Γράμμα προς μια ευαίσθητη ψυχή.

Ξέρω πολύ καλά πως νιώθεις. Ξέρω πολύ καλά πως αισθάνεσαι, γιατί κι εγώ ακριβώς όπως νιώθεις εσύ νιώθω. Νιώθω αδικημένη, πληγωμένη, γιατί εσύ δεν καταλαβαίνεις τη θέση μου, τι ψυχολογικό μαρτύριο περνάω, που αντί να με κατανοήσεις και να με συνδράμεις σ’ αυτό που σου λέω, με κατηγορείς κι από πάνω για αναλγησία και σκληρότητα τόνου και τρόπου. Πίστεψε με ξέρω πολύ καλά πως είναι να είσαι εγκλωβισμένος στο εγωιστικό σου μικρογίγνεσθαι, καλυμμένος πίσω από το παραπέτασμα των ευαισθησιών σου για να μην αναλάβεις τις ευθύνες σου. Είναι και ρομαντικό εξάλλου, με μια δόση δράματος, n'est-ce pas; Η ευγενής ψυχή που υποφέρει για τα δεινά του πλανήτη, υποφέρει τόσο πολύ δε, που αδυνατεί να σώσει το γατάκι που ψυχορραγεί απο τον δρόμο με μια δόση μυθιστορηματικής λιγοθυμίας και εκλιπαρεί σπαράζουσα να την λυτρώσει κάποιος από το αγωνιώδες δράμα της. Κι όταν ξεκινήσει το παραμύθι, έχεις γίνει πια τόσο ένα με το πετσί του ρόλου, που κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να νιώθεις ολοένα και πιο μόνη-κανείς δεν σε κατανοεί, κανείς δεν σε συναισθάνεται... Λυγμός σου κόβει την ανάσα! Κι όμως εγώ σε συναισθάνομαι απόλυτα. Κι εγώ κρυμμένη στο προσωπικό μου, απόλυτα εγωιστικό γίγνεσθαι, κρυμμένη πίσω από τις ευαισθησίες μου δεν θέλω να αναλάβω την ευθύνη να διαβάσω την έκκληση σου για την δική σου σωτηρία και θέλω να μεταβιβάσω την ευθύνη του να απαλλαγώ από την παρουσία σου, συνεπώς κι από το πρόβλημα σου σε κάποιον άλλον. Και γράφω και εξηγώ την θέση μου και απολογούμαι και δραματοποιώ την κατάσταση-Θεε μου τι ευγενική και ευαίσθητη ψυχή που είμαι- κι εσύ εκεί επιμένεις να μην με καταλαβαίνεις, να μην με συμμερίζεσαι. Στο τέλος μπορεί και να με βρίσεις.

Καλά, δεν τα λέω; Μια χαρά δεν τα περιγράφω; Έτσι δεν νιώθεις;

Δεν είμαι με το μέρος σου, μη γελιέσαι, είμαι στην ακριβώς αντίπερα όχθη, στο αντικαθρέπτισμα. Ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας? Οτι εσύ δεν ξέρεις,δεν έχεις αντιληφθεί, δεν έχεις καταλάβει ότι η αντίπερα όχθη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο διυλίζει την κριτική, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πληγώνεται. Ξέρεις ποιά είναι η διαφορά μας; Οτι εσύ νομίζεις, ακόμα και τώρα που στα γράφω, οτι είναι μόνο εσύ έχεις το αποκλειστικό δικαίωμα να αισθάνεσαι έτσι.

Λυπάμαι κοριτσάκι. Έχεις γελαστεί. Κι αν δεν είσαι μικρομέγαλη έφηβη ή δεν πάσχεις από ενδογενή κατάθλιψη, κοίταξε να αλλάξεις ρότα αν θες να έχεις το δικαίωμα να απαιτείς την κατανόηση των άλλων. Πριν απαιτήσουμε κάτι από τους άλλους, δίκαιο είναι να να κατανοούμε πως αισθάνονται και οι άλλοι. Δεν είναι και πολύ δίκαιο, νομίζω να μας πληγώνει που οι άλλοι πληγώνονται από τη δικιά μας ανευθυνότητα. Δεν το βρίσκω ρε παιδί μου, πως να στο εξηγήσω, και πολύ ισορροπημενο να θέλουν οι άλλοι να μπούνε στα παπούτσια μας, πρώτον όταν δεν τους τα παραχωρούμε και δεύτερον όταν εμείς δεν καταδεχόμαστε σε καμία περίπτωση να βάλουμε τα βρωμοπάπουτσα των άλλων.

Μην βάλεις τα κλάματα. Θύμωσε καλύτερα. Προσπάθησε να με αντικρούσεις. Με επιχειρήματα. Να με νικήσιες. Για να με νικήσεις, να με βγάλεις φάουλ, θα πρέπει να με πείσεις, κι αν όχι έμενα τους άλλους, τους τριγύρω, ακόμα και τους φίλους σου-ξέρεις στο βάθος αν συμφωνούν μαζί σου- ότι έχεις δίκιο και νιώθεις αδικημένη. Για να με πείσεις, θα πρέπει να μπεις στη θέση μου, να βρεις τον τρόπο, τα λόγια και τον τόνο που θα είναι προσλήψιμα σε μένα, να με κάνεις να κομπλάρω. Εσύ να ισχυρίζεσαι τη δική σου πλευρά με τέτοιο τρόπο, που να μην έχω επιχείρημα πια να καταθέσω, παρά να φωνασκώ, να επαναλαμβάνω ρητά και τσιτάτα, γενικότητες, να μην σου απαντάω άμεσα στα ερωτήματα σου και να αποπροσανατολίζω την συζήτηση μέχρι να την εγκαταλέιψω επικαλούμενη την ανωτερότητα μου. Κάνε με να φαίνομαι σαν πολιτικός. Γκανιάν στάνταρ! Ποιος δεν θα καταλάβει ότι στον διάλογο με νίκησεις, πως έχεις δίκιο; Καλά, πολλοί θα είναι αυτοί που δεν θα χαμπαριάσουν, γιατί βλέπεις δεν έχεις μόνο εσύ το δικαίωμα να είσαι μια καθυστερημένη αυτιστική μαιμού. Μην είσαι τόσο εγωίστρια πια! Εχουν κι οι άλλοι θέση στην μαλακία. Για να επανέλθω πριν πνιγώ από την κακία μου, αν το καταφέρεις αυτό, θα έχεις αναγκαστικά μπει στα παπούτσια μου που τόσο σιχαίνεσαι και θα έχεις καταλάβει πως κι εγώ τελικά έχω δικαίωμα στη μαλακία. Και ξέρεις τι μαγικό θα συμβεί τότε; Θα πάψει να έχει νόημα το παραμύθι με την πληγωμένη λιποθυμικιά νεάνιδα-φάε και λίγο κρεατάκι χριστιανή μου- που υποφέρει με τα βάσανα του κόσμου. Πως το καλό γίνεται να είναι ηρωίδα αυτή, όταν υπάρχουν χιλιάδες άλλες σαν και δαύτην; Τι να την κάνεις την ηρωίδα αν δεν είναι μία και μοναδική; Χριστέ μου σε τι πλάνη ζούσα τόσο καιρό! Μια ψευδαίσθηση! Kακόγουστο και μπανάλ το παραμύθι! Κι άξαφνα το παραμύθι φαντάζει εφιάλτης. Ναι, ναι, σαν να διαπραγματεύομαι την αυταπάτη ενός πρεζάκια μοιάζει-δεν κάνεις λάθος. Μην σε σοκάρει. Το να είσαι drama queen είναι εξάρτηση μεγάλη. Λοιπόν... Κι όπως βγαίνεις από το τούνελ, βλέπεις σαν σε προβολή κόπιες από τα ξεφτιλίκα που ‘χεις κάνει και ντρέπεσαι φρικτά. Εγώ είμαι αυτή;-ρωτάς. Ναι, εσύ είσαι αυτή. Δεν θα σου πω εγώ ψέμματα. Εγώ μόνο σκληρές αλήθειες θα σου πω και πραγματικότητες. Κι αν εκεί όπως βγαίνεις προς το φως, δεν δειλιάσεις τελευταία στιγμή και βγεις θα δεις ότι τώρα μπορείς να κοιτάς το γατάκι που χαροπαλεύει στην άσφαλτο. Θα το πάρεις στα χέρια σου και θα βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει με 200.000 στροφές να βρεις τι στο διάολο πρέπει να κάνεις για να σωθεί- αν σώζεται. Δεν θα σε πειράξει ακόμα και να φύγει μες τα χέρια σου, να προσπαθήσεις μάταια, γιατί θα ξέρεις ότι μόνο εσύ μπορείς να είσαι υπεύθυνη για τον εαυτό σου. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη που βρέθηκε στο διάβα σου, παρά μόνο εσύ. Εσύ την βλέπεις, την μυρίζεις, την ακούς, την αισθάνεσαι. Δική σου είναι και κανενός άλλου. Και δεν θα σε τρομάζει ο θάνατος πια, ούτε θα φαντάζει ρομαντικός. Αν δεν είσαι εσύ δυνατή, ποιος στο διάολο θα είναι; Το ανεύθυνο ευαίσθητο αντικαθρέπτισμα; Εχεις πια αυτοπεποιθηση και δεν εμπιστεύεσια τον εαυτό σου σε αυτιστικές, μικρόψυχες, ημίτρελες νεανίδες που πάσχουν από παράκρουση μεγαλομανίας, ενω στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από άλλη μια κόπια. Ναι, εσύ είσαι η τσούλα της Βίσση και νόμιζες πως ήταν τ’ανάποδο. Στην ίδια πλάνη εντάσσεται κι αυτό. Όλα αφορούσαν εσένα, μόνο από την ανάποδη. Το πέρασα κι εγώ αυτό. Μην σε ανησυχεί. Σύντομα θα εξοικειωθείς με τα καφριλίκια του αμαρτωλού παρελθόντος σου και δεν θα σε πειράζει.

Δεν θα ποστάρεις λοιπόν την έκκληση για βοήθεια. Δεν θα αναγκαστώ ποτέ ξανά να διαβάσω αυτό το ποστ «Sos sos sos ειναι επείγον γατακι στο Χαλάνδρι, δερβενακιων κ μικρας Ασίας χτυπημένο απο αμαξι μαλλον!!βοηθηστε καποιος ξεψυχαει!! Ειμαι με το ποδηλατο δεν μπορω να κανω τιποτα!! Βοηθεια σας παρακαλω!!» από το δικό σου ιντερνετικό προφίλ. Γιατί εσύ πια ξέρεις.

Υποτροπές, θα έχεις χιλιάδες, ε, στο λέω να το ξέρεις κι αυτό- φαντάζομαι πια με εμπιστεύεσαι λιγάκι, μιας κι εγώ όπως εσύ ακριβώς ήμουν και είμαι ακόμα. Έτυχε απλά να φύγω από την τυραννία της Drama Queen λίγο νωρίτερα από εσένα, αυτό είναι όλο. Και ξέρω ότι θα ξαναγυρισεις σε εκείνο το ρομαντικό μπουντρούμι, προσδοκώντας να ερθει ο Valmont(αν δεν ξέρεις τον Valmont, google him-τι το χεις το ρημαδι το ίντερνετ? Μην μεταθέτεις τις ευθυνες σου λέμε) να δώσει νόημα στην ζωή σου. Θα ξέρεις όμως πια πως ο Valmont δεν είναι τίποτα άλλο από ένας αθεράπευτος μουνάκιας, μεγάλος ψεύτης και δειλή τσούτσα. Ασε που την έχει και μικρή μεταξύ μας.Και πλεον, θα ξέρεις τον δρόμο και τον τρόπο να φύγεις από κει μέσα. Και μια μέρα, έτσι λένε όσοι δεν λύγισαν, δεν αφέθηκαν, δεν κουράστηκαν, απλά θα κλείσεις την πόρτα της εισόδου και θα απομακρυνθείς μια για πάντα.

Δεν αφορά μονάχα εσένα τούτο το γράμμα, κι ας απευθύνεται προσωπικά σε σενα. Μην είσαι τόσο εγωίστρια! Αφορά όλους τους εσένα. Και ξέρεις τι; Αφορά κι αυτόν, κι εκείνην... κι εμένα. Να τα ακούω τα λόγια μου φωναχτά μες το μυαλό μου, να με ταρακουνώ μην πλανηθώ και πάλι. Μήπως πλανιέμαι ήδη; Τώρα που σου γράφω άραγε; Μπορεί. Ασε με να κοιμηθώ μ΄αυτό και το πρωί θα σ’απαντήσω. Μα πριν σ’αφήσω, θέλω να σου πω, ότι ούτε μόνο για το μικρό γατάκι γράφεται αυτό εδώ το γράμμα. Γράφεται για όλα εκείνα τα πλάσματα που πονάνε, που έχουν βάναυσα αδικηθεί, για όλες τις τραγικές κατάστασεις, τις οποίες με περισσή ευαισθησία κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Αυτό το γράμμα γράφεται για όλους εμάς που ποτέ δεν θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και ζητάμε επίμονα κάποιος άλλος να μας λύσει το πρόβλημα, κάποιος άλλος να καθαρίσει τα φραγμένα φρεάτια. Αυτο το γράμμα γράφεται για όλους εμάς που καταδικάζουμε πάντα τον κακό εαυτό του διπλανού μας και ποτέ του κακό εαυτό που συγκατοικεί μαζί μας. Το γράμμα αυτό γράφεται γιατί κάποιος γείτονας μας ευχήθηκε να ψοφήσει η δική μας κατσίκα αυτή την φορά. Τι νόμιζες; Οτι μόνο εσύ είχες την εξυπνάδα να εύχεσαι τέτοια πράγματα; Στο είπα. Θα έρθουν σφαλιάρες απανωτές οι απομυθοποιήσεις. Εχεις να φας χαστούκι....ουουουου.... τι στο καλό κάποια στιγμή θα γίνει από την πολύ την μπούφλα σκληρό το δέρμα. Χριστό δεν θα καταλαβαίνεις μετά από καιρό.

Δεν θα αναισθητοποιηθείς. Μη φοβάσαι. Από τον εγωισμό σου θα αναισθητοποιηθείς μονάχα. Θα πάψει να σου κάνει εντύπωση το μέγεθος της πρότερης μαλακίας σου. Τα άλλα, αυτά που δεν νιώθεις τώρα, αυτά που ωφέλιμο είναι να τα νιώθεις, μια χαρά θα τα νιώθεις, μην ανησυχείς. Κοιμήσου με αυτό. Κι απάντα μου το πρωι αν έχω άδικο. Σήκω με την ησυχία σου, δεν βιάζομαι, τεντώσου, βασικό, να ξεμπλέξεις,κουβάρι τα νεύρα σου, ρίξε κι ένα κατούρημα, μην σκάσει η φούσκα σου, ξέπλυνε τις τσιμπλες από τα μούτρα σου, δεν μου αρέσουν καθόλου τα μάτια μου με τις κίτρινες τσίμπλες, σαν κακοψημενα τοστ που ξεχειλίζουν gouda μοιάζουν, και πες μου την απάντηση κοιτώντας με στον καθρέπτη. Τωρα μπορείς να σκουπιστείς.
Καλημέρα.