα περιγράψω παρακάτω. Και ήδη έχω πει πολλά. Γιατί ακόμα και οι περιγραφές που δίνω εγώ τώρα σήμερα, αν κάποτε γίνουν διαδικτυακό ή δημόσιο κτήμα, κάποιους θα τους καυλώσουν. Κι αυτό με θυμώνει.
Γιατί
Δεν αγγίζεις παιδιά._
Δεν εκθέτεις παιδιά._
Γιατί
Δεν αγγίζεις ενήλικες γυναίκες χωρίς την συγκατάθεση τους._
Γιατί
Φταίει ο βιαστής κι όχι τα ξεκωλάκια που φοράνε κωλομαγουλέξ σορτσάκια._
Γιατί
Υπάρχουν
όσα φύλα, όσα δεν μπορεί να φανταστεί κανείς κι είναι δικαίωμα του καθενός να νιώθει ότι ανήκει σε όποιο φύλο εκείνος/η/ο/α/οι/ες νιώθει/ουν._
Γιατί
Καμιά γυναίκα ποτέ δεν τύλιξε κανένα άντρα, γιατί δεν είναι ντολμάς για να τον τυλίξεις._
Γιατί
Ποτέ κανένας άντρας δεν έστρωσε καμιά γυναίκα, γιατί δεν είναι χαλί για να το στρώσεις._
Γιατί
Δεν είναι πουτάνα όποια γυναίκα έχει έντονη σεξουαλική ζωή, αλλά ούτε και τζιτζιφιόγκος 'οποιος άντρας δεν έχει._
Γιατί
Δεν είναι άλλο το κεράτωμα, το καυλάντισμα και η ανάγκη για κεράτωμα και καυλάντισμα μεταξύ αντρών, γυναικών, non binary, ετεροφυλόφιλων, ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων, είτε είναι cis είτε trans._
(κι αν εν αγνοία μου αποκλείω κάποια κατηγορία ατόμων ζητώ συγγνώμη, δεν γίνεται επί σκοπώ.)
Γιατί
Ανώμαλο και βρόμικο είναι το μυαλό αυτών που θεωρούν ανώμαλους/ες/α τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα._
Γιατί
Δεν έχει λογική το επιχείρημα που θέτουν ομοφοβικά κατακάθια, τα οποία μόνο που δεν έχουν σπάσει τις οθόνες τους από την ενταση της μαλακίας που τραβάνε, παρακολουθώντας ετεροφυλοφιλικό πρωκτικό σεξ στο youporn, ότι η μόνη χρήση του πρωκτού είναι για την αφόδευση._
Γιατί
Δεν έχει λογική ούτε και το επιχείρημα ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά γιατί τα παιδιά δεν βγαίνουν από την κώλο. Γκέι και λεσβίες είναι οι άνθρωποι. 'Οχι στείροι._
Γιατί
Δεν βασανίζεις ζώα._
Δεν βασανίζεις ανθρώπους._
Γιατί
Δεν επικροτείς γενοκτονίες από όποιον κι αν προέρχονται και σε όποιον κι αν απευθύνονται._
Γιατί
Δεν αξίζει να ζουν όσοι θεωρούν ότι τα μωρά, τα παιδιά κι οι έφηβοι που θανατώνονται στην Παλαιστίνη δεν είναι θύματα εγκλημάτων πολέμου, αλλά ξερίζωμα μελλοντικών τρομοκρατών._
Γιατί
Είναι φασισμός το να θες οι άλλοι να ζήσουν την ζωή τους όπως εσύ ορίζεις._
Γιατί
Η συμπερίληψη είναι απαραίτητη στην ζωή, όχι όμως κι ο εκβιαστικά κοινωνικός συμβιβασμός που καθορίζουν οι εθελόδουλες μάζες που δεν αντιδρούν σε τίποτα, δεν διεκδικούν τίποτα, που δεν νοιάζονται για τίποτα και για κανέναν._
Γιατί
Χωρίς ενσυναίσθηση, δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος._
Χωρίς ευαισθησία, δεν μπορεί να υπάρχει Ονειρόκοσμος._
Χωρίς Ονειρόκοσμο, δεν υπάρχει ο Άνθρωπος, αυτός που άνω θρώσκει, παρά μόνο σιχαμερές σκουληκαντέρες που αγναντεύουν μόνιμα έναν βόθρο, ούτε καν την άβυσσο._
ΤΟ Μανιφέστο
copyright Λήδα Καφετζή
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου