"Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή"

Που να ξερα στα 17 μου ότι το μεράκι μου, ο καημός μου είναι η φιλοσοφία. Τότε που με έβαζαν με το ζόρι να μάθω παπαγαλία διάφορα τσιτάτα, “cogito ergo sum”, χωρίς ποτέ τους να μου πούν πως έφτασε ο Descartes σε τούτην την απλοικότατη γεμάτη αλήθεια φράση. «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέυτερος.», «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.», «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά.» Αποστήθιση αποσπασματικών λόγων αυθεντιών κι αυτόματη κατάργηση τους. Ανήθικος ο βιασμός τους. Γιατί πως γίνεται βρε δασκαλάκο, βρε φιλόλογε της κακιάς ώρας, εσύ που δεν σπούδασες φιλοσοφία, παρά είσαι άλλος ένας αποστηθιστής για να εντυπωσιάζεις την αμαθή ομήγυρη σου, να αμαυρώνεις δια των μίζερων πρακτικών σου αυτόν που εσύ ο ίδιος ανακυρήσσεις αυθεντία. Ουέ κι αλλοίμονο, αν τολμούσα ελεύθερα να συλλογιστώ και ελεύθερα να ερμηνεύσω τα λόγια του Βελεστινλή. Ουέ κι αλλοίμονο μου! Κι αν είχα το θάρρος, θράσσος για σένα φυσικά, βρε διαμορφωτή της ορφανής σκέψης, να θέσω έστω και τον παραμικρό προσωπικό μου προβληματισμό για το πως ορίζεται η αρετή, η τόλμη και η ελευθερία ,για την οποία μίλησε ο Κάλβος, με πόση ευκολία μου αφαιρούσες το δικαίωμα σε αυτήν την ίδια αρετή, την ίδια τόλμη, την ίδια ελευθερία, βάζοντας μου βαθμό κάτω από την βάση ή απειλόντας με με αποβολή από την μαθητική αίθουσα, γιατί τολμούσα να έχω άποψη; Ωμός εκβιασμός.

Φιλοσοφία δίχως ανάλυση μου δίδασκες. Οξύμωρο, δεν βρίσκεις; Την αλήθεια ψάχνει να βρει η φιλοσοφία. Και η αλήθεια, ρε μπουμπούνα δεν βρίσκεται στην επίλυση της άσκησης, αλλά στην διαδικασία, στην ανάλυση της.

Ανάλυση. Κι εσύ μονάχα αναλώθηκες σε εκείνο το «τι εννοεί ο ποιητής;», λες κι έχεις γράψει και πολλά ποιήματα και ξερεις. 'Η μήπως συναναστράφηκες πολλούς ποιητές αλήθεια; Κι αν τους έκανες το κακό να σ’ έχουν για παρέα, ποτέ σου δεν ρώτησες, ποτέ σου δεν αναρωτήθηκες ποια είναι η ψυχή που καταθέτουν με τον ποιητικό τους λόγο, παρά βολεύτηκες να τους θαυμάζεις σαν μαρμάρινα αγάλματα και να τους κολακεύεις. Να κάνεις τον καμπόσο, τον περισπούδαστο σε εκείνους που θωρείς ως υποδεέστερους σου. Διαβατήριο τους είχες τους ποιητές για να ανέλθεις, μικρέ παραχαράκτη ψυχέμπορα.

Σελίδα να γυρίσω δεν με άφησες
Μπροστά στα μάτια μου μπήκες
Σα να ‘ξερες
Πως τελευταία τα χάδια
Τελευταία τα φιλιά
Τελευταία φορά
Σ΄ αγκάλιασα
Κι όταν το άψυχο κορμί
Κι όταν το αίμα
Το θάνατο μαρτύραγε
Μίσος, οργή
Γιατί

Δικό μου είναι το ποίημα. Δεν ξέρω αν σ’αρέσει, αλλά εγώ για να το γράψω, καλό το θεωρώ, αλλιώς δεν θα το έγραφα. Το θέμα λοιπόν, δεν είναι αν σου αρέσει, αλλά ότι θα διαγουμίσεις σαν ψευτο-αναρχικός καταληψίας τη δική μου την ποιητική ψυχή με μπουρδοαναλύσεις και αναγωγές αλληγοριών που θα τις διδάσκεις και ως θέσφατα. Ρε, βλάκα, βρε άθλιε κουλτουριάρη. Η ποίηση δεν αναλύεται. Ποτέ κανένας ποιητής δεν έγραψε τα πως και τα γιατί που τον οδήγησαν στην δημιουργία των ποιημάτων του. Ο ποιητής δεν είναι φιλόσοφος. Ο ποιητής δεν θέλει ποτέ να ξέρεις «τι εννοεί ο ποιητής», αλλιώς με τα ποιήματα του θα εξέδιδε και επεξηγηματικό λυσάρι.

Δεν θα σου πω τι λέει το ποίημα το δικό μου και που αναφέρεται. Τέτοιο χατήρι εγώ δεν θα σου κάνω, παρά θα προτιμήσω να αναφερθώ στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, που πήγε ο μελιστάλαχτος με την μπάσα γοητευτική φωνή του, που αποτυπώνεται και στην γραφή του, κύριος Σταύρος Θεοδωράκης και του ΄λεγε στιχους του εν ειδει ερωτήσεων. Τι εννοεί ο ποιητής;
« Το βράδυ που έγινε ο σεισμός οι άνθρωποι έτρεξαν στα πάρκα. Στο πάρκο των ανώμαλων δεν πάτησε κανείς» του είπε. Και ξέρεις τι απάντησε ο ποιητής, την συνέντευξη του οποίου πιθανόν δεν διάβασες κι αν διάβασες την ξέχασες, γιατί δεν σε βολεύει;
«Πρώτα-πρώτα το 1978 που έγινε ο σεισμός στη Θεσσαλονίκη, ο κόσμος τρομαγμένος άρχισε να φεύγει. Τα πάρκα ήταν τρία στη Θεσσαλονίκη. Το ένα από τα τρία ήταν το πάρκο που σύχναζαν οι ανώμαλοι. Όχι.. Όλοι οι καθώς πρέπει κύριοι που τρέχαν να σώσουν το τομάρι τους, το έσωσαν οπουδήποτε αλλού, εκτός από το πάρκο των ανωμάλων.»(1*)
Αυτά απάντησε ο ποιητής.

Αλλά και πάλι δεν θες να τον ακούσεις. Γιατί αν τον ακούσεις, πρέπει να αυτοκαταργηθείς και να αυτομετατραπείς σε εργάτη των λέξεων, των συντακτικών κανόνων, της γραμματικής. Κι ύστερα, πως θα καμώνεσαι εσύ ο εργάτης, πως τάχα μου είσαι σπουδαίος κι ικανός στοχαστής, τόσο σπουδαίος που να έχεις το δικαίωμα να κάνεις τη φιλοσοφία ποίηση και τη ποίηση φιλοσοφία.

Εμένα που σου τα γράφω αυτά, όχι και τόσο άσχημα εδώ που τα λέμε, που σε καταργώ και σε υβρίζω, αλλά ταυτόχρονα σε κάνω περήφανο που στα χέρια σου μεγάλωσα, που τη σκέψη μου και το λόγο μου τον βρίσκεις δημιουργημα σου, μου στέρησες το δικαίωμα να περάσω στο πανεπιστήμιο σου. Μου έβαλες στην έκθεση στις εξετάσεις ηλιθίων που κάθε χρόνο στήνεις βαθμο 6 στα 20.
Να είσαι καλά δασκαλάκο, σε ευχαριστώ. Με γλίτωσες χωρίς να το ξέρεις από την εθελούσια λοβοτομή κι από πολλές γλυκιές αυταπάτες σαν κι αυτές που θρέφεις.
"Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή" για να στο πω και με έναν τρόπο προσλήψιμο για σένα.

Λήδα Καφετζή

(1*) «Ντίνος Χριστιανόπουλος:" Έκανα ό,τι έκανα και τώρα τελείωσα. Τώρα περιμένω να πεθάνω. "» του Σταύρου Θεοδωράκη από την ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=107