Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά χρόνια….

Πήρα το πτυχίο του Deree στο marketing, ήταν που βαριόμουν να τρέχω και στον κορνιζά, και σκέφτηκα να το χρησιμοποιήσω. Βλέπετε, από μικρή είχα καταλάβει πως η ελεύθερη αγορά και δη ο καλλιτεχνικός κόσμος ενέχουν μια ανασφάλεια, απαιτούν γερά νεύρα και ατσαλένια θέληση. Έβλεπα και τον πατέρα μου, απόφοιτος της νομικής, υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα, μια χαρά ζωή είχε στήσει. Και το σπιτικό του έστησε και διατροφή πλήρωνε και άλλη οικογένεια είχε κάνει και τίποτα δεν του έλειπε. Άσε που δεν τον τσάκιζε και το άγχος. Μισθός καλός, άψογη περίθαλψη, σταθερό ωράριο. Τα έβαλα κι εγώ κάτω, ήμουν και 24 μόνο-τόσο μου έκοβε, είχα απογοητευτεί και από τους μουρλοκαλλιτέχνες, το λίγο απ’ όλα και λεφτά λίγο από τίποτα, και έδωσα το πτυχίο μου σε μια ιδιωτική τράπεζα, μήπως και με προσλάμβαναν. Και αγγλικά σε επίπεδο proficiency ήξερα, και κάτι λίγα γαλλικά, και ωραία κοπέλα και αυτοκίνητο και υπολογιστή και στο τέλος έβαλα και μέσο. Και με προσλάβανε. Στην στεγαστική και καταναλωτική πίστη, δηλαδή στις πωλήσεις της τράπεζας!!! Από όλα τα προσόντα που διέθετα, ένα από τα βασικότερα ήταν ότι ήμουν κάτοχος αυτοκινήτου του ομίλου!!! Να μην μας κακοχαρακτήριζαν οι πελάτες και με έβλεπαν με αυτοκίνητο ανταγωνίστριας εταιρείας! Δεν θα ήταν σωστό.
Χάρηκα κι εγώ ή τουλάχιστον προσπαθούσα να χαρώ, εστιάζοντας στα καλά, σταθερότητα και ωράριο, να μου μένει και λίγος χρόνος για τη ζωγραφική μου και για καμιά εκδρομούλα τα Σαββατοκύριακα. Φευ! 7:30 στο κατάστημα έως τις 3:30 και μετά έξω στους αυτοκινητάδες να προσπαθώ να τους πείσω να προωθούν δάνεια από τη δική μας τράπεζα. Ξεκίνησαν γρήγορα και οι γάμοι, τα βαφτίσια, των αυτοκινητάδων εννοείται καλέ, κι έτρεχα το ζώον, και τα δώρα πληρωμένα από την τσέπη μου, όπως και το κινητό μου, και η βενζίνη μου, και το αυτοκίνητο είπαμε, δικό μου. Ο δε μισθός μου; Καταπληκτικός! Έπαιρνα το 2001 170.000δρχ, δηλαδή 510 ευρώ!!! Ζήτημα αν μου έμεναν στην τσέπη τα μισά. Να κάνω υπομονή, έλεγαν η μάνα μου κι ο πατέρας μου, κάθε αρχή και δύσκολη! Τους άκουσα… για λίγο. Δεν άντεξα! Δεν ήταν τόσο η κοροϊδία που με πείραζε, όσο οι προτροπές του προϊσταμένου μου να βάλω και κανά μίνι, να παίξω λίγο με τους αυτοκινητάδες, βρε αδελφέ, «γιατί οι πωλήσεις θέλουν και λίγη πουτανιά». Κι έπειτα, ένας τρελός καυγάς για το πώς γράφεται ο Τειρεσίας, όπου ο τύπος επέμενε πως γράφεται με γιώτα, κι εγώ αρνήθηκα να υπογράψω το εισηγητικό… μέχρι που μια μέρα μου ζήτησε να καθαρίσω και την τζαμαρία του υποκαταστήματος. Εν εξάλλω, πήγα εκείνη τη μέρα στο διευθυντή και του τα είπα χαρτί και καλαμάρι, λέγοντας του πως ο πωλητής παίρνει και bonus, κι έχει και κάποια προνόμια, κι εντάξει δεν τα προσφέρει η τράπεζα αυτά, αλλά όχι να καθαρίσω και τη τζαμαρία! Η απάντηση του ήταν ξεκάθαρη: «Άμα σου αρέσει. Ξέρεις τι ουρά υπάρχει πίσω σου για αυτή τη θέση;»
Υπέβαλα φυσικά την παραίτηση μου. Και δεν το έχω μετανιώσει ούτε ένα λεπτό. Ξαναγύρισα στην καλλιτεχνική ανασφάλεια, υπάρχουν φορές που δεν έχω λεφτά να φάω, και το σπίτι μου είναι παλιό, τα κουφώματα έχουν ξεχαρβαλωθεί και το πάτωμα είναι φθαρμένο. Βάφω μόνη μου τα μαλλιά μου, πότε πότε τα κόβω και η ίδια, καθαρίζω με τα χεράκια μου και σπάνε τα νύχια μου και αγριεύει το δέρμα μου, και τα ταξίδια που υπεραγαπώ γίνονται με πολλές θυσίες, ίσως να μη βγω καθόλου ένα-δύο μήνες για να μπορέσω να κάνω το ετήσιο ταξίδι στο Βερολίνο. Δεν πειράζει όμως, έχω το μεγαλύτερο αγαθό στη ζωή, την ελευθερία μου.
Μένω στο παλιό μου πατρικό, σε αυτό υπήρξα τυχερή και έχω κι ένα μικρό εισόδημα πια. Πούλησα την προίκα μου, ένα οικοπεδάκι και το επένδυσα για να έχω το ίδιο εισόδημα που θα είχα αν δούλευα στην τράπεζα. Δεν το παίζω έξυπνη, αλλά κάποια πράγματα είναι θέμα επιλογών. Ακόμα πληρώνω φυσικά τις αηδίες που είχα πιστέψει ή προσπάθησα να πιστέψω, τα ρούχα, το αυτοκίνητο, το lifestyle. Και εννοείται πως φοράω τα πανάκριβα ρούχα που είχα αγοράσει πριν πέντε και δέκα χρόνια και δεν σκοπεύω να αλλάξω αυτοκίνητο όσο υπάρχουν ανταλλακτικά. Είμαι όμως ευτυχισμένη, έχω τα σκυλιά μου, τη ζωγραφική μου, τα γραπτά μου, τον εαυτό μου και όνειρα, μεγάλα και τρελά.
Δεν είναι μόνο οι διαδηλώσεις ή οι δηλώσεις που μετράνε σε αυτή τη ζωή, αλλά η ίδια η ζωής που κάνουμε. Είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές παραγωγής και κατανάλωσης. Είναι προτιμότερο να έχουμε όνειρα, παρά καταθετικό λογαριασμό, μνήμη παρά δάνειο, αισθήματα παρά λογιστή, αληθινά δέντρα παρά πλαστικά…

5 σχόλια:

Artistz είπε...

Ειλικρινα πρωτου καν σε καλησπερισω νιωθω τοσο ωραια που διαβασα αυτο το κειμενο που τα λογια καμια φορά ειναι μικρά..
καλησπερα λοιπόν..
Ειλικρινα δεν θα ηθελα να γράψω πολλα,αλλωστε τωρα σε βρηκα και θα τα λεμε συχνα.
Ονειρα..Ονειρα..εαν θες ανεβασα μια αναρτηση πριν λιγο καιρο με τιτλο μουσική - αξια - εξουσία..θα ηθελα πολυ να τη διαβασεις(νιωθω οτι η αναρτηση αξιζει για σενα,..και δε το λεω για να το παιξω καποιος μη με παρεξηγεις)..
Νιωθω υπεροχα να βλεπω αθρωπους σαν εσενα..που η σταση ζωης τους φαινεται στην καθημερινοτητα τους,στη δουλεια τους,στο τροπο που σκεφτονται..
ΕΜΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΜΑΣ-ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΑΣ.
Χαρηκα πολυ για τη γνωριμια..
καλο μεσημερι!!!

Leda Kafetzi είπε...

Το διάβασα το κείμενο σου. Τι περιμένεις να σου πω τώρα; Πως διαφωνώ με κάτι;
Ο Γκάντι είχε πει πως ο τρόπος που φερόμαστε στα ζώα δείχνει τον πολιτισμό μας...
Είμαστε σκυλόφιλη ράτσα πάντως, δεν μπορείς να πεις!
Ο σκύλος μου βέβαια είναι λιγότερο φάλτσος...

PALOUKI LOUK είπε...

εχει πλακα να σε ξερω κιολας!3345 ηταν ο κωδικος μου ποτε αποφοιτησες?
καλα ρε και εσυ σε ιδιωτικη τραπεζα?εχω πλακωθει με τον καρταλη στο αμφιθεατρο μεσα και τον λεω μαλακα και εχει γινει πανηγυρι - του εξηγω να μην προτρεπει τα παιδια να πηγαινουν σε τετοιες δουλειες γιατι θα καταντησει το πτυχιο μου ξεσκονοπανο, φταιμε και εμεις οπου εχει γινει η αγορα ετσι!
τωρα οσον αφορα την τζαμαρια μαλακια εκανες κατευθειαν τηλεφωνο η τους συνδικαλιστες της τραπεζας η την επιθεωρηση εργασιας και να σου πω εγω ποιος θα καθαριζει τζαμια με προσληψη υπαλληλου γραφειου και ποιοις κανει εξωτερικα ραντεβου χωρις να ασφαλιζονται και να πληρωνονται!
φταιμε πολυ και εμεις οι νεοι δεν ξερουμε τι να ζητησουμε και τι αξιζουμε!δεν λεω να τρεχουμε κλαμμενοι σαν ρουφιανοι στην επιθεωρηση εργασιας αλλα απειλες οτι περιμενουν αλλι δεν εχω σηκωσει απο κανεναν!που να δεις ποσοι περιμενουν την δικια του καρεκλα!
συμφωνω οτι καποια στιγμη ερχονται καποια διλημματα οπως το δικο σου,σημαντικο ειναι να εισαι εσυ καλα και χεσε το γκλαμουρ εαν υπαρχει καλο ειναι αλλα να μην γινεται αυτοσκοπος!
φιλια απομενα περιμενω με αγωνια μηπως γνωριζομαστε

molemou είπε...

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΉ,ΠΑΙΞΕ ΜΠΑΛΑ ΟΠΩΣ ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ.ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ

Leda Kafetzi είπε...

Αχ, βρε Palouki, δεν θυμάμαι καθόλου τον κωδικό μου, κάπου το έχω το id, αλλά δε θυμάμαι τώρα.
Downtown στην αρχή, 94-97 και μετά κυρίως πάνω. Το 99 τελειώσα.
Τι μου θύμησες με τον Καρτάλη!!!
Νομίζω ομως πως έχω κάνει delete σε πολλά πράγματα από εκείνη την εποχή. Το χάρηκα που την έζησα, αλλά μου φαίνεται τόσο πλασματική πια, πολύ δήθεν και κάπως...
Από φιλαράκια; Γιαννάτου, Αρτσάνου, Βαζέου, Κολέτσος, Πάπαλη, Αλισανδράτου, Κονταρίνης, Νεμπή... Εχω κι ένα αλτσχάιμερ πια!!!