Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2023

Ψυχικές Διαταραχές σε μια Χιτλερική κοινωνία!

 Με αφορμή την δολοφονία του βρέφους από την ψυχική άρρωστη μητέρα του στην Βέροια, θα ήθελα να πω κάποια πράγματα για τις ψυχικές ασθένειες και μιλάω εκ πείρας

Καταρχάς να σας πω ότι πάσχω εγώ η ίδια από αγχώδη διαταραχή και παλεύω με την κατάθλιψη εδώ και πολλά χρόνια. Και δεν είναι της ιδέας μου, ούτε μπορώ να το αλλάξω με την δύναμη της θέλησης. Θέλει πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας, επαναλαμβανόμενης και φαρμακευτική υποστήριξη. Όσοι είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρουν.
 
Κι εμένα η περίπτωση μου είναι λάιτ, ελαφριά, δεν χάνω την επαφή με την πραγματικότητα, δεν ακούω φωνές, δεν μου μιλάει το ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε τα ζώα. Εχω πλήρη συνείδηση της κάθε μου φρίκης.
 
Υπάρχουν όμως ασθενείς που χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Που δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτά που νιώθουν, σκέφτονται, λένε και πράττουν δεν στέκουν. Γίνονται θύματα θεωριών συνομωσιών, θα έρθουν οι εξωγήινοι, θα γίνει η αποκάλυψη, ο κόβιντ δεν υπάρχει, μας τσιπάρουν, μας καταδιώκουν οι μασόνοι και οι σιωνιστές. Σε πιο ακραίες μορφές, πλάθουν δικά τους σενάρια και βιώνουν μανίες καταδίωξης και βλέπουν εχθρούς σε οικεία και φιλικά πρόσωπα. Κι ενώ συνήθως δεν είναι επικίνδυνοι, μια σπίθα αρκεί για να πυροδοτήσει κάποιο βίαιο ξέσπασμα, βίαιο είτε για τους ίδιους, είτε για τους γύρω τους.
 
Εχω χάσει εναν αγαπημένο φίλο, θύμα της διπολικής διαταραχής από την οποία έπασχε. Αυτός ξέσπασε στον εαυτό του κι έφυγε νωρίς. Κι έχω έναν πολύ κοντινό μου πρόσωπο που πάσχει από την ίδια ασθένεια, με ακραίες κρίσεις μανίας ανά δίχρονο περίπου.
 
Δεν μπορείς να τους πετάξεις σε ένα άσυλο για πάντα, γιατί αυτό θα βόλευε μια χιτλερική κοινωνία. Ουτε να τους στειρώσεις, μην τυχόν και μεταβιβάσουν τα προβληματικά τους γονίδια. Οφείλεις να τους δώσεις την ευκαιρία να ζήσουν μια όσο το δυνατον κανονική ζωή. Εχουν δικαίωμα να ερωτευτούν, να εργαστούν, να δημιουργήσουν. Γιατί δεν είναι μόνο η διαταραχή τους. Είναι και πολλά άλλα.
Και πρεπει να φύγει το στίγμα του τρελού, του ψυχάκια από πανω τους. Μονο τότε θα μπορούν και οι ίδιοι και οι οικογένειες τους και οι ειδικοί ψυχικής υγείας να αντιμετωπίσουν σωστά τις καταστάσεις αυτές.
 
Χρειάζεται συστηματική παρακολούθηση και θεραπεία, αλλά πως στο διάολο ένας άνθρωπος που κινδυνεύει να φρικάρει μια μέση αγχωτική κατάσταση, θα μπορέσει να πληρώνει 100 και 200 ευρώ τον μήνα σε έναν καλό ιδιώτη ψυχίατρο; Που θα δουλέψει; Πως στον διάολο δεν θα απολυθεί άμα πάθει κρίση στην δουλειά του και τα κάνει σκατά;
 
Η διατήρηση της ρουτίνας είναι σημαντική για αυτούς τους ασθενείς. Κι όλη η κοινωνία είναι φτιαγμένη για να τιμωρεί και να κουνάει το δάχτυλο. Οχι μόνο σε αυτούς, αλλά σε όλους.
Ας πάψουμε να κουνάμε το δάχτυλο κι ας πάψουμε να ζητάμε να εξαφανιστεί ότι δεν καταλαβαίνουμε.
Και εγώ δεν καταλαβαίνω πως κάποιοι γουστάρουν το ζυγούρι, αλλά το δέχομαι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: