Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Ο Προμηθέας και η Κ. Κούνεβα θύματα της ίδιας νοοτροπίας.


Πριν λίγες μέρες είδα μια εκπομπή στον ΣΚΑΙ για ένα υπέροχο και πανέξυπνο ντόπερμαν που έφτιαχνε γεωμετρικά σχήματα με τα λούτρινα παιχνίδια του. Τοποθετούσε τα παιχνίδια του ανά κατηγορία, τα αρκουδάκια με τα αρκουδάκια, τα πιθηκάκια με τα πιθηκάκια ή με κάποιο μοτίβο, όλα μπρούμυτα ή ανάσκελα σε σχηματισμούς ή σε ευθείες γραμμές. Πολλοί θα υποστηρίξουν πως κάτι τέτοιο έγινε μετά από εκπαίδευση. Ίσως να είναι κι έτσι. Ας όψεται ο Παβλόφ! Βέβαια, με το δικό μου το μυαλό κι επειδή έχω σκυλιά, το βρίσκω λίγο δύσκολο να συνδέσεις το σχήμα ενός ψεύτικου παιχνιδιού με ένα εξαρτημένο αντανακλαστικό. Δε λέω ότι είναι αδύνατο, αλλά παραείναι δύσκολο να εμβαθύνεις πέρα από πρωτογενή ένστικτα με αυτή τη μέθοδο εκπαίδευσης. Κατά τη δική μου άποψη, αυτή η συμπεριφορά του σκύλου δείχνει μια κάποια ευστροφία, ίσως και την υποψία αυτόνομης σκέψης.

Που θέλω να καταλήξω; Τα ζώα έχουν και συναισθήματα και λογική και ψυχή. Δεν είναι πλάσματα ενός κατώτερου Θεού, αλλά του ίδιου Θεού, που οι περισσότεροι πιστεύετε πως σας έφτιαξε κατ΄ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Όπως πλάσματα του ίδιου Θεού είναι και όλοι οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη, λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, ερυθρόδερμοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Κι όμως, σε αυτόν τον πλανήτη δεν έχουν όλες οι ψυχές την ίδια τύχη. Κάποιες κυρίες είχαν την τύχη να γεννηθούν στην «δυτική» κι «αναπτυγμένη» Ελλάδα, με λευκό χρώμα δέρματος και μπορούν και απολαμβάνουν τις Πασχαλινές-θρησκευτικές διακοπές τους πίνοντας το φραπεδάκι τους και το κρασάκι τους κάπου στη Μύκονο, στην Πάρο και τη Λέσβο… Κάποιες άλλες κυρίες, όπως η Κωνσταντίνα Κούνεβα είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε μια παραπαίουσα κομμουνιστική Βουλγαρία, η οποία και κατέρρευσε οικονομικά και αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην «αναπτυγμένη» Ελλάδα για να εργαστούν, στερούμενες φυσικά διακοπών και λοιπών πολλών απολαύσεων. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, όπως και εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη γεννήθηκαν απλά άτυχοι. Και δεν τους φτάνει απλά η κακοτυχία τους, αλλά πρέπει από πάνω και να τιμωρηθούν για αυτήν. Πρέπει να βασανιστούν, να χλευαστούν, να πεθάνουν, σύμφωνα με τα άρρωστα μυαλά διάφορων φασιστοειδών. Όπως και οποιοδήποτε πλάσμα σε αυτόν τον πλανήτη δεν πληροί τα δεδομένα της καθαρότητας της φυλής, στην οποία ανήκει ο κάθε ψυχανώμαλος. Και πως τους τιμωρείς αυτούς που τολμούν και αναπνέουν τον ίδιο αέρα που ο Θεός δώρισε σε εσένα και τους ομοίους σου κατά αποκλειστικότητα-γιατί έτσι νομίζουν όλοι αυτοί;

Με οξύ. Είναι της μόδας τελευταία…
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα δέχτηκε επίθεση λίγο πριν τα Χριστούγεννα, λίγο πριν τη γέννηση του Θεανθρώπου. Ρατσιστικά τα αίτια ή πολιτικά; Ή συνδυασμός των δύο;
Ο Προμηθέας, ένας ταλαίπωρος σκυλάκος από τη Λέσβο δέχτηκε επίθεση λίγο μετά το Πάσχα, λίγο μετά την ανάσταση του Θεανθρώπου. Τα αίτια; Ενοχλούσε. Ενοχλούσε η ύπαρξη του.

Όσο κι αν διαφωνήσετε, θεωρώ πως αυτά τα δύο γεγονότα είναι ίσης σημασίας, γιατί πηγάζουν από την ίδια φασιστική και ρατσιστική λειτουργία, που συνήθως συνοδεύεται από το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Ένα τρίπτυχο που δικαιολογούσε τις πράξεις της Κου-Κλουξ-Κλαν, του Ναζισμού, που δικαιολογεί τη σφαγή των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς, τους πολέμους μεταξύ των φυλών της Αφρικής, την εξολόθρευση των αδέσποτων ζώων. Βασική ψευδαίσθηση όποιου ασπάζεται αυτό το τρίπτυχο είναι ότι ο ίδιος και οι όμοιοι του αποτελούν την εκλεκτή φυλή του Θεού που σκοπό έχει να κυριαρχήσει επί της γης εις βάρος όλων των άλλων ζώντων οργανισμών. Είναι ένα βαρύ κι επικίνδυνο ναρκωτικό που βλάπτει πολύ σοβαρά την υγεία των άλλων, ζώων και ανθρώπων.

Κανείς Θεός δεν έφτιαξε τα υπόλοιπα πλάσματα για να χρησιμεύουν ως σκεύος ηδονής των άρρωστων προθέσεων κανενός. Και ο σκυλάκος Προμηθέας και η μετανάστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι πλάσματα με αισθήματα, με σκέψη, με ψυχή. Οι βασανιστές τους όμως δεν έχουν βρεθεί και δεν θα βρεθούν και ποτέ, γιατί δυστυχώς το προαναφερθέν τρίπτυχο είναι βαθιά ριζωμένο στη νοοτροπία των συμπατριωτών μας, οι οποίοι συγκαλύπτουν τους όμοιους τους Έλληνες θρησκευόμενους οικογενειάρχες, λες και αυτές οι ιδιότητες τους λειτουργούν ως συγχωροχάρτι για τα εγκλήματα τους. Ο δράστης δεν είναι ένας, αλλά όλοι εσείς που σιωπάτε και αδιαφορείτε, εκμεταλλευόμενοι με αλαζονεία την καταγωγή-κοινωνική θέση(ανά τον κόσμο) που τυχαία σας δόθηκε. ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ είστε. Γιατί γνωρίζετε πολύ καλά πότε πηδήχτηκε η Σούλα με το Μήτσο, γιατί την είδε η Μαρία να βγαίνει από το αυτοκίνητο του Τάσου, που το είχε δανείσει στο Μήτσο, που του το είχε δήθεν ζητήσει για να πάει τις πατάτες στην Αθήνα... Κανείς σας όμως δεν γνωρίζει το βασανιστή του Προμηθέα... Κανείς σας ποτέ δεν υποψιάστηκε τον βιαστή πατέρα... Πολύ επιλεκτική ροή πληροφοριών ρε αδελφέ!Και σε κλειστές κοινωνίες λίγων κατοίκων...

Εύχομαι να μην υπάρξουν άλλος Προμηθέας κι άλλη Κούνεβα, αν και ξέρω πως ελπίζω μάταια. Επειδή όμως οι εικόνες είναι πιο δυνατές, κοιτάξτε τον Προμηθέα, κοιτάξτε τα τραύματα του και σκεφτείτε τον πόνο του, σκεφτείτε τον πόνο της Κωνσταντίνας, και της κάθε Κωνσταντίνας που έχει βασανιστεί αναίτια… Κι έπειτα σκεφτείτε εάν θέλετε οι άνθρωποι αυτοί που μπορούν και κάνουν τέτοια εγκλήματα να κυκλοφορούν ανάμεσα σας, αν δικαιολογούνται επειδή πηγαίνουν στην εκκλησία ή επειδή έχουν οικογένεια, επειδή είναι Έλληνες... Σκεφτείτε το. Και αναρωτηθείτε γιατί στις ελληνικές φυλακές η πλειοψηφία των κρατουμένων αποτελείται από αλλοδαπούς. Μήπως γιατί ποτέ κανείς δεν καταγγέλλει τους ημέτερους;

7 σχόλια:

taftar είπε...

δεν αντεχεται αλλο αυτη η καφριλα ρε γαμωτο. γιατι αυτος ο ξεπεσμος να θεωρειται φυσιολογικος; και το χειροτερο δεν ειναι οτι βρεθηκαν δυο μαλακες που το εκαναν αυτο, το χειροτερο ειναι οτι σιγουρα θα βρεθηκαν παρα πολλοι ακομα που θα το κουβεντιαζαν μετα κ θα γελαγανε.
προχθες εβλεπα στις ειδησεις ενα ταριφα που κατεβασε μια κοπελα απ το ταξι και την εδειρε στο δρομο, επειδη αυτη δε δεχοταν να την κατεβασει εκει που ηθελε αυτος. αυτοι ειναι αντρες με αρ%$#ια.
γιατι συμβαινουν αυτα τα πραγματα ρε γαμωτο. γιατι τοσοι πολλοι θεωρουν το διαφορετικο αναξιο υπαρξης;

Leda Kafetzi είπε...

Γιατί;;; Ελα μου ντε. Ίσως, γιατί πάρα πολλοί κουβαλούν αυτή την έπαρση του εκλεκτού του Θεού. Κάτι σαν κληρονομικό δικαίωμα, που ασυνείδητα επιτρέπει τα πάντα.
Λίγοι αντιλαμβάνονται το διαφορετικό ως όμορφο. Το θεωρούν κατώτερο και τα βάζουν όλα σε ανταγωνιστική λογική. Με ενοχλείς; Θα σε σκοτώσω, θα σε βασανίσω. Ακόμα και προληπτικά, μην τυχόν και με ενοχλήσεις στο μέλλον.
Και ο θύτης δεν είναι ο δράστης της εκάστοτε καφρίλας, αλλά όλοι εμείς που καθόμαστε απαθείς και περιμένουμε, όπως λες κι εσύ, τον από μηχανής Θεό να μας σώσει, να τιμωρήσει τον εγκληματία, αλλά χωρίς τη δική μας εμπλοκή.
Στην Αμερική το σύνδρομο αυτό, το έχουν ονομάσει ΝΙΜΒΥ (not in my back yard). Με αλλα λόγια, λύστε το πρόβλημα, αλλά μην με ανακατεύετε εμένα.

1234 είπε...

Οποιαδήποτε λύση ενός προβλήματος που δεν περιέχει λεπτομερή εξέταση των συνεπειών στους άλλους είναι εν δυνάμει γεννεσιουργός αιτία πολύ περισσοτέρων προβλημάτων στους άλλους και τελικά και στο ίδιο το άτομο από αυτό ή αυτά που μονομερώς προσωρινά φαίνεται να λύνει.

Πότε θα ξυπνήσουμε ; Τι τυφλότητα είναι αυτή ;

PALOUKI LOUK είπε...

και μου λετε να μην βριζω και μην γινομαι τραμπουκος!

ερε κλωτσιες που θελουν μερικοι...

Γιάννης Παππάς είπε...

σίγουρα η εικόνα της ελληνίδας δεν είναι αυτή που πίνει το φραπέ και πάει στη μύκονο
ούτε η εικόνα του έλληνα χριστιανού αυτή που ρίχνει βιτριόλι στην Κούνεβα
κάποιοι έτσι θέλουν να φαινετε και λειτουργούν με τον δικό τους τρόπο
ας μην βλέπουμε μόνόπλευρα
΄τώρα γιατί οιφυλακές είναι γεμάτες με ξένους
λογικό αν σκεφτούμε πώς είμαστε ξέφραγο αμπέλι έιμαστε και ο παράδεισος των καταδίκων άλλων χωρών και κάτι μου λέει πως κάποιοι τους ξεφωρτώθηκαν στην πλάτη μας

Ανώνυμος είπε...

"Σαν πρόσφυγας κι εγώ σαν μετανάστης... "
Αφιερωμένο στην Κωνσταντίνα Κούνεβα!
__________________

Kουράστηκα...

Όνειρα-σχέδια να χαράζω στο χαρτί

δίχως ελπίδα και αντίκρυσμα

δίχως το τέλος, δίχως μι' αρχή

σαν ένα αποπαίδι εγώ της μάνας μου

από την Τροία, από τη Σμύρνη, από τον τόπο μου,

αποδιωγμένη από τη μοίρα μου και έκπτωτη

και της Ζωής λαθραία, λαθρεπιβάτισσα

διωγμένη απ' τα τραπέζια, τα παλάτια της

καλή μόνο γιά πιόνι στα παιχνίδια της

καλή γιά τ' αποφάγια και τα ψίχουλα

καλή γιά νά 'μαι θύμα, νά 'μαι θήραμα...

Του θάνατου φυγάς, αν και δραπέτευσα

γραμμένη είμαι στα μαύρα τα κατάστιχα

κατάρα κουβαλόντας και το χρέος μου

μονάχη τη σκιά μου πάντα σέρνοντας...

Τόπο να δίνω στην οργή σε κάτι τέρατα

που κλείνουνε του δρόμου μου τα πέρατα

να κάνω πρέπει, πως δεν βλέπω, δεν κοιτώ,

πως δεν ακούω, δεν νιώθω, δεν μιλώ...

Μα βλέπω και ακούω και μιλώ...

Και καταριέμαι και πονάω και ζητώ...

Ω! Που να καίγεται κι εκείνων η ψυχή

που μ' έκαναν να καίγομαι, να λυώνω σαν κερί...

Και το σαράκι της ψυχής τους, που όλο τρέφεται

από το αίμα της καρδιάς μου, να μαραίνεται...

Που στα κιτάπια τους με γράφουν τα απόκρυφα

που τη ζωή μου τη σταυρώνουν μ' ατσαλόκαρφα....


Όμοια πάντα της αδικίας η ερημιά

και το ανθρώπινο το κτήνος πάντα ολόϊδιο...

Το λέω γιατί θυμήθηκα τον πρόσφυγα,

που μακελέψαν κάτι μάγγες στα Μανιάτικα

να του προσβάλλουν τότε μάνα κι αδερφή

"πρό-σφιγγες γιά, παστρικιές άραγε"

και τού 'κλεψαν δυό χρόνια, νάν' κατάκοιτος...

Αυτός που απ' της Σμύρνης το γιαγκίνι επέζησε...

Διωγμό, ξεριζωμό που έζησε

που γλύτωσε απ' τα Τούρκικα τα κάτεργα

και στην Ελλάδα είρθε, να δει φως!

Γιά τον παππού μου λέω...

Θυμήθηκα όμως κι άλλο ένα πρόσωπο

γενναίου πρόσωπο, "Ανθρώπου"!

Κι ένα κορίτσι τρομαγμένο που είχε τρέξει

κι είχε προσπέσει τότε μέσα στην αντάρα

μαζί με όλο το χωριό,

σ' ενός ξενόφερτου την πόρτα, ενός Γάλλου

κι εκείνος όλους, μεσ' το σπίτι είχε μπάσει...

Γιατί χίλιοι καλοί, πάντα χωράνε...

Κι ύστερα βγήκε μοναχός με μιά σημαία

μπροστά σ' ένα μπουλούκι,

σ' άτακτο ασκέρι,

να πει:

" 'Δώ πέρα που πατάτε είναι Γαλλία

κι ετούτοι είναι δικοί μου, δεν τους δίνω!

Γιά να τους πάρετε απ' το πτώμα μου περάστε,

μα λόγο μετά, δώστε στην Ευρώπη"...

Και φύγαν...

Και σωθήκαν όλοι τότε!

Γιατί ένας ξένος μ' έργα, δίδαξε τη λέξη

εκείνη την αρχαία Ελληνική, του "Ξένιου" Δία

"φιλοξενεία" τι θα πει στ' αλήθεια...

Το κοριτσάκι τότε, ήταν η γιαγιά μου...


Κοιτάζω τη γραφή μου κι ο καημός μου

χέρια άπλωσε ν' αγγίξει ακόμη κι άλλους,

γιατί όπως "λάθρα τον βίον μου διάγω",

θαρώ πως πάντα ήμουν κι εγώ μιά πρόσφυγας

σαν τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τη φαμίλια μου

και σαν τις θειές μου μεσ' τα ξένα, μετανάστης...

Κυνηγημένη και μονάχη και απόκληρη

τώρα να ζω την πιό σκληρότερη τη μοίρα μου...

Δεν είναι αυτό Ζωή! Η Ζωή μ' εξόρισε...

Γι' αυτό κι αυτές οι λέξεις μου αφιέρωμα,

στους μετανάστες, στους λαθραίους, στους εξόριστους,

στους λυπημένους απ' το άλγος, αυτό του νόστου...

Στους πρόσφυγες και στους μονάχους...

Γυναίκες κι άντρες.

Μα και σε μιά ψυχή γενναία που μάτωσε...

Στην Κωσταντίνα Κούνεβα!

yiannas galanou
http://yiannas.pblogs.gr/2009/07/485584.html

Ανώνυμος είπε...

"Σαν πρόσφυγας κι εγώ σαν μετανάστης...
" Αφιερωμένο στην Κωνσταντίνα Κούνεβα!


Kουράστηκα...

Όνειρα-σχέδια να χαράζω στο χαρτί

δίχως ελπίδα και αντίκρυσμα

δίχως το τέλος, δίχως μι' αρχή

σαν ένα αποπαίδι εγώ της μάνας μου

από την Τροία, από τη Σμύρνη, από τον τόπο μου,

αποδιωγμένη από τη μοίρα μου και έκπτωτη

και της Ζωής λαθραία, λαθρεπιβάτισσα

διωγμένη απ' τα τραπέζια, τα παλάτια της

καλή μόνο γιά πιόνι στα παιχνίδια της

καλή γιά τ' αποφάγια και τα ψίχουλα

καλή γιά νά 'μαι θύμα, νά 'μαι θήραμα...

Του θάνατου φυγάς, αν και δραπέτευσα

γραμμένη είμαι στα μαύρα τα κατάστιχα

κατάρα κουβαλόντας και το χρέος μου

μονάχη τη σκιά μου πάντα σέρνοντας...

Τόπο να δίνω στην οργή σε κάτι τέρατα

που κλείνουνε του δρόμου μου τα πέρατα

να κάνω πρέπει, πως δεν βλέπω, δεν κοιτώ,

πως δεν ακούω, δεν νιώθω, δεν μιλώ...

Μα βλέπω και ακούω και μιλώ...

Και καταριέμαι και πονάω και ζητώ...

Ω! Που να καίγεται κι εκείνων η ψυχή

που μ' έκαναν να καίγομαι, να λυώνω σαν κερί...

Και το σαράκι της ψυχής τους, που όλο τρέφεται

από το αίμα της καρδιάς μου, να μαραίνεται...

Που στα κιτάπια τους με γράφουν τα απόκρυφα

που τη ζωή μου τη σταυρώνουν μ' ατσαλόκαρφα....


Όμοια πάντα της αδικίας η ερημιά

και το ανθρώπινο το κτήνος πάντα ολόϊδιο...

Το λέω γιατί θυμήθηκα τον πρόσφυγα,

που μακελέψαν κάτι μάγγες στα Μανιάτικα

να του προσβάλλουν τότε μάνα κι αδερφή

"πρό-σφιγγες γιά, παστρικιές άραγε"

και τού 'κλεψαν δυό χρόνια, νάν' κατάκοιτος...

Αυτός που απ' της Σμύρνης το γιαγκίνι επέζησε...

Διωγμό, ξεριζωμό που έζησε

που γλύτωσε απ' τα Τούρκικα τα κάτεργα

και στην Ελλάδα είρθε, να δει φως!

Γιά τον παππού μου λέω...

Θυμήθηκα όμως κι άλλο ένα πρόσωπο

γενναίου πρόσωπο, "Ανθρώπου"!

Κι ένα κορίτσι τρομαγμένο που είχε τρέξει

κι είχε προσπέσει τότε μέσα στην αντάρα

μαζί με όλο το χωριό,

σ' ενός ξενόφερτου την πόρτα, ενός Γάλλου

κι εκείνος όλους, μεσ' το σπίτι είχε μπάσει...

Γιατί χίλιοι καλοί, πάντα χωράνε...

Κι ύστερα βγήκε μοναχός με μιά σημαία

μπροστά σ' ένα μπουλούκι,

σ' άτακτο ασκέρι,

να πει:

" 'Δώ πέρα που πατάτε είναι Γαλλία

κι ετούτοι είναι δικοί μου, δεν τους δίνω!

Γιά να τους πάρετε απ' το πτώμα μου περάστε,

μα λόγο μετά, δώστε στην Ευρώπη"...

Και φύγαν...

Και σωθήκαν όλοι τότε!

Γιατί ένας ξένος μ' έργα, δίδαξε τη λέξη

εκείνη την αρχαία Ελληνική, του "Ξένιου" Δία

"φιλοξενεία" τι θα πει στ' αλήθεια...

Το κοριτσάκι τότε, ήταν η γιαγιά μου...


Κοιτάζω τη γραφή μου κι ο καημός μου

χέρια άπλωσε ν' αγγίξει ακόμη κι άλλους,

γιατί όπως "λάθρα τον βίον μου διάγω",

θαρώ πως πάντα ήμουν κι εγώ μιά πρόσφυγας

σαν τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τη φαμίλια μου

και σαν τις θειές μου μεσ' τα ξένα, μετανάστης...

Κυνηγημένη και μονάχη και απόκληρη

τώρα να ζω την πιό σκληρότερη τη μοίρα μου...

Δεν είναι αυτό Ζωή! Η Ζωή μ' εξόρισε...

Γι' αυτό κι αυτές οι λέξεις μου αφιέρωμα,

στους μετανάστες, στους λαθραίους, στους εξόριστους,

στους λυπημένους απ' το άλγος, αυτό του νόστου...

Στους πρόσφυγες και στους μονάχους...

Γυναίκες κι άντρες.

Μα και σε μιά ψυχή γενναία που μάτωσε...

Στην Κωσταντίνα Κούνεβα!

yiannas galanou
http://yiannas.pblogs.gr/2009/07/485584.html