Οικονομικός Φιλελευθερισμός made in China

Οικονομικός Φιλελευθερισμός made in China ή αλλιώς τι σημαίνει οικονομικός φιλελευθερισμός στην πράξη στην Ελλάδα.

Ας υποθέσουμε πως είσαι Έλληνας μικρομεσαίος επιχειρηματίας κι έχεις έναν κύκλο εργασιών περί τις 150,000€ τον χρόνο, ενοίκιο και δύο υπαλλήλους των 650€(μικτά εννοείται). Ας υποθέσουμε τώρα πως έχεις ένα καθαρό κέρδος της τάξης των 50.000€ τον χρόνο. Και ας υποθέσουμε ότι δεν φοροδιαφεύγεις. Γιατί η όλη συζήτηση αφορά τα δηλωθέντα κέρδη. Τα άλλα πάνε έτσι κι αλλιώς στην τσεπάρα σου.

Άκου να δεις τώρα τι μαγικό θα γίνει με τα νομοσχέδια Κούλη. Του χρόνου, θα βρεθείς να πληρώνεις 4,200€ λιγότερη εφορία. Θα έχεις δηλαδή μια έμμεση αύξηση στο προσωπικό σου διαθέσιμο εισόδημα κατά 350€ τον μήνα.

Οι υπάλληλοι σου πάλι θα μείνουν καθηλωμένοι στα 650€ μικτά και δεν σε υποχρεώνει κανένας να τους κάνεις ούτε μια αύξηση της τάξης των 30€ το μήνα, ενώ οι τιμές των παρεχόμενων υπηρεσιών και προϊόντων σου θα μείνουν  πιθανότατα οι ίδιες, γιατί πότε στην Ελλάδα η οποιαδήποτε πτώση στην τιμή του πετρελαίου, του ηλεκτρισμού, της φορολογικής επιβάρυνσης ή του ΦΠΑ αποτυπώθηκε σε άμεση πτώση της τιμής των αγαθών; 

Αν η αγορά αυτορρυθμιζόταν όντως, αν υπήρχε σωστά αναπτυγμένη καταναλωτική συνείδηση στον κόσμο, ίσως να αναγκαζόταν ο κάθε μικροεπιχειρηματίας να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του κοινού του. Δεν υπάρχει όμως ορθά δομημένη καταναλωτική συνείδηση. Όχι, στην Ελλάδα τουλάχιστον, όπου ο μέσος καταναλωτής αυτό που απαιτεί είναι κατά κύριο λόγο να ικανοποιήσει τα προσωπικά του απωθημένα μεγαλείου, όταν έρχεται σε επαφή με κάποιον έμπορο και ειδικότερα υπάλληλο, τον οποίο θεωρεί υποδεέστερο του, κεφαλαιοποιώντας το ρητό  "Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο".

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Πρόκειται για την μεγαλύτερη π@π@ριά του μάρκετινγκ έβερ. Δεν έχει πάντα δίκιο ο πελάτης. Μπορεί να έχει και άδικο και παράλογες απαιτήσεις και να είναι κακότροπος και αγενής και να του αξίζει κι ένα μεγάλο Άντε και.... Άσε που όλοι μας είμαστε κατά κάποιον τρόπο πελάτες και έμποροι. Όλοι μας είμαστε σίγουρα με χίλιους δυο τρόπους πελάτες και καταναλωτές. Όλοι όμως. Και οι περισσότεροι από εμάς εργαζόμαστε ή εργαστήκαμε κάποια στιγμή και είμαστε αυτοί που προσφέρουν την υπηρεσία ή το αγαθό προς κατανάλωση. Άρα οι περισσότεροι ενσαρκώνουμε και τους δύο ρόλους. Άρα, γνωρίζουμε την θέση και των δυο καταστάσεων. Για κάποιο όμως περίεργο λόγο, αδυνατούμε να αναπτύξουμε το πολύτιμο και σωτήριο αίσθημα της ενσυναίσθησης. Ίσως γιατί όταν βιώνουμε τις καταστάσεις από την θέση του πελάτη, πλερώνουμε. Κι όταν πλερώνουμε απαιτούμε. Κι όσο πιο πολύ πλερώ, τόσο πιο πολύ γ@μώ! Προτιμούμε κατά μια έννοια να παραμείνει υψηλή η τιμή ενός αγαθού, για να τροφοδοτούμε την αδικία, που οπλίζει το χέρι μας με το καμουτσίκι. 

Δεν χρειάζεται να μιλάς απότομα σε κάποιον για να διεκδικήσεις το δίκιο σου. Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να μιλήσεις απότομα. Αν λειτουργούσε ο φιλελευθερισμός, και η αγορά όντως αυτορρυθμιζόταν, το μόνο που θα έπρεπε να κάνεις ως δυσαρεστημένος πελάτης είναι να μποϊκοτάρεις την μάρκα, το προϊόν, την εταιρεία. Το ίδιο και αν θεωρείς την τιμή παράλογα σκαρφαλωμένη σε επίπεδα άλλων συνθηκών.  Αν υπήρχε μια σωστή θεώρηση της δύναμης του καταναλωτικού κοινού, του χρόνου θα πρέπει όλες οι τιμές όλων των προϊόντων και υπηρεσιών να έχουν μια κάποια πτώση, λόγω της μείωσης των φορολογικών συντελεστών ή θα έπρεπε όλοι οι μισθοί να έχουν μια κάποια αύξηση για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Κάτι όμως μου λέει, ότι δεν θα γίνει αυτό. Γιατί η αγορά δεν αυτορρυθμίζεται με κάποιο μαγικό τρόπο ή από ένα αόρατο χέρι. Γιατί για να αυτορρυθμιστεί η αγορά, χρειάζεται σοβαρά αναπτυγμένη και καλλιεργημένη καταναλωτική συνείδηση.

Αυτό που θα γίνει λοιπόν, είναι να γίνουν λίγο πλουσιότεροι, κατά μισό και βασικό μισθό, αυτοί που βγάζουν 2 χιλιάρικα πλας το μήνα. 

Εσύ πάλι μουρλοκακομοίρη μου με τα 500, 600 και 700€, εκτονώσου και αναλώσου στις γκαρίλες στην πωλήτρια του Τζάμπο και φάε φιλελευθερισμό με κινέζικο κουτάλι. 

Λήδα Καφετζή

24/04/2021