Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2021

1821, Παγκόσμιος, Εμφύλιος, Πολυτεχνείο και μια εύθραυστη δημοκρατία 47 ετών

Γιορτάζουμε την Επανάσταση του 1821. Γιορτάζουμε το ιστορικό Όχι που είπαμε στους Ιταλούς. Αλλά δεν γιορτάζουμε το τέλος του εμφυλίου πολέμου, ούτε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974. Αντ΄αυτού έχουμε μετατρέψει την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σε πεδίο αντίδρασης και διχασμού. Μια ψευδογιορτή μαθητική κι όχι μια καθολική αργία, όπως θα έπρεπε, στην οποία δεν μπορούν να παρευρεθούν όλοι όσοι αγωνίστηκαν εντός και εκτός Πολυτεχνείου τότε, αλλά ούτε και κανένας εργαζόμενος που νιώθει ότι οφείλει σε αυτούς τους αγωνιστές το δικαίωμα να λέει ελεύθερα τα όσα πιστεύει, να ψηφίζει, να ακούει όποια μουσική γουστάρει, να διαβάζει όποιο βιβλίο θέλει. Γιατί σε μια δημοκρατία δεν διώκονται οι ιδέες, ακόμα και οι φασιστικές. Μακάρι να καταλάβαιναν οι φασίστες ότι αυτή η δημοκρατία, που τόσο μισούν, τους δίνει το δικαίωμα να λένε τις μαλακίες που λένε, να διαβάζουν το “Ο Αγών μου” και να μιλούν για τους "υπάνθρωπους" Εβραίους, Αφρικανούς και Ασιάτες, χωρίς να απειλείται η ελευθερία τους. Αυτή η δημοκρατία τους δίνει το δικαίωμα να αναπολούν την Χούντα ακόμα κι αν δεν την έζησαν ποτέ.



Και δεν αφορά η Χούντα το δίπολο δεξιά-αριστερά. Να τελειώνουμε με αυτήν την καραμέλα. Η Χούντα αφορά το δίπολο δημοκρατία-φασισμός. Και δεν είναι όλοι οι δεξιοί φασίστες. Και δεν είναι όλοι οι αριστεροί δημοκράτες. Ούτε πρέπει να μπερδεύουμε την Χούντα με τον εμφύλιο, τους χίτες, τους ταγματασφαλίτες και τον ΕΛΑΣ. Αλλα ζητούμενα τα τότε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο, άλλες οι πληγές, άλλα τα παγκόσμια συμφέροντα και οι παρεμβάσεις. Πράγματα τα οποία δεν συζητάμε ποτέ ως κράτος, αλλά απλά αναπαράγουμε, οι περισσότεροι δε από εμάς χωρίς να τα έχουμε ζήσει. “Οι φασίστες έσφαξαν την οικογένεια του παππού και του πατέρα μου” θα πουν κάμποσοι κομμουνιστές. “Οι κομμουνιστές έσφαξαν την οικογένεια της γιαγιάς και της μάνας μου” θα πουν κάμποσοι φασίστες. Και κανείς, καμιά πλευρά δεν παραδέχεται ότι τα εγκλήματα ήταν αμφίδρομα. Όχι. Μόνο η άλλη πλευρά δρούσε εγκληματικά. Κι αντί να έχουμε μια γιορτή ενωτική για το τέλος του εμφυλίου πολέμου, που πήγε τόσο πίσω την χώρα, αντί να τα βάλουμε κάτω να μιλήσουμε και να τα λήξουμε, όπως προσπάθησαν να κάνουν κάποιοι έστω και με λανθασμένο τρόπο σαν τον Μίκη ή τον Φλωράκη, αναπαράγουμε 72 χρόνια μετά στρεβλά στερεότυπα. 

Γι αυτό και στην επέτειο του Πολυτεχνείου, αντί να τιμάμε την αρχή του τέλους της δικτατορίας, παίζουμε πόλεμο με το κράτος. Γιατί στο μυαλό του κράτους και των μπάτσων, οι τιμητές του Πολυτεχνείου είναι παλιοκομμούνια, αναρχομπάχαλοι, επικίνδυνα στοιχεία που πρέπει να τα καταστείλουν και στο μυαλό των τιμητών, το κράτος και οι μπάτσοι εξακολουθούν να δρουν σε καθεστώς δικτατορίας. Και κάθε χρόνο τα ίδια. Σφάζονται οι μεν με τους δε. Και μέχρι πριν κάποια χρόνια με κόστος ανθρώπινες ζωές, όπως αυτή του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά. Δεν τιμάς έτσι την δημοκρατία και το τέλος μια κατάπτυστης επταετούς στρατιωτικής χούντας, ούτε τιμάς τους αγωνιστές και όσους έδωσαν την ζωή τους για να τελειώσει. Την δημοκρατία την τιμάς όταν κάνεις κτήμα τα λόγια του Ρίτσου “και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά”.

Μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά με τους Γερμανούς, με τους Γερμανούς ρε φίλε, που μας κατέσφαξαν σε δυο παγκόσμιους πολέμους. Πόσους παππούδες και γιαγιάδες, πόσες μανάδες και πατεράδες δεν σκότωσαν τα ανθρωπόμορφα ναζιστικά τέρατα; Κι όμως με τα εγγόνια αυτών των τεράτων δεν έχουμε πλέον τίποτα να χωρίσουμε. Κι ο λόγος απλός. Γιατί δεν καταχωνιάστηκε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος κάτω από το χαλί της ιστορίας ως ένοχο μυστικό. Συζητήθηκε, καταγγέλθηκε, έγινε βιβλία και ταινίες και μάθαμε όλοι, μα όλοι για αυτόν. Πως, γιατί, πότε και που. Αλλά κυρίως γιατί. Κι όταν κατανοήσαμε το γιατί, όταν το ψυχαναλύσαμε, μπορέσαμε να συγχωρήσουμε. Να συνυπάρξουμε κι ας μην ξεχάσαμε. Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Όταν όμως συγχωρείς, γιορτάζεις το τέλος, γιορτάζεις την ένωση.

Εμείς όμως εκεί πεισματικά, ως ανώριμο κι ψευδεπαναστατικό έθνος γιορτάζουμε τα όχι και όχι τις νίκες.

Έπρεπε να γιορτάζουμε το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου κι όχι την έναρξη του. 

Έπρεπε να γιορτάζουμε την ανεξαρτησία μας ως κράτος κι όχι την αρχή της επανάστασης. 

Έπρεπε να γιορτάζουμε το τέλος του εμφυλίου, ακόμα κι αν ανήκουμε ιδεολογικά και συναισθηματικά στην ηττημένη πλευρά. Καμιά ιδεολογία δεν δικαιολογεί έναν εμφύλιο σπαραγμό ρε γαμώτο.

Έπρεπε να γιορτάζουμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Κι έπρεπε να την γιορτάζουμε μαζικά και ενωμένοι. Και το κράτος να μην αντιμετωπίζει όσους γιορτάζουν την δημοκρατία ως απειλητικά στοιχεία, λες και το κράτος είναι χουντικό. 

Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ωριμάσουμε ως λαός. Μέχρι να μάθουμε "να λέμε πια τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη"

Δεν υπάρχουν σχόλια: